dinsdag, november 09, 2010

Dit is ze dus.

Magnifique!

zaterdag, oktober 30, 2010

Hooverphonic!



Mooi, maar wie is nu de nieuwe zangeres?

donderdag, september 30, 2010

Backin'up

Dit is het relaas van een vrouw die een overval meemaakte.


Op zich al geweldig goed, maar wacht tot je hoort wat voor catchy song een lollige leukerd er van heeft gemaakt:


En ik werd overvallen door een lachstuip! Mega!

zondag, augustus 22, 2010

Zotte zwoele zomeravond

Voor het eerst sinds lange, lange tijd - het moet van mijn kinderjaren geleden zijn, ben ik weer geboeid door een boek.
Jawel, een doodgewoon leesboek. Zomaar, haast willekeurig, uit de bib geplukt. En wonder boven wonder, ik lees het nog graag ook. Misschien komt dat wel omdat het van een Vlaamse auteur is, en tevens in een soort 'spreektaal' - meer bepaald West-Vlaams - geschreven. Dingen als "Ik ben daar niet mee gediend", "Ik wil niet in affronten vallen", "Gij stomme kalle!", dat leest lekker vlot.

En dus zette ik mij gisteravond voor één keer niet met mijn laptop in ons prieeltje, maar wel met mijn boek. Helaas. Er was een buurtfeest aan de gang - Soetens Fièste - en bij een wijkfeest hoort muziek. Luide muziek. Vooral: foute muziek. Of klasseer ik het onder lawaai? Enfin, voor één keer is dat niet erg, denk je dan.

Maar dan beginnen ze met Frans Bauer. En dan Paul de Leeuw. En meer van die schlagers.
En dat was nog niet het ergste, nee. Het ergste was dat het om karaoke ging. Stel je even voor, voor gans de straat een kattevals "Heb je even voor mij". Om 23u. 's avonds.
Nee, wacht, het kan nog erger. Eén van onze margi buurjongens begon met zijn opgefokte mobilette over de parking en de oprit (vlak naast onze tuin) te crossen. Knetter knetter vroem vroem VROEM KNETTER VROEM VROEM... Heen... de straat op, en weer terug. En heen en weer. En heen en weer. Een andere jongen riep hem achterna: "Kenny!"
Ha natuurlijk, Kenny. Logisch. Hoe dacht je anders dat zo iemand zou heten?

Zo konden we ons natuurlijk niet meer op ons boek concentreren. Naar binnen gaan wilden we niet, veel te warm. Christophe opperde om in de tuin van zijn ma te gaan zitten, op de Marionetten. Ik twijfelde. Het gecross leek opgehouden te zijn. Maar voor hoelang nog? En de karaoke zou toch ook zo heel lang niet meer duren?
Maar Christophe had al zijn ma gebeld en we waren welkom.

Zo gezegd, zo gedaan. Boekje mee, de auto in, de straat uit. Nog vóór we de hoek om waren, zagen we blauwe zwaailichten weerkaatsen op de huizen in de straat. We keken elkaar aan met een blik van verstandhouding. Zou het...?

We draaiden de Oudenaardsesteenweg op, en ja hoor! We schoten beide in de lach.
Onze buurjongens waren tegengehouden door de politie! Fantastisch! Onze avond kon ineens niet meer stuk. Net goed, hun verdiende loon.

En laat ons nu maar hopen dat zijn lawaaimaker in beslag genomen is.
Wij hebben het wel gehad met hun geknetter, gerace en geknoei aan dat ding ganse avonden.

HA!

KVK

Toevallig speelde vandaag op mijn iPod een liedje van Kinderen voor Kinderen. En ik vind dat zalig.
Aaaah die goeie ouwe kindertijd toch.
Ik kon de liedjes indertijd duizenden keren afspelen zonder ze ooit beu te worden. ('s Zondags, als video tijdens het aperitief, of op cassette tijdens het lezen van Mijn Groot Kabouterboek in het bed van mama & papa.)
Geen wonder dat ik alle teksten van mijn favorietje liedjes nog steeds klakkeloos van buiten ken – al verstond ik niet altijd alles even juist.

Het liefst van al zou ik ze luidkeels willen meekwelen, inclusief die lekker wollige Hollandse tongval.
Maar een “Wij willen kip, patat & appelmoes, met grote klodders mayonaise”-zangstonde op de fiets zou redelijk belachelijk klinken. En tijdens de afwas zou Christophe gillend weglopen.

Dus lip ik ze mee, zing ik ze in mijn hoofd, of breng ze ten berde onder de douche.
Meidengroep, Op een onbewoond eiland, Ik heb zo waanzinnig gedroomd, Ochtendhumeur, Make-up, Als ik de baas zou zijn van het journaal, Kom eet je bie-ba-boe-ba-bord nou leeg, Ruim die kamer op, Als de lichtjes doven, Mijn oma, Hiep hiep hoera,... : deze klassiekers blijven voor eeuwig en altijd onwrikbaar in mijn hersenen vastgeplakt.
En daar ben ik niet rouwig om.

Is het cool? Noooo!
Is het jeugdsentiment? You betcha!


Kijk nu toch eens aan, die heerlijk ouderwetse filmpjes!











donderdag, augustus 19, 2010

Met Daan Aan Tafel

"Meter An, weet je wat ik later wil worden?"
"Nee, zeg eens?"
Stilletjes verwacht ik een typisch antwoord van een bijna-vijfjarige: brandweerman, of politieagent.
"Een sterke man!"
En hij toont trots de "forceballen" in zijn armen.

"Maar dan moet je wel al je boterhammetjes opeten, hoor."

Beteuterd steekt hij het laatste vierkante centimetertje boterham dat hij had laten liggen, in zijn mond.

zondag, augustus 15, 2010

:´-(

Zou je daar nu niet spontaan van beginnen bleiten:

En dan te bedenken dat ik de laatste dag van de solden nog wat zomerjurkjes had gekocht... 't zal voor volgend jaar zijn zeker?


donderdag, juni 17, 2010

Kramp(niets) / Urbextour Duitsland, dag 13 - Teltow

Vandaag!
De locatie: de Russische legerbasis Krampnitz.
De missie: het 'sjieke' gebouw zoeken.
Het gevaar: de security.
De aanpak:
1. Neem een grondplannetje mee, en oriënteer je voortdurend
2. Parkeer je auto met Belgische nummerplaat niet vlakbij de ingang
3. Blijf zoveel mogelijk weg van de door auto's berijdbare paadjes
4. Wees voortdurend op je hoede: ogen & oren open!
5. Schrik niet van onverwacht lawaai in de gebouwen. 99,999% van de keren is het de wind. 0,001% van de keren is het een uil. (Jawel, opeens hoorden we vreemd lawaai uit een kamer vlakbij, wij verschieten, bleek dat een uil even was binnengevlogen.)
6. Zorg dat je op voorhand weet waar het 'sjieke' gebouw ligt, zodat je geen halve dag moet ronddwalen in BEB's (big empty boxes) en tussen de struiken en in het veld, onder een brandende zon en omringd door agressieve muggen.

Dat laatste puntje, één van de belangrijkste (hoewel, eigenlijk zijn ze allemaal belangrijk), daar hadden we ons dus niet aan gehouden. We wisten niet waar het goede gebouw wel precies moest liggen, en zoals de wet voorschrijft was het inderdaad één van de laatste mogelijke van de elvendertigduizend andere gebouwen.
Intussen hadden we al heel veel BEB's gezien (toch hier en daar een schoon fotooke getrokken, maar toch) en stonden we vol met muggenbeten. Ik mocht mij dan wel te pletter zweten in een trui met lange mouwen en een lange broek, die beesten zijn zo agressief dat ze gewoon dóór je kleren heen steken.
Vraag me niet hoe ik aan die bobbels op mijn dijen kom, maar zoals je weet moet een mens ook af en toe wat vocht lozen en bij vrouwen is dat al wat meer gedoe... afin je snapt het wel.
Op een bepaald moment hadden we weer beslist om van het hoofdpad af te wijken en via het groen een gebouw in te gaan, en dat is op een halve minuut onze redding geweest: opeens kwam, helaas bijna onhoorbaar, een auto in zicht. Christophe sprong het gebouw binnen, en ik dook zo diep mogelijk in de struiken. Tip: zelfs al ben je niet heel goed verstopt, als iemand passeert is het vooral kwestie van niet te bewegen en niet te proberen je nog beter te verstoppen. Beweging wekt aandacht!
Ik wachtte lang genoeg nadat hij uit zicht was verdwenen, voor ik recht kwam, en Christophe vergezelde.
Nu wisten we het wel zeker: er zit security op het domein.
Binnenin de gebouwen ben je nog redelijk veilig, tussen de struiken relatief veilig, maar op de 'goede' wegjes totaal onveilig voor de veiligheidmensen. Contradictio in terminis?

Na dus heel wat gesukkel en gesakker en gesluip en gefluister en gezoek en onzichtbare Cola Zero's vonden we uiteindelijk HET gebouw dat we dachten dat het was. Even binnenpiepen, en ja hoor!
Nu nog een ingang zoeken.
Door het kapotte raampje? Te klein.
Door het grote gat? Deur binnenin muurvast.
Via de doolhofkelders? Muur gemetst bovenaan trap.
Maar aha, daar stond een raam wat open, een duwtje ertegen en het opende zich helemaal. ff klimmen en hoppakee, binnen.
'Sjiek' is een groot woord, maar in urbextaal kun je dat al gebruiken als je geen graffiti of al te grote rommel aantreft. Redelijk gaaf dus, en in dit geval ook heel deftig uitziend (parket, hoge plafonds, grote schuifdeuren, beschilderde plafonds) maar tegelijkertijd ook een BEB.
Doel bereikt!

Na de obligate foto's besloten we de overige, nog niet geëxploreerde gebouwen te laten voor wat ze zijn, en huiswaarts te keren.
Christophe besloot om het verstandigste te doen en zoveel mogelijk weg te blijven van de goed berijdbare wegen. Dat betekende helaas ook een hele ommetoer door moeilijk begaanbaar veld, tussen struiken en bomen en netels en stekketakken en muggenzwermen (maar wél enkele reeën tegengekomen!), te ver wandelen, even niet meer weten waar we ons precies bevinden, te warm hebben, fata morgana's met grote flessen Cola Zero, pijne voetjes.
(en intussen ontdek ik hier met het uur meer muggenbeten op mijn lijf)
Bestond dan ook nog het risico dat de Securitaswagen zich netjes aan 'onze' uitgang zou hebben geparkeerd (zoals zondag) - gelukkig bleek het tegendeel waar.
Wat waren we blij toen we ongezien het domein konden verlaten! Toen we de auto zagen! Toen we een fles koud water uit de frigobox konden binnengieten in ons keelgat! Toen we thuiskwamen! Toen we een fles Cola Zero in onze frigo vonden! Toen ik een douche kon pakken! Toen we gezellig buiten in de tuin een boekske konden lezen!

Mission Krampnitz: na veel vijven en zessen, accomplished!

Maar of al die ellende (warmte, security, muggen, BEB's) het nu waard was... ik betwijfel het een beetje. Maar dat lag vooral aan het niet voldoen van punt 6 in de aanpak.
Een les voor de volgende keer!

Morgen doen we nog eens het toeristengedeelte van Beelitz, het stukje dat we zaterdag al gepre-explored hadden. Veilig, rustig, en we weten wat we waar kunnen vinden. Een ideale afsluiter van deze niet volledig onbewogen urbextour.

woensdag, juni 16, 2010

Peaceful / Urbextour Duitsland, dag 12 - Teltow

Een kalme dag vandaag. Op 't gemakske zijn we het schoonste gebouw van Beelitz gaan verkennen, met een mooie trappenhal en schone gangskes (die zachte lichtinval! die kleuren!).
Ook hier zijn we twee andere fotografen tegengekomen.
Onze broodjes hebben we rustig verorberd op het grote terras, met zicht op het ons omringende groen. Tweemaal zijn mensen gepasseerd, maar het leken gewoon toevallige wandelaars. Dit beboste domein is groot, met hier en daar een vervallen gebouw, en zelfs enkele bewoonde huizen.

Later op de namiddag zijn we op zoek gegaan naar de andere gebouwen die we op onze luchtfoto's zagen, maar die waren echt de moeite niet.
Dus terug naar huis dan maar, aperitiefje genomen, doucheke gepakt, eten gemaakt, en nu nog wat laptoppen.

Voilà, het moet niet altijd spanning of een lange epistel zijn hé.

Morgen proberen we nogmaals de legerbasis Krampnitz, en tegen de avond misschien nog eens Teufelsberg (=Duivelsberg / en, derde keer, goeie keer hopen we)
Hopelijk wordt het geen kat- en muisspelletje met de security! Hoewel, dan heb ik weer wat spannends te vertellen. Achteraf kun je daar dan over opscheppen he ;-)

En nu nog wat fotootjes bewerken, er liggen er een ganse hoop te wachten, en dan te bedenken dat ik nog altijd niet door die van Ijsland ben! Of die urbexfoto's van meer dan een jaar geleden!

*sigh*

dinsdag, juni 15, 2010

Chemische reactie / Urbextour Duitsland, dag 11 - Teltow

Onze plannen waren lichtjes gewijzigd voor vandaag. We gingen eerst naar een verlaten chemie lab - niet heel groot (1 kleine ruimte), maar wel de moeite, en eens iets totaal anders dan de voorbije dagen.
Na een drietal kwartier rijden kwamen we aan. We zagen al meteen een open poort, die toegang bood tot het het domein, langsheen andere, niet-interessante, verlaten gebouwen.
Het lag langs een drukke straat, tegenover een winkelcomplex, maar in feite is het gewoon kwestie van "zo gewoon mogelijk" naar binnen te gaan. Niemand die het verdacht vindt, laat staan erop let.
Even verderop kwamen ons doel in zicht, maar opeens hoorden we achter ons, van achter de hoek, een auto oprijden. Zo snel als we konden sprongen we in de struiken, en gelukkig dat er struiken waren!
We maakten ons zo klein mogelijk terwijl de camionette de hoek omdraaide, waardoor we ons ook ietwat moesten verplaatsen om uit zicht te blijven.
In ons blikveld, quasi vlakbij ons, hield de witte camionette halt. Ook onze adem stokte - had hij iets gezien?

Maar nee, hij reed na enkele seconden - die wel uren leken te duren - gewoon voort. We konden opnieuw ademhalen. Luisteren. Even verderop bleef iets actief geluid maken - was het de motor van de camionette, of het geluid (generator of zo) dat we daarnet al hoorden?
We wachtten in spanning af, nog altijd verdoken tussen de struiken. Als we wilden, konden we nu ongezien vluchten, als de camionette niet terugreed tenminste. Tot overmaat van ramp hoorden we een stem in het gebouw achter ons.
Na ettelijke minuten hoorden we de motor starten, en reed de camionette inderdaad terug. En ik opnieuw van de ene naar de andere kant rollen om uit zicht te blijven.
Nog even later vond ik het welletjes en stond ik recht om terug te gaan, tot ineens de fluisterende maar beslissende stem van Christophe me kordaat aanmaande om dat niet te doen: "Schatti! Stop!"
Ik dook terug in de struiken - die naar mijn goesting veel te veel lawaai maakten - en zag net op dat moment iemand op de fiets passeren.
Het verbaast me nog altijd dat hij niet op of om heeft gekeken, want echt subtiel waren we de laatste seconden niet geweest.

We spitsten onze oren, maar hoorden niemand meer, behalve die generator (of whatever het was). Snel-snel staken we het wegje over, en bevonden ons aan de linkerkant van het gebouw. Wat nu gedaan? Op die manier konden we onmogelijk binnen. Ik besloot om over het nabije muurtje te klimmen om verderop, via het voormalige skatepark ernaast, een ingang te zoeken, maar het muurtje liep door en ik zag geen mogelijkheid om er gemakkelijk terug over te geraken verderop. Terug dan maar. Klimmen. Uitblazen. Discussie. Terugkeren? Toch proberen? Het werd de eerste optie. Te riskant om nu nog te proberen een ingang te zoeken.
We liepen terug, maar dan zag ik toch een open deur aan de voorkant waar we snel konden binnenglippen.
We gingen op zoek naar het lab, maar dit bleek helaas de lege doos der twee "mogelijke" gebouwtjes te zijn. En néé, het andere lag te veel "open" om er nu een ingang te zoeken.
Dus we keerden op onze stappen terug naar de poort. Die toe bleek te zijn. Shit!

Moesten we dan echt over het hekken klimmen, op klaarlichte dag langs een drukke weg? Het leek ons de enige optie, na tien minuten zoeken en denken over een andere, meer subtiele mogelijkheid: rechts van ons was ook een hekken tussen het groen, die ons scheidde van het domein waar wél een hek langs de straatkant open was.
Tot ik een geniale inval kreeg: die poort léék wel toe, maar was dat ook zo? Remember: je mag er nooit zomaar vanuit gaan dat iets toe is, totdat je het ook effectief geprobeerd hebt.
En ja hoor, tot onze grote opluchting ging ze gewoon open... belachelijk simpel eigenlijk.

We besloten vanavond alsnog terug te keren, als de kans op activiteit op het domein een stuk kleiner was.
Intussen zouden we Teufelsberg, het voormalige afluisterstation, nog eens proberen. En zo stonden we een halfuur later weer op de parking, klaar om opnieuw de berg op te wandelen. Het zag er eigenlijk niet goed uit, aangezien we tijdens ons middagmaal een camionette hadden zien oprijden, en niet terug zien keren. Maar alle, wie niet waagt, niet wint. Dus wij weer bergop. We namen een "afkorting" door het bos, en bovenaan gekomen hoorden we... stemmen. Wat gedaan? We zagen iemand aan de open poort zitten, een soort securityman, en het zag er niet naar uit dat die gauw zou weggaan.
Er zat niets anders op dan ons te vertonen, en vriendelijk te vragen of we mochten fotograferen. En het antwoord was duidelijk: "Es tut mir leid, aber..."
de rest kun je wel raden zeker. En dus stonden we tien minuten later terug aan de auto. Depressief. Zou niets ons dan nog lukken? En dit was bovendien al de tweede poging!

We kwamen overeen om terug naar huis te rijden om wat te bekomen van de spanningen en teleurstellingen (en de beentjes zijn nog altijd moe van de kilometers gangen de voorbije dagen).
Maar het chemie lab, dat móesten en zouden we zien.
Dus na een koekje, wat rust en een versterkende zwiebelsuppe trokken we opnieuw onze stoute schoenen aan en stuurden de gps terug richting Berlijn. Behoorlijk zenuwachtig was ik wel. Zou de poort open zijn? Zouden er mensen aanwezig zijn? Ook de wilde verhalen (fotografen die er vorig jaar zouden bedreigd zijn met een wapen, waarna ze de politie belden die de misdadigers kwam oppakken / security / een hond) die ik had gehoord over die locatie stelden me niet echt gerust.

Opnieuw glipten we binnen langs een poort, maar deze keer die van het voormalige skatepark ernaast. Nu móesten we wel over het muurtje klimmen, maar ik wist dat het kon dus dat was geen probleem.
Voorzichtig, de ogen open en de oren gespitst, probeerden we nu tot bij het andere gebouwtje te raken. Niemand te zien of te horen. Een trapje naar de kelder. Een open deur. Zaklamp. Onze weg zoeken in de donkere kelder. Weer een deur. Een trap naar boven. Zou het... ?
Yes! Het chemie lab! Blijdschap! Mooi, mooi.
Fototoestel boven halen, statief opstellen, en shooten maar. Blij als een kind in een pretpark.

Maar na een klein uurtje zag ik opeens mensen voorbij het raam wandelen. "Shit! Mensen!" fluisterde ik, en ik bukte me. Mijn statief stond helaas nog heel hoog opgesteld, en ik had één van de twee duidelijk mijn kant zien opkijken. Onze hartslag ging weer pijlsnel de hoogte in. Onze oren spitsten. Daarna niets meer. Ze hadden ons niet gezien. En dus fotografeerden we er weer lustig op los, tot de zon te laag zat en we honger begonnen te krijgen. Inpakken & wegwezen! Gelukkig konden we dezelfde weg terug nemen, en de poort stond nog altijd open.
Mission accomplished!

Uitgehongerd maar gelukkig bezondigden we ons aan (veel te dure) chips & cola uit het nabijgelegen tankstation, om daarna naar huis ons potje te koken, te douchen, onze avonturen uit te typen en nu... te gaan slapen.
Morgen doen we het kalmpjes aan in Beelitz.

maandag, juni 14, 2010

Meer van hetzelfde / Urbextour Duitsland, dag 10 - Teltow

vandaag zijn we weer naar Beelitz Heilstätten geweest, en weer kilometers gangen doorgelopen, eindeloze trappen op- en afgesukkeld, en duizenden lege kamers gezien. We worden het een beetje beu.
Een leuk tussendoortje was het dak van een bepaald gebouw: via trappen kwamen we op de 'zolder' terecht, maar alleen het dakgebinte bleef nog over, en uit het puin van de rest was zowaar een gans bosje gegroeid. Een uniek dakterras :-)

Gelukkig vonden we 's namiddags dan toch uiteindelijk het 'schone' gedeelte dat we op talloze foto's hadden gezien, met monumentale trappen en zuilen, dat gaf weer een opkikkertje.
Je moet daarvoor wel een ganse weg door het gebouw afleggen aangezien maar één deur open is - je waant je soms in een doolhof. Ook zijn hier en daar gemetselde muren zodanig opgekapt dat je er kan doorstappen, dat blijkt af en toe onze 'redding' te zijn om ergens te geraken.
Voor de rest zijn quasi alle ramen afgedekt met houten platen, maar gelukkig niet gans tot boven, zodat er toch nog iets van licht binnenvalt.

Vandaag dus rustig overal onze gang kunnen gaan, en slechts twee andere fotografen tegengekomen.
Morgen proberen we nogmaals Krampnitz en Teufelsberg. Dat kan dus nog spannend worden :-)

zondag, juni 13, 2010

Eintritt verboten / Urbextour Duitsland, dag 9 - Teltow

Vandaag hadden we bijna de moed opgegeven. We gingen niet naar Beelitz omdat het zondag was, en ons vermoeden was dat de Sunday-walk-in-the-park die we gisteren hadden gezien, vandaag nog twee keer zo erg zou zijn.
Dus hadden we twee andere locaties aangestipt: de voormalige legerbasis Krampnitz en, als we nog tijd hadden, een voormalig 'afluisterstation' Teufelsberg, beide op een halfuurtje rijden van ons kotje en van elkaar.
Aan Krampnitz parkeerden we ons op een vrij plekje naast het domein, en zagen al meteen de onofficiële ingang tot het domein. Maar we hadden net onze urbexschoenen aangedaan en onze rugzak gepakt, toen er achter ons nog een auto indraaide: eentje van Securitas, die via de oprijlaan het domein opreed en daar de poort opende...
Zucht. Grote zucht. Een bewakingsfirma was wel het laatste dat we hier konden gebruiken. Maar allé, nog een geluk bij een ongeluk, want stel dat we tien minuten vroeger waren opgestaan en al op het domein zaten...
We besloten nog even in de buurt te blijven en de kat uit de boom te kijken, maar na een twintigtal minuten heen en weer drentelen in de straat, hielden we het voor bekeken en zetten koers naar onze volgende locatie. In het voorbijrijden zagen we opnieuw de gevreesde auto, deze keer aan de andere kant van het domein. Nog altijd niet safe dus (alla, vanuit ons standpunt gezien).

Voor Teufelsberg werden we er door skatende jongens op attent gemaakt dat we met de auto de beboste heuvel niet mochten oprijden, dat betekende dus te voet gaan.
Na ons broodjesmaal en een goeie tiental minuten wandelen arriveerden we voor de poorten van onze hotspot... waar weer een auto stond. Geen speciale wagen, maar er stond wel iemand bij.
En die maakte ons duidelijk dat we vandaag NIET konden fotograferen, omdat daar gisteren een party had plaatsgevonden en dat ze nu aan het opruimen waren...
en weer keerden we terug naar de auto, met hangende pootjes en de urbexgoesting in onze schoenen, bergafwaarts. Onderweg zagen we zelfs nog een politieauto naar boven rijden - wat ons doet vermoeden dat ook deze plek gecontroleerd wordt. Aaaaargh die Duitsers toch.
Van Duitsers gesproken: die zijn zot van asperges (om de halve kilometer een stalletje langs de weg: Beelitzer Spargel!) en van voetbal (te zien aan de talrijke auto's uitgerust met één tot vier Duitse vlaggeskes)

Dus we besloten terug te rijden naar Krampnitz om nog eens poolshoogte te nemen. Daar aangekomen waren intussen goed twee uren verstreken sinds onze eerste aankomst, dus we hoopten dat de Securitas-persoon ook wel betere dingen te doen had op zondag.
Blijkbaar niet dus, want tot onze grote frustratie stonden hij en zijn auto nu vlakbij 'onze' ingang, een platgetrapte afsluiting.
Hier zou een onschuldig gezichtje, zoals enkele dagen geleden, duidelijk niet helpen, integendeel.

Weeral een paar teleurstellingen rijker, maar we maakten er ons vanaf dat dit nu eenmaal bij het urbexen hoort. En dus kozen we een andere locatie op onze lijst: het Sanatorium am See waar we eergisteren dachten te zijn :-)
Dat was wel weer een uur rijden, maar toch beter dan niks of een toeristisch Beelitz.
Dit is ook een soort Beelitz, weer zo'n gigantisch bebost domein vol met vervallen gebouwen, maar stukken minder toeristisch.
De ingang was ook hier poepsimpel: domweg binnenwandelen door de open poort.
Maar we waren er nog niet lang of we hoorden al stemmen in de buurt. Het vervelende is, dat je niet weet waarvoor die mensen hier zijn. Beveiliging? Toeristen? Fotografen? De beste optie is uiteraard om je stil te houden en er zo ver mogelijk vandaan te blijven. Wat we ook deden, en gelukkig leken ze na een poosje verdwenen te zijn.

De rest van de dag verliep rustig en we konden ons volledig uitleven in het fotograferen, in zoverre dat nog mogelijk is op een plek waar alles weer op alles lijkt en alles is zoals je al overal gezien hebt: lege kamers, afbladderende verf en behang, de natuur die door de kapotte ramen naar binnen kruipt... je kunt dat niet blíjven fotograferen he.
Gelukkig waren er hier en daar nog wat uitzonderingen op de regel, zoals de foto's later wel zullen bewijzen.
Op het domein stond ook een hele hoge toren, zo'n 130 (hoge) treden, die we hebben beklommen, zodat we van bovenaf een zicht hadden op het domein. Maar dat is zodanig dikbebost dat zelfs dan nog niet alle gebouwen zichtbaar waren, en zelfs het meer ook niet.
Dat meer, trouwens, deed ons op onaangename wijze terugdenken aan Mývatn in Ijsland: muggenmeer! We moesten ze echt van ons afslaan en het zou me niet verwonderen dat we nu alletwee vol muggenbeten staan. Gelukkig was het redelijk frisjes vandaag, zodat we toch een lange broek en een trui aan hadden.

En opeens kregen we toch te maken met onbekend volk, die zomaar uit het niets leek op te duiken, zodanig zelfs dat Christophe geen tijd had om zich te verstoppen (ik stond verder), maar gelukkig zeiden die mensen gewoon 'Hallo' en zetten ze hun weg verder...

Ik weet niet of we alle gebouwen daar nu hebben geëxploreerd, maar feit is dat we de schoonste foto's die we ervan gezien hebben op internet, ook effectief in real life hebben gevonden en gezien (soms is het een zoektocht: waar is die schone foto nu getrokken? En dan blijkt het op de foto uiteindelijk veel schoner & indrukwekkender te zijn dan in het echt).

Dus we konden toch nog met een smile en veel foto's terugkeren... het resultaat zal ooit wel eens te zien zijn :-)

zaterdag, juni 12, 2010

Beelitz, finally! / Urbextour Duitsland, dag 8 - Grosskochberg > Teltow

Vandaag dus richting Berlijn gereden. Omdat we pas om 14u. mochten aankomen, zijn we onderweg gestopt in Beelitz Heilstätten, een bos vol oude gebouwen die deel uitmaakten van een sanatorium waar ook Hitler nog voor zijn "gloriejaren" heeft verbleven. D
Dit is zowat een urbex-bedevaartsoord, je moet er minstens één keer geweest zijn :-)

Een populaire plek, wisten we, en niet alleen onder urbexfotografen, ook ouders met kinderen, modelfotografen, toeristen,... komen er in groten getale op af als was het een Sunday walk in the park. Officieel verboden terrein, maar niemand kijkt op of om als je het domein betreedt en iedereen negeert er vrolijk de gele stickertjes 'verboden toegang'.
Veel is er trouwens toch niet meer te vernielen. Maar het domein is heel groot en niet alles is even toegankelijk.
We deden een pre-explore (snel doorheen wandelen), ik met mijn klein fototoestelletje. In tegenstelling tot gisteren bieden deze gebouwen wel hier en daar nog mooie beeldjes, zowel buiten als binnen. En nog hebben we nog maar 1/4 van het geheel gezien, als het niet minder is.

Nu zitten we dus in Teltow, in een klein maar spiksplinternieuw ingericht appartementje (2008), met als thema 'Afrika', met airco en internet en vaatwas en breedbeeld-flatscreen tv - iets minder comfort dan het vorige wel.
Hier dus: http://www.homeaway.nl/vakantiewoning/p527381
We zijn reeds boodschappen gaan doen maar het oogt hier toch stukken minder idyllisch dan het vorige dorp, en meer Oost-Duits ongezellig, met veel lege gebouwen ook (maar niet echt uitnodigend welteverstaan). Ook het triestige weer van vandaag (bewolkt, regenachtig, 18°) helpt niet veel, maar enfin, we zitten comfortabel, hebben internet en eten voor gans de week, en genoeg urbexlocaties op ons lijstje - alles wat we nodig hebben dus!

vrijdag, juni 11, 2010

(N)iets / Urbextour Duitsland, dag 7 - Grosskochberg

Tja,
wat zal ik zeggen over vandaag? Geen triomf, dat zeker, maar ook geen complete mislukking. Eerder een halve mislukking.
Bijna 3 uur hadden we gereden om aan onze locatie te geraken. Duitsland is nu eenmaal groter dan België en dan moet je ook je horizonten wat ruimer leggen.
De gebouwen van een voormalig (vermoedelijk) sanatorium lagen aan het einde van een doodlopende weg, enkele kilometers vanaf het dorp, op een heuvel tussen de bomen.
Tijdens het verorberen van onze broodjes aanschouwden we het geheel: wel architectonisch mooi, maar uiteraard compleet verloedered, afbladderende verf, kapot plastiek in plaats van ramen, graffiti, en de parking dienstdoende als lokale dump.

Ik had ergens gelezen over een kapel verborgen tussen de bomen, dus gingen we eerst daar naar op zoek in het naijgelegen bos. Achter elke bocht verwachtten we iets te zien, en een rotsformatie tussen de bomen was even ons fata morgana.
Na een poosje gaven we het op, de kapel kon nooit zo oneindig ver bergop in het bos liggen.
Dus gingen we in de gebouwen maar op zoek naar de schone plekjes die ik op de foto's gezien had: een theater, een cellencomplex, ...
Maar het enige wat we zagen waren lege ruimtes met afbladderende verf & behang, hier en daar een ingestort plafond of trap, klimop en takken aan de ramen, graffiti, en paintballrestanten.
Elk gebouw dat we betraden, zakte de moed ons dieper in de schoenen en de fotografische inspiratie was héél ver te zoeken. Dit waren lege ongezellige 'dozen', we hadden zoiets al veel te vaak gezien & gefotografeerd, en we vonden maar niet de ruimtes die we zochten.
Met slechts enkele foto's op onze geheugenkaartjes sloften we dan maar terug naar de auto.

En pas daar, na 3 uur rijden en 3 uur ronddwalen, viel mijn eurocent: op Flickr had men er de naam 'Sanatorium am See' meegegeven (wat ook op mijn documentatie stond): sanatorium aan het meer.
Maar hier was in geen velden of wegen een meer te bekennen... en dus zaten we op de verkeerde locatie. Eén die eigenlijk, feitelijk, de lange afstand totaal niet waard was.
Geen idee hoe ik via internet in godsnaam deze plek eraan had gelinkt.
Maar ja, ook dat is urbex: uren rijden voor niks. En vergissen is menselijk.

Intussen heb ik wél de juiste plek met 100% zekerheid gevonden: deze blijkt op amper 60km van ons volgende vakantiehuisje te liggen, dus de kans is groot dat we het nogmaals proberen.

Morgen vertrekken we hier, normaal gezien hebben we daar in Teltow ook internetverbinding.
Het weer was minder warm dan gisteren, en onderweg hebben we één felle regenbui meegemaakt, maar voor de rest: nog altijd mooi. Hopelijk blijft het de komende dagen ook zo!

donderdag, juni 10, 2010

Jammer / Urbextour Duitsland, dag 6 - Grosskochberg

Vandaag weer op urbextocht getrokken. Je zou denken dat je snel avançeert op de autostrade, maar als er om de zoveel kilometer werken zijn waardoor je maar 60 of 80 meer mag rijden, dan is die snelheid die je anders mag halen (lees: onbeperkt) natuurlijk zo weer teniet gedaan.

De eerste halte was ECW, een groot gebouw waar het vanbinnen imposant en mooi is. Via de linkerkant betraden we het domein, waar we tot onze ontsteltenis zagen dat alle ramen ofwel te hoog, te gehekijzerwerkt of te toegemetst waren. Toegemetst, ja. Deuren, ramen: waar ze vroeger zaten zit nu een muur van witte stevige bakstenen. De Deutsche Gründlichkeit, weetjewel.
Het enige raam dat ons nog een mogelijkheid bood, was veel te veel in het zicht van de autowerkplaats er vlak naast. Een no-go dus.
Christophe wou het al opgeven, maar ik had nog één troef: mijn onschuldige gezichtje. "Pfff, dat gaat nooit lukken", repliceerde Christophe.
Dus na wat aarzelen stapte ik (via de andere kant, meer officieel) op één van de werknemers af, toonde mijn fototoestel, wees naar het gebouw en vroeg - in mijn beste schoolduits - of hij er een probleem mee had dat ik probeerde binnen te raken.
Hij gaf me daar een tirade van jewelste, ik kon niet vlug genoeg weglopen.
Grapje! Serieus nu - Duitsers zijn vriendelijke mensen.
Mijn hoop werd bewaarheid want hij antwoordde: "Alles is afgesloten, maar misschien kun je eens via die ramen of die deur daar proberen."
Mijn mond viel bijna open, dat hij zelfs nog aanwijzingen gaf!
Ik huppelde happy naar Christophe, en met ons gerief betraden we het domein, om er eens alle ramen die er niet zo uitzichtloos uitzagen als de andere, proberen te openen.
Het gaf een vreemd gevoel, zo duidelijk zichtbaar proberen binnen te breken :-)
Christophe moest telkens een verhoogje op de muur nemen om tegen de ramen te kunnen duwen. Op een gegeven moment kwam een van de werknemers zelfs naar ons toe: "probeer dat raam eens, ik denk dat dit moet lukken".
Maar tevergeefs, alles zat muurvast en met hangende pootjes moesten we afdruipen. Zo ver gereden, zo'n schone locatie, en mét onderlinge toestemming - dan doet het toch wel even pijn als het mislukt.

Intussen zweetten we ons te pletter: een drukkende 30° & going up, godzijdank voor de airco!

Op naar onze volgende stop dan maar, zo'n 50 km verderop:Solbad Wittekind. Deze was makkelijk, huppetee onder een houten afsluiting, tralala, en op het domein.
Ook hier bleken alle benedenramen dichtgemetseld te zijn. Toch was er de hoofddeur, waar gewoon het glas uit was. Christophe legde zijn gerief binnen en maakte zich klaar om door een kozijn te klimmen, toen ik op het lumineuze idee kwam om gewoon eens de klink te proberen. En wonder boven wonder: de deur ging nog open ook! :-)
Tja, op zo'n locatie is dat nu eenmaal geen evidentie, maar toch mag je er nooit vanuit gaan dat alles potdicht zit.

Jammer genoeg bleef er binnen de gebouwen bitter weinig van over, maar we hebben ons toch een paar uurtjes kunnen bezighouden, en vreemd genoeg nog het meest in de frisse kelders, met mooie lichtinvallen enzo.
Even verbazing toen we een aantal meisjes in zomerjurkjes op het domein zagen: die waren toch nooit onder die poort gekropen, er moest toch een andere ingang zijn?
Maar het was te warm om daar teveel over te piekeren en een andere in/uitgang te zoeken: wij huppetee weer onder de poort, tralala, terug naar de auto, en naar huisje.

Net onze pizza buitenverorberd, het is nog altijd 30°. Mooi weer is goed, maar voor mijn part mag het kwik toch iets lager liggen... Een doucheke zal deugd doen straks.

woensdag, juni 09, 2010

Moe / Urbextour Duitsland, dag 5 - Grosskochberg

Hallo!

Zoals je misschien al gezien hebt staan er al wat foto's op Flickr
Intussen blijft het hier mooi en heel warm weer (hoewel wat regen voorspeld is morgen).

Mijn benen waren nog oververmoeid van gisteren dus hebben we vandaag niks gedaan. Allé, wel boekskes gelezen en fotokes bewerkt en een vergeefse zoektocht ondernomen naar een idyllisch plekje in het bos met waterke en nog wat boodschappen gedaan, niks om over naar huis te schrijven eigenlijk, maar ik heb het nu toch maar gedaan.
Morgen en overmorgen staat dus weer urbex op het programma, wat sanatoria en een bedrijfsgebouw, wel redelijk ver allemaal, dus dat wordt vroeg opstaan!

Nu eten maken en dan misschien nog een avondwandelingske...

dinsdag, juni 08, 2010

Wandelingske / Urbextour Duitsland, dag 4 - Grosskochberg

Hier ben ik weer!

Vandaag was wandeldag. We hadden er zin in en kozen er eentje uit van 11 km.
Hebben we ons dat even beklaagd zeg.
Met onze fotografische snelheidsbegrenzer raken we dus amper vooruit he. De dag kondigde zich ook niet zo heel warm aan, maar ik geloof dat we toch gauw aan 25° zaten of zo, en dat is ons net iets te warm om vlotjes te wandelen.
Mooie foto's gemaakt, daar niet van. Maar op den langen duur begon het wandelen ons toch een beetje tegen te steken, (voetjes pijn en dorst enzo), zeker als je ineens een wegwijzer '4 km' ziet staan op het punt dat je wou dat je de auto in de plaats zag...

Maar enfin, het was ook een beetje avontuurlijk (smalle wegjes naast afgrond) en door het bos en langs waterkes enzo, dat was wel leuk. Ook leuk was om de wandeling te kunnen volgen op mijn fototoestel met GPS. Hoewel de boswegelkens er natuurlijk niet opstaan, zie je toch min of meer of je nog juist gepositioneerd bent, zeker als de weg grotendeels langs het water loopt.
Eenmaal de foto's op Flickr staan, zal je ook zien waar we allemaal gewandeld hebben, mocht dat je ooit interesseren.
Ook veel langs gigantische campings gewandeld. We vroegen ons soms af hoe ze die caravans in godsnaam op hun plaats hadden gekregen, zo een niveau hoger dan het water, maar toch een niveau lager dan de bosweg. En blijkbaar is het ook de mode om de ganse dag in je zwembroek of badpak rond te lopen, want ik heb echt niemand gezien met deftige kledij aan :-)

Alla, we hebben het toch overleefd. Morgen staat weer urbex op het programma!

maandag, juni 07, 2010

Kasteelken / Urbextour Duitsland dag 3, Grosskochberg

Hehe, net lekker gegeten en een doucheke gepakt, de afwasmachine draait, mijn batterij is aan het opladen en mijn foto's aan het inladen, tijd voor een mailtje dus.

Vandaag zijn we naar Schloss R. geweest, een groot, verlaten kasteel dat geëindigd was als een hotel, en helemaal leeg, op een mooie zaal en een half uitgebroken kapel na.
Binnenraken was niet zo danig moeilijk. Over een muurtje klimmen, door het bos wandelen, en dan via een onderaardse gleuf (in steen, zo'n meter breed & diep, en maar een paar meter lang, tsjoep, naar binnen.
Heel relaxed verkenden we het geheel en begonnen te fotograferen in de kapel.
Tot we buiten opeens stemmen hoorden. We hielden ons even stil, en zetten dan onze weg verder in het kasteel. Opeens zagen we buiten, vlakbij, een sjieke auto geparkeerd staan. En hoorden we tik-tak hakjes op de stenen ondergrond rond het kasteel. Shit!
We gluurden door de ramen naar buiten en zagen inderdaad 4 deftig geklede mensen rond het kasteel wandelen, één iemand met een map met papieren in zijn hand, één vrouw met een fototoestelletje. Dit waren duidelijk geen toeristen noch urbexers. Dit waren mensen die iets van plan zijn met het kasteel.
We hielden ons doodstil en probeerden ze doorheen de ruiten te bespieden, om te zien waar ze naartoe gingen. Op een gegeven moment konden we ze niet meer volgen, maar bleven ze wel verdacht lang uit zicht. We spitsten onze oren om te horen of ze zouden binnenkomen. Wie weet had een van hen wel de sleutel...

We hoorden geluiden die we niet konden thuisbrengen - zitten ze nu binnen of niet? - en dus verschansten we ons in één van de vele kamers, onze adem ingehouden en ons hart op volle toeren. Betrapt worden wilden we écht niet. (Enfin, het ergste dat kan gebeuren is uiteindelijk een boete, maar je geld verkwist je toch liever niet aan zoiets.)
Een uur nadat we de auto gezien hadden, hoorden we dan toch ineens de portieren, en zagen de auto wegrijden. Oef!
Toch niet helemaal gerustgesteld gingen we weer gaan fotograferen. Soms is het zo verdomd moeilijk om geluiden die de wind veroorzaakt te onderscheiden van die door mensen veroorzaakt... en blijkt de witte schim tussen de bomen gewoon een zwaan te zijn.

Na nog wat uurtjes rustig te hebben gefotografeerd, vonden we het tijd om maar eens terug naar 'huis' te keren. Alles ingepakt en terug naar de 'ingang'. Ik daalde als eerste af in de gleuf... maar tot mijn ontsteltenis bleek de uitgang afgesloten te zijn met loodzware stenen tegels! Die mensen hadden waarschijnlijk gedacht dat dit wel een heel gemakkelijke doorgang was, en hadden zich dus onledig gehouden met die beter af te sluiten! Toemetoch! En dat terwijl ik tevoren nog het grapje had gemaakt dat als ze het hadden afgesloten, dat we dan wel een deur of zo zouden inbeuken of glas breken want ergens buitengaan is toch altijd simpeler dan ergens binnengaan, niet ? Enfin, echt panikeren deden we niet, we vonden het hoogstens redelijk vervelend.
Christophe probeerde zich alsnog naar buiten de wurmen, maar de doorgang bleek te smal voor hem. Dus ging ik maar eens proberen.
Gelukkig lukte het mij nog net, en even later stond ik goed en wel buiten. Maar ja, ik kon mijn liefste toch moeilijk achterlaten, en dat op zijn verjaardag :-)
Christophe besliste om het stuk kapotte tegel naar binnen te slepen, en zo het gat net groot genoeg te maken om er -misschien ! - ook door te kunnen. Nadat al het gerief was doorgegeven probeerde hij opnieuw, en jawel, deze keer slaagde hij er ook in zich naar buiten te wringen. Met als souveniertje een hoop schrammen.
Hehe! Hier wilden we geen minuut langer blijven, dus haastten we ons - na nog een laatste fotootje - terug naar het muurtje.
Ook hier bleek het niet zo simpel om er van langs de andere kant terug op te klimmen, maar uiteindelijk konden we toch spreken van een geslaagde missie...

Terug in de bewoonde wereld deden we zoals normale mensen onze boodschappen, om thuis ons potje te koken en nu te bekomen van ons avontuurtje... op naar het volgende!

Relax / Urbextour Duitsland, dag 3 - Grosskochberg

Eindelijk zijn we op internet geraakt! Bleek het paswoord al die tijd gewoon op het prikbord in de gang te staan, en wij maar wachten tot de eigenaars thuis waren :-)

Zaterdag een heel vlotte reis gehad.
Gisteren een warme zonnige dag, we hebben hier in de buurt een beetje rondgetsjoold en gefotografeerd, ijsje gegeten, boekje gelezen, restaurantje gedaan, kortom op 't gemak.
Het huisje heeft alle comfort (van afwasmachine tot draadloos internet) en blijft lekker fris, heel rustig dorpje hier ook, vriendelijke mensen, en je hoort alleen maar vogeltjes fluiten en bijtjes zoemen.

Geen stress dus, behalve misschien als we subiet op urbex-pad gaan ;-)

Mijn fototoestelletje met GPS is fantastisch, je ziet meteen waar welke foto getrokken is, want je kunt er ook kaarten opzetten. Ook handig om te weten waar je precies bent of te zien waar de auto ook alweer stond :-)

En nu op weg naar een verlaten kasteel...

vrijdag, mei 07, 2010

The National...

... brengt binnenkort een nieuw album uit, "High Violet". En het zijn weer zo'n songs die zullen vastroesten in mijn iPod. En die ik altijd maar opnieuw wil beluisteren. En opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. En het nooit beu word. Integendeel, hoe meer ik sommige van hun songs hoor, hoe beter ik ze leer appreciëren. En er zijn natuurlijk ook die mij vanaf de eerste tonen in hun ban nemen en me nooit meer loslaten.
Neem nu "England". Zó bloedmooi dat ik er bijna de tranen van in mijn ogen krijg. Die heerlijk diepe, melancholische stem, die passionele muziek...

Klik hier om het te beluisteren (wel eerst effe 10 seconden reclame laten passeren). Dóen!

Op 6 juli treden ze op in Amsterdam, en ik hoefde niet lang te twijfelen: omdat het de dag nadien ook nog eens mijn verjaardag is maken we er maar meteen een Hollands uitje van! Hiephoi!

maandag, mei 03, 2010

Come Home

Nog maar eens een Belgische instant klassieker... de nieuwkomer Amatorski is zéér genietbaar!

donderdag, april 22, 2010

Spring

Toch wel indrukwekkend dat één natuurfenomeen zovele duizenden mensen overal ter wereld dagenlang met de voeten aan de grond kan houden. En te bedenken dat we daar vorig jaar in de buurt van de Eyjafjallajökull zaten, en zovele andere vulkanen. Hoe buitenaards voelde het soms niet aan om kilometerslang door niets dan lavavelden te rijden, zover je kon kijken.
The Road Ahead - {P6120158} (by X-it)

Hoe bevreemdend was het niet om te wandelen over nog jonge, warme lavavelden, waar de opgeslorpte regen door de nog gevangen warmte verdampte.

P6130278 (by X-it)

Mordor - The Lava Hell - {P6130323} (by X-it)

After - {P6130249} (by X-it)

Aaagh Ijsland, zo boeiend qua natuur...
Stiekem toch een beetje jaloers op degene die de uitbarstingen van dichtbij meemaken.

Maar enfin, intussen geniet ik hier toch maar van de lente. het is alsof ik die elk jaar intenser beleef. De geuren, de kleuren, de zon, de warmte: puur genieten.
Zien hoe de knopjes aan bomen komen, en uitbundige bloesems en frisgroene blaadjes worden: dag na dag zie ik onze haag, en de natuur op weg naar het werk meer en meer tot leven komen.
Na het eerste voorzichtige sneeuwklokje en de piepende krokusjes, stond onze tuin op een Mooie Morgen pardoes vol met paasbloemen.
Om de paar dagen gaan we op ontdekkingstocht in onze tuin en vijver: wat groeit en bloeit er allemaal, en hoeveel weer sinds vorige keer?

De vogels fluiten de pannen van het dak, en ik merk nauwelijks nog het verschil tussen de digitale vogels uit mijn Wake-up-light en de echte vogels.
Sinds we zakjes noten en zaden in een struikje hebben opgehangen deze winter, genieten we quasi dagelijks van meesjes, musjes, winterkoninkjes, roodborstjes, ...

Elke dag, als ik thuiskom, zit Christophe in de tuin. Wied kruiden (of was het onkruid wieden?), snoeien, maaien, verticuteren, prutsen met pompen-filters-kabels-waterslangen-zuurstofbolletjes, vissen voeren, plantjes planten en verpotten: hij kweekt zowaar groene vingers! En al kent hij nog steeds het verschil niet tussen een narcis en een krokus, de bloemen-planten- en vijverwinkels in de buurt zijn wél zijn tweede thuis geworden.

Dankzij mijn ventje en zijn nieuwe hobby zitten onze helderdere vijvertjes dus weer vol leven: je ziet de vissen tenminste weer zwemmen, de waterplantjes groeien zienderogen, en sinds een maand of wat woont er ook een kikker, die onze vijver zelfs heeft uitgekozen om zijn (haar?) kikkerdril in te planten. Wij kijken vol verwachting uit naar de kikkervisjes :-)

Verbaast het je dat ik op het werk soms zó hard naar de gezelligheid van onze tuin zit te verlangen?

(Foto's volgen)

donderdag, april 15, 2010

Asswolk

http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20100415_007
Wat ik mij nu al heel de dag afvraag: hoe sluit je in hemelsnaam een luchtruim?

Panelen rond zetten? Plastiek over leggen?

maandag, april 12, 2010

Softieieieieieie!

Zaterdag naar de Gunter Lamoot gaan kijken. Het leuke was dat hij niet alleen zichzelf belachelijk maakte, maar dat het tevens ook herkenbaar was. Hoe erg schamen de meeste mensen zich niet over hun uiterlijk vroeger, hun opstellen, hun stem op zelfgemaakte cassettebandjes? Gunter durft het aan om zijn verleden met behulp van een diavoorstelling en het afspelen van oude geluidsopnamen, voor volle zalen tentoon te spreiden. Lap daar nog wat verbale humor bij en het wordt de max - haast vertederend zelfs.
Neem nu de leuke zelfverzonnen en ingezongen tekst op de muziek van "Wake me up before you go-go". Zalig hoe Gunter vol overtuiging zijn eigen kinderstem playbackt...
(waarschuwing: niet beluisteren als je nog van plan bent om naar de show te gaan kijken!)

dinsdag, maart 30, 2010

Pranfeuri

De strip DirkJan: zó droog en vaak toch zo geniaal. Neem nu deze, en probeer het vooral niet te snappen:

Klinkklare onzin, en net dat doet 't 'm. Zelden zo gelachen.


zondag, maart 14, 2010

Meneertje-weet-alles

Daan, hij weet – naar eigen zeggen – álles van de hele wereld. Én hij kan tot 30 tellen (en zelfs tot 40 als hij de dertig-getallen even overslaat).
Behoorlijk straf voor een ventje van vier en een half.

Maar niemand is perfect, ook dit mini-genie niet. Ons professortje heeft hier en daar toch nog wat bij te schaven...

Kerstdag 2009. Urenlang aperitieven en tafelen is niet weggelegd voor kindjes – zij moeten hun energie kwijt. Dus trok ik, meter An, met Daan naar zijn kamer om te gaan spelen. Na het auto-met-afstandsbediening-beheersingsspel waarbij (zoals gewoonlijk) de spelregels voortdurend in Daan's voordeel door Mr. Daan himself gewijzigd werden, besloten we op het bord te gaan schrijven.
Ik schreef 'DAAN', en vervolgens mijn eigen naam, 'AN' – met de nodige uitleg.
Reactie van Daan: “Je moet je voornaam nog schrijven: 'Meter'”.


Zaterdagavond 6 maart. Daan had het voorrecht om bij ons te blijven slapen. Net zoals bij hem thuis, hadden we bij het slapengaan een digitale wekker op zijn nachtkastje geplant. En net zoals bij hem thuis, gaven we hem mee dat als het 7 uur was, hij mocht opstaan. “Ja, als het begint met een nul en een zeven”, bevestigde hij ons. Slim ventje, maar wij ook: stiekem hadden we de tijd een kwartiertje teruggedraaid.

Gerustgesteld gingen ook wij een paar uur later slapen.

Zondagochtend 7 maart. Een ventje sloop onze kamer binnen en kwam rillend aan mijn kant van het bed staan. Een zacht stemmetje onttrok mij aan mijn droom en uit mijn slaap. “Meter An?” Het duurde even voor ik mij in de realiteit bevond, maar toen mummelde ik “Hmmm?”
“Meter An, het is zeven uur, mag ik tv gaan kijken? Ik heb mij zelfs al aangekleed!”

Het eerste wat ik dacht was: “Fijn, hij heeft zich al aangekleed!”. Het tweede wat ik dacht was: “Hoe laat is het eigenlijk écht?” Ik draaide me om en wierp een blik op mijn wekkerradio. Huh? Ik knipperde de slaapwaas uit mijn ogen en keek wat dichter. 05:03 stond daar in grote rode cijfers te blinken. En dan loopt die nog 7 minuten vóór...
Wat was hij teleurgesteld toen ik hem resoluut terug naar bed stuurde...

Dat ik de volgende twee uur amper geslapen heb, vergeten we maar, dankzij z'n voor de rest goed gedrag...


Zondagmiddag 7 maart. Daan en ik maakten ons klaar om naar 'oma' te vertrekken, voor het verjaardagsfeestje van 'mama'. In de garage was ik bezig mijn jas aan te trekken toen Daan vroeg: “Hoe gaat die garagepoort open?” Ik, eerlijk als ik ben, deed al mijn mond open om te zeggen 'op dat bovenste knopje duwen', maar Christophe, plaaggeest als hij is, flapte eruit: 'je moet tien keer springen'.

'Ja?' vroeg Daan toch enigszins verwonderd, en begon, naïef als hij nog is, op en neer te springen om het meteen uit te testen: “één, twee, drie, vier, ...”

Christophe en ik schoten stilletjes in de lach en keken elkaar veelbetekenend aan – hoe konden we het nu écht geloofwaardig maken? Gelukkig zat de afstandsbediening nog in mijn zak, dus op “tien” drukte ik ongemerkt op het knopje – en wonder boven wonder: de poort ging omhoog.
Het gezicht van Daan sprak boekdelen: “Dat is speciááááááál!”
En “Kan ik het nu ook weer toe doen?”
“Je moet eens proberen he.”
Hopla, daar stond hij weer te springen. Op “tien” ging de poort automagically naar beneden, en op mijn “stop!” stopte het.

Goddelijk om te zien: Daan op de stoep al tellend zijn sprongetjes doen, en die poort maar op en neer...


Top! - {P3073624}

woensdag, februari 17, 2010

8 minuten genieten

Tja, het leven kabbelt voort, met zijn obligate nieuwjaarsbezoekjes aan het begin van het jaar, en voor de rest telkens 5 dagen lang opstaan eten werken eten werken eten tv-kijken slapen, met op maandag de obligate 1500m geploeter in het zwembad (al kan het soms wat minder zijn), de dinsdag babysitten, de donderdag badmintonnen, de vrijdag de Colruyt leegkopen - en dan 2 dagen andere winkels afschuimen, kuisen, wassen, plassen, strijken, koken, afwassen - om dan weer van voren af aan de week te beginnen.
Kortom, de dagdagelijkse rompslomp en dus zogezegd geen tijd meer voor foto's of een blogje.
Erg hé. (En dan heb ik nog maar een gewone 8 to 5-job op nog geen kwartier fietsen, en géén kinderen.)
Maar helaas, de verlokkingen van de teevee zijn de laatste tijd net iets groter dan die van de computer. Zodus: maak ik er mij maar weer vanaf door een goe muziekske, of twee, te plaçeren. Gewoon, omdat ze voor mij uitblinken tussen alle andere 'crap' die dagelijks de geluidsgolven in de werklucht vervuilen. Omdat ze genietbaar zijn. Omdat ik ze met u wil delen. Misschien geniet u er ook van, en is mijn doel weer bereikt. En zoniet: no harm done.
Allé, ge moest allang op de Play-knop hebben geduwd in plaats van deze zever hier te lezen!

Pearl jam - Just Breathe


Eels - A Line in the Dirt