Zotte zwoele zomeravond

Voor het eerst sinds lange, lange tijd - het moet van mijn kinderjaren geleden zijn, ben ik weer geboeid door een boek.
Jawel, een doodgewoon leesboek. Zomaar, haast willekeurig, uit de bib geplukt. En wonder boven wonder, ik lees het nog graag ook. Misschien komt dat wel omdat het van een Vlaamse auteur is, en tevens in een soort 'spreektaal' - meer bepaald West-Vlaams - geschreven. Dingen als "Ik ben daar niet mee gediend", "Ik wil niet in affronten vallen", "Gij stomme kalle!", dat leest lekker vlot.

En dus zette ik mij gisteravond voor één keer niet met mijn laptop in ons prieeltje, maar wel met mijn boek. Helaas. Er was een buurtfeest aan de gang - Soetens Fièste - en bij een wijkfeest hoort muziek. Luide muziek. Vooral: foute muziek. Of klasseer ik het onder lawaai? Enfin, voor één keer is dat niet erg, denk je dan.

Maar dan beginnen ze met Frans Bauer. En dan Paul de Leeuw. En meer van die schlagers.
En dat was nog niet het ergste, nee. Het ergste was dat het om karaoke ging. Stel je even voor, voor gans de straat een kattevals "Heb je even voor mij". Om 23u. 's avonds.
Nee, wacht, het kan nog erger. Eén van onze margi buurjongens begon met zijn opgefokte mobilette over de parking en de oprit (vlak naast onze tuin) te crossen. Knetter knetter vroem vroem VROEM KNETTER VROEM VROEM... Heen... de straat op, en weer terug. En heen en weer. En heen en weer. Een andere jongen riep hem achterna: "Kenny!"
Ha natuurlijk, Kenny. Logisch. Hoe dacht je anders dat zo iemand zou heten?

Zo konden we ons natuurlijk niet meer op ons boek concentreren. Naar binnen gaan wilden we niet, veel te warm. Christophe opperde om in de tuin van zijn ma te gaan zitten, op de Marionetten. Ik twijfelde. Het gecross leek opgehouden te zijn. Maar voor hoelang nog? En de karaoke zou toch ook zo heel lang niet meer duren?
Maar Christophe had al zijn ma gebeld en we waren welkom.

Zo gezegd, zo gedaan. Boekje mee, de auto in, de straat uit. Nog vóór we de hoek om waren, zagen we blauwe zwaailichten weerkaatsen op de huizen in de straat. We keken elkaar aan met een blik van verstandhouding. Zou het...?

We draaiden de Oudenaardsesteenweg op, en ja hoor! We schoten beide in de lach.
Onze buurjongens waren tegengehouden door de politie! Fantastisch! Onze avond kon ineens niet meer stuk. Net goed, hun verdiende loon.

En laat ons nu maar hopen dat zijn lawaaimaker in beslag genomen is.
Wij hebben het wel gehad met hun geknetter, gerace en geknoei aan dat ding ganse avonden.

HA!

KVK

Toevallig speelde vandaag op mijn iPod een liedje van Kinderen voor Kinderen. En ik vind dat zalig.
Aaaah die goeie ouwe kindertijd toch.
Ik kon de liedjes indertijd duizenden keren afspelen zonder ze ooit beu te worden. ('s Zondags, als video tijdens het aperitief, of op cassette tijdens het lezen van Mijn Groot Kabouterboek in het bed van mama & papa.)
Geen wonder dat ik alle teksten van mijn favorietje liedjes nog steeds klakkeloos van buiten ken – al verstond ik niet altijd alles even juist.

Het liefst van al zou ik ze luidkeels willen meekwelen, inclusief die lekker wollige Hollandse tongval.
Maar een “Wij willen kip, patat & appelmoes, met grote klodders mayonaise”-zangstonde op de fiets zou redelijk belachelijk klinken. En tijdens de afwas zou Christophe gillend weglopen.

Dus lip ik ze mee, zing ik ze in mijn hoofd, of breng ze ten berde onder de douche.
Meidengroep, Op een onbewoond eiland, Ik heb zo waanzinnig gedroomd, Ochtendhumeur, Make-up, Als ik de baas zou zijn van het journaal, Kom eet je bie-ba-boe-ba-bord nou leeg, Ruim die kamer op, Als de lichtjes doven, Mijn oma, Hiep hiep hoera,... : deze klassiekers blijven voor eeuwig en altijd onwrikbaar in mijn hersenen vastgeplakt.
En daar ben ik niet rouwig om.

Is het cool? Noooo!
Is het jeugdsentiment? You betcha!


Kijk nu toch eens aan, die heerlijk ouderwetse filmpjes!

Met Daan Aan Tafel

"Meter An, weet je wat ik later wil worden?"
"Nee, zeg eens?"
Stilletjes verwacht ik een typisch antwoord van een bijna-vijfjarige: brandweerman, of politieagent.
"Een sterke man!"
En hij toont trots de "forceballen" in zijn armen.

"Maar dan moet je wel al je boterhammetjes opeten, hoor."

Beteuterd steekt hij het laatste vierkante centimetertje boterham dat hij had laten liggen, in zijn mond.

:´-(

Zou je daar nu niet spontaan van beginnen bleiten:

En dan te bedenken dat ik de laatste dag van de solden nog wat zomerjurkjes had gekocht... 't zal voor volgend jaar zijn zeker?