Een emotionele begrafenis. Begrafenissen zijn altijd emotioneel; zelfs al kende je de persoon in kwestie niet zo goed. Je staat een uur lang bewust stil bij het veel grotere leed van anderen. En dan die begrafenisstoet. Achter de lijkwagen lopen, dacht niet dat dit nog gedaan werd. Andere weggebruikers tonen en laten 'voelen' dat je in rouw bent. Toen ik achter mij keek, verbaasde ik me over de wel erg lange rij mensen die mee wandelde. Aline was een goed mens.
Els en ik maakten van deze trieste nood om helemaal richting Ekeren af te zakken, de deugd om ons es in het Antwaarpse stadsleven onder te dompelen. Het weer zat alvast mee, aangenaam warm. Veel volk, maar niet overdreven. Ons eerste doel bestond erin voedsel te zoeken, liefst op een gezellig terrasje. Ontdekken was nog niet zo moeilijk, maar je moest nog een plekje kunnen veroveren ook. Honger maakt een mens ongenadig. Mensen wégkijken. Gaan zitten en blijven zitten. Met de nodige beleefdheid, uiteraard.
Toen onze magen gevuld waren had ik gehoopt mijn bankrekening wat te ledigen op de Meir. Maar dat was buiten mijn cultuurminnende zus gerekend. Welgeteld één winkel zijn we binnengestapt, één! (maar beide ook wel met een zakske buitengestapt)! En dat op heel Antwerpen, dat bovendien - tot mijn verbazing - sommige populaire ketens gewoonweg dúbbel heeft! Ach, misschien maar best ook. Mijn kleerkast en kamerkapstok staan al lang op springen...
We gingen dus de toerist uithangen. Ons gevoel leidde ons naar de toerististe plekjes, als daar zijn de O.L.V.-kathedraal -zo enorm groot en imposant dat je er nog naast zou durven kijken-, de Schelde waar we eventjes als Kaat uit het TV1-programma Kaat & Co figureerden, het Steen met Lange Wapper, de Grote Markt met Brabo. Alle beelden steevast afgrijselijk groen en witte-derrie-ondergescheten - jammer. En maar Japannertje spelen (=foto's trekken)!
De echte Japanners trouwens, die zou je ook es op foto moeten zetten. Vrouwtjes met parasolletjes, mannetjes met zwaargewicht-digitale camera's die waarschijnlijk de grootte van dat andere ding dat kan 'zoomen & schieten' moet compenseren :o)
Maar ons toeristisch gevoel was niet altijd juist. Zo was Els ervan overtuigd dat ze de Groenplaats had ontdekt, toen ze in de verte een boompje zag.We eindigden in alle rust op een écht groene plaats, het stadspark. Daar sloegen we serieus aan het twijfelen of we niet per ongeluk naar Marokko waren gebeamd. Want we liepen er als bijna enige bleekscheten. Vervelend dat die gasten u ook áltijd iets toeroepen als je er passeert - heb ik in mijn thuisstad ook al ondervonden. (dat maakt me nog geen raciste, verre van, maar toch)
Na een halve dag tsjoolen op één halve-liter-waterflesje, hadden we dat terrasje op de Wapper wel verdiend. Kleine teleurstelling: de dure 'sinaassap natuur' riep hooggespannen, watertandende verwachtingen op, maar wat ik voor mijn neus kreeg was slechts een klein glaasje, aangelengd met -godbetert- spuitwater! Blèh! Het wapperen om de rekening was dan ook niet van harte.
En dan: rushen naar het station, rusten in de trein. Hebben we ook nog goed gelachen. Er zat daar ene die kei-homo was, samen met zijn vriendje. Echt zo'n type dat je denkt alleen maar te zien in overdreven sketches op teevee. Had écht alles: spannend t-shirt met fluogeel gaatjeshemdje erboven, zonnebril, haar stijf van de gel, oorringen, verfijnd stemmetje in hoge toonaard met de typische homo-S - die op de koop toe ook nog es aan het bellen was met zijn mama ("Ik sie u dan morgen, hé mama? Jaaa, saluutjes!"). Hilarisch. Jammer dat ons gratis entertainment na een halfuurtje al afstapte...
Els, 'k heb Antwerpen nu wel aan de buitenkant gezien, waarvoor dank, maar volgende keer wil ik toch voor de binnenkant gaan (=shoppen!!!). Een rechtstreekse trein heen en terug, niks is toch makkelijker? Had ik al véél eerder moeten doen!
------
Mag ik jullie dan na het lezen van deze epistel nog een klein fotoreportageke aanbieden? (.exe-file met muziekske Plastyc Buddha - Private)
(en denk erom, één woordje commentaar kan al zo'n goed doen...)
zaterdag, april 30, 2005
vrijdag, april 29, 2005
K3
Vrijdagen worden 'weer-es-wat-anders-dagen'. Zo ging ik vanavond naar 't amateurtoneel (in 't "West-Vloms").
Daar was een buurvrouw die constant over de schutting hing om af te luisteren en zo, typisch zo'n K3-type (krulspelden-keukenschort-kwetteren). Deed me direct denken aan zo'n écht K3-geval in onze straat, een zekere N.
Pas op als je daar passeert, want als ze uit haar kot komt (te pas en te onpas) raak je er het eerste halfuur niet meer vanaf.
En azo ben ik tot de wijze conclusie gekomen: herkenbare situaties leveren de beste humor. Waarom anders kregen 'Het Eiland' en 'In de gloria' en 'Vaneigens' zoveel lofbetuigingen???
Daar was een buurvrouw die constant over de schutting hing om af te luisteren en zo, typisch zo'n K3-type (krulspelden-keukenschort-kwetteren). Deed me direct denken aan zo'n écht K3-geval in onze straat, een zekere N.
Pas op als je daar passeert, want als ze uit haar kot komt (te pas en te onpas) raak je er het eerste halfuur niet meer vanaf.
En azo ben ik tot de wijze conclusie gekomen: herkenbare situaties leveren de beste humor. Waarom anders kregen 'Het Eiland' en 'In de gloria' en 'Vaneigens' zoveel lofbetuigingen???
donderdag, april 28, 2005
zondag, april 24, 2005
Tot uw dienst
Mooiweervandaag, dus weeropstap met mijn vriendje om mijn fototrekverslaving te kunnen botvieren. Ka had gevraagd om Ewoutje te schieten in het park (communiefoto's) dus deed ik dat met veelplezier.
Een mooie lach van het ventje zijn gezicht krijgen was nietzosimpel. Maar de bereidheid tot medewerking was er en Heleen assisteerde, dus dat ging vlotjes.
92 foto's, alstublieft. Bleken de allerlaatste uiteindelijk debeste. De laatsten zullen de eersten zijn. Het alomgekende LIFO-principe. Had ik daar maar in 't begin aan gedacht, dan was ik begonnen met de laatste en hoefde ik de eerste niet meer te doen ;o)
Nu, terwijl ik Ewoutje in de verf zetten konden papa en mama dat met de keuken doen.
En zo was iedereen content.
Mocht ik ook nog es mijn computercapaciteiten bovenhalen. Want sommige 'rare' websites zijn niet voor gevoelige (kinder)oogjes bestemd. Maar wie heeft ze in godsnaam leren Googlen?
TIP aan allen die kindertjens al dan niet tijdelijk onder hun hoede hebben: houd het bestaan van zoekmachines zolang mogelijk geheim!
Een mooie lach van het ventje zijn gezicht krijgen was nietzosimpel. Maar de bereidheid tot medewerking was er en Heleen assisteerde, dus dat ging vlotjes.
92 foto's, alstublieft. Bleken de allerlaatste uiteindelijk debeste. De laatsten zullen de eersten zijn. Het alomgekende LIFO-principe. Had ik daar maar in 't begin aan gedacht, dan was ik begonnen met de laatste en hoefde ik de eerste niet meer te doen ;o)
Nu, terwijl ik Ewoutje in de verf zetten konden papa en mama dat met de keuken doen.
En zo was iedereen content.
Mocht ik ook nog es mijn computercapaciteiten bovenhalen. Want sommige 'rare' websites zijn niet voor gevoelige (kinder)oogjes bestemd. Maar wie heeft ze in godsnaam leren Googlen?
TIP aan allen die kindertjens al dan niet tijdelijk onder hun hoede hebben: houd het bestaan van zoekmachines zolang mogelijk geheim!
vrijdag, april 22, 2005
"We spelen een spel vanavond!"
Vandenavond meegemogen met grote zus en Bartje voor een spelletjesavond!
Is weer es wat anders. Best wel gezellig, al ben ik een gedoemde verliezer. En geloof ik nikske van de uitspraak: "ongeluk in 't spel, geluk in de liefde". Dan was ik allang getrouwd en 5 keer mama. En zie.
Wel een tof spelleke leren kennen: Set! Eenvoudig maar spannend. Weet ik meteen weer wat gevraagd voor mijn verjaardag (of iets dergelijks). Intussen kan ik al iedere dag oefenen op Internet: http://www.setgame.com/puzzle/set.htm.
Misschien programmeer ik het ooit zelf nog wel eens, lijkt me een leuke uitdaging.
Al kan niets tippen aan het samen gezellig rond de tafel spelen.
Is weer es wat anders. Best wel gezellig, al ben ik een gedoemde verliezer. En geloof ik nikske van de uitspraak: "ongeluk in 't spel, geluk in de liefde". Dan was ik allang getrouwd en 5 keer mama. En zie.
Wel een tof spelleke leren kennen: Set! Eenvoudig maar spannend. Weet ik meteen weer wat gevraagd voor mijn verjaardag (of iets dergelijks). Intussen kan ik al iedere dag oefenen op Internet: http://www.setgame.com/puzzle/set.htm.
Misschien programmeer ik het ooit zelf nog wel eens, lijkt me een leuke uitdaging.
Al kan niets tippen aan het samen gezellig rond de tafel spelen.
dinsdag, april 19, 2005
De Pauws
We hebben een nieuwe paus, Josephke "Ik voel me zo verdomd gekloot" de Ratzinger. Hallelujah!
Ziehier een uniek videofragment.
Ziehier een uniek videofragment.
zondag, april 17, 2005
Zen
Na de drukte van gisteren en een ganse voormiddag liggen stinken in mijn nest was het tijd voor wat verfrissende, kalme ontspanning.
Bij mij uit zich dat in 'foto's trekken'. Staat met stip op 1 in mijn hobby-top-3.
Op zoek gaan naar dat éne mooie onderwerp, geduldig wachten tot het windstil wordt voor dat bloemetje, of tot het kind mooi lacht, of voorzichtig een beestje naderen, de hoek bepalen, scherpstellen, afdrukken. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. 10, 20 keer hetzelfde onderwerp.
Nooit ben ik zó geconcentreerd, zó afgesloten van de buitenwereld - bijna autistisch -als wanneer ik op fotopad ben. Dan ben ik pure Zen ... al sluit ik niet uit dat ik soms wel eens zenuwachtig word wanneer het scherpstellen maar niet wil lukken, maar de voldoening is des te groter als daar opeens de perfecte foto op de display verschijnt.
Na één uurtje met 100 foto's thuiskomen is geen uitzondering. Maar als ik de allerbeste uitzoek, blijft er hooguit 5% van over.
Of mij dat nu een goeie of een slechte fotograaf maakt, kan me niet schelen: hoe meer foto's je trekt, hoe meer goeie er tussen zitten, en ondertussen leer je bij. Niet voor niks is digitale fotografie zo handig.
Waarom ik altijd maar weer foto's ga nemen?
Rustgevend, zoals ik al zei.
Het gevoel hebben dat ik iets kán, waarvoor andere mensen in bewondering staan; dingen creëren die mezelf en anderen plezieren en waarderen; dát is mijn hoogste doel in de fotografie, en dát is het hoogste doel in het leven.
Na dit lichtelijk filosofisch gezwets, laat ik jullie nu graag genieten van mijn februari-fotoreportage. 't Is een .exe-file (6,41 Mb) die je kunt downloaden. Geluid aanzetten, achteroverleunen en genieten maar!
Hint: niks is zo fijn als een reactie op mijn foto's te horen/lezen... daar doet ne mens het toch voor hé...
Bij mij uit zich dat in 'foto's trekken'. Staat met stip op 1 in mijn hobby-top-3.
Op zoek gaan naar dat éne mooie onderwerp, geduldig wachten tot het windstil wordt voor dat bloemetje, of tot het kind mooi lacht, of voorzichtig een beestje naderen, de hoek bepalen, scherpstellen, afdrukken. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. 10, 20 keer hetzelfde onderwerp.
Nooit ben ik zó geconcentreerd, zó afgesloten van de buitenwereld - bijna autistisch -als wanneer ik op fotopad ben. Dan ben ik pure Zen ... al sluit ik niet uit dat ik soms wel eens zenuwachtig word wanneer het scherpstellen maar niet wil lukken, maar de voldoening is des te groter als daar opeens de perfecte foto op de display verschijnt.
Na één uurtje met 100 foto's thuiskomen is geen uitzondering. Maar als ik de allerbeste uitzoek, blijft er hooguit 5% van over.
Of mij dat nu een goeie of een slechte fotograaf maakt, kan me niet schelen: hoe meer foto's je trekt, hoe meer goeie er tussen zitten, en ondertussen leer je bij. Niet voor niks is digitale fotografie zo handig.
Waarom ik altijd maar weer foto's ga nemen?
Rustgevend, zoals ik al zei.
Het gevoel hebben dat ik iets kán, waarvoor andere mensen in bewondering staan; dingen creëren die mezelf en anderen plezieren en waarderen; dát is mijn hoogste doel in de fotografie, en dát is het hoogste doel in het leven.
Na dit lichtelijk filosofisch gezwets, laat ik jullie nu graag genieten van mijn februari-fotoreportage. 't Is een .exe-file (6,41 Mb) die je kunt downloaden. Geluid aanzetten, achteroverleunen en genieten maar!
Hint: niks is zo fijn als een reactie op mijn foto's te horen/lezen... daar doet ne mens het toch voor hé...
zaterdag, april 16, 2005
De Ringelingschat
Eindelijk, de Grooten Dag voor Pieter en Evelyne!
De zon was niet van de trouwpartij, maar Evelyne gelukkig wel.
Voor één keer was een samenscholing van meer dan 25 personen in zondagse outfit op zaterdag op straat toegelaten, voor het Gentse stadhuis dan nog wel - we hebben in ieder geval geen Flikken gezien.
Als was het een pretparkattractie (volgens Ka) moest je binnen in groepen je (trouw)beurt afwachten, waarna in een geheimzinnig en gezellig (?) intiem familiaal onderonsje de officiële trouwgeplogendheden werden afgehandeld, al gebruik ik het woord geplogendheden hier misschien niet in de juiste context, maar het geeft wel meer cachet aan de hele beschrijving van het belangrijke gebeuren.
Het tweede, meer persoonlijke gedeelte ging in de achterliggende ruimte door, deze keer mocht de massale opkomst van ramptoeristen (grapje!) getuige zijn van het ja-woord en de ringeling.
En ekik maar foto's trekken (en stiekem filmen).
Niets beter dan na die plechtige omstandigheden u eens laten hangen op café. Onder leiding van het kersverse bruidspaar trokken we met z'n allen naar de dichtsbijzijnde drankgelegenheid om het wereldprobleem van overbevolking eens aan den lijve te ondervinden, maar droog kwamen we evenwel niet te staan. We hoffen het glas (al dan niet Druïde) op het geluk van de pasgehuwden, als opwarmoefening voor de armspieren die die dag nog ferm zouden belast worden.
Aan 't einde van dit begin trokken we nog efkes huiswaarts, om een voorbereidend maagbodempje te leggen en er daarna pas echt in te vliegen (en niet alleen in den drank).
Ik onmoette er mensen die ik kende en mensen die ik verondersteld werd te kennen, en mensen die ik niet kende, maar dat blijkt nu eenmaal een wet te zijn op recepties waarvan je zelf niet de gastheer/vrouw bent.
Als de kindjes zich buiten niet tegoed deden aan de regendruppels dan liepen ze wel achter de hapjes aan (die ze soms met een raar gezicht aan mama of papa kwamen overhandigen). Dat de lekkernijen zich boven hun neus bevonden kon ze niet tegenhouden. Hun protestactie voor meer 'krokmesjeus' baarde in het eerste opzicht niet veel resultaten, en ook niet in het tweede opzicht. Ik zag nog slechts één levering passeren.
Het zootje ongeregeld werd na de receptie deskundig tot een zootje geregeld herleid: iedereen kreeg een tafelnaamkaartje en aan tafel was het enkel nog kwestie van uw eigen naam te herinneren.
Wat volgde was een waar festijn voor mijn kieskeurige smaakpapilletjes: zalm! bladerdeegje! gegratineerde aardappeltjes! wit vlees! gekookte groentjes! ijstaart! fruitjes! Mijn smaakpapilletjes schreeuwden 'We want more!' Maar mijn buikje protesteerde 'Genoeg!' En maar goed ook of ik was de dansvloer niet meer op geraakt.
De eerste muziek was voor de kindjes het signaal om weer in volle beweging te komen en het was blijkbaar nodig ook. 3 pagadders in the spotlight, de ziel uit hun lijfjes dansend, prachtig.
Maar de toon was pas echt goed gezet na de openingsdans. Van Amber die krampachtig de dansbewegingen van nonkel Fristi probeerde na te bootsen (van 'opkijken naar' gesproken!) tot het traditionele (ontsporende) treintje.
Ik geloof dat we met z'n allen de Kyoto-norm hebben overschreden.
Niet zo ver van het feestgedruis werd een geïmproviseerd kinderkamp opgericht, waar we de drie jongste in een slaapzak dropten, als hint naar Klaas Vaak. Het heeft even geduurd maar dan heeft hij toch toegeslagen en ze ontvoerd naar dromenland. Alleen Heleen gaf er niet aan toe; zij vermengde zich professioneel onder de dansbende.
Wij zijn toch rare wezens: ons eerst volproppen met eten en dan bewegen om de calorieën er weer af te krijgen; volgieten met drank om het er vervolgens weer uit te zweten.
Maar als dat op zo'n manier kan gebeuren, beleef je er alleen maar plezier aan. En dat is toch 't belangrijkste!
Ik kijk er al naar uit: who's next ??? (eh..., oeioei, ikzelf misschien?)
Pieter en Evelyne, ge moogt nóg trouwen! (of euh, misschien toch maar beter niet...)
PS: 't was ne goeien deejay, waarvan hier bewijs.
De zon was niet van de trouwpartij, maar Evelyne gelukkig wel.
Voor één keer was een samenscholing van meer dan 25 personen in zondagse outfit op zaterdag op straat toegelaten, voor het Gentse stadhuis dan nog wel - we hebben in ieder geval geen Flikken gezien.
Als was het een pretparkattractie (volgens Ka) moest je binnen in groepen je (trouw)beurt afwachten, waarna in een geheimzinnig en gezellig (?) intiem familiaal onderonsje de officiële trouwgeplogendheden werden afgehandeld, al gebruik ik het woord geplogendheden hier misschien niet in de juiste context, maar het geeft wel meer cachet aan de hele beschrijving van het belangrijke gebeuren.
Het tweede, meer persoonlijke gedeelte ging in de achterliggende ruimte door, deze keer mocht de massale opkomst van ramptoeristen (grapje!) getuige zijn van het ja-woord en de ringeling.
En ekik maar foto's trekken (en stiekem filmen).
Niets beter dan na die plechtige omstandigheden u eens laten hangen op café. Onder leiding van het kersverse bruidspaar trokken we met z'n allen naar de dichtsbijzijnde drankgelegenheid om het wereldprobleem van overbevolking eens aan den lijve te ondervinden, maar droog kwamen we evenwel niet te staan. We hoffen het glas (al dan niet Druïde) op het geluk van de pasgehuwden, als opwarmoefening voor de armspieren die die dag nog ferm zouden belast worden.
Aan 't einde van dit begin trokken we nog efkes huiswaarts, om een voorbereidend maagbodempje te leggen en er daarna pas echt in te vliegen (en niet alleen in den drank).
Ik onmoette er mensen die ik kende en mensen die ik verondersteld werd te kennen, en mensen die ik niet kende, maar dat blijkt nu eenmaal een wet te zijn op recepties waarvan je zelf niet de gastheer/vrouw bent.
Als de kindjes zich buiten niet tegoed deden aan de regendruppels dan liepen ze wel achter de hapjes aan (die ze soms met een raar gezicht aan mama of papa kwamen overhandigen). Dat de lekkernijen zich boven hun neus bevonden kon ze niet tegenhouden. Hun protestactie voor meer 'krokmesjeus' baarde in het eerste opzicht niet veel resultaten, en ook niet in het tweede opzicht. Ik zag nog slechts één levering passeren.
Het zootje ongeregeld werd na de receptie deskundig tot een zootje geregeld herleid: iedereen kreeg een tafelnaamkaartje en aan tafel was het enkel nog kwestie van uw eigen naam te herinneren.
Wat volgde was een waar festijn voor mijn kieskeurige smaakpapilletjes: zalm! bladerdeegje! gegratineerde aardappeltjes! wit vlees! gekookte groentjes! ijstaart! fruitjes! Mijn smaakpapilletjes schreeuwden 'We want more!' Maar mijn buikje protesteerde 'Genoeg!' En maar goed ook of ik was de dansvloer niet meer op geraakt.
De eerste muziek was voor de kindjes het signaal om weer in volle beweging te komen en het was blijkbaar nodig ook. 3 pagadders in the spotlight, de ziel uit hun lijfjes dansend, prachtig.
Maar de toon was pas echt goed gezet na de openingsdans. Van Amber die krampachtig de dansbewegingen van nonkel Fristi probeerde na te bootsen (van 'opkijken naar' gesproken!) tot het traditionele (ontsporende) treintje.
Ik geloof dat we met z'n allen de Kyoto-norm hebben overschreden.
Niet zo ver van het feestgedruis werd een geïmproviseerd kinderkamp opgericht, waar we de drie jongste in een slaapzak dropten, als hint naar Klaas Vaak. Het heeft even geduurd maar dan heeft hij toch toegeslagen en ze ontvoerd naar dromenland. Alleen Heleen gaf er niet aan toe; zij vermengde zich professioneel onder de dansbende.
Wij zijn toch rare wezens: ons eerst volproppen met eten en dan bewegen om de calorieën er weer af te krijgen; volgieten met drank om het er vervolgens weer uit te zweten.
Maar als dat op zo'n manier kan gebeuren, beleef je er alleen maar plezier aan. En dat is toch 't belangrijkste!
Ik kijk er al naar uit: who's next ??? (eh..., oeioei, ikzelf misschien?)
Pieter en Evelyne, ge moogt nóg trouwen! (of euh, misschien toch maar beter niet...)
PS: 't was ne goeien deejay, waarvan hier bewijs.
zaterdag, april 09, 2005
Kinder- en jeugdsentimenttelevisie
Soms heeft een mens er ne keer nood aan om zich terug te trekken in verleden, op schattenjacht naar diepbegraven herinneringen, om ze even te koesteren en dan weer voor een tijdje op te bergen, zich ervoor behoedend dat de herinnering aan het recente weerzien, de originele herinnering zou verdringen. Dat zou zonde zijn.
Maar heel even piepen naar de alledaagse zichtbare dingen uit je verleden, je heel even in een moment proberen in te leven, dat is rustgevend en wekt positieve gevoelens op.
Het internet is hierbij zo'n goed hulpmiddeltje, vooral dan wat televisieseries betreft. Je herontdekt en je ontdekt programma's die, diep verstopt onder een dikke laag stof ergens in je geheugen, toch nog een vage herinnering oproepen.
En ergens rijst het vermoeden: vroeger was het toch veel beter, veel gezelliger en rustiger. Je beseft weer dat er voor een kind helemáál geen realistische 3D-effecten in moeten voorkomen: met eenvoudige middeltjes werd een wereld gecreëerd en als kind, naïef als je bent, geloof je álles. Van de mini-mensjes in het Sprookjestheater tot en met het duikbootje en de superneppe kleurrijke visjes en zeepaardjes in Carolientje.
Nu is er het vreselijke Kids-top-20, nerveuze flitsende Japanse kutseries à la Pokémon, het onnozele gekwek en geknor in Big & Betsy, en het gedoe van Spring (oh gruwel, die liedjes!).
Merlina, Mik-Mak-en-Mon, Jacobus en Corneel: stijf en 'gemaakt', maar als nog-geen-tiener ga je daar volledig in mee, toch?
Niet dat er tegenwoordig geen kwaliteitsprogramma's meer worden gemaakt, maar toch. Vroeger was alles beter, ons eigen jeugdsentiment haalt de bovenhand. Zullen ook de Heleens, Ewouts, Luna's en Ambers van nu over 20 jaar zeggen.
Hmmm... word ik nu ook al zo'n ouwe zeur? Ik zou er úren kunnen over doorbomen. Sorry.
Zet u dan nu gemakkelijk, spoel uw mond voor de vele ooohs en aaahs... dan komt hier de beloning in de vorm van 2 URL's! (doelgroep: geboortejaren 1969 -> 1985)
http://users.skynet.be/Timo/jeugdsentiment.htm (Vlaams)
http://www.kindertv.org/index.php (Hollands)
Zo heb ik Seabert en Teddy Ruxpin uit mijn vergeetput opgevist, en Tom & Tina zegt me héééél vaag ook nog wel iets. Maar Carolientje, Sprookjestheater & Liegebeest waren toch wel mijn toppers.
Graag jouw reactie: wat was jij compleet vergeten? Wat waren je lievelingsprogramma's en waarom?
Maar heel even piepen naar de alledaagse zichtbare dingen uit je verleden, je heel even in een moment proberen in te leven, dat is rustgevend en wekt positieve gevoelens op.
Het internet is hierbij zo'n goed hulpmiddeltje, vooral dan wat televisieseries betreft. Je herontdekt en je ontdekt programma's die, diep verstopt onder een dikke laag stof ergens in je geheugen, toch nog een vage herinnering oproepen.
En ergens rijst het vermoeden: vroeger was het toch veel beter, veel gezelliger en rustiger. Je beseft weer dat er voor een kind helemáál geen realistische 3D-effecten in moeten voorkomen: met eenvoudige middeltjes werd een wereld gecreëerd en als kind, naïef als je bent, geloof je álles. Van de mini-mensjes in het Sprookjestheater tot en met het duikbootje en de superneppe kleurrijke visjes en zeepaardjes in Carolientje.
Nu is er het vreselijke Kids-top-20, nerveuze flitsende Japanse kutseries à la Pokémon, het onnozele gekwek en geknor in Big & Betsy, en het gedoe van Spring (oh gruwel, die liedjes!).
Merlina, Mik-Mak-en-Mon, Jacobus en Corneel: stijf en 'gemaakt', maar als nog-geen-tiener ga je daar volledig in mee, toch?
Niet dat er tegenwoordig geen kwaliteitsprogramma's meer worden gemaakt, maar toch. Vroeger was alles beter, ons eigen jeugdsentiment haalt de bovenhand. Zullen ook de Heleens, Ewouts, Luna's en Ambers van nu over 20 jaar zeggen.
Hmmm... word ik nu ook al zo'n ouwe zeur? Ik zou er úren kunnen over doorbomen. Sorry.
Zet u dan nu gemakkelijk, spoel uw mond voor de vele ooohs en aaahs... dan komt hier de beloning in de vorm van 2 URL's! (doelgroep: geboortejaren 1969 -> 1985)
http://users.skynet.be/Timo/jeugdsentiment.htm (Vlaams)
http://www.kindertv.org/index.php (Hollands)
Zo heb ik Seabert en Teddy Ruxpin uit mijn vergeetput opgevist, en Tom & Tina zegt me héééél vaag ook nog wel iets. Maar Carolientje, Sprookjestheater & Liegebeest waren toch wel mijn toppers.
Graag jouw reactie: wat was jij compleet vergeten? Wat waren je lievelingsprogramma's en waarom?
donderdag, april 07, 2005
Primeur
't Is nu algemeen geweten; het geboortekaartje met de namen van de ouders hangt uit; het verstoppertje spelen is gedaan.
'k Heb het over de 2 collega's die stiekem samen waren en stiekem samen een kindje verwachtten. Door een stom toeval (zie berichtgeving van 28/01) wist ik het eerder dan hun eigen bureau-collega's! 'k Heb het natuurlijk niet kunnen laten dit 'geheimpje' een week later in primeur aan mijn eigen bureau-collega's te verspreiden - zo'n kans mag je niet laten liggen: "Weet je wie de vader is van haar kindje?" "Nee..."
Eindelijk kon ik es iets vreed interessants vertellen wat de anderen nog niet wisten! Wat een zalig gevoel!
Je kent de uitdrukking: "zijn mond viel open", awel, dat is dus écht mogelijk hé. Pieter zijn mond viel open tot op zijn bureaublad, zo'n gezicht! En hij dan 5 keer die naam zeggen om toch maar zeker te zijn dat het niet misverstaan is.
Ook grappig is de reactie van iemand die dénkt de 'primeur' te hebben om de naam van de kersverse vader bekend te maken. Hehe. Waar zo'n nieuwjaarsreceptie al niet goed voor is.
'k Heb het over de 2 collega's die stiekem samen waren en stiekem samen een kindje verwachtten. Door een stom toeval (zie berichtgeving van 28/01) wist ik het eerder dan hun eigen bureau-collega's! 'k Heb het natuurlijk niet kunnen laten dit 'geheimpje' een week later in primeur aan mijn eigen bureau-collega's te verspreiden - zo'n kans mag je niet laten liggen: "Weet je wie de vader is van haar kindje?" "Nee..."
Eindelijk kon ik es iets vreed interessants vertellen wat de anderen nog niet wisten! Wat een zalig gevoel!
Je kent de uitdrukking: "zijn mond viel open", awel, dat is dus écht mogelijk hé. Pieter zijn mond viel open tot op zijn bureaublad, zo'n gezicht! En hij dan 5 keer die naam zeggen om toch maar zeker te zijn dat het niet misverstaan is.
Ook grappig is de reactie van iemand die dénkt de 'primeur' te hebben om de naam van de kersverse vader bekend te maken. Hehe. Waar zo'n nieuwjaarsreceptie al niet goed voor is.
woensdag, april 06, 2005
Abonneren op:
Posts (Atom)
