Met de fiets naar het werk, ik zou niks liever willen. Het zijn 10 minuten van wakker worden, van bezinning, van dromen, van genieten van de buitenlucht (en hoe kouder hoe liever), van ontspanning of inspanning. Vaak zit ik zomaar wat te dagdromen (en besef ik niet eens of ik wel op een veilige manier de straat ben overgestoken, laat staan dát ik de straat ben overgestoken: het automatisme zal de uitkijkreflex wel hebben overgenomen), maar af en toe heb ik, naast de nodige (onbewuste)aandacht voor het verkeer, ook (bewuste) aandacht voor de kleine dingen des levens:
In putje winter maakt de koude 's ochtends me wakker, 's zomers geniet ik van het zonnetje...
Ik zie de viooltjes op het rond punt...
Achter mij zie ik de zon opkomen of ondergaan, soms met machtig mooie luchtkleuren...
Ik ruik het pasgemaaide gras in de berm...
Ik zie de felgele paardenbloemen, zomaar van tussen de stenen piepen...
Boven het verkeer uit hoor ik enkele vogels fluiten...
's Winters zie ik de maan boven de spoorweg...
Ik zie de bosjes narcissen en bloesems ontluiken, teken van lente, of de blaadjes vallen, teken van herfst...
De geur van het frietkot 's middags geeft me extra goesting om te eten...
Dankzij het lange stuk veilig fietspad, kan ik dit allemaal in mij opnemen... een kleine bron van levensenergie aan het begin van de dag, en van rust aan het eind.
Telkens 10 minuten fietsen (in totaal minstens 50 km op 1 week) naar school, stad, sportaccomodatie of werk: net niet teveel, net niet te weinig.
Zo is het al gans m'n leven, en zo is het goed.
dinsdag, maart 29, 2005
Blue blue blue
Als trouwe bloglezer weet je uiteraard wat het woord 'Blue' voor mij betekent.
Ik word er iedere werkdag mee geconfronteerd, maar daarbuiten komt het woord mij de strot uit. Ik ben dan ook eeuwig dankbaar dat we vorig jaar niet voor het all-in-hotel 'Blue dreams' zijn gegaan want dan was ik pas compléét beginnen flippen.
Een week of wat geleden kwamen ze bij VM op de proppen met 'CLUE', da's ook een afkoring van iets maar waarvoor het staat ben ik alweer vergeten, of ik moet het bewust uit mijn geheugen hebben verband. Er zijn trouwens al plannen voor een 'Green'-card (soort bankkaart), met die lettertjes zullen ze ook wel alweer een uitdrukking hebben verzonnen.
Blue staat dus voor 'Business Links to Us Electronically', dus toen ze afkwamen met Clue konden we het niet laten om zelf ook een paar afkortingen te verzinnen.
- BLUF, Business Links to Us Financially
- BLUT, Business Links to Us Technically
- BLUB, Business Links to Us Basically
- FLUE, Finance Links to Us Electronically
En zo zijn er vast nog wel meer te vinden ...
Ik word er iedere werkdag mee geconfronteerd, maar daarbuiten komt het woord mij de strot uit. Ik ben dan ook eeuwig dankbaar dat we vorig jaar niet voor het all-in-hotel 'Blue dreams' zijn gegaan want dan was ik pas compléét beginnen flippen.
Een week of wat geleden kwamen ze bij VM op de proppen met 'CLUE', da's ook een afkoring van iets maar waarvoor het staat ben ik alweer vergeten, of ik moet het bewust uit mijn geheugen hebben verband. Er zijn trouwens al plannen voor een 'Green'-card (soort bankkaart), met die lettertjes zullen ze ook wel alweer een uitdrukking hebben verzonnen.
Blue staat dus voor 'Business Links to Us Electronically', dus toen ze afkwamen met Clue konden we het niet laten om zelf ook een paar afkortingen te verzinnen.
- BLUF, Business Links to Us Financially
- BLUT, Business Links to Us Technically
- BLUB, Business Links to Us Basically
- FLUE, Finance Links to Us Electronically
En zo zijn er vast nog wel meer te vinden ...
zondag, maart 27, 2005
Pasen in een eierdop
Paasklokken deden mij uit m'n bedje donderen. Er groeide meteen een blauw paasei op m'n kop, dat die dag nog vele mooie kleurtjes zou aannemen. (op andere dagen zou ik dit gewoon onder de noemer 'buil' hebben geklasseerd). In de tuin zag ik nog net de paashaas weghuppelen, al kan dat ook een waanvoorstelling zijn geweest als grappig neveneffect van de gevolgen van het uit mijn bed donderen. Nu, zo was ik al alvast niet met het verkeerde been uit bed gekomen.
Ja, zelfs uit je bed donderen kan een mens als positief ervaren. Eén ei had ik alvast (op mijn hoofd), de andere, chocolade-eieren lagen beneden niet onaangeroerd in een mandje: een huisgenoot had stiekem al van een ei geproefd en had gedacht dat te camoufleren door er een chocoladen beestje uit te doen piepen, alsof het net uitgekomen was, ware het niet dat het beestje in kwestie een uit de kluiten gewassen kip betrof.
Aan de paastraditie getrouw trok de familie op z'n paasbest in karavaan op paasbedevaart naar de paastorie van nonkel Robert om samen het paasgebeuren te vieren; dit jaar met 1,5 feestneuzen erbij (Mieke's grote vriendje en Veerle's kleine nog-net-niet-babbietje).
't Was weer al een tijdje geleden maar vandejaar hadden we weer spaghetti-moment in de tuin: willen of niet, als je familie bent is het verschijnen op de familiefoto nu eenmaal een verplicht nummertje en dienen nog-niet-familieleden zich zo afknipbaar mogelijk op te stellen.
Om in de paassfeer te blijven, zijn we die dag ook allemaal een beetje konijn (die schijnen ook iets met het paasgebeuren te maken te hebben) en mogen we steevast rauwkost (met wat vleesjes weliswaar) naar believen achter de kiezen steken. De jongste konijntjes kregen daarenboven nog frietjes, maar werden er deskundig een paar afhandig gemaakt door de oudere konijntjes.
Maarrrr er was nen deserteur in ons midden: le Padre Familias, the Big Boss ging nog goede daden gaan verrichten bij de Chinezen. Hij liet een vrouw, 3 kinderen en 4 kleinkinderen achter, voor een week, en dat op Pasen, dé familiedag bij uitstek (gelukkig had hij nog samen met ons het brood gebroken en de wijn gedronken).Had het van zijn kleinkinderen afgehangen, dan hingen ze nu nog aan zijn broek en vest: "Opa! Niet weggaan!" "Opa! Kusje!". Hartverscheurend.
5 minuten na de uitwuifplechtigheid (ganse familie op den dorpel) kreeg 't vrouwke gsm: ventje had vergeten afscheid te nemen van zijn allerliefste...Snif...
Ewoutje had van z'n meter eendjes gekregen om te vissen. Je bent geen kind als je dat niet direct wil proberen, en als de grote mensen aan tafel nog aan de fles zitten moet je inventief zijn. Dus toen Els de drank 'langs den anderen kant' wou gaan lozen, vond ze 4 loze vissertjes in de toiletruimte, hengelend naar 3 eendjes... drijvend in het petieterige lavabootje (gelukkig hadden ze dat ander sanitair meubel niet tot visvijver omgedoopt).
Na een familieraad werd met rechtsgeldige democratische stemming het verdere verloop van de namiddag bepaald. Eerst de Ijzertoren met een bezoekske vereren, daarna dessert. Maar eerst de recordpoging "zoveel mogelijk mensen in zo weinig mogelijk auto's". In alle commotie die hierrond ontstond vond één zielig meisje (ikke) geen plekje meer, en gaven 2 wagens elkaar (bijna?) een kusje.
De Ijstoren dus (volgens Luna). Kort samengevat: filmpje, opstijgen, mistig uitzicht, level per level (volgens Ewout) het museum afdalen, een paar loopgraven ondervinden, ontploffingen meemaken, vergast worden, briefjes schrijven, weg. 'k Vond die Ijstoren interessant maar toch een beetje teveel levels hebben maar 't was soms wel een beetje spannend, er zijn alleszins veel doden gevallen. Uiteraard is de 'jeugd' gewonnen, wij waren eerstes klaar en hebben dat gevierd met een cafébezoek, terwijl de verloren 'oudjes' de afwas moesten doen.
Den dessert hadden we wel verdiend en het ontbrak er niet aan: ijstaart, taart, koekjes, sjokomoes, paaseieren. Toen Els zag hoe er gretig in een lege kom nog naar een scheetje smeuïge bruine substantie werd gezocht, troonde ik een 2de, volle kom op tafel en dat werd met luid gejuich en een daverend applaus onthaald. Vooral Evelyne's gezicht lichtte op als een heldere ster aan de donkere hemel.
Ne mens heeft soms niet veel nodig om tot het volmaakte geluk te komen.
Vóór de volgende hoorn des overvloeds aanrukte hadden we nog tijd voor wat bezigheidstherapie. Er werd getennist, gekaart, gepuzzeld, gekwetterd, ge-wie-is-het, kortom, voor elk wat wils. Ook na het avondmaal liep de therapie voort: de kindertjes onvermoeibaar hossend in de tuin, de jeugd van tegenwoordig aan het tv-scherm gekluisterd, en de midlifecrisisrisicogroep wééral aan de afwas, bijgestaan door wat jongere afwashulpjes.
En azo weer ne gesjellige Pasen gepasseerd... volgend jaar met minstens ééntje bij, en wie weet, hopelijk nog meer...
Ja, zelfs uit je bed donderen kan een mens als positief ervaren. Eén ei had ik alvast (op mijn hoofd), de andere, chocolade-eieren lagen beneden niet onaangeroerd in een mandje: een huisgenoot had stiekem al van een ei geproefd en had gedacht dat te camoufleren door er een chocoladen beestje uit te doen piepen, alsof het net uitgekomen was, ware het niet dat het beestje in kwestie een uit de kluiten gewassen kip betrof.
Aan de paastraditie getrouw trok de familie op z'n paasbest in karavaan op paasbedevaart naar de paastorie van nonkel Robert om samen het paasgebeuren te vieren; dit jaar met 1,5 feestneuzen erbij (Mieke's grote vriendje en Veerle's kleine nog-net-niet-babbietje).
't Was weer al een tijdje geleden maar vandejaar hadden we weer spaghetti-moment in de tuin: willen of niet, als je familie bent is het verschijnen op de familiefoto nu eenmaal een verplicht nummertje en dienen nog-niet-familieleden zich zo afknipbaar mogelijk op te stellen.
Om in de paassfeer te blijven, zijn we die dag ook allemaal een beetje konijn (die schijnen ook iets met het paasgebeuren te maken te hebben) en mogen we steevast rauwkost (met wat vleesjes weliswaar) naar believen achter de kiezen steken. De jongste konijntjes kregen daarenboven nog frietjes, maar werden er deskundig een paar afhandig gemaakt door de oudere konijntjes.
Maarrrr er was nen deserteur in ons midden: le Padre Familias, the Big Boss ging nog goede daden gaan verrichten bij de Chinezen. Hij liet een vrouw, 3 kinderen en 4 kleinkinderen achter, voor een week, en dat op Pasen, dé familiedag bij uitstek (gelukkig had hij nog samen met ons het brood gebroken en de wijn gedronken).Had het van zijn kleinkinderen afgehangen, dan hingen ze nu nog aan zijn broek en vest: "Opa! Niet weggaan!" "Opa! Kusje!". Hartverscheurend.
5 minuten na de uitwuifplechtigheid (ganse familie op den dorpel) kreeg 't vrouwke gsm: ventje had vergeten afscheid te nemen van zijn allerliefste...Snif...
Ewoutje had van z'n meter eendjes gekregen om te vissen. Je bent geen kind als je dat niet direct wil proberen, en als de grote mensen aan tafel nog aan de fles zitten moet je inventief zijn. Dus toen Els de drank 'langs den anderen kant' wou gaan lozen, vond ze 4 loze vissertjes in de toiletruimte, hengelend naar 3 eendjes... drijvend in het petieterige lavabootje (gelukkig hadden ze dat ander sanitair meubel niet tot visvijver omgedoopt).
Na een familieraad werd met rechtsgeldige democratische stemming het verdere verloop van de namiddag bepaald. Eerst de Ijzertoren met een bezoekske vereren, daarna dessert. Maar eerst de recordpoging "zoveel mogelijk mensen in zo weinig mogelijk auto's". In alle commotie die hierrond ontstond vond één zielig meisje (ikke) geen plekje meer, en gaven 2 wagens elkaar (bijna?) een kusje.
De Ijstoren dus (volgens Luna). Kort samengevat: filmpje, opstijgen, mistig uitzicht, level per level (volgens Ewout) het museum afdalen, een paar loopgraven ondervinden, ontploffingen meemaken, vergast worden, briefjes schrijven, weg. 'k Vond die Ijstoren interessant maar toch een beetje teveel levels hebben maar 't was soms wel een beetje spannend, er zijn alleszins veel doden gevallen. Uiteraard is de 'jeugd' gewonnen, wij waren eerstes klaar en hebben dat gevierd met een cafébezoek, terwijl de verloren 'oudjes' de afwas moesten doen.
Den dessert hadden we wel verdiend en het ontbrak er niet aan: ijstaart, taart, koekjes, sjokomoes, paaseieren. Toen Els zag hoe er gretig in een lege kom nog naar een scheetje smeuïge bruine substantie werd gezocht, troonde ik een 2de, volle kom op tafel en dat werd met luid gejuich en een daverend applaus onthaald. Vooral Evelyne's gezicht lichtte op als een heldere ster aan de donkere hemel.
Ne mens heeft soms niet veel nodig om tot het volmaakte geluk te komen.
Vóór de volgende hoorn des overvloeds aanrukte hadden we nog tijd voor wat bezigheidstherapie. Er werd getennist, gekaart, gepuzzeld, gekwetterd, ge-wie-is-het, kortom, voor elk wat wils. Ook na het avondmaal liep de therapie voort: de kindertjes onvermoeibaar hossend in de tuin, de jeugd van tegenwoordig aan het tv-scherm gekluisterd, en de midlifecrisisrisicogroep wééral aan de afwas, bijgestaan door wat jongere afwashulpjes.
En azo weer ne gesjellige Pasen gepasseerd... volgend jaar met minstens ééntje bij, en wie weet, hopelijk nog meer...
zaterdag, maart 26, 2005
Ssssstille zaterdag
Stille zaterdag maar drukke zaterdag. Ja, er zijn heel wat voorbereidingen te treffen omdat er daar een tiepke zo'n kleine 2000 jaar geleden besliste van toch maar niet meer dood te zijn. Verrijzen noemen ze dat, maar wat het precies met (chocolade)eieren en rondhossende paashazen te maken heeft is mij een raadsel.
Pasen wordt ook elk jaar gekker: we hebben net de kerstboomballen en -slingers gehad, of daar verschijnen de paasbomen waar men - godbetert- eieren, klokken, kuikens en konijnen in hangt. Straks beginnen ze nog met een paasgraftombe eronder te placeren, inclusief rolsteen, Jezuslijk, vrouwfiguren en een engel. En met Pasen mag Jezus eruit gehaald worden. Hallelujah!
Maar zover waren we nog niet.
Er moesten paasfoto's gemaakt worden voor de paaskaartjes.
Er moesten paaskoekjes en paaschocomousse gerealiseerd worden.
Er moest een vers paasdekbed liggen.
Er moest paasmis gevierd worden, al ging dat gepaard met een straf déjà-vu-gevoel.
Niet alleen ik draaide door met al die voorbereidingen, maar ook de uurwerken draaiden door. Ene zelfs zo heftig dat-ie in de grond kletterde. Scherven brengen geluk, nietwaar.
PS: doe zoals de paaskuikentjes en ga nog eens piepen tussen de vorige bloggies: er zijn er weer een paar niewe geboren en er zullen er later nóg tussenwippen!
woensdag, maart 23, 2005
Een brand op je dak
Oké, tijd om weer eens mee te zijn met den tijd; wat er vorige weken gebeurde kom je later wel te weten, curieuzeneus.
Na de moord van zaterdag kreeg de buurt vandaag een brand op zijn dak. Letterlijk.
Kwam ik vanmiddag, dood van den honger, lustig aangefietst in onze straat, zag ik daar toch wel mist hangen zeker.
Verdacht.
De mist kwam van een wolkje ergens rechts, en dat wolkje kwam van beneden?
Verdacht.
En er stond een agente aan de hoek van de straat die de auto's tegenhield?
Verdacht.
Allemaal zo verdacht, dat vroeg om nader onderzoek. Spannend. Met mijn fietsje kon ik rustig de agent passeren, zag ik daar toch wel brandweerwagens zeker in de Hugo Verriestlaan en een samengetroept hoopje ramptoeristen.
Ik ben geen ramptoerist, gewoon een curieuzeneus.
Het verdachte wolkje bleek een rookwolkje te zijn en het kwam rustig uit het dak en de zolderkamers van twee huizen. Jammer, geen vonkje vuur heb ik gezien. Maar met een ambulance en politiewagens en nog enkele brandweerwagens die erbij kwamen bleek het toch serieus genoeg.
Het rookwolkje wolkte minutenlang rustig voort dus kon ik het schouwspel wel voor bekeken beschouwen en mijn knorrende maag gaan vullen.
Vanavond weer overgewerkt - er is een dode lijn te halen - dus rond 18.15u. thuis: stond die(zelfde) agente daar wel nóg zeker! Arm madammeke.
De pompiers waren gans de middag bezig geweest met het dak af te breken, de aangebrande inboedel eruit te halen (de container stond er nog) en een zeil over het dak te spannen. Jawadde. Ge doet dan ne keer dakwerken om uw huis te renoveren, eindigt ge met een zeiltje en een zwarte lege zolder. De brandweer mag onze zolder ook ne keer komen leeghalen ;o)
Na de moord van zaterdag kreeg de buurt vandaag een brand op zijn dak. Letterlijk.
Kwam ik vanmiddag, dood van den honger, lustig aangefietst in onze straat, zag ik daar toch wel mist hangen zeker.
Verdacht.
De mist kwam van een wolkje ergens rechts, en dat wolkje kwam van beneden?
Verdacht.
En er stond een agente aan de hoek van de straat die de auto's tegenhield?
Verdacht.
Allemaal zo verdacht, dat vroeg om nader onderzoek. Spannend. Met mijn fietsje kon ik rustig de agent passeren, zag ik daar toch wel brandweerwagens zeker in de Hugo Verriestlaan en een samengetroept hoopje ramptoeristen.
Ik ben geen ramptoerist, gewoon een curieuzeneus.
Het verdachte wolkje bleek een rookwolkje te zijn en het kwam rustig uit het dak en de zolderkamers van twee huizen. Jammer, geen vonkje vuur heb ik gezien. Maar met een ambulance en politiewagens en nog enkele brandweerwagens die erbij kwamen bleek het toch serieus genoeg.
Het rookwolkje wolkte minutenlang rustig voort dus kon ik het schouwspel wel voor bekeken beschouwen en mijn knorrende maag gaan vullen.
Vanavond weer overgewerkt - er is een dode lijn te halen - dus rond 18.15u. thuis: stond die(zelfde) agente daar wel nóg zeker! Arm madammeke.
De pompiers waren gans de middag bezig geweest met het dak af te breken, de aangebrande inboedel eruit te halen (de container stond er nog) en een zeil over het dak te spannen. Jawadde. Ge doet dan ne keer dakwerken om uw huis te renoveren, eindigt ge met een zeiltje en een zwarte lege zolder. De brandweer mag onze zolder ook ne keer komen leeghalen ;o)
©wtv-focustv
In Kortrijk heeft het even voor de middag gebrand in een rijwoning in de Hugo Verrieststraat. Oorzaak is wellicht werken aan het dak. De bewoonster is in shock naar het ziekenhuis gebracht.De werken aan het dak hebben vermoedelijk isolatiemateriaal doen branden. Ook een buurwoning liep schade op.
(hoeveel moet je hiervan geloven aangezien de straatnaam al verkeerd is???)
Abonneren op:
Posts (Atom)
