Toch wel indrukwekkend dat één natuurfenomeen zovele duizenden mensen overal ter wereld dagenlang met de voeten aan de grond kan houden. En te bedenken dat we daar vorig jaar in de buurt van de Eyjafjallajökull zaten, en zovele andere vulkanen. Hoe buitenaards voelde het soms niet aan om kilometerslang door niets dan lavavelden te rijden, zover je kon kijken.
Hoe bevreemdend was het niet om te wandelen over nog jonge, warme lavavelden, waar de opgeslorpte regen door de nog gevangen warmte verdampte.
Aaagh Ijsland, zo boeiend qua natuur...
Stiekem toch een beetje jaloers op degene die de uitbarstingen van dichtbij meemaken.
Maar enfin, intussen geniet ik hier toch maar van de lente. het is alsof ik die elk jaar intenser beleef. De geuren, de kleuren, de zon, de warmte: puur genieten.
Zien hoe de knopjes aan bomen komen, en uitbundige bloesems en frisgroene blaadjes worden: dag na dag zie ik onze haag, en de natuur op weg naar het werk meer en meer tot leven komen.
Na het eerste voorzichtige sneeuwklokje en de piepende krokusjes, stond onze tuin op een Mooie Morgen pardoes vol met paasbloemen.
Om de paar dagen gaan we op ontdekkingstocht in onze tuin en vijver: wat groeit en bloeit er allemaal, en hoeveel weer sinds vorige keer?
De vogels fluiten de pannen van het dak, en ik merk nauwelijks nog het verschil tussen de digitale vogels uit mijn Wake-up-light en de echte vogels.
Sinds we zakjes noten en zaden in een struikje hebben opgehangen deze winter, genieten we quasi dagelijks van meesjes, musjes, winterkoninkjes, roodborstjes, ...
Elke dag, als ik thuiskom, zit Christophe in de tuin. Wied kruiden (of was het onkruid wieden?), snoeien, maaien, verticuteren, prutsen met pompen-filters-kabels-waterslangen-zuurstofbolletjes, vissen voeren, plantjes planten en verpotten: hij kweekt zowaar groene vingers! En al kent hij nog steeds het verschil niet tussen een narcis en een krokus, de bloemen-planten- en vijverwinkels in de buurt zijn wél zijn tweede thuis geworden.
Dankzij mijn ventje en zijn nieuwe hobby zitten onze helderdere vijvertjes dus weer vol leven: je ziet de vissen tenminste weer zwemmen, de waterplantjes groeien zienderogen, en sinds een maand of wat woont er ook een kikker, die onze vijver zelfs heeft uitgekozen om zijn (haar?) kikkerdril in te planten. Wij kijken vol verwachting uit naar de kikkervisjes :-)
Verbaast het je dat ik op het werk soms zó hard naar de gezelligheid van onze tuin zit te verlangen?
(Foto's volgen)
Hoe bevreemdend was het niet om te wandelen over nog jonge, warme lavavelden, waar de opgeslorpte regen door de nog gevangen warmte verdampte.
Aaagh Ijsland, zo boeiend qua natuur...
Stiekem toch een beetje jaloers op degene die de uitbarstingen van dichtbij meemaken.
Maar enfin, intussen geniet ik hier toch maar van de lente. het is alsof ik die elk jaar intenser beleef. De geuren, de kleuren, de zon, de warmte: puur genieten.
Zien hoe de knopjes aan bomen komen, en uitbundige bloesems en frisgroene blaadjes worden: dag na dag zie ik onze haag, en de natuur op weg naar het werk meer en meer tot leven komen.
Na het eerste voorzichtige sneeuwklokje en de piepende krokusjes, stond onze tuin op een Mooie Morgen pardoes vol met paasbloemen.
Om de paar dagen gaan we op ontdekkingstocht in onze tuin en vijver: wat groeit en bloeit er allemaal, en hoeveel weer sinds vorige keer?
De vogels fluiten de pannen van het dak, en ik merk nauwelijks nog het verschil tussen de digitale vogels uit mijn Wake-up-light en de echte vogels.
Sinds we zakjes noten en zaden in een struikje hebben opgehangen deze winter, genieten we quasi dagelijks van meesjes, musjes, winterkoninkjes, roodborstjes, ...
Elke dag, als ik thuiskom, zit Christophe in de tuin. Wied kruiden (of was het onkruid wieden?), snoeien, maaien, verticuteren, prutsen met pompen-filters-kabels-waterslangen-zuurstofbolletjes, vissen voeren, plantjes planten en verpotten: hij kweekt zowaar groene vingers! En al kent hij nog steeds het verschil niet tussen een narcis en een krokus, de bloemen-planten- en vijverwinkels in de buurt zijn wél zijn tweede thuis geworden.
Dankzij mijn ventje en zijn nieuwe hobby zitten onze helderdere vijvertjes dus weer vol leven: je ziet de vissen tenminste weer zwemmen, de waterplantjes groeien zienderogen, en sinds een maand of wat woont er ook een kikker, die onze vijver zelfs heeft uitgekozen om zijn (haar?) kikkerdril in te planten. Wij kijken vol verwachting uit naar de kikkervisjes :-)
Verbaast het je dat ik op het werk soms zó hard naar de gezelligheid van onze tuin zit te verlangen?
(Foto's volgen)
