donderdag, juli 28, 2005

Dienstmededelingen

Nota 1: kijk af en toe es hieronder voor de laatste updeetjes... ik typ de blogs misschien niet volgens de officieel aangenomen educatieve geschiedkundige tijdlijn maar ze worden er wel zo opgezet!

Nota 2: Ik heb de laatste dagen veel te veel foto's geüpload (om te laten afdrukken) en dat wordt door Telenet afgestraft... GRRR
Niet alleen zijn we nu veroordeeld tot surfen op een slakkengangetje tot 20/08, bovendien moet ik nu opletten met wat ik upload of we riskeren een nog langere straf uit te zitten.

Als je dus rode kruisjes ziet ipv foto's, wil dat zeggen dat daar nog foto's komen, en wel via de verbinding op mijn werk.

Voor de hele reeks Ovifat-foto's online zult gij, teerbeminde familieleden, dus nog een paar weekskes geduld moeten oefenen, waarvoor mijn welgemeende excuses - ik ga de bandbreedte op mijn werk nu ook niet gaan misbruiken, dat zou nog wel eens ergere gevolgen kunnen hebben.

Goed nieuws: intussen blijf ik wel hardnekkig bloggies uploaden ter uwer animatie.

Vriendelijke groeten,

De gefrustreerde fotofreakgirl

zaterdag, juli 23, 2005

Oost West Thuis Best

In dezer dagen lijkt deze Vlaamse uitdrukking meer en meer aan kracht en overtuiging te winnen.

Het nieuws vanmmorgen was voor mij weer één van de vele druppels die de emmer deed overlopen. Ik word altijd wakker met het nieuws - nieuwsgierig om te weten wat er intussen in de wereld gebeurd is, maar eigenlijk is dat geen goed idee: rechtstreeks van je (zalige) dromen in de harde, soms wrede realiteit gesmeten worden, er zijn betere manieren om te ontwaken.

Vanmorgen was dus slecht begonnen: "In Egypte zijn bij een 3-tal aanslagen zo'n 65 doden en 200 gewonden gevallen..."
Shit, dacht ik, Egypte, daar gaan we over enkele maanden op vakantie.
"In Sharm-el-Sjeikh waren 2 luxe-hotels het doelwit..."
Hotels?! Zelfs daar ben je dus niet meer veilig!

Waar ben je wél nog veilig? Als het niet de mens is die zoveel mogelijk doden wil maken, dan is het de natuur wel. Een ruw overzicht.
- Bij een citytrip door Londen word je opgeblazen.
- Op de camping in Spanje riskeer je dat vlammen aan je tenen komen likken.
- Bij een uitstapje naar een Turkse markt word je opgeblazen.
- In Zuid-Amerika blaast een wervelstorm je zó omver.
- In Azië riskeer je een tsoenami te moeten slikken.
- In Amerika wordt het vliegtuig je doodskist (één voordeel: je bent al voor een stuk in de hemel).
- In Egypte word je met één knal voorgoed naar dromenland gezonden.
- In Frankrijk heb je 'zwarte weekends'.
- In Nederland heb je... euh... Nederlanders.
- ...engazomaardoor

Ik herhaal mijn vraag: waar ben je dus wel nog veilig?

Juist ja, thuis. Maar dan lees je in de krant dat de meeste ongevallen thuis gebeuren. (je hoeft maar in slaap te vallen op een stoel... een laddertje af te stappen... een plank te zagen... een douche te nemen...)

Is er dan nooit geen goed nieuws? Jawel. Afgelopen week zag ik op tv duizenden mensen, Vlamingen en Walen, dansen op de Vlaamse klassieker "Ik hou van u / Je t'aime tu sais", in zoveel steden tegelijkertijd over gans België.
Zoiets eenvoudigs, maar tegelijk zo'n machtig goed-gevoel-effect.
Ook het programma Fata Morgana en de vele zomerfestivals bewijzen dat er nog wél mensen zijn die zich voor een goed doel engageren, dat mensen wél kunnen overeenkomen, gewoon samenzijn en plezier maken.
Zulke dingen zouden hoofdpunten moeten zijn in het nieuws, want zoals het nu is, ga je heel snel denken dat er niets dan oorlog, terrreuraanslagen, accidenten, honger en ellende aanwezig is in de wereld. Jawel, er MOET over bericht worden (zie maar wat Tsoenami 1212 heeft opgebracht), maar hier en daar een positief bericht om te nuanceren, kan zeker geen kwaad: positief nieuws geeft een goed gevoel, en een mens die zich goed voelt en gelukkig is zal zich sneller engageren om het negatieve te bestrijden.
Alle beetjes helpen, daarom ook mijn (minder serieuze) blogjes. Alstublieft.

Ik sluit graag positief af, dus nog een spreekwoordje:


Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen
(klik voor een grotere foto)




vrijdag, juli 22, 2005

Peepshow deel 2

Het kamp "De werkers"
(klik voor grotere foto)

maandag, juli 11, 2005

Oooovifat dag 3

Vastbesloten het vandaag rustiger aan te doen, stonden we op met weer zalig weer.
Met een stevige brunch achter de kiezen, werden we in auto's gepropt die ons tot aan de échte Venen brachten. Geen valse dit keer!



Maar echt moerassig drassig grassig zompig gebied waar je tot aan je oksels in wegblubbert, als je tenminste van de paadjes afwijkt. Ki-lo-me-ters houten latjes, ge moet het maar doen (om ze te leggen).



Daar liepen wij, tsjoek tsjoek achter elkaar in een rij.



Met om de vijf komma drie stappen een opstopping omdat de kindjes hun eetvoorraad moesten inslaan bij snoepautomaat Lieven.
Maar goed, intussen konden we genieten van het prachtige weidse uitzicht en de kleine details dat het veendomein ons bood.








Even buiten het veengebied vonden we een idyllisch schuilhutje en een nog idyllischer watertje; waarin we de ideale pauzeerplek terugvonden voor een knabbeltje en een babbeltje en een kabbeltje (maw zelf een kabbelend beekje produceren), ja het was er heerlijk toeven.



De venen hadden we nu al gehad, nu alleen nog de 'Hoge' eraan toevoegen: stijgen dus. Ook nu was het uitkijken waar je je voeten zette: nl. een onbeveiligd netwerk van boomwortels boven de grond - de natuur staat blijkbaar nog achter op het gebied van draadloze netwerken.




Luna en vooral Amber deden een perfecte imitatie van het voorwerp 'boom': stokstijf en kaarsrecht op een hoge uitstekende boomstam, voor heel even superieur aan die kleine grote mensen.






We belandden aan een plaatselijk KMI-promotiestandje: windsnelheidsmeter, windrichtingmeter, thermometer, pluviometer: je kon het zo meteorologisch niet bedenken of het stond er.


Echter, geen Sabine of Frank als hostessen.


Chance dat net op tijd terug waren vooraleer de etensresten van de afgelopen dagen hun eigen leven zouden beginnen leiden.
Algelik nog smaakvol werden de voedselkliekjes vlot naar binnen gewerkt, en vervolgens werkten de familiekliekjes zich langzaamaan naar buiten... de tijd van afschijt- euhm, afscheid was gekomen, helaas maar helaas.
Het was weer mooi en mooi weer geweest.
Ik bleef achter met 500 Mb + 30 min. digitale zichtbare herinneringen, en enkele miljoenen hersencellen persoonlijke herinneringen.
Gelukkig bleven H&G&kids nog een dagje om de pijn te verzachten. De waterballonnentherapie was daarbij een goede hulp, net zoals gisteren trouwens. Niks leuker dan jouw deel van de koude douche krijgen!

Melancholisch keek ik neer op Amber en Luna, die de zalige geborgenheid van hun kindertijd aan het beleven waren, maar dat nog niet beseffen: met je zusje in je nakie in de tuin en de ploeterbadjes rondhossen,

in een warme douche gezet worden door pappie, een ovenvers croque-monsieur-broodje van oma's en opa's hand in de ketchup draaien (maar toch vooral je verse pyjama niet besmeuren!),

ondergestopt worden in je bedje met kusjes van mammie-met-broertje-in-de-buik en pappie.
... om dan herhaaldelijk uit je bed te kruipen omdat je dorst hebt of bang bent in het donker, en niet kunt slapen... het hoort er allemaal bij...
maar elke leeftijd heeft zijn charmes, niet? Als 60-er kun je je weekendjes à volonté permitteren... en er meteen nog een midweekske bijpakken...

zondag, juli 10, 2005

Oooovifat dag 2

Het zonnetje lacht, de lucht is blauw:
familietubbies kom maar gauw!
Annie bakt eieren in de pan,
je mag eten zoveel je kan!
Brunch, dus.

Om stevig op ons benen te staan tijdens de avonturentocht die zou volgen. Aanvankelijk speelden Ewout en Luna onzen GPS, maar watertjes gooiden roet in het eten, want daar moest in gespeeld worden.



Hun handlangers én ons uitdagend liepen ze erdoor, het lot van natte voeten te krijgen tartend, maar dat maakte het alleen nog maar spannender. Het lot van natte voeten hóórt gewoon bij de kindertijd.
Nu, wijzelf mochten ook enigste keren tonen wat we waard waren - onze lenigheid en evenwichtsgevoel - , en het vochtwerende gehalte van onze schoenen testen.
En dat liep niet altijd van een leien steentje... Heleens open schoenen en sokken zochten hun heil in een modderbadje...

Terwijl de echte venten hun helpende handen uitreikten, legde ik geamuseerd alle onhandigheidjes, slippertjes en overwinningen op tape vast.



Ja, zelfs in deze beschaafde wereld waarin de technologie hoogtij viert, heeft men vaak nog af te rekenen met de pure natuur. Nu, voor een deel zochten we het zelf op, maar dat is nu net wat een wandeling zo plezant maakt! Over stenen, water, mos, boomwortels, boomstammen en modder; lekker weertje; familie om je heen: ronduit heerlijk! Behalve Amber die aan wandelen een hekel heeft en dus met mama thuis zat, vonden alle kindjes het keicool en keiplezant... en het werd nog plezanter!

Wat is er leuker dan met je schoenen in 't water stenen te verleggen en dammetjes te bouwen? In je onderbroek in een watertje nabij een waterval spelen!



Op de rotsen klimmen en in een klein waterbekken naast de waterval gaan zitten met papa!




Als was het een schouwspel bleef de rest op 't gemak van bovenaf toekijken.



En ik maar fotograferen en filmen, om iedereen later glimlachend terug te kunnen doen kijken op die goeien ouwen tijd.

Spontaan borrelt ook de tekst van een liedje van Bram Vermeulen op:

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
Ik leverde bewijs van mijn bestaan
Omdat door het verleggen van die ene steen
Het water nooit dezelfde weg zal gaan...

Onvermijdelijk waren ook enkele kledingstukken gezegend (niet moeilijk te raden van wie), dus Geert (denk ik) kwam op het al even geniale als eenvoudige idee om deze aan een tak te drogen te hangen, en deze 'vlag' werd - als was het een soort ereteken van het overwinnen van het koude water - triomfantelijk door de kinderen over de schouder gedragen, evenredig verdeeld over 100 stappen.



En al transformeerde het alternatieve uniform van soldaat Ewout (hemd met korte mouwen toebehorend aan oma) hem in een 'woantje vuvve': zijn trots was er niet minder om.



De waterratjes kregen maar niet genoeg van het water: terwijl zowat iedereen blij was eindelijk weer op een stoel onder hun gat te mogen schuiven (het laatste stuk wandeling was behoorlijk lastig geweest), botvierden de kindjes hun nooit aflatende energie in twee opblaaszwembadjes: van 't een in 't ander springen, erover springen, erin springen, ernaast springen, erop springen, eruit springen en er weer in. En weer van voren af aan.





Maar ik slaagde er een beetje later in de volwassen bende ook hun gat van hun stoel te laten lichten. Playtime! Een gevarieerde mix van actie, reactie, recreatie en creativiteit.
- Beentjes in de lucht op de French Cancan bij de stoelendans,
- graven in herinneringen naar s(ch)lagers van TOTZ,
- mijn favoriete trap-het-opgeblazen-ballonetje-aan-een-koordje-aan-de-voet-van-je-tegenstander-kapot-spel (jammer genoeg deed het gras mee),
- een eigen interpretatie van het begeleiden van een blinde in een mijnenveld
- blind Pictionary (hehe, die krabbels! Ewout zijn zwangere vrouw!)
- Actionay, nonkel Piet zette met verve een prostituee, vroedvrouw en WC-madam neer en stripte alsof hij nooit anders had gedaan
- het eenvoudige raad-het-kleur-van-het-papiertje-op-de-rug-van-je-tegenstander-spel
- en terwijl reeds enkele grote mensen vanwege de warmte naar binnen waren gevlucht of uitgeteld in hun stoel hingen, bléven de kindjes maar enthousiast rond mij springen om spellekes te mogen meedoen. Ze hebben zich dus aangemeld voor de lepelrace (met knikker op lepel naar overkant en terug). Vooral Amber liet zich hierin opmerken: met de gepaste sérieux liep zij geconcentreerd en volledig naakt de overwinning tegemoet, ware het niet dat haar nichtje op het laatste moment een winnend inhaalmanoeuvre inzette. Op de terugweg toonde Ewout zich de evenwichtskunstenaar. Die drie kunnen aan elkaar tippen.
Maar het plezantste bleek toch op het einde te zitten: per duo een XXL-t-shirt bezet met 10 wasknijpers, en rollebollen maar om de knijpers van de tegenstander eraf te trekken! Schattig om ze bezig te zien en te horen.
[Geen foto's, driewerf helaas, wél video)

En toen... toen sloeg de honger als een grollend monster toe. Gelukkig hadden we kookmoeders en -vaders die zich tijdens onze triviale bezigheden, hebben geëngageerd voor het levensnoodzakelijke voedsel.





En ja hoor, de paëlla gleed als vanzelf naar binnen om het hongermonster effectief te bestrijden.

Dat smaakte nog geen béétje na mijn vermoeiende spelleidster-activiteit! Anderhalf uur in de blekkende zon staan roepen om een stelletje ongeregeld dat zich mijn familie noemt in de hand te houden! Jawadde.
Maar 't mag dan al een stelletje ongeregeld zijn, het is altijd triestig dat een leuk gezinnetje & koppel de bijeenkomst vroegtijdig dienen te verlaten. Met een natte zakdoek wuifden we Pieter & Evelyne en Ka & co uit. Snif.

's Avonds maakten we ons op om de dag rustig te beëindigen. Pa met z'n neus tegen de tv geplakt, enkele gezelschappen gezellige gezelschapsspelletjes spelend, de rest de rust van het bed opgezocht... tot de nacht viel. En pa van zijn stoel. Stomweg boenk. Hehe, dacht ik grinnikkend , zie je wel! Dat komt ervan, slapen op een stoel. Maar ma en Els lieten alles vallen om papa op te rapen.
"Hij bloedt!" ("Oesje!")
"Een gat in zijn hoofd!" ("Kijk eens, is het hol of zitten er hersens in?")
"Wreed accident! Wreed accident!"
In slaap vallen op een stoel is nooit geestig. En zeker niet als er een massief houten zetel in de weg staat en je dus kopklop krijgt.
(Lopen we heel de dag het risico ons nek of een been te breken over de krakkemikkige bospaadjes: maar nee, meneer valt simpelweg van zijn stoel)
Pa afgevoerd naar de dichtsbijzijnde badkamer, verse handdoeken en ijs (néé, geen scampi's gelukkig) bovengehaald, en tante Bea uit bed gesleurd. Poging ondernomen onze spelletjes te hernemen. Diagnose tante Bea: naaien die handel!
Herhaalde pogingen ondernomen om het telefoonnummer van dokter Van Wacht te begrijpen.
(Er werden al praktische toestanden in overweging genomen: "Hoe zal de dokter ons huisje vinden?" "Hang wat ballonnen aan het naambordje!")
Reactie dokter Van Wacht: "à la clinique"! ("Ik heb geen goesting")
Okay. "Wie rijdt?" ("Ambulansje spelen, joepie!")
Bart: "Ik wil wel, maar ik heb al wat gedronken, maar allé, ik ga niet botsen hoor."
Algehele hilariteit. (Was het de spanning? Tuurlijk niet.)
Omdat ik nog de enige alcoholvrije bleek te zijn, heb ik me opgeofferd.
Met ma als begeleider van pa en Bart als... euh... extra gezelschap.
In het holst van de nacht over stikdonkere Hoge Veense kronkelbaantjes naar Malmédy met een spoedgeval: wat een spannend en verrassend nachtspel!
En terwijl pa genaaid zou worden (welja), bleven Bart en ik achter in de auto.
Hé, zei ik, hier rechtover is een terrasje, wa peisde?
Goed idee, zei Bart. Dus we stapten uit en gingen er ene drinken op de gezondheid van (schoon)pa, in de buurt van een bende Hollanders, gesjellig.
Een halfuurtje later wandelden een opgelapte pa en een opgeluchte ma weer buiten.
En na thuis nog wat nagelachen te hebben, gingen we allen slapen op de plek die voor slapen bedoeld is: ons bed.

Maar was dat wel het einde van een bewogen dag?
Nope! Ik lag net de belevenissen van de afgelopen dag te verwerken toen ik een déjà-entendu kreeg: 'boenk!' Echt of niet? Met een minilampke scheen ik op de grond... en daar lag een slaapzak met Luna nog in. Domweg uit bed gevallen, hoe is het mogelijk, ben je dan nergens meer veilig om te slapen?
Uit bed geklommen. Luna blijkbaar lustig verder snorrend in haar slaapzak. Achteraf gezien was het misschien niet zo'n goed idee ze terug in bed te leggen, maar op de grond vond ik ook maar zo zielig...
Mijn nachtrust had ik dus wel verdiend...

That's all, Folks!

zaterdag, juli 09, 2005

Oooovifat dag 1

Na mijn eerste ontbijt startte ik de ballonnen-actie op. Het nuttige aan het aangename paren is altijd nuttig en aangenaam. Dus de 4 kinders hoefden zelfs geen aanmoediging om ballonnen op te blazen, van een tekeningeske te voorzien en op te knopen: gezwind gingen we ze aan ons deur, ons naambordje, de struiken en het straatmeubilair ophangen, bij wijze van leidraad voor, en verwelkoming van onze gasten.
Het had effect: twee voor vier ('één voor één' zou hier een leugen zijn) druppelden ze binnen. Bleek dat er toch wel een (voor mij toch) onverwachte gast mee was binnengekomen, en nog wel in de 'buik' van Evelyne!!! 2005 is een vruchtbaar jaar, me dunkt. Een ware babyboom kondigt zich aan, en dat op een half jaar tijd. Zálig, 3 familielidjes bij! Bestaat er een grotere familievreugde?

Mijn (ons) tweede ontbijt/brunch leverde weer genoeg energie om een stapke in de wijde wereld te zetten, met z'n 25,5 (24 + 3 halve).
Luna en Ewout engageerden zich ons de juiste weg te wijzen, met een kaartje in de hand. We lieten ze in die waan verkeren. Ze troonden ons mee naar het kasteel van Reinhardstein, hoewel sommigen toch de op de kaart aangeduide weg prefereerden.


Nu, dat kasteel was op 't eerste zicht niet zo heel veel soeps, dus we keerden onverrichterzake terug, als halve berggeiten langs een paadje naar boven huppelend, in een poging de tijdelijke familiale wandelscheiding ongedaan te maken. Wat wonderwel perfect slaagde. De arme schaapjes Ewout en Amber huppelden evenwel wat achterop, gelukkig door nonkel Luc als een goede pijprokende herdershond achternagezeten.

De hereniging werd gevierd met een snoeppartij: iedereen openbaarde zijn snoep- koek- en drankrantsoen op tafel en viel de lekkernijen gretig aan, alsof we in geen halve dag meer gegeten hadden.

Enfin, we hádden al een halve dag niets meer gegeten.

Zoals dat gaat drijven verschillende leeftijden, zwangere toestanden en fotohunters het wandeltempo en dus ook het familiale aspect uiteen, maar ons doel bleef hetzelfde: ons vakantiehuisje bereiken en verenigd aan tafel gaan.

Maar eerst: bezinningsmoment o.l.v. nonkel pastoor Robert. We haalden onze beste zangkunsten boven (ahem), Hilde haar herinneringen aan 'opa', en de kindjes hun tekenkunsten én samenwerkingsvermogen: zij hadden als opdracht het verhaal van de zaaier te tekenen, en hadden uit eigen beweging genoteerd wie wat ging tekenen, en waren samen stilletjes op 1 stuk papier bezig: een wonder was geschied!
Dat Ewout geen scrupules kent werd nog maar eens duidelijk tijdens een algemeen stil gedachtenmoment: meneertje ging in 't midden staan en schetterde: "Is 't al gedaan?"

Toen het effectief gedaan was begon het in en rond het huis weer te gonzen van bedrijvigheid (en van de vliegen): de nieuwe mannen ijverig in de weer met groenten en vlees, alsook de 'bazinnen' die het werk enigszins trachtten te coördineren.
Heleen hulpvaardig met patatjes inpakken, Carlos traditiegetrouw aan de barbecue, Katelijn geëmancipeerd een uur bezig met een stukje speelgoed te opereren...

de zwangeren zwangerschapsboeken doorbladerend...

de kindjes spelend...


... en de rest aan de aperitief.

De aperitief, reeds een voorbereiding voor het zwaardere werk dat ons één voor één werd voorgeschoteld: hompen biefstuk, een zalm in vol ornaat, 'rèbben' (die Ewout zich overduidelijk liet s(j)mak(k)en)...

... een waar feestmaal ontplooide zich voor onze ogen die groter waren dan onzen buik.
Het vurige betoog dat nonkel Luc afstak over hoe lèkker, mo lèkker dat 'ingeleiden oarink mè patatten in de pelle' vroeger wel was, is Katelijn niet ontgaan: prompt kreeg hij er nog deze haute-cuisine bovenop... om daarna een overhitte discussie aan te gaan met zijn broeder-pastoor.

Terwijl reeds enkele bedden kreunden om het overgewicht, rekten die-hards in een onvermoeibare caloriezucht de avond met het zeer hoogstaande intellectuele bierspel. Pirouetjes draaien, boeren, salamanderen, kusjes uitdelen, moppen tappen: wonder boven wonder was zelfs nonkel Robert niet te beroerd om er enthousiast aan deel te nemen. De details laat ik aan uw verbeelding over...

vrijdag, juli 08, 2005

Oooovifat dag 0

En dan was het eindelijk zo ver, of nee, zo dicht!
Opstaan met het ochtendgloren, de geur van ovenverse klaaskoeken verspreiden, alles in de auto zwieren en wég!
Onderweg het Charleroise Makro-restaurant overvallen, en daarna ons door de Waalse glooiende hellingen een weg gebaand naar Oooovifat, waar een gîte gedoopt Les Tailles de komende week onze verblijfplaats moest voorstellen.











Daar als allereerste gearriveerd maar de rust duurde niet lang want daar werden al 2 pagadders binnengesmeten, rechtstreeks geïmporteerd uit een ander vakantiehuisje, de gelukzakskes (Luna & Amber).
Onze mede-gastheer en -vrouw arriveerden een weinig later met een wagen proppensvolgeladen en een plaatselijke plensbui. Daar hadden we niet om gevraagd. Om die plensbui.

Er werd uitgepakt, de groten stalden hun waren net ietsje netter uit dan de kleintjes. Die moesten na verloop van tijd (een tijd van lief samenspelen!) hoognodig verlucht worden - ik liet ze uit in de tuin met een spelletje voetbal.


Het weekend werd ingezet met een kaas- en wijnavond, en we mochten als proef al de eerste 6 gasten (H&G, K&S met H&E) ontvangen. (Ka had een presentje bij, 'Eauwout', dat we bij nader inzien toch maar snel geëlimineerd hebben)

We hadden de ganse nacht kunnen vullen met spelletjes spelen (Ka had haar spelletjeskast in de auto uitgekieperd), maar we hebben het bij de avond gehouden.
Want de volgende dag zouden we het zootje ongeregeld dat onze familie voorstelt het hoofd moeten bieden...



(Mijn persoonlijke badkamer)

donderdag, juli 07, 2005

Och God

Zomertijd, komkommertijd?
Niks van, en daar zorgen de weergoden en de Islamitische goden wel voor.
Na wéken van droogte kregen West- en Oost-Vlaanderen in de nacht van zondag op maandag de hevigste en natste onweders van de afgelopen decennia over zich heen. Kaboem, plens, pats, platsj: tegen de middag zaten we met een rampenplan fase zoveel opgezadeld.
't Was pompen of verzuipen. De koeien zwommen in hun wei.

Dan, vandaag 7 juli. Volgens de burgerlijke stand ben ik dan precies 25 jaar (een kwarteeuw, help!) geleden geboren. Daar kan ik niks aan doen, maar toch moet er getrakteerd worden.

Om de groepsgeest op het werk een beetje wakker te schudden (de laatste feestbijeenkomst was rond Kerst) ben ik voor een dessertbuffet gegaan: marmercake, appeltaart en chocomousse (toegegeven, alleen dat laatste was van mijn hand, mijn lieve mama en zusje engageerden zich voor de rest).
14 collega's daagden uiteindelijk op en vooral de chocomousse bleek een succesnummer, er vroegen er zelfs 2 het recept. Nog meer succes: op mijn eentje heb ik voor een totaal van anderhalf uur werkonderbreking gezorgd! Goed éé!

Wel ontzettend jammer dat 7/7 de meesten zal bijblijven als de dag van de terreuraanslagen op Londen (op moment van schrijven, 21/7 is 't weer zover, zucht) - een triestige 'reminder' aan mijn verjaardag...

Nee, geef mij maar een beetje humor, al is het dan nogal droog.

woensdag, juli 06, 2005

Peepshow deel 1

In afwachting van uitgebreide tekst- en fotoverslagen van het familieweekend die in de komende dagen nog zullen verschijnen, zal ik een peepshow opstarten: dagelijks één van de betere foto's.
Kijk en geniet...
(klik op de foto voor een grotere versie)

Datum van schrijven: 19/07/2005