Er valt zoveel te ontdekken in je buurt. En dan heb ik het even niet over publieke en/of toeristische plekjes. Ik heb het over 'urban exploring'. Het ontdekken en verkennen van plaatsen waar je eigenlijk niet mag zijn. Plaatsen waar het eens bruiste van het leven, en het nu doodstil en godverlaten is. Mijn 'toeristische' gids is vooral het internet. Als je er op de juiste sites rondsnuffelt, vind je elke keer wel een arsenaal aan zo'n plekken. Mijn to-do-lijst groeit elke week aan, al zijn niet alle plaatsen even interessant, en af en toe ben ik ook gewoon te laat.
Gelukkig is 'renovatie' en 'afbraak' in België gewoonlijk een meerjarenplan. Soms vind je artikels terug van jáááren ver waarin sprake is van zo'n plannen, en als je dan gaat kijken staat het nog steeds te verkommeren. Des te interessanter natuurlijk ;-)
Wat maakt mijn hobby, urbex, zo interessant?
Wel, ik ga het je eens vertellen.
- Detectiefje spelen. Internet afschuimen op zoek naar "nieuwe" locaties; wat staat er overal leeg en verwaarloosd? En waar is dat dan precies? Is er al iets mee gebeurd? Wat zijn de toekomstplannen?
Soms krijg je slechts een foto en een deeltje van de puzzel, bijvoorbeeld een naamsafkorting. Dan is het de uitdaging om op basis daarvan te vinden waar het is.
Zo leg je een puzzel in elkaar, maar het plaatje is niet altijd compleet. Dan is het kwestie van de baan op te gaan en "veldwerk" te gaan uitvoeren.
Zoektochten zijn leuk, maar het mag nu ook weer geen máánden duren...
Maar eens je iets vindt dat de moeite is, is de voldoening des te groter.
- De spanning. Eenmaal aangekomen op "Plaats Derelict" (derelict = Engels voor 'verlaten') moet je meestal op eigen houtje uitzoeken hoe je het best - dus zonder al te veel moeite en vooral zonder al te zichtbaar te zijn - binnen geraakt. Subtiliteit is de basis van een goede entree.
Zo normaal mogelijk proberen een blokje rond te rijden of wandelen.
Vooral niet te dicht bij je doel parkeren.
Zo subtiel mogelijk hekkens, afsluitingen, deuren en ramen controleren.
Net zo achterdochtig zijn als de mensen die voorbij komen - maar laat dat niet blijken in je gedragingen! Doe alsof je het recht hebt om daar te zijn, wees vastberaden.
Niet te gauw de hoop opgeven. Misschien is er wel iets open een beetje verder, of langs achter.
Hopen dat niemand je zal aanspreken, of erger, vanachter zijn raam de politie belt.
En dan, een eerste kleine euforie als je een 'doenbare' toegang ontdekt. Je spreekt de entree-tactiek af met je partner(s) in crime, je verzamelt je materiaal en je moed en dan... 'go'!
En dan raast de adrenaline door je lijf. Je moet snel, adequaat, ongezien, en zo stil mogelijk de locatie betreden. Vooral spannend als je weet dat iemand je kan zien of horen.
Eenmaal binnen moet je al je zintuigen op scherp zetten.
Is er echt niemand anders binnen? Zijn er camera's op het terrein, bewaking, een alarm? Je hart gaat soms tekeer als een razende, vooral als je beseft dat je hier écht niet mag zijn.
Zo is een lege fabriek die klaarstaat voor afbraak een heel andere ervaring dan een huis met allemaal spullen in.
Op het vlak van 'gevaarlijkheid' (stabiliteit, gaten, vuiligheid, instortingsgevaar, ...) is het dan weer net omgekeerd; zo'n huis voelt op dat gebied dan weer relaxter aan dan zo'n fabriek rijp voor de sloop.
Soms houdt die spanning de hele tijd aan (wees maar eens op je gemak als de wind af en toe deuren en ramen doet klepperen), andere keren trippel je er rond zoals een zondagswandeling in het park.
Maar altijd, altijd loop je kans iemand tegen het lijf te lopen die je buitengooit. Geef mij dan maar politie, want je weet nooit wat je aan een niet-offiële persoon (kraker, junk, eigenaar) hebt. Die kunnen agressief worden... dan liever een boete!
(En liever in een politiecombi dan in een ambulance afgevoerd worden!)
En er is niet alleen de spanning van ontdekt te worden, of een misstap te doen, maar ook de leuke spanning: wat ga ik allemaal ontdekken? Wat bevindt zich achter die deur, om die hoek, boven die trap? Een ontdekkingstocht als het ware.
- Schoonheid. Als je geluk hebt, valt je mond open van de schoonheid die zich op deze verlaten plek herbergt. Dat kan te maken hebben met de architectuur, de inrichting, de structuur, de intimiteit, de aanwezige voorwerpen, de zonnestralen, de lichtinval, reflecties, de verwijzingen naar een ver verleden, de kleuren, de originaliteit, de grootsheid, of soms net de details ... en soms een perfecte harmonie van bepaalde elementen. En dat, dat is puur genieten.
Verf brokkelt af, dingen gaan kapot, de natuur neemt terug, en dat is allemaal deel van de charme.
- Fotografie. Als je van fotografie houdt, dan kan dit je ding zijn! Het zoeken naar originele standpunten, werken met het beschikbare licht, de juiste instellingen op je camera doen: hier kan je op alle gemak en naar hartelust experimenteren. Een bed, een machine, een raam: het loopt niet weg! Gaandeweg leer je wat 'pakt' op foto en wat niet. Een detailshot zegt soms meer dan een overzicht. Je kan je volledig uitleven!
Wanneer je echter met zonlicht te maken krijgt, is het vaak kwestie van snel te zijn. Voor je het weet valt het licht naast je onderwerp, is de zonnestraal weer verdwenen of wordt het te donker.
Maar als je op het goeie moment op de goeie plaats bent, (en soms wat verstand hebt van compositie) maak je een 'killer' shot zoals wij dat noemen. Een rake uitschieter die iedereen kan bekoren.
- Even de wereld vergeten. Eenmaal je de urbex-passie te pakken hebt, is het vaak een vlucht uit het dagdagelijkse leven met zijn beslommeringen en problemen en crisissen allerhande (er gaat geen dag voorbij of er is sprake van economische, financiële, banken-, beurs-, aandelen-, krediet-, werkloosheids-, regerings- of klimaatcrisis).
Een zoektocht houdt je in de ban, het binnenglippen vergt oplettendheid en het fotograferen concentratie. Binnenin probeer je geluiden te plaatsen, laat je de soms doodse stilte inwerken, neem je een omgeving in je op, sta je stil bij het verleden, geniet je van de schoonheid.
- Lof. Eerlijk gezegd, urbex is jezelf in de schijnwerpers plaatsen. Met een mooie, waardevolle ontdekking, een 'hardcode' entree (=je een toegang zoeken via prikkeldraad, bewakingscamera's, gevaarlijke klimpartijen, ...) en/of je foto's kan je - vooral in het urbex-wereldje - heel wat aanzien krijgen. Ook 'buitenstaanders' kun je vaak bekoren met mooie foto's. Hoe meer (positieve) reacties, des te groter de voldoening.
Maar pas als je mensen, bij wie het woord 'verval' een negatieve connotatie oproept, kunt overtuigen van de schoonheid die achter een soms lelijke gevel verscholen gaat, dán pas heb je je taak als 'urbexer' volbracht. Dat is het hoogste streven. Zij onder de indruk, ik content, iedereen gelukkig.
