Met grote trots kan ik u vandaag melden dat ik METER ben geworden!
Veerle is verlost, en wel van een flink jongetje, (3,450 kg, 52 cm) Daan !!! Toffe naam hé!
Is wel nog even wennen... jarenlang Heleen, Ewout, Luna, Amber, en nu ineens: Daan. Kindje van mijn zus. En dan moeten er nog twee volgen!
Het moet gezegd, hij heeft zijn mama behoorlijk lang doen afzien. Maar nu hij z'n mooie snoetje aan de buitenwereld toont, is het hem op slag allemaal vergeven. En wie weet welke claustrofobische verschrikkingen hijzelf heeft moeten doorstaan. Van een donkere warme veilige plek waar hij niks zelf moest doen, laat staan ademen, zich urenlang door een nauwe gang naar buiten werken, om uiteindelijk overdonderd te worden met licht en lucht en aanrakingen... geen pretje, lijkt me. Te bedenken dat we allemaal hetzelfde hebben meegemaakt...
Helaas, ik heb 'm nog niet in mijn liefdevolle armen mogen sluiten... 't ventje moest vandaag nog in de couveuse liggen. Niets ernstigs, maar gewoon nog even wat noodzakelijke zorgen. Hij had nog geen zin om met een luide schreeuw te verkondigen van 'Ier bennekik sie!'
Ach, dat zullen we nog genoeg mogen aanhoren.
Eén weekje te vroeg. 31 augustus. Hij dacht waarschijnlijk van 'Oei, binnenkort eerste schooldag, dat wil ik niet missen.'
Dat 't ventje zo slim ging zijn, had niemand verwacht. Het was dan ook een complete verrassing toen ma vanmorgen een huilende dochter aan de lijn kreeg. 'Dag oma...'
Hoewel, voor mij was het niet zo'n complete verrassing. Toen ik gisteren belde om te vragen of ze nu naar 't open zwembad zou gaan en eerst vroeg: 'Oewist?' kreeg ik kreunend te horen 'Lastig...'
Ikke: 'Ja zeker, al heel den dag in uwe tuinzetel liggen!'
Zij: 'Nee, 't is echt... 't Is al een beetje begonnen, 'k ben al naar de kliniek geweest, maar ze hebben me terug naar huis gestuurd... aauw, ai....'
En zo kreeg ik live een wee te horen!
Een poosje later:
Ikke: 'Euh, ge gaat dan verzekers nie meer naar 't zwembad zeker?'
Thuis zweeg ik als vermoord en dat was behoorlijk veeleisend. Als Veerle zelf niet belde, redeneerde ik, dan had ze ons waarschijnlijk liever nog een beetje gerust gelaten. Een heel huis 'panikeren' en nerveus maken was nergens voor nodig. Ik zag het als een klein geheimpje tussen twee zussen. Dus begon ik mijn cadeautje in te pakken, en zei ik aan ma dat ze morgen de gsm moest meepakken naar 't stad (wat nog twijfelend werd onthaald!), want 'je weet maar nooit hé'.
Ik wist wel beter. Dus toen vanmorgen de telefoon ging, wist ik 'Het is zo ver'.
JOEPIEJAHEE !!!!!!
Maar hoe moest ik me nu in godsnaam nog 4 uren op mijn werk gaan concentreren????
Ik kan mezelf nu wel voor mijn stomme kop slaan, dat ik mijn fototoestel op de kamer had laten liggen toen we Daan gingen bewonderen (tot 2 keer toe). Ik had 'm zo graag vandaag al aan de buitenwereld willen tonen !!! In de couveuse ja, een beetje zielig maar hey, het ís nu eenmaal zo, en daar alleen krijgt hij momenteel de allerbeste zorgen.
Hopelijk mag hij morgen dicht bij z'n mama en papa zijn, op de kamer. En kan ik 'm knuffelen en hij mij leren kennen. Speciaal voor hem ben ik vanavond naar de coiffeur geweest ;o)
Dan maar die andere Daan:
Slaap lekker nu, mama Veerle, papa Bart en kleine Daantje. Om morgen fit en gezond een zonnige dag, een nieuw leven en de meter toe te lachen...
