Fata Morgana

... was het gisteren dubbel letterlijk in Kortrijk. Niet alleen het tv-programma, maar ook overal waar je rondkeek leek het wel een 'fata morgana'. Was het de hitte, of liep drie kwart van de mensen er echt bij alsof ze naar een galabal gingen?
Voor één keer poseerden de mensen maar al te graag voor een foto. Kortrijk was veranderd in één grote 'Place m'as-tu vu'.
Ambiance was er wel: de zon was volop van de feestpartij, de horeca deed gouden zaken, overal zag je blije en uitgedoste mensen.

Christophe en ik gingen met de bedoeling om te fotograferen. Daar zijn we ook in geslaagd (na enige terughoudendheid, personen zijn nu eenmaal van een totaal andere categorie dan vervallen gebouwen), maar na anderhalf uur hielden we het voor bekeken. Te warm, te druk, soms geen doorkomen aan. Je hoorde amper wat er op het podium werd verteld. We hebben de uitgelaten sfeer geproefd, maar op tv is het allemaal veel beter te volgen...

Et voilà, hier het resultaat van onze zelfopgelegde opdracht. Zou dit een ster waard zijn? ;-)

Klasse!

Meisje met ijsje


Ragna Vanhoutte met zoontje, één van de sleutelfiguren, verantwoordelijk voor de expositie.


De glazen toren. Stijlvol in de Schouwburg.


We hadden ons fototoestel nog niet opgelicht of de vrouwen riepen al enthousiast: "Oooh! Foto! Foto!


De start! Lös gehen!


Een bende vrolijke meiden, in galakledij pizza etend op de grond.
Ze maakten het gezellig en wilden maar al te graag op de foto.


De kleurrijke tentoonstelling.

Meer zien? Kijk HIER!
(Sorry Heleen, ik ben niet gebleven tot het uitdelen van de taart)

Stad in Actie

De hele week al gonst het centrum van Kortrijk van bedrijvigheid.
Voor...





... moet er o.a. een tentoonstelling worden opgezet.


Men is druk aan het schilderen...


... en daarvoor is nogal wat verf nodig.


Blijkbaar worden niet alleen de panelen beschilderd.


De Grote Entree Poort


Er moet ook een champagnefontein worden opgesteld.
Deze glazen toren bevat 15180 glazen.







Even verderop wordt ongestoord, maar even druk verdergewerkt aan het shoppingcenter K.



Minstens 5 kranen bedienen de gigantische werf


De bouwput op zich is al indrukwekkend. Zoek het werkmannetje!


Imposante kraan.


Hier stonden ooit een school, klooster, kapel, huizen, winkels...

* * * * *

Het is overal het gespreksonderwerp van de week: Fata Morgana in Kortrijk! Wie had dat gedacht, en dan nog voor de allerlaatste - en een jubileum - aflevering.
Het zal wel goed móeten zijn!

WIE komt er af zaterdag, al dan niet in galakledij?
Ik ga in ieder geval, maar dan als fotografe...

De thuisblijvers hebben ongelijk!

Alle info HIER te vinden: http://fatamorganakortrijk.blogspot.com

Bloedstollend mooi

Secret Garden - Adagio


Sufjan Stevens - Concerning the UFO Sighting Near Highland

Zo lief...

Mijn petekind Daan is kan toch zo ongelooflijk schattig zijn...
Toen ik bij het babysitten vanavond hem naar bed bracht, en nog even bij hem onder de lakens kroop, nam hij me vast en zei hij heel bedeesd: "Ik zie jou graag..."

Op zo'n moment smelt ik, echt.

Geflikt

Het is zover: teveel fotografen dringen binnen in Villa St. Marie, en tegenwoordig wordt dit écht afgestraft.

Wij hadden nog geluk; we waren wel ontdekt maar de buurman had geen zin om te politie te bellen.
Maar nu is hij het echt beu. Onlangs zijn enkele fotografen betrapt en opgepakt door de politie...
Het is exact hetzelfde verhaal als die andere mooie urbex-villa Maison de Viron. Elke week worden fotografen weggestuurd door de politie. Ik hoor wilde verhalen van 3 politiewagens die met luid machtsvertoon ten tonele verschijnen, brutale agenten, dagelijks 2 patrouilles, ...

En dan te bedenken dat dit allemaal niet nodig zou zijn. Als je niet wil dat je verlaten & verkommerde huis (een krot, enkel nog goed voor fotografie & afbraak) gefotografeerd en bestolen wordt, sluit het dan tenminste deftig af. Een eenvoudig slot, een kleine herstelling of wat prikkeldraad kunnen al wonderen doen. Fotografen zijn geen vandalen/dieven dus ze zouden snel afdruipen. (ik pleit nu wel tegen mijn eigen zaak, maar toch)
Eigenlijk zou de politie de eigenaars moeten op de vingers tikken. Fotografen wegsturen is een tijdverspillende en in sé nutteloze interventie. Want wij hebben alleen maar aandacht voor de schoonheid van de plaats... en nemen alleen maar zelfgemaakte foto's mee. Oké, het is privé-terrein maar je kunt er soms zomaar binnenwandelen en je doet er echt niemand kwaad mee...

De kindjes...

Twee weken geleden aan zee, met Daan en Nora. Oké, ze vragen veel zorg en werk, maar daarnaast zijn ze gewoon twee fantastisch leuke kindjes.

Nora, 8 maanden oud, is een meisje dat je de hele dag zou willen knuffelen. Alleen, ze is zo'n wriemelgatje dat je ze amper vast kunt houden.
Zitten lukt haar al een beetje, als je haar beentjes wijdopen spreidt.

Het kruipen is nu nog sluipen.
Maar bezaai de vloer rondom haar met speelgoed, en nog blijkt al de rest - lees: kabels, boekjes, DVD-speler, handtas,... - veel interessanter. Zet haar terug tussen het speelgoed en een minuut later zit ze weeral op een reclameblaadje te sabbelen of de knopjes van de DVD-speler te bepotelen.
Ach ja, da's hun natuur zeker?

Voor de rest is het een droomkind: eten, slapen, vervoerd worden: ze doet het allemaal zonder tegenpruttelen. (enfin, slapen kan soms nog een probleem zijn in een vreemd bedje).

Daan daarentegen... zit als een echte kleuter in zijn nee-periode. Nee is het antwoord op bijna alles wat je vraagt. Het vraagt een mens soms wat overredingskracht om iets van Daan gedaan te krijgen. Soms is het genoeg een voorwaarde te stellen, vaak werkt ook de onzinnige truuk van "Ik ga tot drie tellen en dan doe je dat!" Dan begin je langzaam en heel vervaarlijk kijkend op je vingers te tellen: Eéééén... tweeeeee... En raar maar waar, nog vóór je aan drie bent schiet Daan ineens in actie.
Hoelang zal dat nog duren? Tot op de dag dag hij eens verder denkt: "wat zou er gebeuren als ik nu toch niks doe?" En eerlijk gezegd, ik weet het zelf ook niet goed :-)

Maar ach, hij is zo schattig. Altijd dolenthousiast als hij een bekende ziet. Ik hoor hem meestal al van ver "Mete An!!!!" roepen. (de r is nog wat moeilijk. Zijn zusje heet Noja.)
Ik herinner me een voorvalletje van nog een paar weken langer geleden: hij was op vakantie geweest in Fjankjijk en we hadden elkaar twee weken niet gezien. Toen hij me terugzag vlóóg hij me om de hals en kreeg ik werkelijk een heel stevige knuffel...

Hij is nu ook groot genoeg om al echt mee te gaan wandelen. Maar, hij moet afgeleid zijn van het 'wandelen'-aspect wil hij ook echt mee, anders is hij binnen de kortste keren 'te moe' en niet meer vooruit te branden.
Zoals in het bos in De Panne, ging het ineens niet meer. Tot ik hem wees op een hele grote dikke boom, en de hele verdere weg stapte hij flink mee, babbelend over de bomen.

Of die dag in het duinenreservaat.

Lastig, zou je denken, door het losse zand stappen. Maar we hadden er wat op gevonden: de hele weg staat aangeduid met paaltjes waarvan de top in een bepaalde kleur is geverfd, dus we lieten Daan uitkijken naar de paaltjes. En de hele weg lang was het van "Ik zie weej een paaltje! Ik ga de eejste zijn!"... en weg was hij, in looppas naar zijn doel. En iedere keer weer trots het paaltje omhelzend: "Ik ben de eejste!" Waarna opnieuw: "O, daaj is er nóg een paaltje!", enzovoort. Echt, we konden dat kleine grut zelf amper bijhouden! Zelfs paaltjes waarvoor hij door het hoge helmgras moest klimmen, schrikten hem niet af.

Een echt baasje? Mnee, toch niet helemaal. De eerste keer dat we in het zand gingen spelen, kwam hij met een pruillipje en zijn handpalmpjes open op mij toegestapt met de mededeling: "Mijn handjes zijn vuil! Heb je een doekje?"
Ik heb hem op het strand meermaals duidelijk moeten maken dat het niet erg was dat hij of zijn truitje in zand was, of de rand van zijn broekje nat van het zeewater.
De zee, dat is nog zoiets dat hem angst inboezemt. Met de voetjes in zee? Veel te eng!
Pánisch was hij, toen Christophe en ik vlakbij de opkomende zee aan het frisbeeën waren. "Nee! Da mag nie! De fjisbee gaat in zee vallen! Nee!"
En toen hij de frisbee te pakken kreeg wou hij 'm wegstoppen.

Echte kindjes zijn niet van het strand weg te slaan, maar Daan ging zich gauw vervelen. Als hij geen vers bijeengeschept fort, of een kraakvers door mij geplaatst emmertorentje met zijn camion kapot kon maken, was de lol voor hem er al gauw af.

Daar zat hij dan, tussen ons op de handdoek, braafjes te niksen. Zand, water, ruimte, schelpjes en speelgoed in overvloed, maar Daan verveelde zich. "Gaan we tejug naaj 't appajtement?" was zijn enige vraag...

Gaan slapen is soms ook niet alles. Dan blijft hij maar rekken: en nog een boekje lezen, en nog ne keer op 't potje, en nog een beetje water, en nog een flesje, ... maar eenmaal hij slaapt is hij met geen stokken wakker te krijgen: een krijsende Nora in de buurt, licht, vastgenomen worden om verlegd te worden van bed: hij zit te ver in dromenland om er iets van te merken, gelukkig maar. Uiteindelijk toch zo moe van een hele dag spelen, kwebbelen en protestacties.
Zo was hij laatst - thuis - toch wel even wakker geworden om kaka (zijn lievelingswoordje, nvdr) te gaan doen in het potje op zijn kamer. Helaas hadden papa noch mama zijn hulpkreet om de poep af te kuisen gehoord. Ze troffen hem een uur of wat later in zijn kamer op de vloer aan, slapend met zijn blote billen in de lucht...

Ze zijn zo lief, als ze slapen...

Nieuwe favoriete song!

Na deze (intussen klassieker)... (Amy McDonald - This is the life)


...onlangs deze ontdekt (Elbow - One day like this):

Drinking in the morning sun
Blinking in the morning sun
Shaking off the heavy one
Heavy like a loaded gun

What made me behave that way?
Using words I never say
I can only think it must be love
Oh, anyway, it’s looking like a beautiful day

Someone tell me how I feel
It’s silly wrong but vivid right
Oh, kiss me like the final meal
Yeah, kiss me like we die tonight

Cause holy cow, I love your eyes
And only now I see the light
Yeah, lying with me half-awake
Oh, anyway, it’s looking like a beautiful day

When my face is chamois-creased
If you think I’ll wink, I did
Laugh politely at repeats
Yeah, kiss me when my lips are thin

Cause holy cow, I love your eyes
And only now I see you like
Yeah, lying with me half-awake
Stumbling over what to say
Well, anyway, it’s looking like a beautiful day

So throw those curtains wide!
One day like this a year’d see me right!

Ik ben na-at!

Dan toch maar in de gietende regen op de fiets gekropen. Liever nat dan overwerken op een vrijdagavond.

Ik wil naar hui-uis!

Maar het regent pijpenstelen en ik heb geen zin om er met mijn fietske door te pletsen :(

Kick(ed out)

Zo hebben we een goeie week geleden onze GPS ingesteld, naar Villa St. Marie gereden, binnengeglipt, en ons beginnen uitleven in de fotografie.
Toegegeven, nieuwsgierig als ik ben, heb ik ook even wat persoonlijke correspondentie doorgebladerd (let wel, ik was zeker niet de eerste!). In zo'n verlaten huis ben je toch altijd wel curieus naar wie er woonde en de geschiedenis van deze bewoners. Ik vond er aflaten, bidprentjes, handgeschreven brieven, foto's, lidkaarten van katholieke verenigingen, facturen, epistelbrieven van kinderen aan hun ouders voor hun zilveren jubileum, uitnodiging voor een feest, een menukaart, boekje van een beroepsverening... als een puzzel kun je hun leven een beetje reconstrueren en dat vind ik razend interessant.

Uiteindelijk ben ik toch aan fotograferen toegekomen, al is het nooit gemakkelijk om eraan te beginnen. Bij het binnenkomen van zo'n ruimte ziet mijn geoefend oog meteen wat ik wil fotograferen, en in welke composities. Helaas is een foto niet in 1 2 3 gemaakt: je hebt het opstellen van je statief, de juiste compositie in de zoeker krijgen, het instellen van de opties op je camera, het focussen, het hercompositioneren, en dan, meestal, worden er 3 foto's gemaakt met verschillende belichtingen (om deze later samen te voegen en zodoende voldoende detail te hebben in zowel de donkere als de lichte delen). Komt daar nog bij dat één foto maken soms enkele seconden (tot wel een minuut lang) in beslag kan nemen (vooral in een donkere omgeving). Je kunt je dus wel voorstellen dat ik daarmee dus wel een tijdje zoet ben.

Ik was dus lustig aan het fotograferen, toen er opeens mensen het huis binnen kwamen, nietsvermoedend "Boeoeoeoeoe!" roepend, gevolgd door 2 joelende kinderen.
"Hé, wat doen jullie hier"? - Fotograferen, tiens.
"Hebben jullie toestemming?" -Euh, nee.
"Jamaar, dat gaat zomaar niet, dat is hier privé-domein!" -Zijn jullie dan de eigenaars?
"Nee, ik ben een vriendin van de eigenaar. Ik zal hem halen."
Intussen waren de kinderen naar hun oma aan het roepen, en stormden ze de trap op naar boven. Totaal geen respect, die bengels.

Even later verscheen de zogezegde eigenaar, een louche uitziende type met een lederen vestje. Die bleek de huurder te zijn van het andere, door een muur gescheiden gedeelte van het huis. Wat volgde was iets van 'privé-domein, toestemming, politie bellen maar geen zin, reeds veel gestolen, woon hier al 3 jaar, op de kop krijgen van huisbaas, zoveelste fotografen,...' enfin, het kwam erop neer dat hij al die fotografen op 'zijn' domein beu was en dat hij ons liefst zag ophoepelen. Ik probeerde hem nog om te praten maar dat lukte niet.
Soit, we begrepen zijn standpunt en hij begreep het onze (!).
Hij wist ons nog te vertellen dat de vrouw des huizes van de ene dag op de andere de deur achter zich had dichtgetrokken nadat haar man was overleden.

Tja, we moesten dus ons boeltje opkramen. Van de buitenkant mochten we wel nog foto's nemen - "zoveel als je wil".

Enerzijds is het natuurlijk ontzettend jammer dat we onze sessie vroegtijdig moesten beëindigen, anderzijds heb ik toch reeds een hoop foto's voor een mooie reportage... en zonder de 'originele vinder' waren we er zelfs nooit geweest.

Dus ja, ik hou er een dubbel gevoel aan over waar de teleurstelling nog even overheerst... maar zo ben ik en dat zal wel overgaan. Misschien de volgende keer toch maar eerst toestemming vragen?

Zwoele zondag in Z.

Afgelopen zondag stonden we weeral paraat om te gaan fotograferen. Er was nog even twijfel over welke locatie het zou worden, maar uiteindelijk kreeg de T. in Z. de eer.
Dit zou ons tweede bezoek worden.
Hoppa een muurtje over, het domein op. Daarna zou het een makkie worden – dachten we.
Verrassing! Onze vorige toegansweg bleek afgezet. Geen mogelijkheid om ertussen, erboven, erdoor, erlangs of eronder te gaan.
Voor de enige andere toegang zouden we in het zicht van de bewoners-bewakerswoning moeten lopen. Spannend. Extra moeilijkheid waren de kiezelsteentjes, die knerpen nogal als je erop wandelt. Zo snel, zo stil en zo ongezien als mogelijk slopen we via die andere weg naar de werkelijke ingang van het gebouw.

Leuk, eigenlijk. Een beetje verstoppertje spelen. Je weet dat je iets doet dat niet mag, maar anderzijds: het ergste dat kan gebeuren als je wordt gezien, is dat je wordt weggestuurd. (En als men in een slechte bui is, de flikken op je afgestuurd worden, en als die hun dagje niet hebben, deze je een boete geven).
Gelukkig was deze toegangsweg niet afgezet. We glipten door de open deur en eenmaal binnen waren we 'veilig'.

Dit gedeelte hadden we vorige keer al grotendeels gefotografeerd. Ons doel vandaag was het transformatorgebouw. We pijnigden onze hersenen, wat had die urban explorer die we een paar maanden geleden hebben ontmoet, ook alweer gezegd? Het enige wat ik mij herinnerde was 'donker gangske' en 'deurtje'. En welke verdieping was het nu weer?
Daarmee kom je niet echt verder in een donker gebouw vol trappen en deurtjes.
Na wat vruchteloos door het gebouw dwalen, deurtjes openen, trappen op en af, laddertje op- en afklimmen, ontdekte Christophe eindelijk De Deur.
Die afgesloten was met een stevig hangslot.
Je kon je vergapen aan de schoonheid daarbinnen, door via een paar gaatjes te loeren tot je ogen er pijn van deden, maar dat was ook alles. Zó frustrerend. Vlakbij en toch onbereikbaar. Op zo'n moment wil je je in een vliegje veranderen en door zo'n gaatje vliegen.

Maar je bent geen echte urban explorer als je hierbij de hoop opgeeft. Dat betekent: een tijdlang aan de deur staan morrelen, ertegen duwen en stampen, om dan pas tot de definitieve conclusie te komen dat je via deze weg écht niet binnen kunt. En dan met hernieuwde moed te beslissen een andere ingang te zoeken. Je gaat niet weg van een op het eerste zicht ondoordringende locatie zolang je niet alle mogelijkheden hebt uitgezocht en benut.

Dus probeerden we nog een paar deurtjes. Die allemaal even hardnekkig een toegang bleven weigeren.
Uiteindelijk bleef nog één mogelijkheid over in de ogen van Christophe, “maar we gaan wel héél erg vuil zijn”.
Die mogelijkheid bleek een soort gat in de muur te zijn, gemaakt voor één of andere machine of zo. Binnenin was het stikkedonker. Bij het schijnsel van onze zaklampen konden we een soort machinekamer ontwaren, met trappen en buizen, allemaal zwart van het stof.
Okay, het was C. zijn Idee en dus liet ik hem de eer om zich als eerste naar binnen te wurmen. Letterlijk, te wurmen. Bijwijlen best wel grappig. Benen die in het luchtledige bengelen en zo.
Ik zou er mij pas aan wagen als C. hiermee werkelijk een toegang tot de schatkamer had gevonden.
Silletjes hoopte ik dat het geen resultaat zou opleveren, want ik had écht geen zin om mij door dat enge vieze gat te wringen.

Dus ik bleef buiten wachten en naar binnen gluren. Ik zag nog even het licht van zijn zaklamp, hoorde wat gestommel, maar daarna bleef het minutenlang stil en donker als de nacht. Ik scheen mijn licht naar binnen, maar zag niemand. Het leek alsof hij was opgeslokt door dit krocht.
Tot ik opeens zijn welbekende fluitsignaal hoorde (dat we gebruiken om elkaar te lokaliseren in zo'n locaties). Het was mij niet meteen duidelijk waar het vandaan kwam. Ik keek rond, wandelde een eindje verder, keek het hoekje om. Geen C. te bekennen. Nogmaals kwam het fluitsignaal mij ter ore, gevolgd door “Hie-ier! Boven!” Ik richtte mijn ogen ten hemel en jawel hoor.
Hij was er geraakt! Daar stond hij, leunend over het hekje. Blijkbaar heeft men een deel van de vloer opengewerkt, waardoor je vanuit de transformatorruimte, naar beneden en dus naar buiten kunt kijken.

Nog altijd hoopte ik dat C. van binnenuit een deur zou kunnen openen. Ik ben dan wel een urban explorer, maar dan zo eentje die ironisch genoeg haar handen en kleren niet graag vuil maakt...

Na enkele minuten verscheen het hoofd van mijn geliefde door het gat met de mededeling: “tja, je zal hierdoor moeten, hoor”. Even zakte de moed mij in de schoenen, maar het vooruitzicht op zo'n mooie, waardevolle machines, en het feit dat C. er wel was doorgeraakt, maakte dat ik mij er toch aan waagde. Eerst al ons gerief erdoor, en dan ikzelf. Omdat ik smaller ben, kon ik mij er iets gemakkelijker doorwurmen, evenwel niet zonder mij enigszins vuil te maken. Maar ach, dat nemen we er bij.

Stof, man, stof! En warm. C. zweette zich te pletter. Gelukkig werd de gedachte aan een frisse douche snel verdrongen door – eenmaal een hoop trappen opgeklommen - de schoonheid van de ruimte. Al die machinerie...

Foto: Christophe Vanfleteren

ik meen mij te herinneren dat ik hier ooit eens op schoolreis ben geweest, maar toen kon deze industriële geschiedenis mij amper bekoren. Vandaag is dat wel even anders. Nu ja, vanuit een fotografisch standpunt gezien, is dit echt wel een speelplein. Je weet begot niet waar alles voor diende en nog minder hoe het werkte, maar dat neemt niet weg dat het soms gewoon kunst is. Eén van de machines lijkt zowaar een menselijk gezicht te hebben.

Foto: Christophe Vanfleteren

Dan was het nog maar kwestie van eindelijk te doen waarvoor we gekomen waren: fotograferen! Een paar uur letterlijk en figuurlijk afgesloten van de buitenwereld – behalve van de felle regenbui – konden we ons een paar uurtjes volledig uitleven.

Foto: Christophe Vanfleteren

En dan, tja, dezelfde weg terug, daar konden we niet omheen.
Opnieuw het gore gat – van de andere kant en dus een andere manier vinden om er zonder kleerscheuren uit te komen. Zei ik zonder kleerscheuren? Laat ons het houden op 'zo weinig mogelijk kleerscheuren'. C. zijn hemd dient tegenwoordig enkel als vod ;-)
En opnieuw, ongemerkt naar het muurtje sluipen. We hoorden een slijpschijf – shit! - en vreesden dat iemand buiten zou bezig zijn, maar het regende en we zagen niemand.
Ook de laatste hindernis – het muurtje - namen we zonder noemenswaardige problemen.
Ne mens is blij als 'm in een locatie geraakt, maar de voldoening is nog groter als je er ook levend, ongezien en met een hoop foto's weer buiten raakt.
Dan is die douche dubbel en dik verdiend :-)

Villa St. Marie gevonden!

Eerst een woordje uitleg. Iemand had een verlaten villa gevonden waarin nog allerlei zaken aanwezig waren. En er foto's van genomen. En dit getoond. Maar hij wou niet zeggen waar het was. Na enkele maanden hebben anderen de villa gevonden, een paar weken erna nog iemand, dan nog iemand... allemaal hadden ze maandenlang gezocht, uren op internet gesurft, liters brandstof verspild. En allemaal zwegen ze als vermoord. Er werd heel voorzichtig met tips omgesprongen.
Ook ik had vele uren verspeeld aan het detectiefje spelen. Voor máánden was mijn belangrijkste doel: de villa vinden. Mijn queeste.

Maandenlang heb ik alle mogelijke en onmogelijke zoekwoorden zitten intikken op Google (en zinloze links gevolgd). Uren zitten turen op luchtfoto's. Voorzichtig gepusht bij degene die het reeds gevonden hadden. Foto's rondgestuurd naar familie. Onder het motto: "je weet maar nooit".
Het blééf me achtervolgen en ik kreeg het maar niet te pakken. Soms verloor ik de moed en de inspiratie. Dan liet ik het een tijdje rusten tot er weer een lichtje ging branden, en nam ik de draad weer op. Dat helpt soms.

Die queeste is onlangs beëindigd. Mijn doel is bereikt. Ik weet perfect waar de villa staat. Ik heb enkel nog de GPS in te stellen, om mij een paar uur te gaan amuseren in dit urbex-paradijs...
Jammer genoeg is er ineens haast bij. Het wordt langzaam maar zeker leeggehaald...

Ik ben weer ne gelukkigen mens. Want het niet kunnen lokaliseren - terwijl anderen dat wel konden - knaagde aan mij.

Hoe heb ik het gevonden? Er is uiteindelijk een heel groot licht gaan branden in mijn hoofd. Meer zeg ik niet, alleen: het had al veel eerder moeten en kunnen branden...

Tot slot wil ik Hilde nog maar eens bedanken (ze werd al overstelpt). Ze heeft zich vrijwillig gemobiliseerd, heeft heemkringen en collega's ingeschakeld - allemaal om mij te helpen. Blijkt uiteindelijk dat het ouderlijk huis van haar collega zich op amper 500m daarvandaan bevindt...
Dus, had ik het zelf niet gevonden, dan had ik het wel een paar dagen later op een presenteerblaadje gekregen.
Gek toch hoe alles kan lopen...

Alle credits voor NeQo, de vaardige verlaten-villa-vinder.

UPDATE 25/06/09: Het verhaaltje dat op internet de ronde doet, van een weduwe die haar baby van de pastoor in de beerput verdronk en nadien opgesloten werd, is niet meer dan een gerucht. Ik word er een beetje moe van om altijd datzelfde (weliswaar interessante) verhaaltje te moeten lezen. De waarheid is hoogstwaarschijnlijk minder ophefmakend, maar kom.
Bovendien is het wegens de vele fotografen inmiddels potdicht afgesloten, nadat er intussen ook al heel veel meubilair op mysterieuze wijze is verdwenen (lees: naar de buren verhuisd). "Ga ergens anders foto's trekken", staat er te lezen en ze hebben gelijk. Deze urbextoeristenattractie biedt niet langer een (meer)waarde. In ons landje staan nog genoeg waardevolle leegstaande villa's en huizen en zoveel meer, wachtend om vastgelegd te worden op foto voor ze (verder) vervallen, of bestolen en gevandaliseerd worden. Wachtend op die éne of die enkele urbexfotografen die een toevallige ontdekking doen... waarmee ze ongetwijfeld meer succes zullen oogsten dan de zoveelste foto van Maison de Viron of Villa St. Marie...
Bij deze: go out and find us some new treasures!

UPDATE 19/06/10: Voor wie nu nog wil gaan: te laat! De woning is volledig gestript en wordt vermoedelijk gerenoveerd.

Die Japanners toch

Kwam ik laatst op een site terecht die Japanse gadgets verkoopt.
Je houdt het niet voor mogelijk wat ze allemaal verzinnen!

Ben jij bvb. verslaafd aan het knappen van de luchttjoepkes van bubbeltjesplastiek?
Dan moet je de PuchiPuchi hebben! En dit is een grappiger variant.
Eerlijk gezegd, dat boontje lijkt me wel een geinig hebbedingetje.

Wil je wel een flashy horloge maar heb je er geen behoefte aan eenvoudig het uur te kunnen aflezen? Dan is dit geschifte 'Infection LED'-horloge iets voor jou.

Af en toe zin om het eens goed uit te schreeuwen, maar je wilt je collega's niet teveel hinderen?
Probeer eens de 'Shouting Vase'. Het ziet er belachelijk uit... en dat is het ook.

Zit je dezer zomerdagen ook zo te zweten achter je bureau, in een ruimte die met het vorderen van de dag in een sauna verandert? Trek 's ochtends gewoon dit hemd aan, en eenmaal aan je bureau, plug het in je usb. Cool werken in je eigenste airco-hemd voor de rest van de dag. Wel niet vergeten de kabel terug uit te trekken als je even opstaat om naar het toilet te gaan...

Instant haarbegroeiing! Behoeft geen verdere uitleg... behalve: jakkes.

Maar het meest waanzinnige is toch de 'vrouwenschoot'. Als je als mannelijke (of lesbische) single verlangt naar het gevoel en comfort van de vrouwenschoot, dan moet je dit 'kussen' in huis halen om je kopje op te leggen. Verkrijgbaar met rood en zwart rokje...
Stel je voor. Gezellig.

En zo kan ik nog wel even doorgaan...

Blackie & the Oohoos

Ongeveer een jaar geleden gingen we gaan fotograferen in de Kosmos. Een verlaten hotel en dito zwembad.
Daar, in dat zwembad met een bodempje regenwater, heb ik deze stencil gefotografeerd:

Pas onlangs besloot Christophe van dit eens te gaan opzoeken op 't internet. Hij kwam op deze pagina terecht: http://www.myspace.com/blackietheoohoos
Blijkt dat Blackie & the Oohoos een Antwerps groepje is. Meer nog, een bandje dat behoorlijk goeie songs levert!
Ge moet er maar es naar luisteren. Eén voor één pareltjes die je moet ontdekken en gaandeweg leert appreciëren. Voor mij voelt het aan als ideale zomermuziek, van het type 'sit back & relax & enjoy the sun'.

Daardoor zijn we maandag zelfs naar Gent afgezakt (of opgestegen, landkaartgewijs gezien) om een gratis optredentje in café Video bij te wonen. In't echt zijn ze ook goedgekeurd :-)

('t ging om 8uur beginnen en ze waren er ook aan 't soundchecken om 8 uur maar 't duurde nog tot 10 uur eer ze echt begonnen en wij maar wachten en wachten en rondtsjoolen op de Gentse Feesten en ik begon al te peizen 't is niet alleen de dag van de lege portemonees maar ook de dag van de lege artiesten maar ja op een andere website heb ik achteraf gezien dat 't maar om 10 uur begon dus ja maar 't was wel goe en Blackie kan in't echt ook goe zingen ze!)

Wanneer ze een cd uitbrengen zal ik de eerste zijn om 'm te kopen!

Bovendien is het niet toevallig dat hun afbeelding daar in dat zwembad te vinden was. Ze hebben er vorig jaar zelfs een clip opgenomen, slechts een goeie week vóór wij er gingen fotograferen.


En dit is de making of: