donderdag, december 03, 2009

Kijk, héél af en toe draait StuBru nog eens iets nieuws, iets waarvan ik niet wegloop of iets dat ik niet zodanig hardnekkig probeer te negeren dat het toch weer de bovenhand krijgt, iets tussen steeds dezelfde debiele reclames die je om het halfuur door je strot geramd en in de maag gesplitst worden (Monday monday happy days, Sofie die voor haar huis staat zonder sleutels en de LG Cookie, of godbetert het 'bimbambeieren de klokken leggen eieren' op een Jingle Bells-deuntje - en dat de Glazen-huis-actie tegen malaria is weet gans Vlaanderen intussen ook al - kortom:

bijvoorbeeld iets waarop je spontaan begint mee te bewegen:
Daan - Icon


Of iets waarop je eventjes begint weg te dromen.
Isbells - As long as it takes


Hopelijk draaien ze deze nu niet kapot.

(Word ik nu oud of is het écht zo erg gesteld met StuBru?
)

donderdag, november 26, 2009

Opstaan!

Ik snap niet hoe ik tegenwoordig 's ochtends uit bed geraak.

Als ik de regen tegen de ruiten hoor kletteren,
de wind hoor suizen,
en in een koude kamer
buiten op druppels en duisternis staar

Als ik nog moe ben
nog half in mijn dromen verzonken
mijn ogen amper open krijg

Als mijn werk saai is
en daarna moet ik nog dit en dit en nog dat

terwijl mijn bed zo warm
zo zacht
zo gezellig is

dan is de goesting

om op te staan en kou te lijden in de badkamer en twijfelend voor mijn kleerkast te staan bibberen en vervolgens op mijn fietske duisternis wind koude regen verkeer steile bruggen te gaan trotseren om daarna zwetend op het werk te arriveren om weer in slaap te vallen achter mijn bureau en zelfmoordneigingen te krijgen van kattevalse bitchen la roux en gossip en de honderdduizendste keer papillon van the editors en die idiote reclames op de radio en lastig gevallen te worden door ongeduldige of domme klanten

vér te zoeken

En wil ik het liefst van al
mij omdraaien
opkrullen
induffelen
en weer wegglijden in een zalige slaap

Niets doen
Niets denken
Niets.
Is dat zóveel gevraagd?


zondag, november 08, 2009

Bos!

Het weekje Nederland heeft enórm deugd gedaan.
Niet alleen is het best wel eens gezellig zo met je ouders, zussen en pagaddertjes een weekje op 't gemak te zitten, maar bovenal heb ik errug genoten van de natuur.
Ik keek al zó lang uit naar een boswandeling in de frisse lucht, omringd door bomen en groen en het kleurrijke herfst-bladerpalet.
Het opsnuiven van die heerlijke boslucht en het zien van al dat moois maakte me ei zo na compleet high. Volop genietend kreeg ik ook niet genoeg van het fotograferen van alle pracht die de herfst met zich meebrengt: de kleurrijke bladeren, de paddestoelen, ...

Vlotjes fietsend door de heide en de bossen in het natuurpark de Hoge Veluwe, werd ik mij volledig bewust van hoe zalig dit wel was, en vroeg ik me af hoe ik het eigenlijk dag in dag uit uithoud in een muf bureau omringd door computers (en een sanseveria en een varen).
Dit zou ik wel iedere dag wel willen doen: mij omringen door pure natuur, aan niets denken, genieten.
En 's avonds een warm badje, en gezellig tafelen met de familie (gourmet, raclette, lasagne, ...), en daarna moe maar voldaan lepeltje-lepeltje in slaap vallen ...

Nee, ik heb echt niet veel nodig om een fantastische vakantie te beleven: een bos, familie, eenvoudig maar lekker eten. Batterijtjes opgeladen!

High - {PB012369}

zondag, oktober 25, 2009

We did it! (De wedergeboorte)

Okay, ons plan om nog vóór het daglicht het kasteel te gaan hunten, was een beetje in het water gevallen vanwege de uursverandering. Een uur langer slapen? - yeah right!

Enfin, niemand te zien op plaats 'derelict', dus eerst maar even dat keldergat bestuderen. Het raampje gaat wagenwijd open - dat is het probleem niet. De echte hindernis is de smeedijzeren garnituur ervoor. Ontzet staar ik het onding aan: moet ik mij dáár door wurmen? No way! Maar wie weet, is er wel een andere ingang te vinden, probeer ik hoopvol.
Christophe rolt met zijn ogen: "Gij wuss! Ge durft gewoon nie!"
Toch wel, houd ik krampachtig vol. Maar het zou niet de eerste keer zijn dat we levensgevaarlijke stunts uithalen om ergens binnen te raken, terwijl om de hoek een deur gewoonweg wagenwijd open staat.
Afin, wij dus een toertje rond het kasteel doen, vergeefs aan deuren rammelend, no luck. Damn!

"Tja, het zal dan toch het keldergat worden zulle."

Het keldergat. Ik, alleen, met mijn claustrofobie en arachnofobie en smetvrees. En mijn dik gat.

Onmogelijk!

Maar ja, ik wil per sé binnen en dan moet je er soms wat voor over hebben. Ik ontdoe mij van al mijn ballast (statief, rugzak, buideltas), alleen een liposuctie is op dit moment iets te ... onmogelijk.

Met een zaklamp schijn ik naar binnen. Het ziet er nog redelijk 'deftig' uit: ruim, niet te vuil of te donker. Alleen de vloer baart mij wat zorgen, die ligt nogal diep. Links staat een stookolietank, misschien kan ik daar over balanceren, om aan het einde dat tussenverdiepje te nemen?

Daar gaan we, poging één.

Hoofd en schouders gaan er vlotjes door, maar eer ik aan knie en teen geraak moeten mijn wulpse rondingen er nog door geraken. Het doet pijn, en ik trek mij terug.
"Het gaat niet, mijn achterste is te dik!"
"Allé komaan, met een beetje duwen gaat dat wel lukken."
Ja, misschien wel, maar wat als ik vast kom te zitten? De brandweer bellen? Hoe ga je dat in godsnaam uitleggen? Zie je mij al zitten? Hoe zouden ze mij eruit krijgen?
En stel dat ik erdoor geraak, maar men heeft de kelderdeur gebarricadeerd, hoe ga ik dan terug buiten geraken zonder helpende hand die mij door het hekwerk duwt?

De vreselijkste doemscenario's spoken door mijn hoofd. Altijd het ergste eerst denken, is mijn motto.

Maar we geven niet op.
Operatie keldergat, poging twee.

Ik doe nog mijn lange trui uit - een paar millimeter kan het verschil maken.
Maar! Zelfde probleem. Mijn. gat. is. te. dik. !!!
Christophe kneedt mijn billen in de vorm van het gat (ja, ik weet het. Maar dit is bittere ernst). Het doet verdomme pijn - niet het kneden, maar het ijzer dat tegen mijn dijen duwt. Ik keer terug. Face it, het gaat niet!

Daar staan we dan, plompverloren tussen de lage struikjes en het keldergat. Verschijnt daar van om het hoekje toch wel ineens een jogger zeker! Hij kijkt ons even aan, en ik, ik zeg "oei". Maar de jogger jogt verder, zonder nog één keer om te kijken. Wij vragen ons af wat die gast wel niet denkt, en hij vraagt zich wellicht af wat wij daar staan te koekeloeren.

Derde keer, goeie keer!

Niet waar. Ik zoú er misschien wel door kunnen, maar de korte pijn en de doemscenario's houden mij tegen. Fear factor, quoi.

Ik sta weer recht en haal diep adem.
Oké.
Wíl ik binnen? Ja.
Kán ik binnen? Mits wat duw- en trekwerk, ja.
Ben ik een watje? Ja. Néé, verdorie, ik wíl geen watje zijn. Ik móet en ik zál binnen geraken, whatever it takes. Anderen is het wél gelukt, dus moet het mij ook lukken.

En ik maak mij op voor een vierde poging. Ik wurm, Christophe kneedt en duwt. En ik pers mij erdoor alsof ik opnieuw geboren word. En floep! De grootste vetmassa is erdoor en de rest gaat vanzelf.
Yiha! Ik ben er!
En wat meer is, ik hoef niet over de tank te lopen. Een afstapje helpt mij vlotjes op de begane grond, zo'n 2,5 m lager.

Zo ver zijn we al, er is geen weg terug.

Snel als een (angst)haas probeer ik mij een uitweg te zoeken. Maar deze kelders zijn haast een doolhof. Overal deuren! Ik ban de angst uit mijn gedachten en loop kordaat en bijna instinctief naar de trap naar boven, waar het witte daglicht mij verwelkomt.
Nu nog een deur openen voor mijn ietwat volslankere partner in crime.


Helaas, de deuren zijn gebarricadeerd of er zitten rolluiken voor. Dan maar een raam zoeken.
Algauw vind ik er één die op het eerste zicht nog wel deftig kan opengaan, maar toch niet helemaal wil meewerken. Enfin, wat kracht op de trekknop zetten kan al veel helpen en dat doet het ook. De frisse lucht stroomt binnen, en ik, watje, ben gelukkig omdat ik hier toch niet opgesloten ben, zo moederziel alleen.

Na een klein misverstand verschijnt Christophe dan toch uiteindelijk voor het raam.
"Hoe moet ik nu binnen geraken?" vraagt hij zich een paar meter lager hulpeloos af. Euh.
"Daar is een opstapje, dat moet wel lukken."

Hij gooit ons gerief naar binnen (enfin, aangeven is een beter woord) en hijst zich moeizaam op - maar het lukt, en even later staan we alletwee binnen. Yes! Hugging time!

Raam toe, en we gaan op verkenning.
De meeste kamers zijn helaas "lege dozen", zoals we dat noemen. Veel open haarden, hier en daar een stoel, een lavabo, een toilet, en in de keuken nog een voorhistorisch fornuis en een gigantische spin. (In één van de kelders, trouwens, staan tevens een prehistorische wasmachine op vuur en een "wringer".) Boven vinden nog een slaapkamer oude stijl, in wit en roze, inclusief kaptafel, nachtkastje sen bedlampjes. En twee badkamers, hier en daar een kast.

Verreweg het mooiste onderdeel in dit kasteel is de stijlvolle, wervelende hoofdtrap, waar de zon nu nog niet ten volle op zit, dus beginnen we daarmee.
Statief opstellen, camera opvijzen, instellen, en schieten maar!

Het doet deugd om na zo'n lange onderbreking onze niet altijd goedkope investeringen opnieuw te gebruiken, te voelen, te beheersen.
De inspiratie raast door mij heen, en ik leef mij uit als een kind op een speelplein.

En de vreugde kan niet op als ik opeens...
nee, dat zeg ik niet. Ik kan je wel vertellen dat ik mij niet meer door het keldergat hoefde te persen om weer buiten te geraken.

Een fijne, zonnige zondagmorgen in een verlaten Château. En daarna frietjes. Wat kan een urbexer nog meer wensen :-)

Upperclass - {PA251966And8morejpg} (by X-it)

zaterdag, oktober 24, 2009

Finally!

Voor het eerst sinds ik-weet-niet-hoe-lang gaan we zondag nog eens urbexen. Verlaten gebouwen fotograferen, weetjewel. Schande dat we die hobby al een half jaar links hebben laten liggen (ja, één keer nog in de zomer, maar dat was een mislukking)
Hopelijk lukt het ons morgen wél. Er zijn al mensen binnen geweest in het kasteel, dus ons moet het ook lukken!
Vroeg opstaan wel, om er vóór het eerste licht te zijn... net nu het een uur vroeger klaar wordt!

Spannend. Denk aan mij wanneer ik me morgenvroeg in het donker door een keldergat wurm - of in een politiecombi word afgevoerd :)


woensdag, oktober 21, 2009

Huisje tuintje boompje ...

... geen tijd om blogjes of kindjes te maken ;)

donderdag, september 17, 2009

Passie

Speakers op maximum, en genieten maar. Een song vol passie.



Geef mij maar dit op StuBru in plaats van de brol van de schreeuwerige Bloc Party, zagende Jasper Erkens, grijsgedraaide & kattevalse Gossip & La Roux, The lawaaierige Hickey Underworld, De achterlijke Jeugd van Tegenwoordig, en consoorten. (by the way, ik zou dolgraag afrekenen met 'De Afrekening', een verzameling van de allerslechtste en meest afgezaagde songs van 't moment - afvoeren die enerverende puberlijst vol puisten!)

dinsdag, september 15, 2009

Kassa

Het valt op de laatste tijd. Eigenlijk was het altíjd al zo: ik neem áltijd de verkeerde kassa. Je weet wel, net díe kassa waar je het langst moet wachten vooraleer je aan de beurt bent. Is het écht zo?
Of is het slechts een indruk dat het elders sneller vooruit gaat? Nee, ik hou het minutueus in de gaten, en het is écht zo.

En of ik nu de eerste de beste kassa neem (principe: eerste keus is meestal de beste - njet!), of een weloverwogen keuze maak (principe: deductie met aantal mensen en artikelen als parameters - njet!), of na een poosje toch maar een andere rij kies (principe: welke líjkt het snelst te gaan - njet!) : uiteindelijk sta ik tóch choco te wezen aan de traagste kassa.

Ja, zélfs de weloverwogen keuze is ronduit bedrieglijk: ik laat me steeds weer misleiden door de rij met het minste aantal mensen, met het minste aantal artikelen. Net dán moet de kassierster een halfuur aan de lijn hangen om de prijs te vragen, net dán betaalt te klant met te kleine muntjes om toch maar gepast uit te komen, net dán moeten er elvendertig verschillende maaltijdcheques geteld worden, net dán wordt er van kassierster gewisseld.

En dan kijk ik met lede ogen naar die andere kassa, waar intussen al 3 overvolle karren vlotjes zijn gepasseerd, en waar die mens die pas 10 minuten later kwam aanschuiven intussen al aan het afrekenen is, terwijl er in mijn rij nog 3 klanten vóór zijn, en wie weet welke blokkages zíj weer zullen opwerpen. Ronduit frustrerend is het.

Wat doe ik verkeerd en wie kan mij helpen?

zondag, augustus 30, 2009

Villalalala

Tja, een (ver)huis vergt toch wel wat werk... zou je geloven als ik zeg dat ik amper nog ga fotograferen of foto's bewerk? Ook mijn blog en zélfs mijn Flickr werden en worden redelijk verwaarloosd...
maar daar staat tegenover dat ik een 'nieuw' leven ben gestart!

Na een maandje in ons villaatje voelen we ons hier al behoorlijk thuis. Ons salon en onze bureau zijn geïnstalleerd en gezellig bevonden, de open keuken blijkt behoorlijk mee te vallen.
We zijn in blijde verwachting van onze nieuwe slaapkamermeubels, veluxgordijntjes, wasmachine, diepvries en eetkamermeubels.
Onze vijver is verlost van de overdosis koi en wordt langzaam maar zeker properder.
Af en toe hier en daar een kleine herstelling (met hulp van de ouders), maar in feite was het huis meer dan in orde en schoon.

's Ochtends daveren we soms een beetje in/uit ons bed vanwege een passerende camion en als de wind slecht zit horen we het autostradegeruis, maar het klateren van het watervalletje van ons vijverke en het rustgevende zicht vanuit de master bedroom - meer bepaald de visjes in de vijver en de windmolens in beweging in het zachte ochtendlicht - maken veel goed.
Ons regenwater zit er intussen door en het gras is niet meer zo groen, maar daar staat dan weer een zalige zomermaand tegenover. Helaas kreeg ik een beetje kuisziekte waardoor we nog niet echt van onze tuin en pergola genoten hebben.

Want waar ik vroeger op mijn kamer pas eens om de twee maanden een stofdoek ter hand nam en éénmaal per jaar een dweil sloeg, heeft elk stofje, kruimeltje en haartje in dit huis me in de greep: het móet weg, nu, subiet, onmiddelijk. Dus hup ik ganse dagen rond met stofzuiger, emmer, dweil, poetsdoekjes, zeemvel, CIF, Ajax en kruimeldief. En op weg naar de plaats delict zie ik nog tientallen andere vuiltjes die om aandacht roepen.
Wat is er gebeurd met mij??? En zal dit nog overgaan of alleen maar erger worden?

Toen ik gisteren alle moed bijeenraapte en wat ging luilekkeren in de tuin, werd zelfs dit bestraft: we konden live meegenieten van de laatste roddels die de buurvrouwen - "koméren" in het Westvlaams - in overtreffende trap wereldkundig maakten.

Een keukenprinses ben ik ook nooit geweest, maar nu, met eigen keuken en ingrediënten en een lief om te voederen, vind ik het ineens plezant om iets lekkers (en iets nieuws) op tafel te toveren, zoals bijvoorbeeld dit heerlijke receptje.

Enfin, ik kan nog wel even doorgaan, maar het is duidelijk: we "jeunen" ons hier!
En dat is het belangrijkste, me dunkt.

donderdag, juli 30, 2009

Nog 1 keer slapen...

... en we krijgen de sleutel van ons huis!

Morgen opent voor ons de deur naar een nieuw leven... spannend!

woensdag, juli 29, 2009

Summer Girl

Nora's Summer - {P6301562} (by X-it)

maandag, juli 27, 2009

Geen geluk

En zo keerden we zondag terug naar de verlaten villa; die tot onze grote ontgoocheling niet meer zo verlaten bleek te zijn.
We waren net over de gracht geklauterd toen een hond blaffend onze richting uitkwam. Als opgejaagd wild spurtten we, terug over de gracht, de straat op - niet omkijkend, makend dat we zo snel mogelijk uit zicht waren.
Toen we even later met de auto passeerden bleek de voordeur en enkele ramen open te staan.

Later zou ik vernemen dat andere fotografen de dag voordien ook al ongure typetjes had gezien in de villa - en het was duidelijk dat ze spullen aan het stelen waren. Een kort 'klapke' leerde onze urbexmannen dat deze 6 personen tevens van plan waren het huis te bewonen - kortom: krakers.
Een belletje naar de flikken leverde 2 arrestaties op wegens inbraak en diefstal.
Maar het was duidelijk dat ze het niet aan hun hart lieten komen - dat hebben wij zondag dus ondervonden.

Helaas pindakaas, deze keer zijn we dus net te laat om dit pareltje, vol met fotogenieke details en een rijke historie, te fotograferen.
Maar toch had ik ergens wat gewetensproblemen om er binnen te gaan, te fotograferen en vervolgens alles op internet te zetten: de reden van de verlatenheid is namelijk pure tragedie. De grootmoeder had de woonst verlaten omdat haar zoon - gediagnosticeerd met een dodelijke hersentumor - er zijn vrouw en kinderen had vermoord en daarna zelfmoord had gepleegd.

Dus ja, daar is weer dat dubbele gevoel: ik had het graag gefotografeerd, maar aan de andere kant...

In ieder geval is het ontzettend spijtig dat er nu zo respectloos mee wordt omgesprongen... zoals uiteindelijk vele verlaten huizen eindigen...

woensdag, juli 22, 2009

Op goed geluk

Er was weer eens een prachtige verlaten villa die mij bezighield.
Waar o waar was dit stukje 'vergeten' geschiedenis te vinden?
Niemand leek bereid het vrij te geven, en deze keer wou ik het ook echt zelf vinden, zonder te beginnen slijmen en porren naar tips bij de gelukkigen die er al geweest waren.

Dus op onze nationale feestdag plaçeerde ik mij achter mijn peeceetje, vastbesloten alle foto's, en verhalen over die villa die op internet te vinden zijn tot in de details uit te pluizen naar hints.
De hele ochtend bekeek ik dezelfde foto's, zocht ik naar nog meer foto's, herlas ik alles 5 keer.
Verschillende foto's van documenten verwezen naar 3 verschillende plaatsen.
Maar eentje had toch de eer van het betrouwbaarst te zijn.
Helaas gaven luchtfoto's van die plek niet veel prijs. Een alleenstaande woning in het groen, zo vind je er overal wel terug.

Dus 's namiddags sprongen we in de auto met ons fotogerief en begaven ons naar de door mij aangewezen gemeente, onder het motto: je weet maar nooit. Míjn urbex-motto: als je niet probeert ga je 't zeker niet vinden.

Daar toegekomen keek ik mijn ogen uit. Ik had enkele buiten-foto's in mijn hoofd opgeslagen, en deze probeerde ik uit alle macht te matchen met wat ik zag. Haast de eerste straat die we door reden, gaf al een vage blijk van herkenning. 'Het zóu kunnen...' (mja, dat hadden we met Villa St. Marie vorig jaar ook toen we in een dorpje vér van de feitelijke locatie rondtoerden)
Weet je wat, zei Christophe, ik ga hier eens indraaien. Zien we de omgeving eens van de andere kant. En ik maar uit het raam turen. En turen.
Tot ik opeens de poort meende te herkennen. "Ja! Hier misschien!"
Christophe vertraagde. Doorheen de bomen zag ik de villa. "Ja! Ja! Dat trekt er toch wel héél goed op!"
We keerden onze kar en ik controleerde nogmaals. Deze villa leek inderdaad verdacht veel op die van de foto's, en bovenal, behoorlijk verwaarloosd.
Allright! Hier is het dus! Van geluk gesproken: reeds de tweede straat was Bingo!

Nu wou ik dat toch eens van dichterbij gaan bestuderen. Wanhopig zochten we een parkeerplekje, niet teveel in de weg of in het zicht. Intussen begonnen de donkere onweerswolken, die ons al een tijdje achtervolgden, te naderen, en bij het uitstappen zagen we de eerste bliksemschicht. Dat kon mij niet deren, nu ik er zó dichtbij was moest en zou ik de villa aanraken. En toch. Amper 30 meter verder en de eerste druppels vielen uit de lucht. Het begon te donderen.
In een nat pak had ik nu ook weer geen zin dus we renden onverrichterzake terug naar de auto. Nog geen paar minuten later barstte het natuurgeweld in alle hevigheid los, in de vorm van stortregen die ons het zicht belemmerde en de weg in no time in een zwembad omtoverde.
Verdorie, zó dicht bij ons doel...

Maar enfin, we hadden het verbazend snel gevonden en dat schiep al heel veel voldoening.
We gaan in ieder geval zo snel mogelijk terug om dit pareltje fotografisch vast te leggen...
(ugh, dat hebben we zo al van een paar locaties gezegd en níet gedaan, wegens tijdsgebrek)

zondag, juli 19, 2009

Bijna...

Volgende week verlijdt onze koopakte... het was nog even spannend deze week omdat de notaris de leninggegevens van de bank niet had ontvangen, waardoor we het gevaar liepen om pas ná het verlof van het notariaat (na 10/08) de akte te kunnen tekenen... en dus extra kosten en problemen riskeerden...
Maar om één of andere reden is de hele papiermolen donderdag dan toch in een stroomversnelling geraakt, konden we nog eens bij de bank passeren om een stapel papieren te tekenen, en tegen vrijdagavond hadden we al 3 mails bomvol na te kijken notarisdocumenten ontvangen.

Die aktes, da's trouwens nog een verhaal apart. Wie heeft in godsnaam ooit al die clausules zitten uitvinden, die een normaal mens minstens 5 keer aandachtig moet lezen om een béétje te begrijpen wat hij ondertekent? Waarom kan dat niet in normale mensentaal geformuleerd worden? Waarom moet een zin per sé uit 15 regels bestaan? Tegen dat je aan de derde regel komt weet je al niet meer waarover het in de eerste regel ging, en vraag je je af of de zinsconstructie wel nog klopt...

Maar enfin, het ziet er dus goed uit! De verkopers verhuizen weliswaar maar de week nadien (wat jammergenoeg uitmondt in extra intresten voor de bank - alla, we hebben trouwens altijd geleerd dantbanken géén liefdadigheidsinstellingen zijn!), maar tegen het einde van de maand, uiterlijk 1 augustus, krijgen we dan toch de langverwachte sleutel.
Wat een heerlijk moment zal dat zijn! Ons eigen mooie plekje!

We vinden het nu al plezant om in pakweg Molecule (enfin, moest het nu geen drukke warme soldenzondag zijn geweest en Gary Hagger niet hebben optreden) of Euroshop rond te tjokken, en vuilbakjes en wc-borstels en broodmandjes en eierdopjes enzovoortenzoverder in te slaan.
Verder lopen we ook alle elektrozaken af, op zoek naar een diepvries en stofzuiger en kruimeldief en wieweetwatnogallemaal.
Verbazingwekkend genoeg tjokt Christophe met plezier mee en ik had nooit gedacht dat hij zo enthousiast kon zijn over een welbepaalde koelkast-diepvriezercombinatie.
Bovendien komen we bijzonder goed overeen qua smaak, wat alleen maar positief is natuurlijk.
Het enige waar we tot nu toe onenigheid over hadden was over stofzuigers met of zonder zak (is zonder zak écht beter of net niet???), badkamerwissertjes en theelichthoudertjes :-)

zaterdag, juli 11, 2009

KeuzesKeuzesKeuzes

Als je weet dat ik al een uur nodig heb om in de winkel een kleur van schoenen te kiezen (en zelfs achteraf nog twijfel of ik toch niet beter dat ánder kleur had gekozen), dan kun je nagaan hoe vreselijk het wel niet is voor mij om dingen te kiezen die er écht toe doen.
En dan gaat het nu nog enkel om materiële zaken, waarvan een prijs bepaald is, maar toch.

Een huis kopen (en vooral als je van nul start) gaat gepaard met heel wat administratieve en andere rompslomp die ineens op je afkomt en waardoor ik momenteel een beetje 'overwhelmed' wordt, om nog maar te zwijgen van het feit dat alles geld kost... (weet je meteen waarom we niet bouwen)...
Het huis hebben we al (beslissen was daarentegen niet zo heel moeilijk om het ons beide meteen 'lag')

Maar er moet ook
a) aan vanalles en nog wat gedacht worden om 'in orde' te zijn en je huis leefbaar te maken
b) binnen elke kostenpost nog eens een keuze gemaakt worden

Zal ik eens het lijstje aflopen? Een (check) wil zeggen dat het inmiddels geregeld is!

- lening: (check) bij welke bank? Vast of variabel? Welke bedrag, welk percentage, welke formule, hoeveel jaar? Hoeveel in extra kosten? Registratiekosten, notariskosten, dossierkosten,...
- schuldsaldoverzekering:(check) bij welke instelling? Hoeveel percent gedekt? Samen of apart?
- brandverzekering: (check) welke instelling? Nemen we diefstalverzekering, familiale? Met of zonder rechtsbijstand? Voor hoeveel is de inboedel verzekerd? Welke voorwaarden vermeldt het contract?
- elektriciteit: (check) welke maatschappij? Welk soort contract?
- internet, tv, telefonie: (check) bij wie? Welke 'pack'? Met of zonder digitale tv en/of telefoon? Met daarbinnen nog een aantal opties...
- gsm: welke operator? (check) Welke 'pack'? (jaja, als enige 29-jarige op deze planeet heb ik nog geen eigen gsm, kom ik nu in de geschiedenisboekjes?)
- meubelen: (check) nieuw of tweedehands? Goedkoop of naargelang volledige goesting?
- huishoudtoestellen: welke wasmasjien? Welk strijkijzer? Welke stofzuiger? Welke microgolf? Welke diepvriezer? Welke... ?
- emmers, wc-borstels, vuilbakjes, bestek, borden, glazen, mixer, kookpotten, keukengerei...
- wat ben ik nog vergeten?

Op den duur wordt het allemaal een beetje veel en zie je de bomen door het bos niet meer (of is het 'zie je het bos door de bomen niet meer'?). Zoveel aanbieders, en zoveel keuze binnen de aanbieders. Jamaar, begin er maar eens aan hé!
Je kan dankbaar zijn dat je bijna alle keuzes simpelweg via internet kan beslissen, maar vroeger, ach vroeger, toen was het allemaal veel eenvoudiger. Eén telefoonmaatschappij, één elektriciteitsmaatschappij, een paar banken, vijf soorten strijkijzers en de Sarma. Punt.
Je kan erover discuteren of je liever monopolie of een uitgebreid keuzeaanbod hebt, maar het tweede is nu eenmaal alomtegenwoordig dus of je nu wil of niet, kiezen zúl je. En of je nu gaat voor de goedkoop of de extra opties die het duurder maken, het gras zal altijd groener zijn aan de overkant. Face it.
Aaaarrrgh nog zoveel te regelen en over 3 weken al kunnen we intrekken!
En daarna moet het moeilijkste nog komen: "wat eten we vandaag" ?

Voilà, hart gelucht, nu ga ik even verder surfen bij Electrabel, Eandis, Nuon, Essent, Belpower, Lampiris, Luminus, Proximus, Mobistar, Base, Belgacom, Telenet, Ethias, Federale, ING, Axa, KBC, Mercator, Eldi, Krefel, krzssrksrkzksksqsss... *kortsluiting*

woensdag, juli 08, 2009

Ijsland...

...was in één woord: fantastisch!!!

Het heeft (in de zomer) alles wat mijn hartje verlangt: overweldigend mooie natuur, zalige landschappen, niet te koud, niet te warm, treffelijke weersomstandigheden, goed berijdbaar (langs de ringweg weliswaar), alle comfort (eten, douche, bed), men spreekt overal Engels, je betaalt alles met Visa, criminaliteit is quasi onbestaande, het wordt praktisch niet donker, en zolang je het binnenland niet verkent vind je je weg met je ogen dicht en twee vingers in de neus.

Þingvellir - {P6068529} (by X-it)

Alles was op voorhand geregeld, dus het was enkel kwestie van overdag het voorgestelde roadbook te volgen en 's avonds in de veredelde boerderij je voucher af te geven in ruil voor een kamer met douche en ontbijt. Samen met ons trouwe comfortabele Hondaatje met 'ottomatiek' (volgestouwd met koeken, chips, snoep, brood, water, cola, broodbeleg, soepjes en snel-klaar-warm-eten) hebben we ruim 3000 km afgelegd en minstens evenveel foto's genomen. Niemand keek bovendien raar op als je met je statief en complete foto-uitrusting aan kwam sjouwen: vele toeristen zijn immers óók (amateur)fotografen.

Echt avontuurlijk (of goedkoop) kun je het uiteraard niet noemen, maar het was wél dubbel en dik de moeite waard. Ik vloog meteen terug als ik kon (slechts 3u vanuit Schiphol)!!!

Iedereen vraagt uiteraard maar naar foto's. Zoals je weet besteed ik daar de nodige aandacht en tijd aan. Wist je dat een landschap soms zoveel aangenamer is om naar te kijken met een klein beetje bewerking? Al is het maar wat contrasten vergroten en de horizon rechtzetten, de foto wordt op slag een stuk expressiever.
Doe jezelf en mij dus een plezier en gun mij even de tijd. Foto's die gereed zijn voor publicatie worden in mondjesmaat op Flickr getoond. Zo is er elke dag iets nieuws te zien en riskeer je geen overdosis (wat wel het gevaar is als je ze allemaal in 1 keer op je afkomen).

Klik hier voor mijn Ijsland-serie en hier voor die van Christophe.

woensdag, mei 27, 2009

Verdachte dreigbrief

http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?articleid=DMF20090527_074
Opgelet! De verdachte dreigbrief is vrijgelaten! Bij wie zal hij de volgende keer tussen de post terechtkomen?

maandag, mei 25, 2009

Zwart/Wit

"Man bijt Hond", rubriek "Wordt gevolgd". Je houdt het soms niet voor mogelijk !

2 vrouwen, moeder (bejaard) en dochter (veertiger), maken een uitstapje naar de zoo.
Beide zijn exclusief zwart/wit gekleed, tot en met de schoentjes, de bril, het haar en de vlecht toe.
Dochter: "Zo jammer dat sommige mensen zo lelijk zijn. Allé, kijk nu eens dat trainingspak. Ze zijn al zo lelijk, en ze doen echt geen moeite om er wat deftig uit te zien. Lelijke kledij en het haar op halfzeven. Dat is toch echt lelijk."

"Kijk die flamingo's eens. Die smalle poten en dan dat roze, zo afschuwelijk lelijk. Da zijn toch lelijke beesten he. Ik zou nooit iets roos aandoen. Ik ben blij dat ik altijd zwart-wit gekleed ben, dat is toch zo schoon."

Je zou denken, die zou toch wat sympathie hebben voor zebra's. Maar hoor eens:
"En die zebra's. Moesten die nu nog eens uitgesproken zwart/wit zijn, maar nee. Dat is toch lelijk."

"Och die beesten daar. Zo lelijke beesten".

Waarom gaat dat wijf in godsnaam naar de zoo?

Ugh. Haar outfit reflecteert haar denkpatroon. Zwart/wit (en lelijk).
Maar wél prachtig stukje reality tv!

maandag, mei 11, 2009

Bom Toonen

Mannekes toch. Een coureur snuift wat lijntjes cocaïne en het hele land staat op zijn kop. 5 (vijf!!!) pagina's erover in De Standaard dan nog wel. Hoofdpunt! Schande! Ramp! Verschrikkelijk! Onze volksheld is een drugsgebruiker!!! So what? Okay, we zijn allemaal tegen drugs en zo iemand waar half Vlaanderen naar opkijkt stelt op die manier zeker geen voorbeeld. Case closed.
Maar het nieuws dat honderden kinderen om het leven komen bij bombardementen op Sri Lanka, krijgt hoogstens één zielig artikeltje, dat na nog geen dag al ergens in de archieven verdwijnt. Stel je voor dat zoiets in het Westen gebeurt. Dán zou onze Tom hoogstens wat regeltjes achteraan waard zijn.
Wat is er nu eigenlijk erger? Waar zijn we in godsnaam mee bezig???

donderdag, april 23, 2009

Ijsland, here we come!



Begin juni maken we met z'n tweetjes een 15-daagse rondreis van Ijsland. We gaan volop voor de fotografie van zijn buitengewoon mooie landschap en ongerepte natuur, zowel fauna als flora.

We kijken er al enorm naar uit, cruisen langs verlaten wegen met niets anders dan natuurpracht om ons heen, vergezeld van de dromerige muziek van de IJslandse band Sigur Rós...
bij deze 'Starálfur' ('Starende Elf') krijg ik zowaar kippenvel en begin ik alvast weg te dromen...




zaterdag, april 18, 2009

Vrolijk dansje

Hier word je zowaar goedgemutst van:

Vrolijk Pasen

Ter gelegenheid van het Paasfeest, ter bevordering van de familiaire familiariteiten en ter verandering van spijs die doet eten, werd dit jaar beslist de jaarlijkse paasfamiliebijeenkomst eens niet te laten doorgaan in de pastorie van nonkel pastoor, maar wel ergens te West-Vlaamsche lande waar de koeien, de volkscafés en de bijhorende aloude volksspelen alomtegenwoordig zijn.
Met andere woorden, we namen deel aan de Volkssportroute nr. 5 van Poperinge.

Het werd een gezellige dag, en al voldeden de volkscaféetjes niet altijd aan onze huidige stadsmensnormen (wat wil je ook van een café in de
Vuileseulestraat in een gehuchtje als Watou), volksspelen blijven uiteindelijk wel een plezante bedoening.
Waarvan getuige deze foto's:


P4127366 (by X-it)

P4127374 (by X-it)

P4127380 (by X-it)

P4127381 (by X-it)

P4127383 (by X-it)

P4127396 (by X-it)

P4127404 (by X-it)

P4127412 (by X-it)

P4127418 (by X-it)

P4127422 (by X-it)

P4127438 (by X-it)

P4127441 (by X-it)

P4127452 (by X-it)

P4127455 (by X-it)

P4127461 (by X-it)

P4127471 (by X-it)

P4127483 (by X-it)

Ik heb er enkele van de leukste uitgepikt, maar de volledige set kan je bekijken én becommentariëren op Flickr.
Maar omdat ik niet de ganse wereld wil bestoken met persoonlijke familiefoto's, en ook niet iedereen zijn portret zomaar openbaar wil, zijn ze enkel zichtbaar voor familie. Dit houdt wel in dat je je eerst (gratis) moet registreren op Flickr (en mij dit melden, of mij een 'contact' maken), waarna ik je virtueel 'familie' kan maken.
By the way, er verschijnen ook elke dag nieuwe foto's op mijn account, x-itje!

zaterdag, april 11, 2009

Vrolijke Vriendjes

Deze week, op die zalige lente-dinsdag, terwijl ik in de auto op Christophe (bij zijn huis) zat te wachten, mocht ik getuige zijn van een prachtig tafereeltje.
Vlakbij is een speelpleintje met schommels. Kinderen hadden - heel inventief - een plank op de 2 schommelzitjes gelegd zodat ze verbonden waren. Vervolgens kropen ze erop, met 5 naast elkaar, mekaar vasthoudend - blanke en zwarte kindjes. Met behulp van een ander kind zette de groepsschommel zich in gang. En bovenop het knarsetandend gepiep van een ongesmeerde schommel ("iet! iet! iet!") klonk ineens in koor: "Vrolijke vrolijke vrienden, vrolijke vrienden dat zijn wij..."
Daarna sprongen ze eraf, en deden hetzelfde nog eens over, maar dan hun neusjes in de andere richting wijzend.

Zó hartverwarmend! Ik genoot er zowaar van.

Alleen jammer dat ik er geen foto van heb...

zaterdag, maart 21, 2009

LalaLente

IMG_2451_1 (by X-it)

Sommige mensen doet het niets. Of erger, zien het gewoon niet.
De Lente!
Gevoelsmens als ik ben, gaat mijn gemoed mee met de seizoenen en het weer. Niets fijners dus dan het intreden van de Lente (of het zou de zomer moeten zijn). Ik bloei open samen met de bloemekes, mijn energiepeil is evenredig met de zn.
Alle zintuigen krijgen hun deel. De natuur leeft op en dat gaat nooit, never, jamais, onopgemerkt aan mij voorbij, hoe subtiel ook.
Met mijn ogen zie ik het nieuwe leven dat te voorschijn komt piepen...
Met mijn oren hoor ik 's morgens vroeg de vogelkens fluiten ♫ ...
Met mijn neus snuif ik de typische lentegeur op (en het eerste pasgemaaide gras en de eerste barbecuegeur doet mij al verlangen naar de zomer)...
Ik voel de eerste echt warme z
nnestralen op mijn huid...
Dus ja, ik kan de lente wel smaken ☺☺☺
De dagen lengen, worden aangenamer, er komt weer kleur in buiten, de eerste vakantie komt weer in het vooruitzicht. Genieten!
Gisteren ging ik met Nora naar het park en hoe simpel en alledaags dit ook mag klinken, het was plezant! Niet alleen het kijken naar de mensen om me heen - een jong koppeltje in het gras, keuvelende oudjes op de bank, kinderen die kikkers vangen in de vijver - maar ook de eerste stapjes van Nora aan mijn hand ("hoe schattig", hoorde ik verschillende mensen zeggen) deed enórm deugd.

Maar 21 maart betekent nog veel meer voor mij. Niet alleen de natuur geeft mij weer volop zin in het leven, maar exact twee jaar geleden heeft mijn hele toekomstperspectief ineens een boost gekregen...

P5016975_1 (by X-it)
♥♥♥ Liefste schatti, ik hou van je, ik zie je dolgraag en heel de wereld mag het weten! ♥♥♥

zondag, maart 15, 2009

Windmolentjes

Klein of groot, wit of rood... beide even mooi!
Ik vond het wel schattig, die honderden rooie plastieken molentjes die Cowboy Henk sieren, ter verwijzing naar de grote windmolens die gisteren die gisteren zouden moeten opgestart geweest zijn...

P3146284 (by X-it)

P3146312 (by X-it)

zondag, maart 08, 2009

Ontdek-je-urbex-plekje

Er valt zoveel te ontdekken in je buurt. En dan heb ik het even niet over publieke en/of toeristische plekjes. Ik heb het over 'urban exploring'. Het ontdekken en verkennen van plaatsen waar je eigenlijk niet mag zijn. Plaatsen waar het eens bruiste van het leven, en het nu doodstil en godverlaten is. Mijn 'toeristische' gids is vooral het internet. Als je er op de juiste sites rondsnuffelt, vind je elke keer wel een arsenaal aan zo'n plekken. Mijn to-do-lijst groeit elke week aan, al zijn niet alle plaatsen even interessant, en af en toe ben ik ook gewoon te laat.
Gelukkig is 'renovatie' en 'afbraak' in België gewoonlijk een meerjarenplan. Soms vind je artikels terug van jáááren ver waarin sprake is van zo'n plannen, en als je dan gaat kijken staat het nog steeds te verkommeren. Des te interessanter natuurlijk ;-)

Wat maakt mijn hobby, urbex, zo interessant?
Wel, ik ga het je eens vertellen.
  1. Detectiefje spelen. Internet afschuimen op zoek naar "nieuwe" locaties; wat staat er overal leeg en verwaarloosd? En waar is dat dan precies? Is er al iets mee gebeurd? Wat zijn de toekomstplannen?
    Soms krijg je slechts een foto en een deeltje van de puzzel, bijvoorbeeld een naamsafkorting. Dan is het de uitdaging om op basis daarvan te vinden waar het is.
    Zo leg je een puzzel in elkaar, maar het plaatje is niet altijd compleet. Dan is het kwestie van de baan op te gaan en "veldwerk" te gaan uitvoeren.
    Zoektochten zijn leuk, maar het mag nu ook weer geen máánden duren...
    Maar eens je iets vindt dat de moeite is, is de voldoening des te groter.

  2. De spanning. Eenmaal aangekomen op "Plaats Derelict" (derelict = Engels voor 'verlaten') moet je meestal op eigen houtje uitzoeken hoe je het best - dus zonder al te veel moeite en vooral zonder al te zichtbaar te zijn - binnen geraakt. Subtiliteit is de basis van een goede entree.
    Zo normaal mogelijk proberen een blokje rond te rijden of wandelen.
    Vooral niet te dicht bij je doel parkeren.
    Zo subtiel mogelijk hekkens, afsluitingen, deuren en ramen controleren.
    Net zo achterdochtig zijn als de mensen die voorbij komen - maar laat dat niet blijken in je gedragingen! Doe alsof je het recht hebt om daar te zijn, wees vastberaden.
    Niet te gauw de hoop opgeven. Misschien is er wel iets open een beetje verder, of langs achter.
    Hopen dat niemand je zal aanspreken, of erger, vanachter zijn raam de politie belt.
    En dan, een eerste kleine euforie als je een 'doenbare' toegang ontdekt. Je spreekt de entree-tactiek af met je partner(s) in crime, je verzamelt je materiaal en je moed en dan... 'go'!
    En dan raast de adrenaline door je lijf. Je moet snel, adequaat, ongezien, en zo stil mogelijk de locatie betreden. Vooral spannend als je weet dat iemand je kan zien of horen.
    Eenmaal binnen moet je al je zintuigen op scherp zetten.
    Is er echt niemand anders binnen? Zijn er camera's op het terrein, bewaking, een alarm? Je hart gaat soms tekeer als een razende, vooral als je beseft dat je hier écht niet mag zijn.
    Zo is een lege fabriek die klaarstaat voor afbraak een heel andere ervaring dan een huis met allemaal spullen in.
    Op het vlak van 'gevaarlijkheid' (stabiliteit, gaten, vuiligheid, instortingsgevaar, ...) is het dan weer net omgekeerd; zo'n huis voelt op dat gebied dan weer relaxter aan dan zo'n fabriek rijp voor de sloop.
    Soms houdt die spanning de hele tijd aan (wees maar eens op je gemak als de wind af en toe deuren en ramen doet klepperen), andere keren trippel je er rond zoals een zondagswandeling in het park.
    Maar altijd, altijd loop je kans iemand tegen het lijf te lopen die je buitengooit. Geef mij dan maar politie, want je weet nooit wat je aan een niet-offiële persoon (kraker, junk, eigenaar) hebt. Die kunnen agressief worden... dan liever een boete!
    (En liever in een politiecombi dan in een ambulance afgevoerd worden!)
    En er is niet alleen de spanning van ontdekt te worden, of een misstap te doen, maar ook de leuke spanning: wat ga ik allemaal ontdekken? Wat bevindt zich achter die deur, om die hoek, boven die trap? Een ontdekkingstocht als het ware.

  3. Schoonheid. Als je geluk hebt, valt je mond open van de schoonheid die zich op deze verlaten plek herbergt. Dat kan te maken hebben met de architectuur, de inrichting, de structuur, de intimiteit, de aanwezige voorwerpen, de zonnestralen, de lichtinval, reflecties, de verwijzingen naar een ver verleden, de kleuren, de originaliteit, de grootsheid, of soms net de details ... en soms een perfecte harmonie van bepaalde elementen. En dat, dat is puur genieten.
    Verf brokkelt af, dingen gaan kapot, de natuur neemt terug, en dat is allemaal deel van de charme.

  4. Fotografie. Als je van fotografie houdt, dan kan dit je ding zijn! Het zoeken naar originele standpunten, werken met het beschikbare licht, de juiste instellingen op je camera doen: hier kan je op alle gemak en naar hartelust experimenteren. Een bed, een machine, een raam: het loopt niet weg! Gaandeweg leer je wat 'pakt' op foto en wat niet. Een detailshot zegt soms meer dan een overzicht. Je kan je volledig uitleven!
    Wanneer je echter met zonlicht te maken krijgt, is het vaak kwestie van snel te zijn. Voor je het weet valt het licht naast je onderwerp, is de zonnestraal weer verdwenen of wordt het te donker.
    Maar als je op het goeie moment op de goeie plaats bent, (en soms wat verstand hebt van compositie) maak je een 'killer' shot zoals wij dat noemen. Een rake uitschieter die iedereen kan bekoren.

  5. Even de wereld vergeten. Eenmaal je de urbex-passie te pakken hebt, is het vaak een vlucht uit het dagdagelijkse leven met zijn beslommeringen en problemen en crisissen allerhande (er gaat geen dag voorbij of er is sprake van economische, financiële, banken-, beurs-, aandelen-, krediet-, werkloosheids-, regerings- of klimaatcrisis).
    Een zoektocht houdt je in de ban, het binnenglippen vergt oplettendheid en het fotograferen concentratie. Binnenin probeer je geluiden te plaatsen, laat je de soms doodse stilte inwerken, neem je een omgeving in je op, sta je stil bij het verleden, geniet je van de schoonheid.

  6. Lof. Eerlijk gezegd, urbex is jezelf in de schijnwerpers plaatsen. Met een mooie, waardevolle ontdekking, een 'hardcode' entree (=je een toegang zoeken via prikkeldraad, bewakingscamera's, gevaarlijke klimpartijen, ...) en/of je foto's kan je - vooral in het urbex-wereldje - heel wat aanzien krijgen. Ook 'buitenstaanders' kun je vaak bekoren met mooie foto's. Hoe meer (positieve) reacties, des te groter de voldoening.
    Maar pas als je mensen, bij wie het woord 'verval' een negatieve connotatie oproept, kunt overtuigen van de schoonheid die achter een soms lelijke gevel verscholen gaat, dán pas heb je je taak als 'urbexer' volbracht. Dat is het hoogste streven. Zij onder de indruk, ik content, iedereen gelukkig.

zaterdag, februari 21, 2009

Aan de oevers van de tijd

Gisteravond met volle teugen genoten van Spinvis (solo). Een fijne Hollander zowaar. Hij brengt muziek om bij weg te dromen, met teksten om bij weg te dromen. De teksten lijken geen steek te houden, maar roepen eerder beelden op, die je in je fantasie dan samen kunt breien tot een eigen, vaak dromerig geheel. Een melancholisch, fantasierijk iemand als ik smult ervan.
"Aan de oevers van de tijd" is zo'n nostalgisch pareltje, dat je vervoert naar lang vervlogen zomers toen het leven nog eenvoudig en goed was...




aan de oevers van de tijd
keek ik om me heen
ik wachtte aan de kant
aan de oevers van de tijd
en alles ging voorbij
verloor zijn naam
en spoelde aan

aan de Oevers van de tijd
hing ik maar wat rond
in het zachte dode licht
van de vreemde grijze zon
zocht ik naar die ene dag
naar een juli in een zomer in een jaar

kijk
iemand zwaait en roept
en blauw staat je zo goed
er gaat een telefoon
het boek ligt in de tuin
het is zo te zien nog vroeg
misschien een uur of twee

en daar
daar bij de auto staan
Josephine en Mike
een bruine citroen
je doet iets met je haar
we gaan zo te zien nog weg
misschien al zometeen

aan de oevers van de tijd
hing ik maar wat rond
tijd was vreemd als ik
en ergens tussen alle troep
van dromen, dromen tot...
zingen stemmen in een zomer
in een jaar

donderdag, februari 05, 2009

White Winter Hymnal

Van de Fleet Foxes.



I was following the pack
all swallowed in their coats
with scarves of red tied ’round their throats
to keep their little heads
from fallin’ in the snow
And I turned ’round and there you go
And, Michael, you would fall
and turn the white snow red as strawberries
in the summertime

dinsdag, februari 03, 2009

Nieuwe stationsingang

Het heeft lang geduurd, ik heb er veel ommetoertjes / omleggingen voor moeten volgen, ja heb zelfs een onzachte aanraking gehad met een slecht gesignaliseerd werfhekken dat er een paar uur voordien nog niet stond (knal erop, hekken geplooid!), maar sinds vorige week staat het er in al zijn glorie te blinken: de nieuwe stationsingang aan de achterkant van het Kortrijkse station.
Wat een hemelsbreed verschil met het groezelige, vervallen, donkere, kleine bakstenen krotje.
Glas, licht, brede trappen, een roltrap, extra fietsenstalling, zoen-en vroemzone (kiss & ride), camerabewaking, ticketautomaat, plantjes: het is er allemaal.

IMG_7085 (by X-it)
Helaas niet voor elke dag: deze receptie was ter gelegenheid van de officiële opening.

IMG_7091 (by X-it)

IMG_7093 (by X-it)
Kiss & ride


Toch al minstens één minpunt: de voetgangers die over het fietspad wandelen als ze niet via de trappenhal naar de andere sporen gaan. Moesten ze nu nog eens uitkijken, maar nee, dat drentelt overal, en van links naar rechts en van rechts naar links en met vijf naast mekaar, en een groepje langs de ene kant op het fietspad en een bende op de andere kant en nog iemand wat verder en nog een koppel kiekens zonder kop wat dichter, plots overstekend en op de koop toe ook nog schuin.
Daar moet je dan als fietser passeren. Dat betekent remmen en slalommen en scheef bekeken worden als je je bel gebruikt omdat ze plots voor uw wiel - op! het! fiets!pad! - durven springen.
(van dat laatste spreek ik nog niet uit ervaring maar ik zie het zó gebeuren)
En dat terwijl ze ondergronds alle plaats van de wereld hebben.

Zie, zelfs het Nieuwsblad heeft het er over.

Bent u zo'n voetganger: ik heb niets tegen u persoonlijk maar kijk aub wat uit uw doppen als u het fiets!pad! betreedt en blijf er zo kort mogelijk op rondhangen. Als fietser is er niets hatelijker dan moeten remmen als je net op dreef en lekker aan het bollen bent.
U wilt toch geen fietswiel in uw gat dan wel kruis parkeren?

zaterdag, januari 03, 2009

YANA

Zoals eerder vermeld op deze blog, trokken Christophe en ik erop uit naar het verre Gebroeders van Raemdonckpark voor wat natuurshots. We waren nog maar net toegekomen toen iemand ons erop wees dat er een ooievaar zat. Hoe kon ik dat nu vergeten, ik had het diezelfde dag nog in de krant gelezen (jaja, dat is hier een niet zo alledaagse vogel).
Hij zat op een lantaarnpaal te poseren voor de vele kijklustigen. Zelfs auto's stopten!

Stork - {PC303713} (by X-it)

Een ooievaar... volgens de volksovertuiging brengt deze kindjes. Jawel hoor, diezelfde dag werd Yana in onze familie gebracht. Een zusje voor Robbe! Een lief klein schattig baby'tje voor Evelyne en Pieter.

P1013767 (by X-it)

P1013769 (by X-it)

P1013766 (by X-it)

P1013770 (by X-it)

P1013767-2 (by X-it)

donderdag, januari 01, 2009

Een gans... gelukkig Nieuwjaar!

A Funky New Year 2009 for all! (by X-it)

Eergisteren waren Christophe en ik van plan om wat te gaan fotograferen in het park. Ijs en ondergaande zon enzo. Voor de zon waren we net iets te laat, maar we kregen een ander spektakel in de plaats.
We zagen een politiecombi staan bij het water, en een man vertelde ons dat er 'canards' vastzaten in het ijs, en dat de brandweer op komst was.
En ja hoor, na een poosje arriveerde het Kortrijkse GRT (Ganzenreddingsteam).



GRT - Geese Rescue Team - {PC303722} (by X-it)

Eerst werd geprobeerd om met een bootje tot bij de ganzen te geraken, maar vanwege het ijs bleek dit niet mogelijk.

Trying to loose the goose - {PC303729} (by X-it)

Een moedige duikerbrandweerman sprong dan maar het ijskoude water in. Hij hees zich op aan het ijs even verder en ging erop liggen. Vanwege het risico dat het ijs zou doorzakken, sloop hij zachtjes verder naar de vastgevroren ganzen... en blijkbaar was dat voor die domme ganzen - die er al een hele tijd stil zaten - al genoeg. Uit pure schrik begonnen ze spartelen om te kunnen vluchten... en wrongen zo zichzelf uit hun benarde positie.
Mission completed voor het GRT!

To the rescue - here I am - {PC303747} (by X-it)

Vervolgens gingen ze nog eens volledig 'footloose'. Hun pogingen om recht te geraken op het gladde ijs resulteerde bijwijlen in grappige situaties.
Arme, domme ganzen.

Mr. Goose goes Loose! - {PC303741} (by X-it)