Vandaag!
De locatie: de Russische legerbasis Krampnitz.
De missie: het 'sjieke' gebouw zoeken.
Het gevaar: de security.
De aanpak:
1. Neem een grondplannetje mee, en oriënteer je voortdurend
2. Parkeer je auto met Belgische nummerplaat niet vlakbij de ingang
3. Blijf zoveel mogelijk weg van de door auto's berijdbare paadjes
4. Wees voortdurend op je hoede: ogen & oren open!
5. Schrik niet van onverwacht lawaai in de gebouwen. 99,999% van de keren is het de wind. 0,001% van de keren is het een uil. (Jawel, opeens hoorden we vreemd lawaai uit een kamer vlakbij, wij verschieten, bleek dat een uil even was binnengevlogen.)
6. Zorg dat je op voorhand weet waar het 'sjieke' gebouw ligt, zodat je geen halve dag moet ronddwalen in BEB's (big empty boxes) en tussen de struiken en in het veld, onder een brandende zon en omringd door agressieve muggen.
Dat laatste puntje, één van de belangrijkste (hoewel, eigenlijk zijn ze allemaal belangrijk), daar hadden we ons dus niet aan gehouden. We wisten niet waar het goede gebouw wel precies moest liggen, en zoals de wet voorschrijft was het inderdaad één van de laatste mogelijke van de elvendertigduizend andere gebouwen.
Intussen hadden we al heel veel BEB's gezien (toch hier en daar een schoon fotooke getrokken, maar toch) en stonden we vol met muggenbeten. Ik mocht mij dan wel te pletter zweten in een trui met lange mouwen en een lange broek, die beesten zijn zo agressief dat ze gewoon dóór je kleren heen steken.
Vraag me niet hoe ik aan die bobbels op mijn dijen kom, maar zoals je weet moet een mens ook af en toe wat vocht lozen en bij vrouwen is dat al wat meer gedoe... afin je snapt het wel.
Op een bepaald moment hadden we weer beslist om van het hoofdpad af te wijken en via het groen een gebouw in te gaan, en dat is op een halve minuut onze redding geweest: opeens kwam, helaas bijna onhoorbaar, een auto in zicht. Christophe sprong het gebouw binnen, en ik dook zo diep mogelijk in de struiken. Tip: zelfs al ben je niet heel goed verstopt, als iemand passeert is het vooral kwestie van niet te bewegen en niet te proberen je nog beter te verstoppen. Beweging wekt aandacht!
Ik wachtte lang genoeg nadat hij uit zicht was verdwenen, voor ik recht kwam, en Christophe vergezelde.
Nu wisten we het wel zeker: er zit security op het domein.
Binnenin de gebouwen ben je nog redelijk veilig, tussen de struiken relatief veilig, maar op de 'goede' wegjes totaal onveilig voor de veiligheidmensen. Contradictio in terminis?
Na dus heel wat gesukkel en gesakker en gesluip en gefluister en gezoek en onzichtbare Cola Zero's vonden we uiteindelijk HET gebouw dat we dachten dat het was. Even binnenpiepen, en ja hoor!
Nu nog een ingang zoeken.
Door het kapotte raampje? Te klein.
Door het grote gat? Deur binnenin muurvast.
Via de doolhofkelders? Muur gemetst bovenaan trap.
Maar aha, daar stond een raam wat open, een duwtje ertegen en het opende zich helemaal. ff klimmen en hoppakee, binnen.
'Sjiek' is een groot woord, maar in urbextaal kun je dat al gebruiken als je geen graffiti of al te grote rommel aantreft. Redelijk gaaf dus, en in dit geval ook heel deftig uitziend (parket, hoge plafonds, grote schuifdeuren, beschilderde plafonds) maar tegelijkertijd ook een BEB.
Doel bereikt!
Na de obligate foto's besloten we de overige, nog niet geëxploreerde gebouwen te laten voor wat ze zijn, en huiswaarts te keren.
Christophe besloot om het verstandigste te doen en zoveel mogelijk weg te blijven van de goed berijdbare wegen. Dat betekende helaas ook een hele ommetoer door moeilijk begaanbaar veld, tussen struiken en bomen en netels en stekketakken en muggenzwermen (maar wél enkele reeën tegengekomen!), te ver wandelen, even niet meer weten waar we ons precies bevinden, te warm hebben, fata morgana's met grote flessen Cola Zero, pijne voetjes.
(en intussen ontdek ik hier met het uur meer muggenbeten op mijn lijf)
Bestond dan ook nog het risico dat de Securitaswagen zich netjes aan 'onze' uitgang zou hebben geparkeerd (zoals zondag) - gelukkig bleek het tegendeel waar.
Wat waren we blij toen we ongezien het domein konden verlaten! Toen we de auto zagen! Toen we een fles koud water uit de frigobox konden binnengieten in ons keelgat! Toen we thuiskwamen! Toen we een fles Cola Zero in onze frigo vonden! Toen ik een douche kon pakken! Toen we gezellig buiten in de tuin een boekske konden lezen!
Mission Krampnitz: na veel vijven en zessen, accomplished!
Maar of al die ellende (warmte, security, muggen, BEB's) het nu waard was... ik betwijfel het een beetje. Maar dat lag vooral aan het niet voldoen van punt 6 in de aanpak.
Een les voor de volgende keer!
Morgen doen we nog eens het toeristengedeelte van Beelitz, het stukje dat we zaterdag al gepre-explored hadden. Veilig, rustig, en we weten wat we waar kunnen vinden. Een ideale afsluiter van deze niet volledig onbewogen urbextour.
De locatie: de Russische legerbasis Krampnitz.
De missie: het 'sjieke' gebouw zoeken.
Het gevaar: de security.
De aanpak:
1. Neem een grondplannetje mee, en oriënteer je voortdurend
2. Parkeer je auto met Belgische nummerplaat niet vlakbij de ingang
3. Blijf zoveel mogelijk weg van de door auto's berijdbare paadjes
4. Wees voortdurend op je hoede: ogen & oren open!
5. Schrik niet van onverwacht lawaai in de gebouwen. 99,999% van de keren is het de wind. 0,001% van de keren is het een uil. (Jawel, opeens hoorden we vreemd lawaai uit een kamer vlakbij, wij verschieten, bleek dat een uil even was binnengevlogen.)
6. Zorg dat je op voorhand weet waar het 'sjieke' gebouw ligt, zodat je geen halve dag moet ronddwalen in BEB's (big empty boxes) en tussen de struiken en in het veld, onder een brandende zon en omringd door agressieve muggen.
Dat laatste puntje, één van de belangrijkste (hoewel, eigenlijk zijn ze allemaal belangrijk), daar hadden we ons dus niet aan gehouden. We wisten niet waar het goede gebouw wel precies moest liggen, en zoals de wet voorschrijft was het inderdaad één van de laatste mogelijke van de elvendertigduizend andere gebouwen.
Intussen hadden we al heel veel BEB's gezien (toch hier en daar een schoon fotooke getrokken, maar toch) en stonden we vol met muggenbeten. Ik mocht mij dan wel te pletter zweten in een trui met lange mouwen en een lange broek, die beesten zijn zo agressief dat ze gewoon dóór je kleren heen steken.
Vraag me niet hoe ik aan die bobbels op mijn dijen kom, maar zoals je weet moet een mens ook af en toe wat vocht lozen en bij vrouwen is dat al wat meer gedoe... afin je snapt het wel.
Op een bepaald moment hadden we weer beslist om van het hoofdpad af te wijken en via het groen een gebouw in te gaan, en dat is op een halve minuut onze redding geweest: opeens kwam, helaas bijna onhoorbaar, een auto in zicht. Christophe sprong het gebouw binnen, en ik dook zo diep mogelijk in de struiken. Tip: zelfs al ben je niet heel goed verstopt, als iemand passeert is het vooral kwestie van niet te bewegen en niet te proberen je nog beter te verstoppen. Beweging wekt aandacht!
Ik wachtte lang genoeg nadat hij uit zicht was verdwenen, voor ik recht kwam, en Christophe vergezelde.
Nu wisten we het wel zeker: er zit security op het domein.
Binnenin de gebouwen ben je nog redelijk veilig, tussen de struiken relatief veilig, maar op de 'goede' wegjes totaal onveilig voor de veiligheidmensen. Contradictio in terminis?
Na dus heel wat gesukkel en gesakker en gesluip en gefluister en gezoek en onzichtbare Cola Zero's vonden we uiteindelijk HET gebouw dat we dachten dat het was. Even binnenpiepen, en ja hoor!
Nu nog een ingang zoeken.
Door het kapotte raampje? Te klein.
Door het grote gat? Deur binnenin muurvast.
Via de doolhofkelders? Muur gemetst bovenaan trap.
Maar aha, daar stond een raam wat open, een duwtje ertegen en het opende zich helemaal. ff klimmen en hoppakee, binnen.
'Sjiek' is een groot woord, maar in urbextaal kun je dat al gebruiken als je geen graffiti of al te grote rommel aantreft. Redelijk gaaf dus, en in dit geval ook heel deftig uitziend (parket, hoge plafonds, grote schuifdeuren, beschilderde plafonds) maar tegelijkertijd ook een BEB.
Doel bereikt!
Na de obligate foto's besloten we de overige, nog niet geëxploreerde gebouwen te laten voor wat ze zijn, en huiswaarts te keren.
Christophe besloot om het verstandigste te doen en zoveel mogelijk weg te blijven van de goed berijdbare wegen. Dat betekende helaas ook een hele ommetoer door moeilijk begaanbaar veld, tussen struiken en bomen en netels en stekketakken en muggenzwermen (maar wél enkele reeën tegengekomen!), te ver wandelen, even niet meer weten waar we ons precies bevinden, te warm hebben, fata morgana's met grote flessen Cola Zero, pijne voetjes.
(en intussen ontdek ik hier met het uur meer muggenbeten op mijn lijf)
Bestond dan ook nog het risico dat de Securitaswagen zich netjes aan 'onze' uitgang zou hebben geparkeerd (zoals zondag) - gelukkig bleek het tegendeel waar.
Wat waren we blij toen we ongezien het domein konden verlaten! Toen we de auto zagen! Toen we een fles koud water uit de frigobox konden binnengieten in ons keelgat! Toen we thuiskwamen! Toen we een fles Cola Zero in onze frigo vonden! Toen ik een douche kon pakken! Toen we gezellig buiten in de tuin een boekske konden lezen!
Mission Krampnitz: na veel vijven en zessen, accomplished!
Maar of al die ellende (warmte, security, muggen, BEB's) het nu waard was... ik betwijfel het een beetje. Maar dat lag vooral aan het niet voldoen van punt 6 in de aanpak.
Een les voor de volgende keer!
Morgen doen we nog eens het toeristengedeelte van Beelitz, het stukje dat we zaterdag al gepre-explored hadden. Veilig, rustig, en we weten wat we waar kunnen vinden. Een ideale afsluiter van deze niet volledig onbewogen urbextour.
2 opmerkingen:
heb je ook een site met foto's
waar heb je de foto's om te laten zien :-)
Een reactie posten