Meneertje Ewout heeft nu ook de Heilige Hostie mogen ontvangen.
Wederom waren we met velen van de party tijdens de kerkelijke communieviering. Behalve het feit dat Luna zich nu op mijn schoot had genesteld, beleefde ik een eigenaardig déjà-vu-moment dat het hele kerkelijke gebeuren aanhield. Hoe zou dat toch komen?
Het feestelijke feest voor het niet-bedeesde feestbeest werd met feestelijke feestslingers voor de feestvierders in een geïmproviseerde feestzaal versierd om de feestgeest van deze feestelijkheden te stimuleren, ook de meeste aangesjeesde volksspelen werden niet gevreesd en het feest zou niet compleet zijn geweest zonder oesters.
Maar een feest is geen feest als er niet gegeten wordt en geen drank vloeit, en geheel in de ideologie van het evangelie hadden 5 broden en 2 vissen zich wonderbaarlijk vermenigvuldigd en was er water in wijn veranderd, zodoende dat er nog overschot kon verzameld worden om nogmaals een ganse familie te voeden.
Idem dito met de Hoorn des Overvloeds van het dessert. En de kleintjes bléven maar Jezus spelen: ze toverden steeds weer ijsjes en snoep tevoorschijn.
Het balletjes sjotten was dan ook geen overbodige luxe, en al heb ik het hier 'maar' over tafelvoetbal: de jeugd dééd tenminste iets!
Spannende broeken, inspanning, ontspanning, spanning, samenspanning: het was er allemaal. Wederom een geslaagd examen ;o)
µ Zoals altijd hoort hierbij weer een originele muzikale exclusieve fotoreportage!
Music by Felix da housecat - Ready 2 wear
(refrein: "You look good when you wear it well", vond ik wel toepasselijk...)
zaterdag, mei 21, 2005
zondag, mei 15, 2005
Sinkenfeesten
Ondanks het feit dat de geengoestinggeest in de familie rondwaarde, slaagden Elise en Helena erin deze te overwinnen.
Dus stonden ze zondag in alle vroegte springend enthousiast paraat, samen met brol die we liever kwijt dan rijk zijn, op de rommelmarkt.
Weerman Frank had zijn huiswerk niet goed gedaan, want het was stralend zonnig weer met temperaturen die de hoogte in fietsten. En samen met die zon komt het raarste volk naar buiten, kwieten en kwietinnen die anders nauwelijks het daglicht zien, en nu onwetend een straatanimatie op zichzelf vormen.
Ach, 't zou maar saai zijn moesten we allemaal dezelfde kledingsmaak hebben.
Feest, zon, veel kleurrijk volk, straatanimatie: het uitgelezen moment voor mij om op fotojacht te gaan! Daarom ga ik niet verder over de Kortrijkse Sinksenfeesten lullen: beelden zeggen zoveel meer dan woorden! Laat je meenemen op een virtuele wandeling door de stad... (exe-file / Music from Eels: Last stop this town)
Dus stonden ze zondag in alle vroegte springend enthousiast paraat, samen met brol die we liever kwijt dan rijk zijn, op de rommelmarkt.
Weerman Frank had zijn huiswerk niet goed gedaan, want het was stralend zonnig weer met temperaturen die de hoogte in fietsten. En samen met die zon komt het raarste volk naar buiten, kwieten en kwietinnen die anders nauwelijks het daglicht zien, en nu onwetend een straatanimatie op zichzelf vormen.
Ach, 't zou maar saai zijn moesten we allemaal dezelfde kledingsmaak hebben.
Feest, zon, veel kleurrijk volk, straatanimatie: het uitgelezen moment voor mij om op fotojacht te gaan! Daarom ga ik niet verder over de Kortrijkse Sinksenfeesten lullen: beelden zeggen zoveel meer dan woorden! Laat je meenemen op een virtuele wandeling door de stad... (exe-file / Music from Eels: Last stop this town)
dinsdag, mei 10, 2005
Artikel ter bevordering van het zwemmen
Zwemmen. Elke week weer zwemmen om toch maar beetje figuur en conditie te houden.
Het conformistische gezaag over de kleedruimte met sauna-allures en gluurgaatjes, het kippenvelkoude water en dat we eigenlijk geen goesting hebben is intussen, na een goed jaar, allang voorbijgestreefd.
Evenals gelul over de welriekende toiletten, waar steeds de gegronde twijfel rijst of die nattigheid op de bril en op de grond nu zwembadwater dan wel, euh, je-weet-wel-water is.
Nee, op de toppen van je tenen boven de pot gaan hangen, met natte handen wc-papier nuttigen en daarna uw badpak terug op de goeie plaatsen wringen, is geen sinecure. En dat het koude water een signaal is aan uw nieren om extra werk te verzetten, kan het zwembadtoilettrauma alleen maar verergeren.
Sta mij toe de uitdrukking 'de laatste loodjes wegen het zwaarst' in deze zwembad-context eventjes ostentatief de dieperik in te zwieren en hardhandig de kop in te drukken zodat het ongenadig de verdrinkingsdood sterft. Fout, fout, fout! In het zwemmen zijn het de eerste loodjes die het zwaarst wegen. Trouwens, 'loodjes' en 'zwemmen' gaan sowieso al niet goed samen, wat de onderlegging van mijn stelling alleen maar ten goede kan komen. De eerste loodjes dus.
Om te beginnen moet je al héél hard op uw tanden bijten om niet kakelend als een kip zonder kop met kippenvel terug uit het water te springen, nadat je er, recht vanuit je kleedhokje met sauna-allures, bent ingesprongen. Voor alle duidelijkheid: we hebben betaald om te zwemmen en niet om een saunaatje met koud bad achteraf te doen.
Eenmaal je over dat eerste kippenmoment heen bent moet je ook nog zien dat je niet zinkt als een baksteen, want dat zou pas belachelijk zijn. Je bent niet voor niks in een zwembad of het zou voor een zelfmoordpoging moeten zijn, wat je overigens niet zou lukken met redders in je nabije omgeving. Meteen gaan zinken is dus in alle context belachelijk. Na een stomp in je maag of een duiker op je kop kun je het misschien nog eens proberen, als je dan toch per sé naar het zwembad komt om te zinken.
Maar ik wijk af. Ik ging het over zwemmen hebben. Deel 2 van de eerste loodjes is het ritme vinden, niet simpel in ijswater dat meteen al je spieren verkrampt. De mantra 'kikker-open-toe' inwendig afdreunen is bovendien nog niet genoeg, je moet afwisselen met 'bidden-vooruit-open'. Een hele opgave.
Maar na een baantje of 3-4-5 voelt het water geleidelijk niet zo koud meer aan en schakel je ongemerkt over op cruise control. Als je tenminste niet teveel denkt van amai, nog zoveel baantjes te doen, want dan zakt de moed je in de schoenen (wat je zinkbaarheidsfactor dan weer verhoogt).
Allemaal goed en wel, die cruise control, maar dan zijn er nog de externe beperkende factoren, onder de vorm van andere zwembadgebruikers. Terwijl je die ene kijk-mama-ik-verbreek-het-record-stilstaand-zwemmen-oetlul (die het bovendien op z'n hondjes doet) probeert voorbij te steken (rechts of links, in het zwembad gelden geen verkeersregels), moet je in allerijl zo'n zwembadpiraat die recht op je komt afgestevend ontwijken, en je dan ook nog eens tussen 2 kwebbelende zondagszwemsters wringen, en net wanneer je denkt weer een baantje overleefd te hebben, krijg je net geen springer op je kop. Door al dat geslalom wordt één baantje plots geen 25, maar 35 meter lang. Je eindigt gegarandeerd onevenwijdig met je startpunt.
En dat gaaaaat zo maar doooooor, baan na baan. Zwemmerdezwemmerdezwem. Ploeterdeploeter.
Hoe meer het einde (60 baantjes is het streefdoel) in zicht, hoe soepeler je je voortbeweegt, je zou eindeloos kunnen doorgaan, komaan, nog 2 extra, en nog 2, en... oei, straks is het Man Bijt Hond op teevee!
Dus je spurt naar de douches, pikt een handjevol shampoo van een argeloze medezwemmer (die zal het toch nooit doorhebben), en creëert een schuimkop die je nauwelijks nog wegkrijgt met die flauwe waterstralen die amper 20 seconden duren dus moet je elvendertig keer naar die doucheknop grijpen in het wilde weg, want je wilt geen prikkeprik in je ogen dus je knijpt ze dicht en als je ze toch opendoet komt er gegarandeerd een toefje schuim binnenkijken.
Einde van de lijdensweg? Nee! Eenmaal een min of meer proper kotje zonder gluurgaatjes te hebben gevonden, is de laatste hindernis het afdrogen. Probeer u maar eens droog te wrijven in zo'n vochtige omgeving!
Niets is zaliger om bij het buitenkomen de frisse lucht in te ademen. Beseffende dat je de chloordampen hebt overleefd, en wetende dat je sportief bent geweest en er weer voor een week vanaf bent.
De ultieme beloning volgt later op de avond: het onderdompelen in een aromatisch geurend warm bad met hydraterende bestanddelen, luilekker met een zacht muziekske en een boekske...
Gaan zwemmen is toch zo leuk. Een echte aanrader. Moet je ook eens doen. Maar liefst niet op dinsdagavond tussen 18 en 19u. in de Mimosa of in Zwevegem.
Het conformistische gezaag over de kleedruimte met sauna-allures en gluurgaatjes, het kippenvelkoude water en dat we eigenlijk geen goesting hebben is intussen, na een goed jaar, allang voorbijgestreefd.
Evenals gelul over de welriekende toiletten, waar steeds de gegronde twijfel rijst of die nattigheid op de bril en op de grond nu zwembadwater dan wel, euh, je-weet-wel-water is.
Nee, op de toppen van je tenen boven de pot gaan hangen, met natte handen wc-papier nuttigen en daarna uw badpak terug op de goeie plaatsen wringen, is geen sinecure. En dat het koude water een signaal is aan uw nieren om extra werk te verzetten, kan het zwembadtoilettrauma alleen maar verergeren.
Sta mij toe de uitdrukking 'de laatste loodjes wegen het zwaarst' in deze zwembad-context eventjes ostentatief de dieperik in te zwieren en hardhandig de kop in te drukken zodat het ongenadig de verdrinkingsdood sterft. Fout, fout, fout! In het zwemmen zijn het de eerste loodjes die het zwaarst wegen. Trouwens, 'loodjes' en 'zwemmen' gaan sowieso al niet goed samen, wat de onderlegging van mijn stelling alleen maar ten goede kan komen. De eerste loodjes dus.
Om te beginnen moet je al héél hard op uw tanden bijten om niet kakelend als een kip zonder kop met kippenvel terug uit het water te springen, nadat je er, recht vanuit je kleedhokje met sauna-allures, bent ingesprongen. Voor alle duidelijkheid: we hebben betaald om te zwemmen en niet om een saunaatje met koud bad achteraf te doen.
Eenmaal je over dat eerste kippenmoment heen bent moet je ook nog zien dat je niet zinkt als een baksteen, want dat zou pas belachelijk zijn. Je bent niet voor niks in een zwembad of het zou voor een zelfmoordpoging moeten zijn, wat je overigens niet zou lukken met redders in je nabije omgeving. Meteen gaan zinken is dus in alle context belachelijk. Na een stomp in je maag of een duiker op je kop kun je het misschien nog eens proberen, als je dan toch per sé naar het zwembad komt om te zinken.
Maar ik wijk af. Ik ging het over zwemmen hebben. Deel 2 van de eerste loodjes is het ritme vinden, niet simpel in ijswater dat meteen al je spieren verkrampt. De mantra 'kikker-open-toe' inwendig afdreunen is bovendien nog niet genoeg, je moet afwisselen met 'bidden-vooruit-open'. Een hele opgave.
Maar na een baantje of 3-4-5 voelt het water geleidelijk niet zo koud meer aan en schakel je ongemerkt over op cruise control. Als je tenminste niet teveel denkt van amai, nog zoveel baantjes te doen, want dan zakt de moed je in de schoenen (wat je zinkbaarheidsfactor dan weer verhoogt).
Allemaal goed en wel, die cruise control, maar dan zijn er nog de externe beperkende factoren, onder de vorm van andere zwembadgebruikers. Terwijl je die ene kijk-mama-ik-verbreek-het-record-stilstaand-zwemmen-oetlul (die het bovendien op z'n hondjes doet) probeert voorbij te steken (rechts of links, in het zwembad gelden geen verkeersregels), moet je in allerijl zo'n zwembadpiraat die recht op je komt afgestevend ontwijken, en je dan ook nog eens tussen 2 kwebbelende zondagszwemsters wringen, en net wanneer je denkt weer een baantje overleefd te hebben, krijg je net geen springer op je kop. Door al dat geslalom wordt één baantje plots geen 25, maar 35 meter lang. Je eindigt gegarandeerd onevenwijdig met je startpunt.
En dat gaaaaat zo maar doooooor, baan na baan. Zwemmerdezwemmerdezwem. Ploeterdeploeter.
Hoe meer het einde (60 baantjes is het streefdoel) in zicht, hoe soepeler je je voortbeweegt, je zou eindeloos kunnen doorgaan, komaan, nog 2 extra, en nog 2, en... oei, straks is het Man Bijt Hond op teevee!
Dus je spurt naar de douches, pikt een handjevol shampoo van een argeloze medezwemmer (die zal het toch nooit doorhebben), en creëert een schuimkop die je nauwelijks nog wegkrijgt met die flauwe waterstralen die amper 20 seconden duren dus moet je elvendertig keer naar die doucheknop grijpen in het wilde weg, want je wilt geen prikkeprik in je ogen dus je knijpt ze dicht en als je ze toch opendoet komt er gegarandeerd een toefje schuim binnenkijken.
Einde van de lijdensweg? Nee! Eenmaal een min of meer proper kotje zonder gluurgaatjes te hebben gevonden, is de laatste hindernis het afdrogen. Probeer u maar eens droog te wrijven in zo'n vochtige omgeving!
Niets is zaliger om bij het buitenkomen de frisse lucht in te ademen. Beseffende dat je de chloordampen hebt overleefd, en wetende dat je sportief bent geweest en er weer voor een week vanaf bent.
De ultieme beloning volgt later op de avond: het onderdompelen in een aromatisch geurend warm bad met hydraterende bestanddelen, luilekker met een zacht muziekske en een boekske...
Gaan zwemmen is toch zo leuk. Een echte aanrader. Moet je ook eens doen. Maar liefst niet op dinsdagavond tussen 18 en 19u. in de Mimosa of in Zwevegem.
maandag, mei 09, 2005
Beha Vee
Brussel-Halle-Vilvoorde splitsen: ik zal er voor eens en altijd komaf mee maken:
Brus-sel-Hal-le-Vil-voor-de.
Nè, zo moeilijk is da.
En terbinst da we toch nogal droog bezig zijn smijt er ik nog maar ene bij:
Brus-sel-Hal-le-Vil-voor-de.
Nè, zo moeilijk is da.
En terbinst da we toch nogal droog bezig zijn smijt er ik nog maar ene bij:
zondag, mei 08, 2005
NOVArock
Bijna een hele dag (van vrijdagavond tot zaterdagnamiddag) had ik mij over de kindjes ontfermd. Eten gegeven, gewassen, te bedde gelegd, keppe gedaan, spelletje gespeeld en daarna ook nog eens een halve dag bezigheidstherapie met klei: een klomp vormeloze massa omvormen tot theelichtjeshouders en kadertjes, het is geen sinecure. Toch waren de kindjes trots op mijn en hun creatieve en intensieve handenarbeid, en fier als een gieter (wie heeft in godsnaam die lullige uitdrukking uitgevonden???) poseerden ze dan ook op de foto, die het kadertje helemaal áf zou maken:
Om die paar uurtjes egocentrisch shoppen op vrijdagmiddag te compenseren kon dat wel tellen.
Mijn beloning (hoewel ik daar echt niet om had gevraagd) was dan ook niet mis! Ik mocht lekker gaan Novarocken! Da was gewoon keicool, maat!
Els was er met een paar maten dus heb ik maar daarbij aangesloten.
Mijn eerste optreden was al direct een schot in de roos: DAAAAAAAN !!!
Ik kende er blijkbaar meer songs van dan ik oorspronkelijk dacht, dus dat was me effe een aangename verrassing.
Omdat we het risico niet wilden lopen dat het geluid van knorrende magen de nog komende optredens zou verpesten (varkenspest, haha) en omdat de plaatselijke eetstandjes afzetterspraktijken hanteerden, besloten we om bij concurrentie te gaan. Daarvoor moest wel een auto in gebruik worden genomen, dusdanig dat de op die manier vrijgekomen parkeerplaats vrijgehouden moest worden. Die hebben we dan ook met een zitstaking, in wind en koude en regen, en met gevaar voor eigen leven verdedigd. Maar wij waren de volhouders en de volhouder (zeker met lege maag) wint!
Onze frieten hebben we dan - marginaliteit ten top - onder een afdakske gaan opeten.
Tom Helsen was onze volgende want-to-see-and-hear. Niet zo dansbaar maar wel goed.
Daarna barstte de bom los: 't Hof van Commerce!
Hoewel we daar stonden als uitgerookte sardientjes opeengepakt in een veel te warm blikje, smeten we lijf en leden los, al was er hier en daar eentje die gewoonweg wat lucht probeerde te happen.
Toegegeven, bij momenten was de afwijkende gedachte van een verfrissende doesj en een rustig zacht bedje niet veraf - je laten meeslepen en opzwepen door de muziek en het ritme was dus de boodschap. Helaas kon Zornik die boodschap niet helemaal inwilligen. Gelukkig was er nog een toilet-afkoelings-zitpauze aan vooraf gegaan.
Moet ik hier nu ook nog Vive la Fête uitzingen?, spookte een hopeloze gedachte door mijn vermoeide koppeke. Ach ja, als je de kans daartoe krijgt moet je ze met beide handen grijpen. 'Waar voor uw geld', noemt men zoiets.
En OF we waar hebben gekregen voor ons 'geld'! Het beste hadden ze gewoon tot het laatste bewaard, en zo moet het zijn!
Vive la Fête doet zijn naam alle eer aan. Meer dan een uur aan een stuk hebben we -haast gehypnotiseerd- staan swingen en springen en 'zingen'. Ze gingen overtijd en er leek wel geen einde aan te komen.
Maar zoals de wijsheid zegt: aan alles komt een eind. Dus ook aan Novarock.
Moe maar voldaan zochten we 'onze' auto op. Maar daar wachtte ons een mineur in primeur. In al mijn enthousiasme als veilige chauffeur had ik in het heengaan onder een kletterende verduisterende regenbui de lichten aangestoken. Toen bij mijn aankomst de zon weer uit volle borst scheen waren die lichten wel het laatst van mijn gedachten...
en dus zaten we daar, midden in de nacht, in een auto waar zelfs geen zielig sputtertje meer was uit te krijgen...
Maar ge-luk-kig verliep de uittocht in filevorm, zodat we onze reddende engel (vriendin van Els) nog konden tegenhouden en smeken om ons thuis af te zetten.
Chance dat 't die zondag geen vaderkensdag was...
maar hébben w'ons g'amuzeerd!
dinsdag, mei 03, 2005
Hagelslag
Vanmorgen uit mijn bed geklétterd. Pure hagelslag!
Hoewel er geen drupje meer viel toen ik naar 't werk vertrok, wou ik toch het risico van een onverwachte bui toch niet lopen. Maar dat was buiten de gevolgen van de weergodenshow van vanochtend gerekend. 20, twíntig minuten heb ik erover gedaan, over de 2,5 km naar VM!
Dat is een gemiddelde van 7,5 km/u !
Al op mijn gemak fietsend ben ik minstens 2 keer zo snel.
Tja, ondergelopen spoorwegbruggen, niemand die met de fiets een nat pak wou oplopen, ochtendspits: daar sta je dan, te filesoferen...
Hoewel er geen drupje meer viel toen ik naar 't werk vertrok, wou ik toch het risico van een onverwachte bui toch niet lopen. Maar dat was buiten de gevolgen van de weergodenshow van vanochtend gerekend. 20, twíntig minuten heb ik erover gedaan, over de 2,5 km naar VM!
Dat is een gemiddelde van 7,5 km/u !
Al op mijn gemak fietsend ben ik minstens 2 keer zo snel.
Tja, ondergelopen spoorwegbruggen, niemand die met de fiets een nat pak wou oplopen, ochtendspits: daar sta je dan, te filesoferen...
zondag, mei 01, 2005
Geile BBQ
Zoveel als we gisteren hebben getsjoold, zoveel hebben we vandaag op ons luie kont gezeten. We hadden nl. de eer een BBQ gaan consumeren bij Veerlie & Bartie (& boelie).
Zó lekker warm, daar moest van geprofiteerd worden!
Awel, ik heb me daar in vol ornaat in het felle zonlicht geplaçeerd, ter versnelling van de pigmentering van mijn huidje, uiteraard onder een laagje smeerbescherming, zodat de pigmentering zich veilig en geleidelijk zou kunnen manifesteren. Sorry, maar ik wil mijn sterrenbeeld (Kreeft) geen eer aandoen. En al zeker niet als je 't in Engels ('Cancer') vertaalt...
Psychisch is dat zonlicht al een ferme opkikker, maar fysisch werden we dus ook bevredigd. Worsten! Kippebillen! Ribben! Warm en zacht vlees! Brochtetten! Haast sadomasochistisch boven de rooster op z'n heetst gebracht! En dan heb ik het nog niet over de attributen gehad: Komkommers! Handjevol stevige tomaten! Patatjes om te strippen! Met vinaigrette en mayonaise als glijmiddel! En sla! Sla! Sla!
Met aardbeien als extra afrodisiacum-achterafje, bovenop vanille-ijs om af te koelen, want het was zo al heet genoeg buiten.
Na dit opperste genot heb ik toch een uurtje op het grasveld moeten bekomen, tot daar het resultaat van zo'n uit de hand gelopen BBQ (al kan het ook op een andere gelegenheid gecreëerd geweest zijn) al zeverend kwam aanwaggelen. Klinkt wat oneerbiedig, maar het komt er toch op neer. Kleine kindjes zijn superschattig maar ondertussen laten ze wel alle lichaamsafscheidingen ongegeneerd lopen, van kop tot teen. En dan wil iedereen dat nog vastpakken en kussen ook!
Ge moet durven zeggen gelik dat 't is hé!
Gelukkig zet mijn allervrouwelijkste moederinstinct zich daarboven, meer nog, die kleine natte waggelende prutsen veroveren meteen mijn hart. Boekjes kijken, wandelen, bloemetjes plukken, spelen (meer dan een paar kurken onderzetters is niet nodig): Laure (dochterje van broerie Bartie) is een plezante meid.
Het spelletje met de grote mensen liep minder goed af, maar dat ik weeral verloor is eigenlijk niets om over naar mijn blog te schrijven aangezien dat toch een onvermijdelijke constante is. Ondertussen heb ik het toch wel weer in mijn blog geschreven. Soit.
En azo was het vakantiegevoel voor dees weekend compleet! Aaaahhh... zon... vakantie... geilege BBQ's...
Zó lekker warm, daar moest van geprofiteerd worden!
Awel, ik heb me daar in vol ornaat in het felle zonlicht geplaçeerd, ter versnelling van de pigmentering van mijn huidje, uiteraard onder een laagje smeerbescherming, zodat de pigmentering zich veilig en geleidelijk zou kunnen manifesteren. Sorry, maar ik wil mijn sterrenbeeld (Kreeft) geen eer aandoen. En al zeker niet als je 't in Engels ('Cancer') vertaalt...
Psychisch is dat zonlicht al een ferme opkikker, maar fysisch werden we dus ook bevredigd. Worsten! Kippebillen! Ribben! Warm en zacht vlees! Brochtetten! Haast sadomasochistisch boven de rooster op z'n heetst gebracht! En dan heb ik het nog niet over de attributen gehad: Komkommers! Handjevol stevige tomaten! Patatjes om te strippen! Met vinaigrette en mayonaise als glijmiddel! En sla! Sla! Sla!
Met aardbeien als extra afrodisiacum-achterafje, bovenop vanille-ijs om af te koelen, want het was zo al heet genoeg buiten.
Na dit opperste genot heb ik toch een uurtje op het grasveld moeten bekomen, tot daar het resultaat van zo'n uit de hand gelopen BBQ (al kan het ook op een andere gelegenheid gecreëerd geweest zijn) al zeverend kwam aanwaggelen. Klinkt wat oneerbiedig, maar het komt er toch op neer. Kleine kindjes zijn superschattig maar ondertussen laten ze wel alle lichaamsafscheidingen ongegeneerd lopen, van kop tot teen. En dan wil iedereen dat nog vastpakken en kussen ook!
Ge moet durven zeggen gelik dat 't is hé!
Gelukkig zet mijn allervrouwelijkste moederinstinct zich daarboven, meer nog, die kleine natte waggelende prutsen veroveren meteen mijn hart. Boekjes kijken, wandelen, bloemetjes plukken, spelen (meer dan een paar kurken onderzetters is niet nodig): Laure (dochterje van broerie Bartie) is een plezante meid.
Het spelletje met de grote mensen liep minder goed af, maar dat ik weeral verloor is eigenlijk niets om over naar mijn blog te schrijven aangezien dat toch een onvermijdelijke constante is. Ondertussen heb ik het toch wel weer in mijn blog geschreven. Soit.
En azo was het vakantiegevoel voor dees weekend compleet! Aaaahhh... zon... vakantie... geilege BBQ's...
Abonneren op:
Posts (Atom)
