Vandaag hadden we bijna de moed opgegeven. We gingen niet naar Beelitz omdat het zondag was, en ons vermoeden was dat de Sunday-walk-in-the-park die we gisteren hadden gezien, vandaag nog twee keer zo erg zou zijn.
Dus hadden we twee andere locaties aangestipt: de voormalige legerbasis Krampnitz en, als we nog tijd hadden, een voormalig 'afluisterstation' Teufelsberg, beide op een halfuurtje rijden van ons kotje en van elkaar.
Aan Krampnitz parkeerden we ons op een vrij plekje naast het domein, en zagen al meteen de onofficiële ingang tot het domein. Maar we hadden net onze urbexschoenen aangedaan en onze rugzak gepakt, toen er achter ons nog een auto indraaide: eentje van Securitas, die via de oprijlaan het domein opreed en daar de poort opende...
Zucht. Grote zucht. Een bewakingsfirma was wel het laatste dat we hier konden gebruiken. Maar allé, nog een geluk bij een ongeluk, want stel dat we tien minuten vroeger waren opgestaan en al op het domein zaten...
We besloten nog even in de buurt te blijven en de kat uit de boom te kijken, maar na een twintigtal minuten heen en weer drentelen in de straat, hielden we het voor bekeken en zetten koers naar onze volgende locatie. In het voorbijrijden zagen we opnieuw de gevreesde auto, deze keer aan de andere kant van het domein. Nog altijd niet safe dus (alla, vanuit ons standpunt gezien).
Voor Teufelsberg werden we er door skatende jongens op attent gemaakt dat we met de auto de beboste heuvel niet mochten oprijden, dat betekende dus te voet gaan.
Na ons broodjesmaal en een goeie tiental minuten wandelen arriveerden we voor de poorten van onze hotspot... waar weer een auto stond. Geen speciale wagen, maar er stond wel iemand bij.
En die maakte ons duidelijk dat we vandaag NIET konden fotograferen, omdat daar gisteren een party had plaatsgevonden en dat ze nu aan het opruimen waren...
en weer keerden we terug naar de auto, met hangende pootjes en de urbexgoesting in onze schoenen, bergafwaarts. Onderweg zagen we zelfs nog een politieauto naar boven rijden - wat ons doet vermoeden dat ook deze plek gecontroleerd wordt. Aaaaargh die Duitsers toch.
Van Duitsers gesproken: die zijn zot van asperges (om de halve kilometer een stalletje langs de weg: Beelitzer Spargel!) en van voetbal (te zien aan de talrijke auto's uitgerust met één tot vier Duitse vlaggeskes)
Dus we besloten terug te rijden naar Krampnitz om nog eens poolshoogte te nemen. Daar aangekomen waren intussen goed twee uren verstreken sinds onze eerste aankomst, dus we hoopten dat de Securitas-persoon ook wel betere dingen te doen had op zondag.
Blijkbaar niet dus, want tot onze grote frustratie stonden hij en zijn auto nu vlakbij 'onze' ingang, een platgetrapte afsluiting.
Hier zou een onschuldig gezichtje, zoals enkele dagen geleden, duidelijk niet helpen, integendeel.
Weeral een paar teleurstellingen rijker, maar we maakten er ons vanaf dat dit nu eenmaal bij het urbexen hoort. En dus kozen we een andere locatie op onze lijst: het Sanatorium am See waar we eergisteren dachten te zijn :-)
Dat was wel weer een uur rijden, maar toch beter dan niks of een toeristisch Beelitz.
Dit is ook een soort Beelitz, weer zo'n gigantisch bebost domein vol met vervallen gebouwen, maar stukken minder toeristisch.
De ingang was ook hier poepsimpel: domweg binnenwandelen door de open poort.
Maar we waren er nog niet lang of we hoorden al stemmen in de buurt. Het vervelende is, dat je niet weet waarvoor die mensen hier zijn. Beveiliging? Toeristen? Fotografen? De beste optie is uiteraard om je stil te houden en er zo ver mogelijk vandaan te blijven. Wat we ook deden, en gelukkig leken ze na een poosje verdwenen te zijn.
De rest van de dag verliep rustig en we konden ons volledig uitleven in het fotograferen, in zoverre dat nog mogelijk is op een plek waar alles weer op alles lijkt en alles is zoals je al overal gezien hebt: lege kamers, afbladderende verf en behang, de natuur die door de kapotte ramen naar binnen kruipt... je kunt dat niet blíjven fotograferen he.
Gelukkig waren er hier en daar nog wat uitzonderingen op de regel, zoals de foto's later wel zullen bewijzen.
Op het domein stond ook een hele hoge toren, zo'n 130 (hoge) treden, die we hebben beklommen, zodat we van bovenaf een zicht hadden op het domein. Maar dat is zodanig dikbebost dat zelfs dan nog niet alle gebouwen zichtbaar waren, en zelfs het meer ook niet.
Dat meer, trouwens, deed ons op onaangename wijze terugdenken aan Mývatn in Ijsland: muggenmeer! We moesten ze echt van ons afslaan en het zou me niet verwonderen dat we nu alletwee vol muggenbeten staan. Gelukkig was het redelijk frisjes vandaag, zodat we toch een lange broek en een trui aan hadden.
En opeens kregen we toch te maken met onbekend volk, die zomaar uit het niets leek op te duiken, zodanig zelfs dat Christophe geen tijd had om zich te verstoppen (ik stond verder), maar gelukkig zeiden die mensen gewoon 'Hallo' en zetten ze hun weg verder...
Ik weet niet of we alle gebouwen daar nu hebben geëxploreerd, maar feit is dat we de schoonste foto's die we ervan gezien hebben op internet, ook effectief in real life hebben gevonden en gezien (soms is het een zoektocht: waar is die schone foto nu getrokken? En dan blijkt het op de foto uiteindelijk veel schoner & indrukwekkender te zijn dan in het echt).
Dus we konden toch nog met een smile en veel foto's terugkeren... het resultaat zal ooit wel eens te zien zijn :-)
Dus hadden we twee andere locaties aangestipt: de voormalige legerbasis Krampnitz en, als we nog tijd hadden, een voormalig 'afluisterstation' Teufelsberg, beide op een halfuurtje rijden van ons kotje en van elkaar.
Aan Krampnitz parkeerden we ons op een vrij plekje naast het domein, en zagen al meteen de onofficiële ingang tot het domein. Maar we hadden net onze urbexschoenen aangedaan en onze rugzak gepakt, toen er achter ons nog een auto indraaide: eentje van Securitas, die via de oprijlaan het domein opreed en daar de poort opende...
Zucht. Grote zucht. Een bewakingsfirma was wel het laatste dat we hier konden gebruiken. Maar allé, nog een geluk bij een ongeluk, want stel dat we tien minuten vroeger waren opgestaan en al op het domein zaten...
We besloten nog even in de buurt te blijven en de kat uit de boom te kijken, maar na een twintigtal minuten heen en weer drentelen in de straat, hielden we het voor bekeken en zetten koers naar onze volgende locatie. In het voorbijrijden zagen we opnieuw de gevreesde auto, deze keer aan de andere kant van het domein. Nog altijd niet safe dus (alla, vanuit ons standpunt gezien).
Voor Teufelsberg werden we er door skatende jongens op attent gemaakt dat we met de auto de beboste heuvel niet mochten oprijden, dat betekende dus te voet gaan.
Na ons broodjesmaal en een goeie tiental minuten wandelen arriveerden we voor de poorten van onze hotspot... waar weer een auto stond. Geen speciale wagen, maar er stond wel iemand bij.
En die maakte ons duidelijk dat we vandaag NIET konden fotograferen, omdat daar gisteren een party had plaatsgevonden en dat ze nu aan het opruimen waren...
en weer keerden we terug naar de auto, met hangende pootjes en de urbexgoesting in onze schoenen, bergafwaarts. Onderweg zagen we zelfs nog een politieauto naar boven rijden - wat ons doet vermoeden dat ook deze plek gecontroleerd wordt. Aaaaargh die Duitsers toch.
Van Duitsers gesproken: die zijn zot van asperges (om de halve kilometer een stalletje langs de weg: Beelitzer Spargel!) en van voetbal (te zien aan de talrijke auto's uitgerust met één tot vier Duitse vlaggeskes)
Dus we besloten terug te rijden naar Krampnitz om nog eens poolshoogte te nemen. Daar aangekomen waren intussen goed twee uren verstreken sinds onze eerste aankomst, dus we hoopten dat de Securitas-persoon ook wel betere dingen te doen had op zondag.
Blijkbaar niet dus, want tot onze grote frustratie stonden hij en zijn auto nu vlakbij 'onze' ingang, een platgetrapte afsluiting.
Hier zou een onschuldig gezichtje, zoals enkele dagen geleden, duidelijk niet helpen, integendeel.
Weeral een paar teleurstellingen rijker, maar we maakten er ons vanaf dat dit nu eenmaal bij het urbexen hoort. En dus kozen we een andere locatie op onze lijst: het Sanatorium am See waar we eergisteren dachten te zijn :-)
Dat was wel weer een uur rijden, maar toch beter dan niks of een toeristisch Beelitz.
Dit is ook een soort Beelitz, weer zo'n gigantisch bebost domein vol met vervallen gebouwen, maar stukken minder toeristisch.
De ingang was ook hier poepsimpel: domweg binnenwandelen door de open poort.
Maar we waren er nog niet lang of we hoorden al stemmen in de buurt. Het vervelende is, dat je niet weet waarvoor die mensen hier zijn. Beveiliging? Toeristen? Fotografen? De beste optie is uiteraard om je stil te houden en er zo ver mogelijk vandaan te blijven. Wat we ook deden, en gelukkig leken ze na een poosje verdwenen te zijn.
De rest van de dag verliep rustig en we konden ons volledig uitleven in het fotograferen, in zoverre dat nog mogelijk is op een plek waar alles weer op alles lijkt en alles is zoals je al overal gezien hebt: lege kamers, afbladderende verf en behang, de natuur die door de kapotte ramen naar binnen kruipt... je kunt dat niet blíjven fotograferen he.
Gelukkig waren er hier en daar nog wat uitzonderingen op de regel, zoals de foto's later wel zullen bewijzen.
Op het domein stond ook een hele hoge toren, zo'n 130 (hoge) treden, die we hebben beklommen, zodat we van bovenaf een zicht hadden op het domein. Maar dat is zodanig dikbebost dat zelfs dan nog niet alle gebouwen zichtbaar waren, en zelfs het meer ook niet.
Dat meer, trouwens, deed ons op onaangename wijze terugdenken aan Mývatn in Ijsland: muggenmeer! We moesten ze echt van ons afslaan en het zou me niet verwonderen dat we nu alletwee vol muggenbeten staan. Gelukkig was het redelijk frisjes vandaag, zodat we toch een lange broek en een trui aan hadden.
En opeens kregen we toch te maken met onbekend volk, die zomaar uit het niets leek op te duiken, zodanig zelfs dat Christophe geen tijd had om zich te verstoppen (ik stond verder), maar gelukkig zeiden die mensen gewoon 'Hallo' en zetten ze hun weg verder...
Ik weet niet of we alle gebouwen daar nu hebben geëxploreerd, maar feit is dat we de schoonste foto's die we ervan gezien hebben op internet, ook effectief in real life hebben gevonden en gezien (soms is het een zoektocht: waar is die schone foto nu getrokken? En dan blijkt het op de foto uiteindelijk veel schoner & indrukwekkender te zijn dan in het echt).
Dus we konden toch nog met een smile en veel foto's terugkeren... het resultaat zal ooit wel eens te zien zijn :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten