Hehe, net lekker gegeten en een doucheke gepakt, de afwasmachine draait, mijn batterij is aan het opladen en mijn foto's aan het inladen, tijd voor een mailtje dus.
Vandaag zijn we naar Schloss R. geweest, een groot, verlaten kasteel dat geëindigd was als een hotel, en helemaal leeg, op een mooie zaal en een half uitgebroken kapel na.
Binnenraken was niet zo danig moeilijk. Over een muurtje klimmen, door het bos wandelen, en dan via een onderaardse gleuf (in steen, zo'n meter breed & diep, en maar een paar meter lang, tsjoep, naar binnen.
Heel relaxed verkenden we het geheel en begonnen te fotograferen in de kapel.
Tot we buiten opeens stemmen hoorden. We hielden ons even stil, en zetten dan onze weg verder in het kasteel. Opeens zagen we buiten, vlakbij, een sjieke auto geparkeerd staan. En hoorden we tik-tak hakjes op de stenen ondergrond rond het kasteel. Shit!
We gluurden door de ramen naar buiten en zagen inderdaad 4 deftig geklede mensen rond het kasteel wandelen, één iemand met een map met papieren in zijn hand, één vrouw met een fototoestelletje. Dit waren duidelijk geen toeristen noch urbexers. Dit waren mensen die iets van plan zijn met het kasteel.
We hielden ons doodstil en probeerden ze doorheen de ruiten te bespieden, om te zien waar ze naartoe gingen. Op een gegeven moment konden we ze niet meer volgen, maar bleven ze wel verdacht lang uit zicht. We spitsten onze oren om te horen of ze zouden binnenkomen. Wie weet had een van hen wel de sleutel...
We hoorden geluiden die we niet konden thuisbrengen - zitten ze nu binnen of niet? - en dus verschansten we ons in één van de vele kamers, onze adem ingehouden en ons hart op volle toeren. Betrapt worden wilden we écht niet. (Enfin, het ergste dat kan gebeuren is uiteindelijk een boete, maar je geld verkwist je toch liever niet aan zoiets.)
Een uur nadat we de auto gezien hadden, hoorden we dan toch ineens de portieren, en zagen de auto wegrijden. Oef!
Toch niet helemaal gerustgesteld gingen we weer gaan fotograferen. Soms is het zo verdomd moeilijk om geluiden die de wind veroorzaakt te onderscheiden van die door mensen veroorzaakt... en blijkt de witte schim tussen de bomen gewoon een zwaan te zijn.
Na nog wat uurtjes rustig te hebben gefotografeerd, vonden we het tijd om maar eens terug naar 'huis' te keren. Alles ingepakt en terug naar de 'ingang'. Ik daalde als eerste af in de gleuf... maar tot mijn ontsteltenis bleek de uitgang afgesloten te zijn met loodzware stenen tegels! Die mensen hadden waarschijnlijk gedacht dat dit wel een heel gemakkelijke doorgang was, en hadden zich dus onledig gehouden met die beter af te sluiten! Toemetoch! En dat terwijl ik tevoren nog het grapje had gemaakt dat als ze het hadden afgesloten, dat we dan wel een deur of zo zouden inbeuken of glas breken want ergens buitengaan is toch altijd simpeler dan ergens binnengaan, niet ? Enfin, echt panikeren deden we niet, we vonden het hoogstens redelijk vervelend.
Christophe probeerde zich alsnog naar buiten de wurmen, maar de doorgang bleek te smal voor hem. Dus ging ik maar eens proberen.
Gelukkig lukte het mij nog net, en even later stond ik goed en wel buiten. Maar ja, ik kon mijn liefste toch moeilijk achterlaten, en dat op zijn verjaardag :-)
Christophe besliste om het stuk kapotte tegel naar binnen te slepen, en zo het gat net groot genoeg te maken om er -misschien ! - ook door te kunnen. Nadat al het gerief was doorgegeven probeerde hij opnieuw, en jawel, deze keer slaagde hij er ook in zich naar buiten te wringen. Met als souveniertje een hoop schrammen.
Hehe! Hier wilden we geen minuut langer blijven, dus haastten we ons - na nog een laatste fotootje - terug naar het muurtje.
Ook hier bleek het niet zo simpel om er van langs de andere kant terug op te klimmen, maar uiteindelijk konden we toch spreken van een geslaagde missie...
Terug in de bewoonde wereld deden we zoals normale mensen onze boodschappen, om thuis ons potje te koken en nu te bekomen van ons avontuurtje... op naar het volgende!
Vandaag zijn we naar Schloss R. geweest, een groot, verlaten kasteel dat geëindigd was als een hotel, en helemaal leeg, op een mooie zaal en een half uitgebroken kapel na.
Binnenraken was niet zo danig moeilijk. Over een muurtje klimmen, door het bos wandelen, en dan via een onderaardse gleuf (in steen, zo'n meter breed & diep, en maar een paar meter lang, tsjoep, naar binnen.
Heel relaxed verkenden we het geheel en begonnen te fotograferen in de kapel.
Tot we buiten opeens stemmen hoorden. We hielden ons even stil, en zetten dan onze weg verder in het kasteel. Opeens zagen we buiten, vlakbij, een sjieke auto geparkeerd staan. En hoorden we tik-tak hakjes op de stenen ondergrond rond het kasteel. Shit!
We gluurden door de ramen naar buiten en zagen inderdaad 4 deftig geklede mensen rond het kasteel wandelen, één iemand met een map met papieren in zijn hand, één vrouw met een fototoestelletje. Dit waren duidelijk geen toeristen noch urbexers. Dit waren mensen die iets van plan zijn met het kasteel.
We hielden ons doodstil en probeerden ze doorheen de ruiten te bespieden, om te zien waar ze naartoe gingen. Op een gegeven moment konden we ze niet meer volgen, maar bleven ze wel verdacht lang uit zicht. We spitsten onze oren om te horen of ze zouden binnenkomen. Wie weet had een van hen wel de sleutel...
We hoorden geluiden die we niet konden thuisbrengen - zitten ze nu binnen of niet? - en dus verschansten we ons in één van de vele kamers, onze adem ingehouden en ons hart op volle toeren. Betrapt worden wilden we écht niet. (Enfin, het ergste dat kan gebeuren is uiteindelijk een boete, maar je geld verkwist je toch liever niet aan zoiets.)
Een uur nadat we de auto gezien hadden, hoorden we dan toch ineens de portieren, en zagen de auto wegrijden. Oef!
Toch niet helemaal gerustgesteld gingen we weer gaan fotograferen. Soms is het zo verdomd moeilijk om geluiden die de wind veroorzaakt te onderscheiden van die door mensen veroorzaakt... en blijkt de witte schim tussen de bomen gewoon een zwaan te zijn.
Na nog wat uurtjes rustig te hebben gefotografeerd, vonden we het tijd om maar eens terug naar 'huis' te keren. Alles ingepakt en terug naar de 'ingang'. Ik daalde als eerste af in de gleuf... maar tot mijn ontsteltenis bleek de uitgang afgesloten te zijn met loodzware stenen tegels! Die mensen hadden waarschijnlijk gedacht dat dit wel een heel gemakkelijke doorgang was, en hadden zich dus onledig gehouden met die beter af te sluiten! Toemetoch! En dat terwijl ik tevoren nog het grapje had gemaakt dat als ze het hadden afgesloten, dat we dan wel een deur of zo zouden inbeuken of glas breken want ergens buitengaan is toch altijd simpeler dan ergens binnengaan, niet ? Enfin, echt panikeren deden we niet, we vonden het hoogstens redelijk vervelend.
Christophe probeerde zich alsnog naar buiten de wurmen, maar de doorgang bleek te smal voor hem. Dus ging ik maar eens proberen.
Gelukkig lukte het mij nog net, en even later stond ik goed en wel buiten. Maar ja, ik kon mijn liefste toch moeilijk achterlaten, en dat op zijn verjaardag :-)
Christophe besliste om het stuk kapotte tegel naar binnen te slepen, en zo het gat net groot genoeg te maken om er -misschien ! - ook door te kunnen. Nadat al het gerief was doorgegeven probeerde hij opnieuw, en jawel, deze keer slaagde hij er ook in zich naar buiten te wringen. Met als souveniertje een hoop schrammen.
Hehe! Hier wilden we geen minuut langer blijven, dus haastten we ons - na nog een laatste fotootje - terug naar het muurtje.
Ook hier bleek het niet zo simpel om er van langs de andere kant terug op te klimmen, maar uiteindelijk konden we toch spreken van een geslaagde missie...
Terug in de bewoonde wereld deden we zoals normale mensen onze boodschappen, om thuis ons potje te koken en nu te bekomen van ons avontuurtje... op naar het volgende!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten