zondag, november 28, 2004

Tijd

Jesus Christ, 't is alweer bijna Kerstmis! Meer nog, over een maand is 'm al geboren!
Deze week is dat lichtje ineens beginnen branden bij mij. Niet moeilijk, met de advent die vandaag is begonnen (nog 3 lichtjes te gaan, tot welke inzichten zal ik dán komen?).
't Gaat verdorie toch allemaal veel te rap en 't vertraagt er precies niet op, integendeel. Iedereen zegt da, dus moet het wel een complot van de klokkenwereld zijn: ieder jaar gaan de seconden één microseconde sneller. En dat kan tellen op één jaar. En wij, domme mensen, er heilig van overtuigd dat een seconde altijd even rap gaat. En maar hollen en maar stressen en maar uurwerken in de gaten houden en onthaasten, om dan als toppunt op de kerstboom nog eens een hele dag in de keuken rond te lopen als een kalkoen zonder kop, om uw gasten toch maar wat eenjaarlijkse probeersels voor te schotelen en uw schotels in de afwasmachien te vergasten.
Ik weet al welke cadeautjes ik wil krijgen: een pakske tijd, een fles tijd, een doos tijd en een geschenkbon voor wat tijd. Dat komt altijd van pas.

Pakskes

'k Heb van mijn gedacht eindelijk ne keer werk gemaakt. Nu pa zich woensdag heeft opgeofferd om deel te nemen in de stormloop op de plaatselijke Aldi met het risico op slagen en verwondingen, om de nieuwste Titanium MD3838XL te bemachtigen en daar ook in geslaagd is, moet ik het dingkse toch verwelkomen in een propere kamer, nietwaar. Maar toch vooral omdat ik nu ettelijke uurtjes in mijn kotteke zal doorbrengen. Met de compjoeter.

En dus was 't vandaag grote kuis. Van top (bovenkant kasten) tot teen (vloer dweilen). En amai, 't was lastig zulle. Ik mag dan nog zoveel fietsen (10 km/weekdag) en badmintonnen (1.15u./week) en zwemmen (1,5 km/week), kuisen is toch een aparte sportdiscipline.

En dus heb ik er 's namiddags, na het klaartoveren van spaghetti op eigen houtje en het was nog lekker ook, mijn voeten aan gevaagd en een andere sport gaan beoefenen: koppenlopen in Dreamland. Cadeautjes, ik heb intussen geleerd dat je er op tijd moet aan beginnen. Maar wel compleet vergeten dat Sinterklaas in 't verschiet ligt. En tussen al die 'Sinterklazen' is het dan ook niet toevallig dat je al eens een oude bekende tegen 't lijf loopt. Een vroegere klasgenotin, even oud als ik, in het bezit van een bloedeigen paar weken jong baby'tje. (stel u voor, ik nu met een kleine ?) Ja, 't is precies weer de periode: één collega net weer papa geworden, 2 andere in blijde verwachting.

Thuisgekomen was het precies of ik had de speelgoedzak van Zwarte Piet geplunderd, maar het was dan ook allemaal voor het goede doel: als ik anderen kan content maken, ben ik zelf minstens zo gelukkig...

¯ Dizzee Rascal - Dream

vrijdag, november 26, 2004

in de fik

Gisteren was 't weeral brandend nieuws; deze keer een flatgebouw aan de Handelskaai "in de fik". Da was zo in 't nationaal radionieuws 's avonds en da's toch altijd efkens verschieten; direct weer naar dieje site gesurft en azo gezien waar dat 't was, en vanavond een hele reutemeteut erover op WTV. Ze interviewdigen de brandweercommandant en die heb ik al in 't echt gezien, namelijk bij de brandoefening in 't gebouw waar ik inmiddels al 3 jaar achter een computer met internet mag zitten en op de kosten van de firma cola en water en cécémel en koffie en sinaassap en Frutonic en cola light lemon mag drinken, en er nog voor betaald word ook. Zie, 't is nie allemaal slecht bij Van Marcke hé. Probleem is wel dat als je zoveel drinkt (en dan drink ik nog alleen maar water) je ook veel naar 't wc moet en hoe het daarmee zit weet ge intussen al.
Er was dus ene dooien en de rest mag de eerste week niet meer terug naar zijn appartement. 't Is erg hé maar ja wat doe je eraan.
Ne collega van mij is bij de vrijwillige brandweer van Rekkem en kan dus elk moment opgeroepen worden. Ferm gemakkelijk: meestal een beetje benzine opkuisen of een kelder leegpompen of een schoorsteenbrandje, en daarachter pinten gaan drinken. Als hij een vergadering heeft laat hij z'n beeper op den bureau staan, want daar heeft het dingske goeie ontvangst, en dan vragen wij: "Om hoe laat moet 't branden?"
"Och, zo rond een uur of 4 ..."

zondag, november 21, 2004

En azo

*** Ik wíst dat er iets verkeerd was met het woord 'bezighoudstherapie', maar kon op dat moment niet achterhalen wát. Het moest dus eigenlijk zijn 'bezigheidstherapie', maar voor deze blog mag de verkeerde versie gewoon blijven staan.***


"Opstaan... het zonnetje is er al!" Heel zachtjes kwamen Luna en Amber "mijn" (Luna's) kamer binnengeslopen (in tegenstelling tot de luidruchtigheid waarmee ze hun actie een verdiep lager hadden aangekondigd, zo vernam ik later), op een nog redelijk uur, en ze hadden enkel een opgeheven dekbed nodig om te verstaan dat ze eronder mochten kruipen.
Het kwam tot een interessante discussie tussen de zusjes en ik over wie nu de langste haren had, en samen stelden we een volgorde van familieleden in lengte van haren op.
Desondanks was er van lang stilliggen niet veel sprake. In een mum van tijd zat ik (weer) midden in een onontwarbaar kluwen van kinderlijfjes, dekbed en knuffelberen.
Tot (gelukkig) Luna er genoeg van kreeg en naar beneden trok, dit in tegenstelling tot de wil van mini-dictatortje Amber: "Luna, je moet leren luisteren als ik iets zeg!"
----
Mijn taak zat erop, tijd om terug naar huis te sporen. Dat is ook nog een heel verhaal zulle. Een trein halen, geen sinecure. Geen tijd meer om nog die in Opwijk te halen. Naar Dendermonde gereden, het hele gezin met mij erbij opeengepakt in de monovolume. Dat was verdorie nog een heel end, zo voor een zaterdagochtend. Aan 't station uit de auto gesprongen, een sprintje ingezet, nog nooit zo snel een informatiepaneel met vertrekuren en sporen gelezen, naar het juiste spoor gehold, en buiten adem de trein aangeraakt.
Die vervolgens ongenadig vertrok. Zonder mij. Je zou er toch groen en geel en paars van komen, zo'n trein die je wil die tegen je wil vlak voor uw neus wegrijdt.
En huppekee, weer de auto in, richting Opwijk-station. Zodanig stategisch wegomlegging en markt vermeden dat we in een doodlopende straat terechtkwamen. Sanitaire noodstop voor Luna. En Amber, die trok er zich allemaal niks van aan, zij lag allang heerlijk terug in dromenland.
Redenering: ze hadden me misschien beter vanden eerste keer afgezet in Lochristi, alwaar de familieleden aldaar me konden voeren naar Gent, alwaar de familieleden aldaar me tot in Kortrijk konden brengen. Zou ik veel rapper thuis zijn?

Maar die trein in Opwijk heb ik met zeeën van tijd toch nog gehaald, en nog lekker rechtstreeks ook.
Zo kon ik die middag nog met Els de stad in trekken, zoektocht naar sjaal, sjakos, oorringen, make-up en parfum. Mijn zusje heeft namelijk de eer in de suite te lopen op den trouw van de broer van haar vriendje Pieter.

Zo ook voor de eerste keer, uit curiositeit, in het nieuwe filiaal van Schlecker beland (soort Kruidvat). Die vreselijke naam alleen al! Mijn niet al te hooggespannen verwachtingen werden ingelost: het was er ongezellig, doodstil, en er werkte slechts 1 iemand die én de rekken vulde en de kassa deed. Ach, goedkoop is het er wel, meer moet je dus ook niet verwachten. In die andere winkel die ik daarnet heb vernoemd, daar kwam je haast niet vooruit van de drukte. Zo zie je maar weer. Afin.

vrijdag, november 19, 2004

Bezighoudstherapie te Opwijk

Babysitten, dat is voorbereiding op het (alleenstaande?) moederschap. Het is een waarschuwing: bezint eer ge begint.
Zelfs al kinderen níet lastig zijn, kan het lastig zijn. Als ze bijvoorbeeld allerlei truukjes verzinnen om de tijd te rekken en geloof me, daar zijn ze potdikke goed in.
Zo weet ik intussen dat, als ze in bad gaan, je er voortijdig moet aan beginnen. En dat als je enige meewerking wilt zonder dat je je moet boos maken, dat je ze iets leuks moet beloven.
Dus daar zat ik dan, in Opwijk, met de 2 absolute ka(m)p(i)oenen in babysitsterbezighoudstherapie: Luna en Amber.

Het begon al met het uitkleden: een wedstrijdje omtereerst, al is op zich daar niks verkeerd mee, maar in al haar haast kreeg Amber af te rekenen met het bij kindjes alombekende hoofdje-blijft-steken-in-trui-fenomeen, waardoor grote zus de wedstrijd won. En ik achteraf het kleertjesslagveld mocht opruimen, maar dat ben ik allang gewoon.
Daarop volgde een soort zeeslag tussen de Kleine Zeemeerminnetjes en ik: zij over elkaar, onder elkaar, langs elkaar, op elkaar, allesbehalve uit elkaar. Ontwar die glibberige lijfjes dan maar eens!
Tot er opeens een wonder geschiedde. Netjes zaten ze naast mekaar, zichzelf ijverig en heel erg grondig te wassen. Ik wist niet wat ik zag! Ik droomde!

Jammer genoeg viel die droom algauw in duigen en begon het bezigheidstherapie-spelletje opnieuw. Eenmaal uit bad beeldde Luna zich in dat ze een My Little Pony met blonde manen was en Amber huppelde er vrolijk achteraan, steeds weer onder de haardroger vandaan.

Na het leveren van de nodige 'gevechten' lagen we eindelijk alle drie uitgeteld in bed. Ik kreeg er nog een zelfverzonnen verhaaltje over "De Prinses met de Puist" uit en dat ging er bij de kindjes gemakkelijk in, iedereen tevreden dus. Ook toen ik enkele uurtjes later naar de 2 Schone Slaapstertjes ging kijken: zij in Dromenland, en ik straks ook. En dat zou geen probleem worden met een lekker zacht, roze Barbie-dekbed.


Verlaging

Ja, nu die scheidingsmuur van kasten weg is op mijnen bureau bij Van Marcke, is 't echt wel aangenamer op daar te zitten, omringd door jonge gasten, de één al knapper dan de ander maar de knappe al allemaal bezet (overdrijf, overdrijf).
Nu je mekaar beter kunt aankijken en dus aanspreken en horen is de leutigheid erop vooruit gegaan: we zijn nu met z'n zessen, al heeft er eentje nog geen interessant woord gezegd, laat staan een woord. Nee, niet ik, in tegenstelling tot wat je misschien zou denken trek ik ook wel eens mijn mond open, en heel af en toe komt er nog iets grappigs uitgerold ook.
Maar vandaag was de eer aan Pieter.
Brecht was aan de tellefong in 't Frans bezig tegen een andere werknemer. Hij wou het hebben over de verlaging van prijzen en vroeg aan ons:
- "verlagen, wat is dat in 't Frans?"
- en Pieter, heel spontaan: "baiser"
- en Brecht: "Oui, il devons baiser les..."
Wij lagen al meteen plat, Brecht had het net iets te laat door ...

donderdag, november 18, 2004

Niet voor publicatie

Vanavond de viedeejoo van het Luna-weekend bekeken.
Conclusie: niet voor publicatie!
Dat het weekend leuk en gezellig was, daar valt niet over te dicussiëren natuurlijk, maar als je sommige stukken bekijkt wens je vurig dat mensen die geen dichte familie zijn, dit nooit zullen zien.
Je kunt het je al voorstellen: poepeloerezatte nonkels en tantes en leutige familieleden die het spel 'Knetter' en het traphetopgeblazenballonnetjeaaneenkoordaandevoetenvanuwtegenstanders-kapot-spel spelen: de typische oer-Vlaamse familiefeestgezelligheid, dat wel, maar moest ik dat nu echt allemaal filmen? Leuk voor later, zéker, maar momenteel zou een mens door de grond zakken van schaamte. Misschien valt er nog iets te redden met enige videobewerking.
Wat ik gefilmd heb tijdens de dropping is nog één van de interessantste stukjes, dat geeft/heeft wel iets speciaal, iets Blair-Witch-achtig.
Familieleden mogen op eigen risico eens komen zien, niet-familieleden gelieve zich te onthouden, deze tape wíl je gewoon niet zien. Al ben ik er stellig van overtuigd dat het er in iedere Vlaamsche familie die een béétje van gezelligheid houdt, net hetzelfde aan toe gaat.
Die gezelligheid, dat maakt het net zo fijn, maar laat ik aub de volgende keer mijn camera thuis (al zal dat zééér moeilijk zijn)...
(maar nu zijt ge wel curieus hé?)

maandag, november 15, 2004

The day after

Die ochtend kwam iedereen doodvermoeid naar beneden gesloft, zich afvragend of die nachtmerrie van vannacht nu echt dan wel gedroomd was. Uit de gesprekken aan tafel bleek algauw dat iedereen blijkbaar ongeveer hetzelfde had beleefd, dus moest het wel echt gebeurd zijn, maar nog vreemder was dat de nachtmerrie blijkbaar verdacht plezant was geweest.
En was Annie nu wel echt gewond, want zij stond als een moederkloek voor haar kuikens vrolijk eieren te ... bakken.

En daarna werden we weer de zompige buitenwereld ingestuurd. Gelukkig deze keer zonder verplichting: gewonden, zieken (Ewoutje zat met het sch**t) en suffers mochten thuisblijven.

Laten we even overschakelen op de lagere-school-opstel-stijl:
Het was mooi weer, de zon was van de partij. De frisse buitenlucht deed deugd. We wandelden door bossen en modder en zagen echte kastelen en echte ezels (dus niet die al heel 't weekend in het huisje verblijven). Toen we pauzeerden hebben we gedronken en mochten we chips eten.

Ooit al een ezel horen balken? Dat zegt dus écht wel 'I-A' en wel héél erg luid. Weeral wat bijgeleerd.
De kinderen wilden in een veld per se, naar het slecht voorbeeld van opa, een maïs stelen. Maar wat kan een kind toch content zijn met zoiets!
Elkeen beoordeelde bloedserieus zijn aanwinst:
- "Ik heb ne groten!"
- "Ik heb ne langen!"
- (Simon:) "En ik heb ne kleinen!"
Geert en ik keken elkaar veelbetekenend aan...

De maïskorrels werden enthousiast aan de man/vrouw gebracht. Heleen was nog de slimste; zij maakte er winst op. Maar de anderen deelden gratis uit en dat had meer succes, er was dus niet echt sprake van concurrentie.
We passeerden het heiligdom van vannacht, om nog een laatste d(r)ankgroet te brengen aan de Heilige Jupiler, alleen jammer dat die inmiddels weer ten hemel was opgestegen (en op mysterieuze wijze neergedaald in onze keuken??), gelukkig resideerde nog een Zalige Jenever in één van de rugzakken.
Als om te bewijzen dat we daar wel effectief geweest waren, moesten er nog groepsfoto's gemaakt worden (op de 'Cheeeeeeese-manier, al produceert je daar volgens mij alleen maar krampachtige smoelen mee...)

Een eindje verder splitste de groep in doorzetters en caféhangers... en toch kreeg iedereen 's namiddags dezelfde etensrestjes van de voorbije dagen voorgeschoteld, is dat nu eerlijk?
Nee serieus, 'restjes' klinkt inferieur maar het smaakte evengoed.

En dan, de volgende opdracht: met lood in de schoenen gaan inpakken.
Niet gemakkelijk zunne; met dat lood in uw schoenen.
Tja, er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan... de tijd van te komen was allang gegaan en de tijd om te gaan was nu gekomen.
(Voor de jonge generatie althans, de tweede leeftijd kon zich nog een overnachting permitteren.)

Vermoeid, maar met een gelukzalig gevoel, namen we afscheid ...

Au réservoir,
tot volgend jaar?

------------------------------------------
Sta mij toe nog even mijn liederlijke vrijheid te uiten:

So we say
thank you for the weekend
the walks and gaming
thanks for all the joy they're bringing
Who can live without it
I ask it all honesty
what would life be?
without family and fun
what are we?
So we say
thank you for the weekend
for giving it to me ...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Opgedragen ter ere van Hilde Mulleman & Geert De Vuyst, (en medewerkers), die enorm veel werk en liefde in dit geslaagde en keicoole weekend hebben gestoken, waarvoor onzen allergewaardeerde dank.
Bis! Bis! Bis!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



PS: tijdens het typen van dit stukje op een verkeerd knopje gedrukt en alles foetsie. Alles opnieuw getypt. Op 't einde tot de constatie gekomen dat de originele tekst toch nog in een ander vensterke openstond... grrr

zondag, november 14, 2004

Luna-weekend, nachtelijke dropping


‘k Zal het relaas van onze valling in den tegenwoordige tijd schrijven, dat is spannenderrrrr...

à


Het is ongeveer 21.20u. wanneer Bruno, Siska, Titte, Ka en ik ontvoerd worden in de monovolume van Geert.
Langs een parcours van duistere wegen en gesloten cafés komen we 10 minuten en 10 keer zoveel bochten later aan op de plek waar we gedropt worden. We krijgen een kaartje in handen gedrukt en worden nog eens moed ingesproken: “… en op ’t einde van deze kaart komen jullie op een kerkhof…”
Daarna worden we aan ons lot overgelaten. Geert rijdt weg, vermoedelijk met een geniepige grijnslach op zijn gezicht.
Titte vloekt. Het kaartje is in spiegelbeeld. Op de koop toe is het nog beginnen regenen ook waardoor de inkt op het kaartje uitloopt en het haast omgedoopt wordt (letterlijk) in een vodje.
Daar staan we dan. Maar we laten ons niet doen en zetten er meteen een stevige pas in.

Het bospaadje is verdomd donker en meteen doemen in mijn hoofd enkele taferelen van de thriller ‘The Blairwitch Project’ op. Het zal me de hele weg achtervolgen.
(tip: kijk eerst naar de film en doe daarna een nachtelijke dropping in het bos, je zit gegarandeerd meteen met het schijt)
Na 10 minuten hebben we al prijs: is het nu nog rechtdoor, of al naar links? We staan stil bij een huis, waar ik vanzeleven nog niet zou willen wonen, zo moederziel alleen verstopt in het bos. We opteren voor links, ons oriënterend op het waterstroompje dat we horen.
Wat volgt is haast een marteling.
Bergop. Bergop. Donker. Gelukkig stopt het met regenen. We doorploeteren een modderbad, niet wetend of we nu op een pad dan wel midden in een wei zitten.
Een stukje terugkeren. Nog meer modder. Er wordt niet veel gezegd. Het gesjplitjs-sjplatsjs geeft het vermoeiende ritme aan. Onze voeten worden als het ware in de modder gezogen. We beginnen er zowaar van te zweten, al is de buitentemperatuur misschien maar 5 graden.
Toemetoch, en die dorst!
Komaan, doorzetten.

Langzaam maar zeker naderen we terug de bewoonde wereld, stiekem jaloers binnenkijkend in de nieuwbouws waarbinnen het warm en gezellig is… nee, deze dropping is ook wel eens leuk, wat is dat nu, je zit al jaar in jaar uit ’s avonds gezellig binnen!
Ka komt tot de vaststelling dat het einde van het kaartje niet het einde van de dropping is.
Bij de kerk zoeken we vergeefs naar de hof die erbij moet horen. We besluiten om ons wat moed in te drinken, voor wat ons straks te wachten staat.
Terwijl Bruno op zoek gaat naar het kerkhof, merken wij in de verte dwaallichtjes op.
Onze eigen thriller neemt vorm aan. Ik neem mijn camera. Ik registreer.
We horen stemmen. Opluchting, ze klinken bekend! Het is de derde samenzwering, de oudjes, bestaande uit Annie, Hans, Jean en Nicole. Gesplatsj, gevloek. Hans blijkt een onvrijwillige duik te hebben genomen in een modderplas. Algemene hilariteit, of is het lachen om de schrik te bezweren?

Elke groep gaat moedig verder met zijn eigen weg. Bruno, die zich een beetje als leider heeft opgeworpen omdat hij kaart kan lezen, heeft nu ook de laatste rustplaats gevonden. Nu begint het serieus te worden. Een hek openen, een baantje en nog een hek. We splitsen ons met als doel zo rap mogelijk de volgende aanwijzing (een fles jenever, hebben we vernomen) te traceren en hier weg te wezen, weg van deze lugubere donkere plek met verteerde lijken, skeletten en lichamen in ontbinding in de grond. Onze pillampen beschijnen tientallen grafzerken, chrysanten, kruisen, en foto’s, die nog het griezeligst vanal aandoen. Bijna 12 uur. Het is opnieuw Bruno die de fles vindt. Ik denk aan Geert, die dat hier toch maar helemaal alleen – waarschijnlijk was het al donker - is komen neerpoten.
We haasten ons hier weg. Ka & Siska sluiten het hek. Ze vervolgen hun weg, maar dan valt het hek achter hun rug piepend terug open. Hysterisch en schreeuwend komen ze de straat opgelopen. Ik weet op dat moment niet wat er daar gebeurd is, maar ik doe mee.
This is so not cool!
De mannen blijven ons als zombies verbaasd nagapen…
Dus nu moeten we drinken om van de schrik te bekomen, die fles jenever stond er niet voor niets, ik neem meteen een stevige teug (ja, mág ik?).

We treden in de voetsporen van onze voorgangers, langs een waterke – of nee, toch niet helemaal in hun voetsporen, wij zijn dan misschien wel jonger maar dan toch verstandiger, wij houden het – zij na lang zoeken: rechterkant? linkerkant? toch maar rechterkant - tenminste droog.
Opnieuw volgt een zware, soms zompige voettocht. Hilde, Geert, bedankt voor deze work-out!
Het bos is écht wel stikkedonker, het is intussen na middernacht. Ka en ik ondernemen elk om beurt de zoveelste vergeefse poging om elkaar te doen verschieten.
En intussen genieten van het weidse uitzicht links van ons. Niet, dus.
De Blair Witch blijft maar rondspoken in mijn hoofd. Het licht van mijn zaklamp is verzwakt. We hebben geen kaart, alleen enkele geschreven aanwijzingen… en elkaar. Al zijn de mannen momenteel ook geen grote hulp, ze doen het zelf haast in hun broek.
We moeten speuren naar een eenzaam struikje. Jawadde, én opletten waar ge uw voeten placeert, én neffenst de bane kijken achter een zielig struikske.
Maar het wordt ons wel erg gemakkelijk gemaakt. Niet alleen de witte ballongskes (hé, zouden we nog eens het traphetballonnekeaaneenkoordaandevoetvanuwtegenstander-kapot-spel mogen spelen?!) markeren het struikske, ook nog eens onze bende oudjes staat errond te dartelen.
We kunnen ze moeilijk achterlaten, je moet respect hebben voor bejaarden (grapje!), er zit dus niets anders op dan ze mee te nemen en ons tempo aan te passen.

Nog maar enkele stappen verder ontdekken we iets merkwaardigs: aan een boompje hangt precies de hand van een skelet. Alsof een zombie zich nog heeft proberen op te trekken, maar daarbij zijn hand verloren is…

Hoezeer de jonge garde ook probeert zijn tempo aan de kakelende oudjes aan te passen, ze blijven steeds achter. Doen ze het erom of wat?
Aan het struikje is de dropping omgeschakeld tot fotozoektocht. Fijn hoor. Slim, zo in ’t pikkedonker.
Maar goed, we vinden onze weg. Ka en ik voorop. Tot we plotseling spookgeluiden denken te horen. Als de kakelbende achter ons maar eens wou zwijgen, ze houden precies een koffiekransje ! Ka moet herhaaldelijk de longen uit haar lijf schreeuwen: “Zwijgt ne keer!!!” “Zij ne keer stil!!!” “Luister naar dat geluid!!!!”
En opeens is ‘t gedaan met kletsen, vermoedelijk omdat ze iemand ergens horen roepen en arme Katelijn wanhopig met haar armen zien zwaaien.
Eindelijk horen ze het ook: the spooky sound; en we komen er alsmaar dichter en dichterbij… plotseling doemen vóór ons donkere schimmen op…
God, het is gedaan met ons...





... nachtelijk uitstapje ! De griezelmuziek komt uit de auto van Geert en de donkere schimmen blijken gewoon nog levende familieleden zijn, die al die tijd in de koude ons hebben staan opwachten. Het wordt een blij weerzien: ook wij hebben het overleefd!
Sommigen zijn precies varkentjes: zichtbaar in de modder gespeeld, en zich nu, al knorrend (de buikjes, welteverstaan), wagen aan de culinaire hoogstandjes die Hilde als een echte Afrikaanse gehurkt tracht te bereiden op een mini-barbecuetje: broodjes en vleesjes.
Anderen vereren, zichtbaar opgelucht, het heiligdom dat ter ere van onze moedige tocht is opgericht in een vervallen kapel, inclusief de Heilige Jupiler en de Zalige Jenever.

De koude zorgt ervoor dat het feestje op deze plek in the middle of nowhere maar van korte duur is. We moeten warmere oorden opzoeken om niet onderkoeld te geraken. De softies kruipen op een hoopje in het busje dat naar ons uizeke rijdt, de die-hards wandelen nog een eindje verder, maar worden uiteindelijk ook opgepikt door het busje; Bart en ik krijgen een exclusieve ground-seat. Precies een bende ronddolende illegalen die door een mensensmokkelaar worden meegenomen.

Aaaaaah, eindelijk die verschrikkelijke botten uittrekken, een warm doesjke pakken en comfortable pyjama en sloffen aantrekken. Terwijl de slaperige zieltjes te bedde trekken om als een blok * boem * in slaap te vallen, blijven de nog wakkere geesten onder ons in de leefruimte nog wat nabeschouwen over de dropping. Het schijnt dat erover spreken helpt om traumatische ervaringen te verwerken.
Hoewel, er wordt verdacht veel gelachen, en ik ben er zeker van dat de organisatoren genietend en geamuseerd zitten te luisteren.
Blijkt dat er ongelukkig genoeg toch een slachtoffer is gevallen. Een would-be medisch team vergaart zich rond Annie, die zit met een gapende (maar pijnloze) wonde aan haar knie, maar de echte verpleegster – haar dochter nota bene - zit gapend aan mijn zijde. Heilige Jupiler vergeve het haar, de dropping was lastig voor iedereen, vooral als je talloze vergeefse pogingen hebt ondernomen om anderen te doen verschieten.

Uiteindelijk komt stilletjes maar genadeloos de slaap binnensluipen … wat kan een bed toch zalig zijn.

Luna-weekend, dag II

Vanmorgen heeft zich een klein wonder voltrokken: alle 6 kinderen zaten rustig ! samen ! een spelletje te spelen. De uitzonderingen bevestigen de regel.

Onze ochtendactiviteit
na een maagvullend ontbijt
was Musée Monopoli.
Tralala tralali.
Het gelijkvloers (ja, ge-lijk-vloers, mensen, de benedenverdieping !) van een huis volgestouwd met automatische piano's, orgeltjes, bewegende poppen en beren en figuurtjes, koetsen, pijpen, schipmaquettes, enzovoortenzoverder. Hééél vééél centjes waard.
En alles werkte, zelfs de man die de uitleg gaf.
Dat alles was leuk om zien en horen, maar zet zo'n zelfspelende piano en die creepy bewegende poppen (ik heb er nog nachtmerries van) in een verlaten kasteel en je hebt een waar spookkasteel om een B-griezelfilm mee te maken.
Fascinerend toch wel, hoe de toetsen van de piano's 'vanzelf' neer- en opgingen, en hoe de ogen,
het hoofd en de wenkbrauwen van de orgelspelerpop bewogen, alsof hij iedereen persoonlijk aankeek.
Zelfs de kinderen waren betrekkelijk rustig en keken hun ogen uit. Zeker toen Mr. Monopoli vernam dat Luna vandaag jarig was en hij overal enthousiast verjaardagsmuziekskes begon op te leggen.

Ja, hoe men vroeger muziek maakte: met cilinders, metalen platen en geponst papier.
Ha, nogal wat anders dan mijn 'stekkedozeke' waar 4 gigabyte aan muziek op kan. Stel u voor dat je zo'n orgelkast op uw fiets of het vliegtuig als handbagage zou moeten meezeulen - en : "Mama, mag ik de cilinder van K3 opleggen?"

Terug 'thuis' was er geen tijd om te bekomen van al dat moois, nee, we werden direct de tuin in gestuurd om het buitenspel te spelen. We hebben er trouwens een verborgen 'talent' van nonkel Jean ontdekt: hij kan schaken! Dat hij het spel tegen Bart verloren heeft, was puur toeval.
Nu kan ik hier natuurlijk beginnen met een opsomming van de spelletjes die we gespeeld hebben, zoals
-voetbal,
-volksspelen waarvan de exacte naam mij ontgaat (help me),
-pictionary,
-uitbeelden,
-primitieve basketbal
- en omtereerst een spreuk gaan overschrijven en teruglopen,
maar dat ga ik hier niet doen.
't Was leuk natuurlijk, daar nie van, maar hoe moet je daar in godsnaam gaan over schrijven zonder in een sequentiële saaie opsomming à la schoolopstel van "we hebben eerst dit en dan dat en daarna dees en op 't einde xyz gedaan", trouwens, ik weet niet meer in welke volgorde de opdrachten aan bod zijn gekomen dus zou ik bovendien de waarheid geweld aandoen. 't Meeste staat op videejooteep en beelden zeggen vaak meer dan woorden, ge moet dus maar eens komen zien.
Ik wil het wel even over het leukste spel hebben, het traphetopgeblazenballonnetjeaaneenkoordaandevoetenvanuwtegenstanders-kapot-spel. Ik wil het er over hebben omdat ik dat het leukste vond, het traphetopgeblazenballonnetjeaaneenkoordaandevoetenvanuwtegenstanders-kapot-spel.
Het ging erom dat je het opgeblazen ballonnetje aan een koord aan de voeten van uw tegenstanders moest kapot trappen. Dat was leuk. Alleen jammer dat ik er bijna direct uit lag, want het opgeblazen ballonnetje aan een koord aan mijn rechtervoet was vrijwel meteen kapot getrapt, en dat was niet zo leuk. Voor de rest was het traphetopgeblazenballonnetjeaaneenkoordaandevoetenvanuwtegenstanders-kapot-spel wel leuk, want iedereen had er plezier in en als bij wonder schoot Ewout als één van de laatsten over. Je zou verwachten dat hij het opgeblazen ballonnetje aan zijn voet allang zelf had kapotgetrapt, maar nee.

Misschien een idioot zicht, dat traphetopgeblazenballonnetjeaaneenkoordaandevoetenvanuwtegenstanders-kapot-spel, maar wel hilarisch leuk.

Terug gezellig warm binnen was het eerst ritueel van kaarskes uitblazen geblazen, inclusief wat geheppieburtei en gehiephiephoera en de verplichte fotoshoot die de nu 6-jarige Luna moest ondergaan, waarna het
AAAAANVALLEUH !!!!

was op de pannenkoeken - 't feestvarkentje scheel van de flitsen en de rest scheel van den honger. De verdeling en verorbering viel gelukkig nog binnen de gangbare normen van zedigheid, wij zijn een nette en beleefde familie nietwaar. (de uitzondering hierop -ik noem geen naam- bevestigt hier opnieuw de regel)

Wij zijn tevens nogal een vrijgevige familie, gezien het aantal cadeautjes in verhouding tot het aantal huishoudens dat hier aanwezig was, waarmee Lunaatje overstelpt werd, het kind verdronk er haast in. Niet dat ze daar problemen mee had, natuurlijk, integendeel. Ze werden allemaal gretig in ontvangst genomen, het werd algauw duidelijk dat ze van prinsesjes en puzzels houdt. (Schoonheid en intelligentie, zou ze een plaatsje bij de finalistes van Miss Belgium Beaty/Miss België ambiëren?)
Het was blijkbaar nog niet genoeg. Toen Pieter & Evelyne hun blijde intrede maakten, was haar eerste vraag: "Heb je een cadeautje mee?"
Kinderen, altijd rechtuit.

En ook enthousiast. Als ze maar kunnen rundhuppelen en bewegen, dat bleek tijdens mijn kinderdansje op een gouwe ouwe van Kinderen voor Kinderen: "Hiep Hiep Hoera". Porfiticiat aan alle kindjes ! Dank u voor de medewerking!
En dat kinderen ook niet veel nodig hebben om content te zijn, hebben ze ook weer bewezen: wat kan een simpele balpen met licht en nekkoord toch fantastisch geweldig leuk zijn! Oké, in het eerste uur hebben we de koorden van allevier al moeten 'vermaken', maar ach.
Het bleek tevens een interessante afleiding te zijn tijdens de gepasionneerde uitleg van de plaatselijk bijhorende boer van dit vakantiehuisje annex boerderij (of omgekeerd?), even later in de bijhorende kapel, toen hij uitweidde (hé, 'weidde' - 'weide', boerderij! ebt g'em?) over het al dan niet mogen slaan van onwillige koeien en het feit dat hij voor die beesten ook nog eens iedere dag te zessen moest opstaan. Zijn wij even blij dat we geen boeren zijn!
We kwamen tevens tot de onstellende vaststelling dat echte koeien niet La-vache-qui-rit-rood zijn, noch Milka-paars, maar bleu-blanc of zwart-wit en dat er uit die laatste bovendien ook nog eens melk komt !!! Man man man, wie had dat gedacht!

Ken je het grapke van 'Wit wit wit, een koe drinkt ...' En dan zeggen de meesten 'melk' en dan is dat grappig want een koe drinkt water. (of die van 'ork ork ork, soep drink je met een ...')
Mis, mensen, mis! Een koe-in-wording drinkt wel degelijk melk, liters melk, en daar kunnen Heleen, Ewout, Silke en Simon uit ervaring van meespreken. Zij hadden de eer en het genoegen de kalfjes de papfles te geven. Voilà, en 't staat nog op viedeejoo en footoo ook.

Als voorbereiding op de zware avond en nacht die nog zou volgen, werden we door onze gastvrouwe Hilde (& gastGeert?) verwend met een overheerlijk Italiaans buffet met aangepaste wijnen (klinkt alsof het geen waar is maar niets is minder waar), met tagliatelle en kiep à la paprika en kiep à la pesto en vegetarische groentjes in een kaassausje enzommmmmmmeer...



* * * * * * * * * * * * * * * * * * O * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


Rond 21 uur werd de eerste samenzwering, bestaande uit Els, Veerle, Bart, Carlos, Pieter & Evelyne, op deze 13de november, ongenadig de boze, wijde, stikdonkere Condroziaanse bossen ingestuurd ...
en de rest blijft angstig zijn beurt afwachten ... we hebben geen keus ...


* * * * * * * * * * * * * * * * * * O * * * * * * * * * * * * * * * * * * *






vrijdag, november 12, 2004

Luna-weekend, dag I

Vandemorgen was 't al koekenbak. Helemaal op mijn eentje. Maar 't had effect: diezelfde namiddag nog werden ze uitgebreid gesmaakt na een langelange rit richting Namen, Evelette, Condroz, Tahier of hoe het daar ook moge heten - ons vakantiehuis simpelweg, dat verstaat iedereen.
We werden er al direct verwelkomd door Heleen, die mij meteen ook maar een rondleiding heeft gegeven.
Na hevig gevecht tussen matras, lakens, dekbed en ik was het tijd voor wat afkoeling op de buiten. Tegen dat een halve familie de deur uit geraakte, waren we al een halve dag verder (wat zou dat morgen geven, met een hele familie?). Gelukkig had de zon op ons gewacht, evenals de nog dampende mestkar. Bovendien deed de wandeling ons dromen van de grotere luxe: mooie streek, weldoende modderbaden (waarvan we nu al een voorproefje met voetbaden kregen), kastelen met vijvers en oneindig lijkende oprijlanen, ...
Tot zijn eigen groot jolijt haalde ons ventje het ongenoegen van zijn mama en Els op de hals door zijn opzettelijke onhandigheid in het doorploeteren van modderwegjes uitgebreid tentoon te spreiden. Heel de streek kent daar nu de uitroep 'E-wout !', en velen zullen zich ongetwijfeld hebben afgevraagd of het nu om een leuze dan wel een lokroep naar een of ander vreemd diertje ging. (laat ons opteren voor het tweede, want het antwoordde steeds 'Waaa!' terug)

Tijdens het aperitief waanden sommigen (ik noem geen namen) zich even terug in hotel Sillyum in Turkije, toen de Caretta's rijkelijk de glazen invloeiden en soms al te gemakkelijk de kelen binnengleden. En terwijl zij genoten, brak de hel in het huisje los:
- Pa kreeg een paniekaanval omdat Veer & Bart nog niet gearriveerd waren (ze waren dus wel al 10 minuten te laat!!!),
- X & Y (ik noem geen namen) botvierden hun moordlust door gehakt te maken van een hoop onschuldige kippenfilets. De genocide van Tahier!
- Amber verscheurde als een bezetene de zorgvuldig ingepakte cadeautjes. Waarom maken volwassenen er toch altijd zoveel werk van een schoon papierke uit te zoeken en zich uren bezig te houden met het netjes inpakken? Hoewel... krantenpapier lijkt toch iets minder aantrekkelijk...
- 3 hyperactieve wildebrasjes moesten onder controle trachten gehouden te worden door Els & ik. Ik was de Rohypnol vergeten maar de belofte van een kleine verrassing na het actief deelnemen aan het kinderdansje, maakte veel goed.

Gelukkig keerde het tij tijdens het avondmaal en daarna: brood en spelen maakt het volk content.
Als smaakmakertje konden we een keizersnede van een koe gaan bewonderen in de stal. Net te laat op het appèl, jammer: laatkomers kregen enkel een groggy koebeest boven een plas bloed, een veearts die ingewanden terug in het arme beest propte en toenaaide, en een hond die met veel smaak de nageboorte opsmikkelde, te zien. En het kalfje natuurlijk.
Smakelijk!
Pita's, kebab en sausjes: het werd een vettige maar prettige boel, hoewel, je maakt het maar zo vettig als je zelf wilt natuurlijk, en ondertussen werd er over koetjes en kalfjes gepraat.
Onder het jonge volkje werd daarna de nuchterheid getest met behendigheidsspelletjes zoals Jenga en Villa Paletti, en ik moet bekennen, dat viel (nog goed mee).
Tot Ka het spel 'Knetter' bovenhaalde. De momenten dat er tijdens het spel níet gelachen werd, viel te tellen op 1 hand, zonder vingers weliswaar. Toegegeven, de drank heeft er wel een handje (mét vingers) in geholpen natuurlijk.
Een gedetailleerde beschrijving van alles wat daar gebeurd is zou tot een schending van de privacy leiden, maar intussen wil ik het volgende wel openbaar maken:
- dat Bart de kunst verstaat om vliegertjes te plooien met boomerang-effect;
- dat Carlos de kunst verstaat om plastieken handschoenen op te blazen tot gigantische ballon én daarbij zijn buikomvang behoudt;
- dat Veerle rare dingen begint te denken bij nep-oogjes (mini-beha???);
- dat pa's hobby 'prutsen' is (wat dat dan ook moge inhouden);
- dat Titte van zichzelf denkt dat hij fotogeniek is maar de fotografe van dienst wel slagen en verwondingen toedient (stoel wegtrekken net vóór ze gaat zitten, remember?);
- dat Annie haar roeping heeft gemist als lach op lachbanden (tip?).

En toen sloeg de slaap toe.

donderdag, november 11, 2004

elfelfelf

Lang weeeeeekenddddd dus gisterenavond mocht ik wel ne keer naar een filpmke kijken van mijzelf. "Schindler's list", een klassieker maar nog een gat in mijn cultuur, en wat is er toepasselijker op de vooravond van nen elfste november?
Sta mij toe dat ik er even een ordinaire cliché-uitspraak over doe: 't was ne goeien (oh gruwel) (gruwel van de uitspraak en gruwel van de gebeurtenissen in de film). Aangrijpend, zo in zwart-wit en met realistisch aandoende beelden. Ja, je moet 'm gezien hebben, en beter laat dan nooit.
Ik heb de hele eindgeneriek uitgezeten (uitgelegen), nadenkend over wat ik daarnet gezien had. En dan ben ik overgeschakeld naar het Journaal. En tot de moedeloze constatatie gekomen dat de mens er nog geen haar beter is op geworden. Oorlogen, moord, racisme. Ok, dat wisten we natuurlijk al veel langer, maar na zo'n film valt dat alles toch wel wat zwaarder.
Moet ik mij dan schuldig of juist blij voelen dat we vrijdag een gezellig familieweekend inzetten? Blij, dacht ik. Je moet gelukkig zijn met al het positieve dat je levenspad kruist.


Vandaag:
Verjaardagskaartje maken, dansje verzinnen, muziekceedeetje schrijven, batterijen opladen, buzze maken. En dan 's avonds ook nog eens naar de cinema gaan (wederom toepasselijke film: "Un long dimanche de fiançalles"). Jaja, 't was een drukken dag.

¯ Stash - Sadness (Pakkende song - Opwijkse groep!)

zondag, november 07, 2004

't Jonk voolk in de Waaln

Vandoahe dus noa Six Flags hewist mè Poes, Fristi, Hust, Hillehonde, Elise, Veer, Bartje, Maan, Waldo, Hélène en Cute-Face.
Ewel, twa vree tof, reehn of hèn reehn. Moeke da noh zèhn, feitelik? Mè zuk 'n bènde jonk voolk kanta niejanders of plezant zin n jè?
't Behost al met de Wèrwolf, zo'n oetene roetsbane, da haf wel ne hoeien start-off-kick veu den dah mee te behunn'n.
En ondertussn verskietn me der nie mee van da Hélène nie liever doe of over kop hoane, en ton noh ip spèln helik de Vampire en de Cobra (zinnek zuust?), nie voo mietjes dus, helik Els en ik, moja, widder kommn oardig amme dat doene, en da zoet 'n dah verbroddn ee.
De kiendjes amuzeerdihen ulder met de pèrdjes, de vlieherkes, d'otootjes, bootjes - surtoe Cute-Face natuurlik. Ze gongk zelfs al mee ip de Calamity Mine en da hoat toch wok redelik rap.

Waldo, dendien wit nie waddat ie feitelik wildihe zulle. Me zittn jist een oolf uure oan èm te trèkkn en te doene, omdat ie nie mee wildihe ip den Tutankhamon. En wulder moa zèhn da je moste skietn, dat 'n da hèren doet, dat er nietn was voo bang voo te zin, moja, 't vèntje a skrik, de skjitter, en azo bennekik dermee werehekjèrd, en je koste nie rap enoeh buutn zin. Mo nu kommet. Een kart-oolf uure derachter, as Hillehonde mè em noa 't weesee hoat, behunt dien'n tjoetie toch wel nie van dat 'n da hèren zoe doen, zo mè da skietn - m.a.w. den Tutankhamon???!!! 't Vèntje, da vanuchtend noh in zinne blwotn in e leeh bad mè pleemobielpupkes 'n videospèl zat achter te speeln! Ne ror'n kwiet zulle, zeh dakik et hezehd em ("Mijn papa heeft ne rappen auto, hij steekt al de kamions voorbij!")

Wawaster do nog ollemoale. Aja, terbinst dat de pahadders in Bugs Bunny Land ulder amuzeerdihen, zin Bartje, Eilise, Veer en ekik in 't uus van de Geest hehoane. Ge moest doa goan zittn en 't wa precies lik of da j'over kop honhk, moa da was moa optisch bedroh, dattee wel ror zunne, mo me zin der toch nie slih van hekommn.
't Skint da 't spookkot wok wèl kizzig wa, mè echte minschen-hriezels, en da Elise eur verstoptihe achter eur zuster veu ne bjinouwer mè ne hakbil. Ik zin der nie jin hewist, èja, 't moest toch entwien achter de snotters kiekn njè.

Mo, de Wèrwolf a toch veruut t' meeste succes, zelfs Waldo en Maan vondn da 't plezantste van ool - helik widder. Op 't ende zimme der zelfs 3 keern achter mekoar ip hewist; en weette waddat er wok ol zo tof oan es, daddes daje ne kee goe kunt TIERN (en uwen bijzit dwof moakn) - ne kee hoe u longn wopen zèttn, datoe zukn deuh ! En ton derachter ne kee hoe lachn mè joen eign smoel ip de foto.

Elise moeste noh wèg me eur moaten, dus zinnekik als vertehenwoordihster van de Demoriekes met de reste nog entwoasen entwa hoan eetn, in de Chi-Chi's in Overijse.
Twa lekker en hezellih, mè Mexikoanders mè nen sombrero die zin komn muziek speeln en zingen oan uus toafel...
ne geskikten afsluter van ne schwkoon'n dah !

Die avond ben ik moe maar tevreden gaan slapen.

zaterdag, november 06, 2004

Burn out

Na 3 maanden heel hard doen alsof ik druk bezig was op 't werk (tja, aan een computer kun je dat tot aan je pensioen), had ik dus vorige week met ne collega een deadline opgesteld (8/11) en ge moet nie vragen ee, opeens word ik natúúrlijk van alle kanten bestookt met vragen, opdrachtjes, vergaderingen, en dat in een periode van verlengde weekends en bijkomende congédagen (het uur extra heeft er niet veel aan verholpen) - precies of mijn entourage in Van Marcke nu pas beseft dat de grote vakantie voorbij is en dat er daar nog een meiske op IT zit dat de laatste tijd wel verdacht hoog en lang genoteerd staat in de surf-top-10.
Wat dus resulteerde in overwerk vanavond (oké, ik héb staan zeveren over 'Idool' en ezels in De Panne, ik bén naar de verjaardagsdrink geweest, ik wás te laat op 't werk) maar ach, ik mag niet klagen (maar ik doe het toch), ik ben blij dat ik werk heb, joepie. Kijk eens omhoog, zie je dat gat in de lucht?

Iets anders nu. Straal ik de laatste tijd misschien onbewust teveel negatieve of juist positieve energie uit, ben ik zo vurig voor deze blog of is het gewoon toeval? Vanavond was er wééral brand in de buurt (Vredelaan), had nogal wat loeiers gehoord, pa had ze zelfs gezien (amai). Curieus als ik ben, een uur of wat later ingelogd op een website die bericht over branden en accidenten (néé geen ramptoeristsite, wél een forum bedoeld voor professionele hulpverleners) et voilà, gevonden. Daarna ingelogd op de fiets en eens poolshoogte gaan nemen, en ja, 2 verdiepingen van een woning zagen er vanbinnen helaas nogal een beetje afgebrand uit. Daarna ingelogd op blogspot en zie, ge hebt weeral wat te lezen ... en te oordelen ?

Ikke ramptoerist? NO WEI !
Mórgen wordt een ramp: met 11 klein mannen naar Six Flags! ;o)

Benieuwd hoeveel kilo de overlevingspakketten deze keer zullen wegen...


donderdag, november 04, 2004

Herbron jezelf...

... en ga naar zee.
't Was intussen alweer een paar maand geleden dat ik nog eens langer dan 2 dagen mijn werk achter mij had gelaten... deze keer in schril contrast met die vorige reis maar daarom niet minder deugddoend. Ja, op 't gemaksken ee, lang slapen, (gaan) eten, wandelen...

't Moest weer lukken, er gebeurt daar altijd wel iets in De Panne als wij daar zijn: is het geen drenkeling of een vermiste, dan is het wel een brand. Op de zeedijk, maar veel hebben we er niet van gemerkt want we zaten in de Fermette ons pompoensoepke op te slurpen.
De dagen erna zijn we weer ramptoeristje gaan spelen maar dat 'ramp' is er een beetje teveel aan. 2 keer de zeedijk afgespeurd maar geen spoor van brand te bekennen, ook niet na de beelden op het VTM-, VRT- en Focusjournaal.
Wat ik wél gezocht én gevonden heb is de webcam op de Esplanade. Volgende keer zwaaien als je daar nog eens passeert!

Innerlijke rust vind je er ook. Zo op een mistige Allerzielenavond op het strand gaan wandelen; geen wind, geen echte koude, alleen het zachte ruisen van de zee, op een strand zo breed dat je met je ogen toe kunt wandelen, al is het zicht op die vrije natuur en het oneindige nog beter... eerst de grijze mist, daarna de licht oranje-paarse gloed van een ondergaande zon, en vervolgens de duisternis die haast onmerkbaar als een sluier zachtjes neerdaalde, het had allemaal iets... bevreemdends, iets triestig ook, vooral op zo'n symbolische novemberdag, maar God, wat vind ik dit zalig (zoiets moet je natuurlijk niet doen als je depri bent natuurlijk)... een eenvoudige strandwandeling, meer moet dat voor mij niet zijn, en als er daarna ook nog eens pannenkoeken en warme choco volgen...