The day after

Die ochtend kwam iedereen doodvermoeid naar beneden gesloft, zich afvragend of die nachtmerrie van vannacht nu echt dan wel gedroomd was. Uit de gesprekken aan tafel bleek algauw dat iedereen blijkbaar ongeveer hetzelfde had beleefd, dus moest het wel echt gebeurd zijn, maar nog vreemder was dat de nachtmerrie blijkbaar verdacht plezant was geweest.
En was Annie nu wel echt gewond, want zij stond als een moederkloek voor haar kuikens vrolijk eieren te ... bakken.

En daarna werden we weer de zompige buitenwereld ingestuurd. Gelukkig deze keer zonder verplichting: gewonden, zieken (Ewoutje zat met het sch**t) en suffers mochten thuisblijven.

Laten we even overschakelen op de lagere-school-opstel-stijl:
Het was mooi weer, de zon was van de partij. De frisse buitenlucht deed deugd. We wandelden door bossen en modder en zagen echte kastelen en echte ezels (dus niet die al heel 't weekend in het huisje verblijven). Toen we pauzeerden hebben we gedronken en mochten we chips eten.

Ooit al een ezel horen balken? Dat zegt dus écht wel 'I-A' en wel héél erg luid. Weeral wat bijgeleerd.
De kinderen wilden in een veld per se, naar het slecht voorbeeld van opa, een maïs stelen. Maar wat kan een kind toch content zijn met zoiets!
Elkeen beoordeelde bloedserieus zijn aanwinst:
- "Ik heb ne groten!"
- "Ik heb ne langen!"
- (Simon:) "En ik heb ne kleinen!"
Geert en ik keken elkaar veelbetekenend aan...

De maïskorrels werden enthousiast aan de man/vrouw gebracht. Heleen was nog de slimste; zij maakte er winst op. Maar de anderen deelden gratis uit en dat had meer succes, er was dus niet echt sprake van concurrentie.
We passeerden het heiligdom van vannacht, om nog een laatste d(r)ankgroet te brengen aan de Heilige Jupiler, alleen jammer dat die inmiddels weer ten hemel was opgestegen (en op mysterieuze wijze neergedaald in onze keuken??), gelukkig resideerde nog een Zalige Jenever in één van de rugzakken.
Als om te bewijzen dat we daar wel effectief geweest waren, moesten er nog groepsfoto's gemaakt worden (op de 'Cheeeeeeese-manier, al produceert je daar volgens mij alleen maar krampachtige smoelen mee...)

Een eindje verder splitste de groep in doorzetters en caféhangers... en toch kreeg iedereen 's namiddags dezelfde etensrestjes van de voorbije dagen voorgeschoteld, is dat nu eerlijk?
Nee serieus, 'restjes' klinkt inferieur maar het smaakte evengoed.

En dan, de volgende opdracht: met lood in de schoenen gaan inpakken.
Niet gemakkelijk zunne; met dat lood in uw schoenen.
Tja, er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan... de tijd van te komen was allang gegaan en de tijd om te gaan was nu gekomen.
(Voor de jonge generatie althans, de tweede leeftijd kon zich nog een overnachting permitteren.)

Vermoeid, maar met een gelukzalig gevoel, namen we afscheid ...

Au réservoir,
tot volgend jaar?

------------------------------------------
Sta mij toe nog even mijn liederlijke vrijheid te uiten:

So we say
thank you for the weekend
the walks and gaming
thanks for all the joy they're bringing
Who can live without it
I ask it all honesty
what would life be?
without family and fun
what are we?
So we say
thank you for the weekend
for giving it to me ...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Opgedragen ter ere van Hilde Mulleman & Geert De Vuyst, (en medewerkers), die enorm veel werk en liefde in dit geslaagde en keicoole weekend hebben gestoken, waarvoor onzen allergewaardeerde dank.
Bis! Bis! Bis!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


PS: tijdens het typen van dit stukje op een verkeerd knopje gedrukt en alles foetsie. Alles opnieuw getypt. Op 't einde tot de constatie gekomen dat de originele tekst toch nog in een ander vensterke openstond... grrr