De Ringelingschat

Eindelijk, de Grooten Dag voor Pieter en Evelyne!
De zon was niet van de trouwpartij, maar Evelyne gelukkig wel.
Voor één keer was een samenscholing van meer dan 25 personen in zondagse outfit op zaterdag op straat toegelaten, voor het Gentse stadhuis dan nog wel - we hebben in ieder geval geen Flikken gezien.

Als was het een pretparkattractie (volgens Ka) moest je binnen in groepen je (trouw)beurt afwachten, waarna in een geheimzinnig en gezellig (?) intiem familiaal onderonsje de officiële trouwgeplogendheden werden afgehandeld, al gebruik ik het woord geplogendheden hier misschien niet in de juiste context, maar het geeft wel meer cachet aan de hele beschrijving van het belangrijke gebeuren.

Het tweede, meer persoonlijke gedeelte ging in de achterliggende ruimte door, deze keer mocht de massale opkomst van ramptoeristen (grapje!) getuige zijn van het ja-woord en de ringeling.
En ekik maar foto's trekken (en stiekem filmen).

Niets beter dan na die plechtige omstandigheden u eens laten hangen op café. Onder leiding van het kersverse bruidspaar trokken we met z'n allen naar de dichtsbijzijnde drankgelegenheid om het wereldprobleem van overbevolking eens aan den lijve te ondervinden, maar droog kwamen we evenwel niet te staan. We hoffen het glas (al dan niet Druïde) op het geluk van de pasgehuwden, als opwarmoefening voor de armspieren die die dag nog ferm zouden belast worden.

Aan 't einde van dit begin trokken we nog efkes huiswaarts, om een voorbereidend maagbodempje te leggen en er daarna pas echt in te vliegen (en niet alleen in den drank).
Ik onmoette er mensen die ik kende en mensen die ik verondersteld werd te kennen, en mensen die ik niet kende, maar dat blijkt nu eenmaal een wet te zijn op recepties waarvan je zelf niet de gastheer/vrouw bent.

Als de kindjes zich buiten niet tegoed deden aan de regendruppels dan liepen ze wel achter de hapjes aan (die ze soms met een raar gezicht aan mama of papa kwamen overhandigen). Dat de lekkernijen zich boven hun neus bevonden kon ze niet tegenhouden. Hun protestactie voor meer 'krokmesjeus' baarde in het eerste opzicht niet veel resultaten, en ook niet in het tweede opzicht. Ik zag nog slechts één levering passeren.

Het zootje ongeregeld werd na de receptie deskundig tot een zootje geregeld herleid: iedereen kreeg een tafelnaamkaartje en aan tafel was het enkel nog kwestie van uw eigen naam te herinneren.
Wat volgde was een waar festijn voor mijn kieskeurige smaakpapilletjes: zalm! bladerdeegje! gegratineerde aardappeltjes! wit vlees! gekookte groentjes! ijstaart! fruitjes! Mijn smaakpapilletjes schreeuwden 'We want more!' Maar mijn buikje protesteerde 'Genoeg!' En maar goed ook of ik was de dansvloer niet meer op geraakt.

De eerste muziek was voor de kindjes het signaal om weer in volle beweging te komen en het was blijkbaar nodig ook. 3 pagadders in the spotlight, de ziel uit hun lijfjes dansend, prachtig.
Maar de toon was pas echt goed gezet na de openingsdans. Van Amber die krampachtig de dansbewegingen van nonkel Fristi probeerde na te bootsen (van 'opkijken naar' gesproken!) tot het traditionele (ontsporende) treintje.
Ik geloof dat we met z'n allen de Kyoto-norm hebben overschreden.

Niet zo ver van het feestgedruis werd een geïmproviseerd kinderkamp opgericht, waar we de drie jongste in een slaapzak dropten, als hint naar Klaas Vaak. Het heeft even geduurd maar dan heeft hij toch toegeslagen en ze ontvoerd naar dromenland. Alleen Heleen gaf er niet aan toe; zij vermengde zich professioneel onder de dansbende.

Wij zijn toch rare wezens: ons eerst volproppen met eten en dan bewegen om de calorieën er weer af te krijgen; volgieten met drank om het er vervolgens weer uit te zweten.
Maar als dat op zo'n manier kan gebeuren, beleef je er alleen maar plezier aan. En dat is toch 't belangrijkste!
Ik kijk er al naar uit: who's next ??? (eh..., oeioei, ikzelf misschien?)

Pieter en Evelyne, ge moogt nóg trouwen! (of euh, misschien toch maar beter niet...)

PS: 't was ne goeien deejay, waarvan hier bewijs.