Zen

Na de drukte van gisteren en een ganse voormiddag liggen stinken in mijn nest was het tijd voor wat verfrissende, kalme ontspanning.
Bij mij uit zich dat in 'foto's trekken'. Staat met stip op 1 in mijn hobby-top-3.
Op zoek gaan naar dat éne mooie onderwerp, geduldig wachten tot het windstil wordt voor dat bloemetje, of tot het kind mooi lacht, of voorzichtig een beestje naderen, de hoek bepalen, scherpstellen, afdrukken. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. 10, 20 keer hetzelfde onderwerp.
Nooit ben ik zó geconcentreerd, zó afgesloten van de buitenwereld - bijna autistisch -als wanneer ik op fotopad ben. Dan ben ik pure Zen ... al sluit ik niet uit dat ik soms wel eens zenuwachtig word wanneer het scherpstellen maar niet wil lukken, maar de voldoening is des te groter als daar opeens de perfecte foto op de display verschijnt.
Na één uurtje met 100 foto's thuiskomen is geen uitzondering. Maar als ik de allerbeste uitzoek, blijft er hooguit 5% van over.
Of mij dat nu een goeie of een slechte fotograaf maakt, kan me niet schelen: hoe meer foto's je trekt, hoe meer goeie er tussen zitten, en ondertussen leer je bij. Niet voor niks is digitale fotografie zo handig.

Waarom ik altijd maar weer foto's ga nemen?
Rustgevend, zoals ik al zei.
Het gevoel hebben dat ik iets kán, waarvoor andere mensen in bewondering staan; dingen creëren die mezelf en anderen plezieren en waarderen; dát is mijn hoogste doel in de fotografie, en dát is het hoogste doel in het leven.


Na dit lichtelijk filosofisch gezwets, laat ik jullie nu graag genieten van mijn februari-fotoreportage. 't Is een .exe-file (6,41 Mb) die je kunt downloaden. Geluid aanzetten, achteroverleunen en genieten maar!

Hint: niks is zo fijn als een reactie op mijn foto's te horen/lezen... daar doet ne mens het toch voor hé...