Antwaarpe

Een emotionele begrafenis. Begrafenissen zijn altijd emotioneel; zelfs al kende je de persoon in kwestie niet zo goed. Je staat een uur lang bewust stil bij het veel grotere leed van anderen. En dan die begrafenisstoet. Achter de lijkwagen lopen, dacht niet dat dit nog gedaan werd. Andere weggebruikers tonen en laten 'voelen' dat je in rouw bent. Toen ik achter mij keek, verbaasde ik me over de wel erg lange rij mensen die mee wandelde. Aline was een goed mens.

Els en ik maakten van deze trieste nood om helemaal richting Ekeren af te zakken, de deugd om ons es in het Antwaarpse stadsleven onder te dompelen. Het weer zat alvast mee, aangenaam warm. Veel volk, maar niet overdreven. Ons eerste doel bestond erin voedsel te zoeken, liefst op een gezellig terrasje. Ontdekken was nog niet zo moeilijk, maar je moest nog een plekje kunnen veroveren ook. Honger maakt een mens ongenadig. Mensen wégkijken. Gaan zitten en blijven zitten. Met de nodige beleefdheid, uiteraard.

Toen onze magen gevuld waren had ik gehoopt mijn bankrekening wat te ledigen op de Meir. Maar dat was buiten mijn cultuurminnende zus gerekend. Welgeteld één winkel zijn we binnengestapt, één! (maar beide ook wel met een zakske buitengestapt)! En dat op heel Antwerpen, dat bovendien - tot mijn verbazing - sommige populaire ketens gewoonweg dúbbel heeft! Ach, misschien maar best ook. Mijn kleerkast en kamerkapstok staan al lang op springen...

We gingen dus de toerist uithangen. Ons gevoel leidde ons naar de toerististe plekjes, als daar zijn de O.L.V.-kathedraal -zo enorm groot en imposant dat je er nog naast zou durven kijken-, de Schelde waar we eventjes als Kaat uit het TV1-programma Kaat & Co figureerden, het Steen met Lange Wapper, de Grote Markt met Brabo. Alle beelden steevast afgrijselijk groen en witte-derrie-ondergescheten - jammer. En maar Japannertje spelen (=foto's trekken)!
De echte Japanners trouwens, die zou je ook es op foto moeten zetten. Vrouwtjes met parasolletjes, mannetjes met zwaargewicht-digitale camera's die waarschijnlijk de grootte van dat andere ding dat kan 'zoomen & schieten' moet compenseren :o)

Maar ons toeristisch gevoel was niet altijd juist. Zo was Els ervan overtuigd dat ze de Groenplaats had ontdekt, toen ze in de verte een boompje zag.We eindigden in alle rust op een écht groene plaats, het stadspark. Daar sloegen we serieus aan het twijfelen of we niet per ongeluk naar Marokko waren gebeamd. Want we liepen er als bijna enige bleekscheten. Vervelend dat die gasten u ook áltijd iets toeroepen als je er passeert - heb ik in mijn thuisstad ook al ondervonden. (dat maakt me nog geen raciste, verre van, maar toch)

Na een halve dag tsjoolen op één halve-liter-waterflesje, hadden we dat terrasje op de Wapper wel verdiend. Kleine teleurstelling: de dure 'sinaassap natuur' riep hooggespannen, watertandende verwachtingen op, maar wat ik voor mijn neus kreeg was slechts een klein glaasje, aangelengd met -godbetert- spuitwater! Blèh! Het wapperen om de rekening was dan ook niet van harte.

En dan: rushen naar het station, rusten in de trein. Hebben we ook nog goed gelachen. Er zat daar ene die kei-homo was, samen met zijn vriendje. Echt zo'n type dat je denkt alleen maar te zien in overdreven sketches op teevee. Had écht alles: spannend t-shirt met fluogeel gaatjeshemdje erboven, zonnebril, haar stijf van de gel, oorringen, verfijnd stemmetje in hoge toonaard met de typische homo-S - die op de koop toe ook nog es aan het bellen was met zijn mama ("Ik sie u dan morgen, hé mama? Jaaa, saluutjes!"). Hilarisch. Jammer dat ons gratis entertainment na een halfuurtje al afstapte...


Els, 'k heb Antwerpen nu wel aan de buitenkant gezien, waarvoor dank, maar volgende keer wil ik toch voor de binnenkant gaan (=shoppen!!!). Een rechtstreekse trein heen en terug, niks is toch makkelijker? Had ik al véél eerder moeten doen!

------
Mag ik jullie dan na het lezen van deze epistel nog een klein fotoreportageke aanbieden? (.exe-file met muziekske Plastyc Buddha - Private)
(en denk erom, één woordje commentaar kan al zo'n goed doen...)