Opstaan!

Ik snap niet hoe ik tegenwoordig 's ochtends uit bed geraak.

Als ik de regen tegen de ruiten hoor kletteren,
de wind hoor suizen,
en in een koude kamer
buiten op druppels en duisternis staar

Als ik nog moe ben
nog half in mijn dromen verzonken
mijn ogen amper open krijg

Als mijn werk saai is
en daarna moet ik nog dit en dit en nog dat

terwijl mijn bed zo warm
zo zacht
zo gezellig is

dan is de goesting

om op te staan en kou te lijden in de badkamer en twijfelend voor mijn kleerkast te staan bibberen en vervolgens op mijn fietske duisternis wind koude regen verkeer steile bruggen te gaan trotseren om daarna zwetend op het werk te arriveren om weer in slaap te vallen achter mijn bureau en zelfmoordneigingen te krijgen van kattevalse bitchen la roux en gossip en de honderdduizendste keer papillon van the editors en die idiote reclames op de radio en lastig gevallen te worden door ongeduldige of domme klanten

vér te zoeken

En wil ik het liefst van al
mij omdraaien
opkrullen
induffelen
en weer wegglijden in een zalige slaap

Niets doen
Niets denken
Niets.
Is dat zóveel gevraagd?