Pasen in een eierdop

Paasklokken deden mij uit m'n bedje donderen. Er groeide meteen een blauw paasei op m'n kop, dat die dag nog vele mooie kleurtjes zou aannemen. (op andere dagen zou ik dit gewoon onder de noemer 'buil' hebben geklasseerd). In de tuin zag ik nog net de paashaas weghuppelen, al kan dat ook een waanvoorstelling zijn geweest als grappig neveneffect van de gevolgen van het uit mijn bed donderen. Nu, zo was ik al alvast niet met het verkeerde been uit bed gekomen.

Ja, zelfs uit je bed donderen kan een mens als positief ervaren. Eén ei had ik alvast (op mijn hoofd), de andere, chocolade-eieren lagen beneden niet onaangeroerd in een mandje: een huisgenoot had stiekem al van een ei geproefd en had gedacht dat te camoufleren door er een chocoladen beestje uit te doen piepen, alsof het net uitgekomen was, ware het niet dat het beestje in kwestie een uit de kluiten gewassen kip betrof.

Aan de paastraditie getrouw trok de familie op z'n paasbest in karavaan op paasbedevaart naar de paastorie van nonkel Robert om samen het paasgebeuren te vieren; dit jaar met 1,5 feestneuzen erbij (Mieke's grote vriendje en Veerle's kleine nog-net-niet-babbietje).

't Was weer al een tijdje geleden maar vandejaar hadden we weer spaghetti-moment in de tuin: willen of niet, als je familie bent is het verschijnen op de familiefoto nu eenmaal een verplicht nummertje en dienen nog-niet-familieleden zich zo afknipbaar mogelijk op te stellen.

Om in de paassfeer te blijven, zijn we die dag ook allemaal een beetje konijn (die schijnen ook iets met het paasgebeuren te maken te hebben) en mogen we steevast rauwkost (met wat vleesjes weliswaar) naar believen achter de kiezen steken. De jongste konijntjes kregen daarenboven nog frietjes, maar werden er deskundig een paar afhandig gemaakt door de oudere konijntjes.

Maarrrr er was nen deserteur in ons midden: le Padre Familias, the Big Boss ging nog goede daden gaan verrichten bij de Chinezen. Hij liet een vrouw, 3 kinderen en 4 kleinkinderen achter, voor een week, en dat op Pasen, dé familiedag bij uitstek (gelukkig had hij nog samen met ons het brood gebroken en de wijn gedronken).Had het van zijn kleinkinderen afgehangen, dan hingen ze nu nog aan zijn broek en vest: "Opa! Niet weggaan!" "Opa! Kusje!". Hartverscheurend.

5 minuten na de uitwuifplechtigheid (ganse familie op den dorpel) kreeg 't vrouwke gsm: ventje had vergeten afscheid te nemen van zijn allerliefste...Snif...

Ewoutje had van z'n meter eendjes gekregen om te vissen. Je bent geen kind als je dat niet direct wil proberen, en als de grote mensen aan tafel nog aan de fles zitten moet je inventief zijn. Dus toen Els de drank 'langs den anderen kant' wou gaan lozen, vond ze 4 loze vissertjes in de toiletruimte, hengelend naar 3 eendjes... drijvend in het petieterige lavabootje (gelukkig hadden ze dat ander sanitair meubel niet tot visvijver omgedoopt).

Na een familieraad werd met rechtsgeldige democratische stemming het verdere verloop van de namiddag bepaald. Eerst de Ijzertoren met een bezoekske vereren, daarna dessert. Maar eerst de recordpoging "zoveel mogelijk mensen in zo weinig mogelijk auto's". In alle commotie die hierrond ontstond vond één zielig meisje (ikke) geen plekje meer, en gaven 2 wagens elkaar (bijna?) een kusje.

De Ijstoren dus (volgens Luna). Kort samengevat: filmpje, opstijgen, mistig uitzicht, level per level (volgens Ewout) het museum afdalen, een paar loopgraven ondervinden, ontploffingen meemaken, vergast worden, briefjes schrijven, weg. 'k Vond die Ijstoren interessant maar toch een beetje teveel levels hebben maar 't was soms wel een beetje spannend, er zijn alleszins veel doden gevallen. Uiteraard is de 'jeugd' gewonnen, wij waren eerstes klaar en hebben dat gevierd met een cafébezoek, terwijl de verloren 'oudjes' de afwas moesten doen.

Den dessert hadden we wel verdiend en het ontbrak er niet aan: ijstaart, taart, koekjes, sjokomoes, paaseieren. Toen Els zag hoe er gretig in een lege kom nog naar een scheetje smeuïge bruine substantie werd gezocht, troonde ik een 2de, volle kom op tafel en dat werd met luid gejuich en een daverend applaus onthaald. Vooral Evelyne's gezicht lichtte op als een heldere ster aan de donkere hemel.
Ne mens heeft soms niet veel nodig om tot het volmaakte geluk te komen.

Vóór de volgende hoorn des overvloeds aanrukte hadden we nog tijd voor wat bezigheidstherapie. Er werd getennist, gekaart, gepuzzeld, gekwetterd, ge-wie-is-het, kortom, voor elk wat wils. Ook na het avondmaal liep de therapie voort: de kindertjes onvermoeibaar hossend in de tuin, de jeugd van tegenwoordig aan het tv-scherm gekluisterd, en de midlifecrisisrisicogroep wééral aan de afwas, bijgestaan door wat jongere afwashulpjes.

En azo weer ne gesjellige Pasen gepasseerd... volgend jaar met minstens ééntje bij, en wie weet, hopelijk nog meer...