Met de fiets naar het werk, ik zou niks liever willen. Het zijn 10 minuten van wakker worden, van bezinning, van dromen, van genieten van de buitenlucht (en hoe kouder hoe liever), van ontspanning of inspanning. Vaak zit ik zomaar wat te dagdromen (en besef ik niet eens of ik wel op een veilige manier de straat ben overgestoken, laat staan dát ik de straat ben overgestoken: het automatisme zal de uitkijkreflex wel hebben overgenomen), maar af en toe heb ik, naast de nodige (onbewuste)aandacht voor het verkeer, ook (bewuste) aandacht voor de kleine dingen des levens:
In putje winter maakt de koude 's ochtends me wakker, 's zomers geniet ik van het zonnetje...
Ik zie de viooltjes op het rond punt...
Achter mij zie ik de zon opkomen of ondergaan, soms met machtig mooie luchtkleuren...
Ik ruik het pasgemaaide gras in de berm...
Ik zie de felgele paardenbloemen, zomaar van tussen de stenen piepen...
Boven het verkeer uit hoor ik enkele vogels fluiten...
's Winters zie ik de maan boven de spoorweg...
Ik zie de bosjes narcissen en bloesems ontluiken, teken van lente, of de blaadjes vallen, teken van herfst...
De geur van het frietkot 's middags geeft me extra goesting om te eten...
Dankzij het lange stuk veilig fietspad, kan ik dit allemaal in mij opnemen... een kleine bron van levensenergie aan het begin van de dag, en van rust aan het eind.
Telkens 10 minuten fietsen (in totaal minstens 50 km op 1 week) naar school, stad, sportaccomodatie of werk: net niet teveel, net niet te weinig.
Zo is het al gans m'n leven, en zo is het goed.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten