Zaterdag was weer zo'n zalige urbex-dag. Fotograferen, warme douche, afhaalchinees bij kaarslicht: meer moet dat niet zijn.
Met Christophe en nog 2 'vriendjes' zijn we voor de tweede keer de beruchte Forges de Clabecq (staalfabriek met hoogovens aan de rand van Brussel in Tubize, gesloten in 1997, indertijd frequent in het nieuws) gaan bezoeken.
Via een paadje langs het gigantische domein kwamen we aan de plek waar je onder de omheining door kan kruipen. Even twijfelden we, we hoorden machines aan het werk. Zijn ze op zaterdag ook met afbraakwerken bezig? De afvalbergen hinderden ons zicht, dus we besloten ons toch op het domein te begeven.
We hadden geluk. Geluid kan ver dragen, de afbraakmonsters bevonden zich op enkele honderden meters van ons vandaan.
Het skelet dat er 3 weken geleden nog stond, was reeds verdwenen.
Over puin en gruis en modder en door stekelige begroeiing baanden we ons een weg naar het lager gelegen gebied van de gebouwen die nog overeind staan.
Daarvoor moesten we ook een spoorweg oversteken. Tot onze verbazing bleek die nog in gebruik, enkele tientallen meters verder stond een goederentrein klaar voor vertrek.
Toch waagden we ons zo snel mogelijk over de sporen, hopend dat de machinist ons niet zou zien.
We beslisten om eerst de 'toren' te beklimmen. Ik heb de treden niet geteld maar het waren er véél. Heel veel. Hoe hoger we klommen hoe meer wind we vingen. Alles is volledig open, weet je. Ik trok de rits van mijn truitje wat hoger.
Er leek maar geen eind aan de trappen te komen.
Als je dacht dat je er bijna was, bleken er nog 3 verdiepen te zijn.
En als je dacht dat je er helemaal was, waren daar nog trappen.
Bijna helemaal boven was het haast niet meer te doen van wind. Stabiel een foto nemen was praktisch onmogelijk.
Ik ben dan maar terug afgedaald, naar een gedeelte met een even mooi zicht maar een beetje beschut tegen de wind. Je kon Brussel zien liggen...
We vergaapten ons aan de complexiteit van deze gigantische constructie, en de vernuftigheid waarmee dit ontworpen en gebouwd is. Het is bijna niet te geloven. Zo groot allemaal, en al die buizen, grote en kleine, ontelbaar veel. Metertjes en hendels en knopjes en kranen, reuzengrote machinerie...
Je voelt je heel klein en nederig. En dom. Je zal het maar uittekenen en bouwen, en dan moet alles nog werken ook. Hoe spannend zal de inwerking-stelling niet geweest zijn, hoeveel lawaai en warmte produceerde dat, wat déden al die duizenden arbeiders hier in godsnaam?
Ja, zoiets maakt indruk op je, zeker als je er middenin staat. Nu hoor je enkel de wind, de vogels, in de verte het gegrom van afbraakmonsters, en af en toe een trein die voorbijraast. Hier en daar ligt nog een helm, een handschoen, een pet, werkschoenen, laarzen. Ook sleutels, kalenders, administratie, technische tekeningen, logboeken, boekhouding: het ligt er allemaal als stille getuigen van een intens en soms woelig verleden.
En de natuur neemt terug over: het groene mos en onkruid passen wonderwel samen met de roestige kleuren.
Dat alles vastleggen op foto is niet eenvoudig. Er is zoveel te zien, er staat zoveel opéén en het is zo groot: je moet er geweest zijn om te weten wat het is, want wat zegt nu zo'n miezerig fotootje? Toch voel ik dat ik er redelijk goed in ben geworden, in dat overbrengen van beelden en emotie.
Van al die inspanningen (klimmen, bewonderen, wind trotseren, fotograferen) krijg je honger, dus we daalden terug af om op begane grond onze magen te vullen. Aaaah, dan kan een simpel broodje tonijn toch zo smaken!
Even later en even verder gingen we nog een hoogbouwtje binnen. Het was er donker, er zijn amper ramen. Maar tot onze verwondering ontdekten we op de eerste verdieping een grote spot die brandde. Behoorlijk strategisch geplaatst, want het oogverblindende licht scheen op het trappenhuis en creëerde artistieke schaduwen. De stroom kwam van via een kabel die behoorlijk onveilig was aangesloten op een elektriciteitskast.
Cool! Het maakte het gebouw meteen een stuk interessanter om te fotograferen.
Aan de overkant troffen we een soort voorraad-hangar aan. Het lag vol met grote en loodzware tandwielen en andere ondefineerbare 'wisselstukken'. Stoffig en verroest, maar het was niettemin een geweldig zicht, vooral toen de zon erop begon te schijnen.
Zonnestralen en schaduwen zijn heel vaak een dankbare hulp in het maken van foto's – het beeld krijgt er een totaal andere dimensie door.
Ik kroop onder een hekken door om aan het hellend vlak aan de overkant te geraken. Van daarboven had je een formidabel zicht op de hangar.
Ook even verder trof ik uiterst fotogenieke machinerie aan.
Aaah, wat een fotografisch paradijs is dit toch!
Je kunt er dagen aan een stuk ronddwalen en fotograferen. En dan opnieuw beginnen en tot de ontdekking komen dat je nóg niet alles gezien hebt.
Maar het rondslenteren, klimmen, kruipen, sleuren met rugzak en statief en geconcentreerd fotograferen eisen op den duur hun tol. Een goeie zestal uur na onze aankomst begon de vermoeidheid toch toe te slaan. Het lukte allemaal niet zo heel goed meer voor sommigen onder ons.
We namen dezelfde weg terug naar de onofficiële uitgang, hier en daar toch nog wat 'plaatjes schietend'.
Wie weet wat er de volgende keer met de grond gelijk gemaakt is...
Nooit geweten dat zo'n industrieel, vervuil(en)d complex mij zo kan fascineren. Het is van een ongeziene, en ondergewaardeerde schoonheid.
Industrie is voor mij niet langer het synoniem van lelijkheid en afschuw, maar van schoonheid en bewondering.
Met Christophe en nog 2 'vriendjes' zijn we voor de tweede keer de beruchte Forges de Clabecq (staalfabriek met hoogovens aan de rand van Brussel in Tubize, gesloten in 1997, indertijd frequent in het nieuws) gaan bezoeken.
Via een paadje langs het gigantische domein kwamen we aan de plek waar je onder de omheining door kan kruipen. Even twijfelden we, we hoorden machines aan het werk. Zijn ze op zaterdag ook met afbraakwerken bezig? De afvalbergen hinderden ons zicht, dus we besloten ons toch op het domein te begeven.
We hadden geluk. Geluid kan ver dragen, de afbraakmonsters bevonden zich op enkele honderden meters van ons vandaan.
Het skelet dat er 3 weken geleden nog stond, was reeds verdwenen.
Over puin en gruis en modder en door stekelige begroeiing baanden we ons een weg naar het lager gelegen gebied van de gebouwen die nog overeind staan.
Daarvoor moesten we ook een spoorweg oversteken. Tot onze verbazing bleek die nog in gebruik, enkele tientallen meters verder stond een goederentrein klaar voor vertrek.
Toch waagden we ons zo snel mogelijk over de sporen, hopend dat de machinist ons niet zou zien.
We beslisten om eerst de 'toren' te beklimmen. Ik heb de treden niet geteld maar het waren er véél. Heel veel. Hoe hoger we klommen hoe meer wind we vingen. Alles is volledig open, weet je. Ik trok de rits van mijn truitje wat hoger.
Er leek maar geen eind aan de trappen te komen.
Als je dacht dat je er bijna was, bleken er nog 3 verdiepen te zijn.
En als je dacht dat je er helemaal was, waren daar nog trappen.
Bijna helemaal boven was het haast niet meer te doen van wind. Stabiel een foto nemen was praktisch onmogelijk.
Ik ben dan maar terug afgedaald, naar een gedeelte met een even mooi zicht maar een beetje beschut tegen de wind. Je kon Brussel zien liggen...
We vergaapten ons aan de complexiteit van deze gigantische constructie, en de vernuftigheid waarmee dit ontworpen en gebouwd is. Het is bijna niet te geloven. Zo groot allemaal, en al die buizen, grote en kleine, ontelbaar veel. Metertjes en hendels en knopjes en kranen, reuzengrote machinerie...
Je voelt je heel klein en nederig. En dom. Je zal het maar uittekenen en bouwen, en dan moet alles nog werken ook. Hoe spannend zal de inwerking-stelling niet geweest zijn, hoeveel lawaai en warmte produceerde dat, wat déden al die duizenden arbeiders hier in godsnaam?
Ja, zoiets maakt indruk op je, zeker als je er middenin staat. Nu hoor je enkel de wind, de vogels, in de verte het gegrom van afbraakmonsters, en af en toe een trein die voorbijraast. Hier en daar ligt nog een helm, een handschoen, een pet, werkschoenen, laarzen. Ook sleutels, kalenders, administratie, technische tekeningen, logboeken, boekhouding: het ligt er allemaal als stille getuigen van een intens en soms woelig verleden.
En de natuur neemt terug over: het groene mos en onkruid passen wonderwel samen met de roestige kleuren.
Dat alles vastleggen op foto is niet eenvoudig. Er is zoveel te zien, er staat zoveel opéén en het is zo groot: je moet er geweest zijn om te weten wat het is, want wat zegt nu zo'n miezerig fotootje? Toch voel ik dat ik er redelijk goed in ben geworden, in dat overbrengen van beelden en emotie.
Van al die inspanningen (klimmen, bewonderen, wind trotseren, fotograferen) krijg je honger, dus we daalden terug af om op begane grond onze magen te vullen. Aaaah, dan kan een simpel broodje tonijn toch zo smaken!
Even later en even verder gingen we nog een hoogbouwtje binnen. Het was er donker, er zijn amper ramen. Maar tot onze verwondering ontdekten we op de eerste verdieping een grote spot die brandde. Behoorlijk strategisch geplaatst, want het oogverblindende licht scheen op het trappenhuis en creëerde artistieke schaduwen. De stroom kwam van via een kabel die behoorlijk onveilig was aangesloten op een elektriciteitskast.
Cool! Het maakte het gebouw meteen een stuk interessanter om te fotograferen.
Aan de overkant troffen we een soort voorraad-hangar aan. Het lag vol met grote en loodzware tandwielen en andere ondefineerbare 'wisselstukken'. Stoffig en verroest, maar het was niettemin een geweldig zicht, vooral toen de zon erop begon te schijnen.
Zonnestralen en schaduwen zijn heel vaak een dankbare hulp in het maken van foto's – het beeld krijgt er een totaal andere dimensie door.
Ik kroop onder een hekken door om aan het hellend vlak aan de overkant te geraken. Van daarboven had je een formidabel zicht op de hangar.
Ook even verder trof ik uiterst fotogenieke machinerie aan.
Aaah, wat een fotografisch paradijs is dit toch!
Je kunt er dagen aan een stuk ronddwalen en fotograferen. En dan opnieuw beginnen en tot de ontdekking komen dat je nóg niet alles gezien hebt.
Maar het rondslenteren, klimmen, kruipen, sleuren met rugzak en statief en geconcentreerd fotograferen eisen op den duur hun tol. Een goeie zestal uur na onze aankomst begon de vermoeidheid toch toe te slaan. Het lukte allemaal niet zo heel goed meer voor sommigen onder ons.
We namen dezelfde weg terug naar de onofficiële uitgang, hier en daar toch nog wat 'plaatjes schietend'.
Wie weet wat er de volgende keer met de grond gelijk gemaakt is...
Nooit geweten dat zo'n industrieel, vervuil(en)d complex mij zo kan fascineren. Het is van een ongeziene, en ondergewaardeerde schoonheid.
Industrie is voor mij niet langer het synoniem van lelijkheid en afschuw, maar van schoonheid en bewondering.
1 opmerking:
Dit is echt een geweldig verslag met idem dito foto's! Hulde ervoor!
Maar ik heb een vraag: ik heb binnenkort 2 verschillende fotoshoots met exclusieve auto's. Weet u of deze locatie geschikt is om met een sportauto te komen en foto's te schieten? Of weet u andere locaties?
Antwoord aub op mijn mail, en bedankt voor de eventuele hulp!
Vriendelijke groeten,
Alexander van Boekholdt
alexander22nu@hotmail.com
Een reactie posten