Oooovifat dag 3

Vastbesloten het vandaag rustiger aan te doen, stonden we op met weer zalig weer.
Met een stevige brunch achter de kiezen, werden we in auto's gepropt die ons tot aan de échte Venen brachten. Geen valse dit keer!

Maar echt moerassig drassig grassig zompig gebied waar je tot aan je oksels in wegblubbert, als je tenminste van de paadjes afwijkt. Ki-lo-me-ters houten latjes, ge moet het maar doen (om ze te leggen).

Daar liepen wij, tsjoek tsjoek achter elkaar in een rij.

Met om de vijf komma drie stappen een opstopping omdat de kindjes hun eetvoorraad moesten inslaan bij snoepautomaat Lieven.
Maar goed, intussen konden we genieten van het prachtige weidse uitzicht en de kleine details dat het veendomein ons bood.

Even buiten het veengebied vonden we een idyllisch schuilhutje en een nog idyllischer watertje; waarin we de ideale pauzeerplek terugvonden voor een knabbeltje en een babbeltje en een kabbeltje (maw zelf een kabbelend beekje produceren), ja het was er heerlijk toeven.

De venen hadden we nu al gehad, nu alleen nog de 'Hoge' eraan toevoegen: stijgen dus. Ook nu was het uitkijken waar je je voeten zette: nl. een onbeveiligd netwerk van boomwortels boven de grond - de natuur staat blijkbaar nog achter op het gebied van draadloze netwerken.

Luna en vooral Amber deden een perfecte imitatie van het voorwerp 'boom': stokstijf en kaarsrecht op een hoge uitstekende boomstam, voor heel even superieur aan die kleine grote mensen.

We belandden aan een plaatselijk KMI-promotiestandje: windsnelheidsmeter, windrichtingmeter, thermometer, pluviometer: je kon het zo meteorologisch niet bedenken of het stond er.

Echter, geen Sabine of Frank als hostessen.


Chance dat net op tijd terug waren vooraleer de etensresten van de afgelopen dagen hun eigen leven zouden beginnen leiden.
Algelik nog smaakvol werden de voedselkliekjes vlot naar binnen gewerkt, en vervolgens werkten de familiekliekjes zich langzaamaan naar buiten... de tijd van afschijt- euhm, afscheid was gekomen, helaas maar helaas.
Het was weer mooi en mooi weer geweest.
Ik bleef achter met 500 Mb + 30 min. digitale zichtbare herinneringen, en enkele miljoenen hersencellen persoonlijke herinneringen.
Gelukkig bleven H&G&kids nog een dagje om de pijn te verzachten. De waterballonnentherapie was daarbij een goede hulp, net zoals gisteren trouwens. Niks leuker dan jouw deel van de koude douche krijgen!

Melancholisch keek ik neer op Amber en Luna, die de zalige geborgenheid van hun kindertijd aan het beleven waren, maar dat nog niet beseffen: met je zusje in je nakie in de tuin en de ploeterbadjes rondhossen,

in een warme douche gezet worden door pappie, een ovenvers croque-monsieur-broodje van oma's en opa's hand in de ketchup draaien (maar toch vooral je verse pyjama niet besmeuren!),

ondergestopt worden in je bedje met kusjes van mammie-met-broertje-in-de-buik en pappie.
... om dan herhaaldelijk uit je bed te kruipen omdat je dorst hebt of bang bent in het donker, en niet kunt slapen... het hoort er allemaal bij...
maar elke leeftijd heeft zijn charmes, niet? Als 60-er kun je je weekendjes à volonté permitteren... en er meteen nog een midweekske bijpakken...