Oooovifat dag 2

Het zonnetje lacht, de lucht is blauw:
familietubbies kom maar gauw!
Annie bakt eieren in de pan,
je mag eten zoveel je kan!
Brunch, dus.

Om stevig op ons benen te staan tijdens de avonturentocht die zou volgen. Aanvankelijk speelden Ewout en Luna onzen GPS, maar watertjes gooiden roet in het eten, want daar moest in gespeeld worden.

Hun handlangers én ons uitdagend liepen ze erdoor, het lot van natte voeten te krijgen tartend, maar dat maakte het alleen nog maar spannender. Het lot van natte voeten hóórt gewoon bij de kindertijd.

Nu, wijzelf mochten ook enigste keren tonen wat we waard waren - onze lenigheid en evenwichtsgevoel - , en het vochtwerende gehalte van onze schoenen testen.
En dat liep niet altijd van een leien steentje... Heleens open schoenen en sokken zochten hun heil in een modderbadje...

Terwijl de echte venten hun helpende handen uitreikten, legde ik geamuseerd alle onhandigheidjes, slippertjes en overwinningen op tape vast.

Ja, zelfs in deze beschaafde wereld waarin de technologie hoogtij viert, heeft men vaak nog af te rekenen met de pure natuur. Nu, voor een deel zochten we het zelf op, maar dat is nu net wat een wandeling zo plezant maakt! Over stenen, water, mos, boomwortels, boomstammen en modder; lekker weertje; familie om je heen: ronduit heerlijk! Behalve Amber die aan wandelen een hekel heeft en dus met mama thuis zat, vonden alle kindjes het keicool en keiplezant... en het werd nog plezanter!
Wat is er leuker dan met je schoenen in 't water stenen te verleggen en dammetjes te bouwen? In je onderbroek in een watertje nabij een waterval spelen!

Op de rotsen klimmen en in een klein waterbekken naast de waterval gaan zitten met papa!

Als was het een schouwspel bleef de rest op 't gemak van bovenaf toekijken.

En ik maar fotograferen en filmen, om iedereen later glimlachend terug te kunnen doen kijken op die goeien ouwen tijd.
Spontaan borrelt ook de tekst van een liedje van Bram Vermeulen op:

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
Ik leverde bewijs van mijn bestaan
Omdat door het verleggen van die ene steen
Het water nooit dezelfde weg zal gaan...

Onvermijdelijk waren ook enkele kledingstukken gezegend (niet moeilijk te raden van wie), dus Geert (denk ik) kwam op het al even geniale als eenvoudige idee om deze aan een tak te drogen te hangen, en deze 'vlag' werd - als was het een soort ereteken van het overwinnen van het koude water - triomfantelijk door de kinderen over de schouder gedragen, evenredig verdeeld over 100 stappen.

En al transformeerde het alternatieve uniform van soldaat Ewout (hemd met korte mouwen toebehorend aan oma) hem in een 'woantje vuvve': zijn trots was er niet minder om.

De waterratjes kregen maar niet genoeg van het water: terwijl zowat iedereen blij was eindelijk weer op een stoel onder hun gat te mogen schuiven (het laatste stuk wandeling was behoorlijk lastig geweest), botvierden de kindjes hun nooit aflatende energie in twee opblaaszwembadjes: van 't een in 't ander springen, erover springen, erin springen, ernaast springen, erop springen, eruit springen en er weer in. En weer van voren af aan.

Maar ik slaagde er een beetje later in de volwassen bende ook hun gat van hun stoel te laten lichten. Playtime! Een gevarieerde mix van actie, reactie, recreatie en creativiteit.
- Beentjes in de lucht op de French Cancan bij de stoelendans,
- graven in herinneringen naar s(ch)lagers van TOTZ,
- mijn favoriete trap-het-opgeblazen-ballonetje-aan-een-koordje-aan-de-voet-van-je-tegenstander-kapot-spel (jammer genoeg deed het gras mee),
- een eigen interpretatie van het begeleiden van een blinde in een mijnenveld
- blind Pictionary (hehe, die krabbels! Ewout zijn zwangere vrouw!)
- Actionay, nonkel Piet zette met verve een prostituee, vroedvrouw en WC-madam neer en stripte alsof hij nooit anders had gedaan
- het eenvoudige raad-het-kleur-van-het-papiertje-op-de-rug-van-je-tegenstander-spel
- en terwijl reeds enkele grote mensen vanwege de warmte naar binnen waren gevlucht of uitgeteld in hun stoel hingen, bléven de kindjes maar enthousiast rond mij springen om spellekes te mogen meedoen. Ze hebben zich dus aangemeld voor de lepelrace (met knikker op lepel naar overkant en terug). Vooral Amber liet zich hierin opmerken: met de gepaste sérieux liep zij geconcentreerd en volledig naakt de overwinning tegemoet, ware het niet dat haar nichtje op het laatste moment een winnend inhaalmanoeuvre inzette. Op de terugweg toonde Ewout zich de evenwichtskunstenaar. Die drie kunnen aan elkaar tippen.
Maar het plezantste bleek toch op het einde te zitten: per duo een XXL-t-shirt bezet met 10 wasknijpers, en rollebollen maar om de knijpers van de tegenstander eraf te trekken! Schattig om ze bezig te zien en te horen.
[Geen foto's, driewerf helaas, wél video)

En toen... toen sloeg de honger als een grollend monster toe. Gelukkig hadden we kookmoeders en -vaders die zich tijdens onze triviale bezigheden, hebben geëngageerd voor het levensnoodzakelijke voedsel.

En ja hoor, de paëlla gleed als vanzelf naar binnen om het hongermonster effectief te bestrijden.
Dat smaakte nog geen béétje na mijn vermoeiende spelleidster-activiteit! Anderhalf uur in de blekkende zon staan roepen om een stelletje ongeregeld dat zich mijn familie noemt in de hand te houden! Jawadde.
Maar 't mag dan al een stelletje ongeregeld zijn, het is altijd triestig dat een leuk gezinnetje & koppel de bijeenkomst vroegtijdig dienen te verlaten. Met een natte zakdoek wuifden we Pieter & Evelyne en Ka & co uit. Snif.

's Avonds maakten we ons op om de dag rustig te beëindigen. Pa met z'n neus tegen de tv geplakt, enkele gezelschappen gezellige gezelschapsspelletjes spelend, de rest de rust van het bed opgezocht... tot de nacht viel. En pa van zijn stoel. Stomweg boenk. Hehe, dacht ik grinnikkend , zie je wel! Dat komt ervan, slapen op een stoel. Maar ma en Els lieten alles vallen om papa op te rapen.
"Hij bloedt!" ("Oesje!")
"Een gat in zijn hoofd!" ("Kijk eens, is het hol of zitten er hersens in?")
"Wreed accident! Wreed accident!"
In slaap vallen op een stoel is nooit geestig. En zeker niet als er een massief houten zetel in de weg staat en je dus kopklop krijgt.
(Lopen we heel de dag het risico ons nek of een been te breken over de krakkemikkige bospaadjes: maar nee, meneer valt simpelweg van zijn stoel)
Pa afgevoerd naar de dichtsbijzijnde badkamer, verse handdoeken en ijs (néé, geen scampi's gelukkig) bovengehaald, en tante Bea uit bed gesleurd. Poging ondernomen onze spelletjes te hernemen. Diagnose tante Bea: naaien die handel!
Herhaalde pogingen ondernomen om het telefoonnummer van dokter Van Wacht te begrijpen.
(Er werden al praktische toestanden in overweging genomen: "Hoe zal de dokter ons huisje vinden?" "Hang wat ballonnen aan het naambordje!")
Reactie dokter Van Wacht: "à la clinique"! ("Ik heb geen goesting")
Okay. "Wie rijdt?" ("Ambulansje spelen, joepie!")
Bart: "Ik wil wel, maar ik heb al wat gedronken, maar allé, ik ga niet botsen hoor."
Algehele hilariteit. (Was het de spanning? Tuurlijk niet.)
Omdat ik nog de enige alcoholvrije bleek te zijn, heb ik me opgeofferd.
Met ma als begeleider van pa en Bart als... euh... extra gezelschap.
In het holst van de nacht over stikdonkere Hoge Veense kronkelbaantjes naar Malmédy met een spoedgeval: wat een spannend en verrassend nachtspel!
En terwijl pa genaaid zou worden (welja), bleven Bart en ik achter in de auto.
Hé, zei ik, hier rechtover is een terrasje, wa peisde?
Goed idee, zei Bart. Dus we stapten uit en gingen er ene drinken op de gezondheid van (schoon)pa, in de buurt van een bende Hollanders, gesjellig.
Een halfuurtje later wandelden een opgelapte pa en een opgeluchte ma weer buiten.
En na thuis nog wat nagelachen te hebben, gingen we allen slapen op de plek die voor slapen bedoeld is: ons bed.

Maar was dat wel het einde van een bewogen dag?
Nope! Ik lag net de belevenissen van de afgelopen dag te verwerken toen ik een déjà-entendu kreeg: 'boenk!' Echt of niet? Met een minilampke scheen ik op de grond... en daar lag een slaapzak met Luna nog in. Domweg uit bed gevallen, hoe is het mogelijk, ben je dan nergens meer veilig om te slapen?
Uit bed geklommen. Luna blijkbaar lustig verder snorrend in haar slaapzak. Achteraf gezien was het misschien niet zo'n goed idee ze terug in bed te leggen, maar op de grond vond ik ook maar zo zielig...
Mijn nachtrust had ik dus wel verdiend...

That's all, Folks!