Mijn maatje is ziek! Moet geoperereerd worden! Zeker 3 weken moeten we het zonder elkaar stellen!!!
Wee o wee o wee o wee o wee o wee als ik zonder hem naar Egypte moet vertrekken: dát zal pas pijn doen.
Aiaiai, dat zal knagen.
Eigenlijk is 't mijn eigen stomme schuld: de laatste tijd geraakte hij enkel op gang met veel gekreun, maar dat gekreun werd almaar luider en zieliger om te aanhoren, tot het zondag verdacht veel op een doodsreutel begon te lijken maar vooral: hij geraakte niet of slechts met heel veel lawaai en moeite en gepiep en gerochel en na een paar pogingen op gang. Pijnlijk om zien en om horen. Ik heb er toch een traantje om geplengd.
Maar ja, ik had maar van bij de eerste symptomen moeten reageren: dit kwam niet vanzelf goed, integendeel. Ik heb het té lang laten aanslepen. Daar zat ik zondag als een stom kieken met kippenvel.
Vandaag heb ik 'm "binnengebracht". Dus moet ik nu 3 weken ongerust zijn en met een bang hartje afwachten, wachten op dat ene verlossende telefoontje, dat ik hem terug in mijn handen kan nemen.
Intussen doemen allerlei noodscenario's op in het geval dat zijn herstel langer dan 3 weken aansleept. Het zal een kwestie van bedelen worden, maar ik denk dat mijn dierbare familieleden mij met plezier uit de nood zullen helpen.
Ik op vakantie naar Egypte zonder eigenhandig foto's te trekken? NO WAY! IMPOSSIBILE !
Please? Someone hear my cry for help?
Toch afsluiten met een droog grappeken:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten