Voor het eerst sinds lange, lange tijd - het moet van mijn kinderjaren geleden zijn, ben ik weer geboeid door een boek.
Jawel, een doodgewoon leesboek. Zomaar, haast willekeurig, uit de bib geplukt. En wonder boven wonder, ik lees het nog graag ook. Misschien komt dat wel omdat het van een Vlaamse auteur is, en tevens in een soort 'spreektaal' - meer bepaald West-Vlaams - geschreven. Dingen als "Ik ben daar niet mee gediend", "Ik wil niet in affronten vallen", "Gij stomme kalle!", dat leest lekker vlot.
En dus zette ik mij gisteravond voor één keer niet met mijn laptop in ons prieeltje, maar wel met mijn boek. Helaas. Er was een buurtfeest aan de gang - Soetens Fièste - en bij een wijkfeest hoort muziek. Luide muziek. Vooral: foute muziek. Of klasseer ik het onder lawaai? Enfin, voor één keer is dat niet erg, denk je dan.
Maar dan beginnen ze met Frans Bauer. En dan Paul de Leeuw. En meer van die schlagers.
En dat was nog niet het ergste, nee. Het ergste was dat het om karaoke ging. Stel je even voor, voor gans de straat een kattevals "Heb je even voor mij". Om 23u. 's avonds.
Nee, wacht, het kan nog erger. Eén van onze margi buurjongens begon met zijn opgefokte mobilette over de parking en de oprit (vlak naast onze tuin) te crossen. Knetter knetter vroem vroem VROEM KNETTER VROEM VROEM... Heen... de straat op, en weer terug. En heen en weer. En heen en weer. Een andere jongen riep hem achterna: "Kenny!"
Ha natuurlijk, Kenny. Logisch. Hoe dacht je anders dat zo iemand zou heten?
Zo konden we ons natuurlijk niet meer op ons boek concentreren. Naar binnen gaan wilden we niet, veel te warm. Christophe opperde om in de tuin van zijn ma te gaan zitten, op de Marionetten. Ik twijfelde. Het gecross leek opgehouden te zijn. Maar voor hoelang nog? En de karaoke zou toch ook zo heel lang niet meer duren?
Maar Christophe had al zijn ma gebeld en we waren welkom.
Zo gezegd, zo gedaan. Boekje mee, de auto in, de straat uit. Nog vóór we de hoek om waren, zagen we blauwe zwaailichten weerkaatsen op de huizen in de straat. We keken elkaar aan met een blik van verstandhouding. Zou het...?
We draaiden de Oudenaardsesteenweg op, en ja hoor! We schoten beide in de lach.
Onze buurjongens waren tegengehouden door de politie! Fantastisch! Onze avond kon ineens niet meer stuk. Net goed, hun verdiende loon.
En laat ons nu maar hopen dat zijn lawaaimaker in beslag genomen is.
Wij hebben het wel gehad met hun geknetter, gerace en geknoei aan dat ding ganse avonden.
HA!
Jawel, een doodgewoon leesboek. Zomaar, haast willekeurig, uit de bib geplukt. En wonder boven wonder, ik lees het nog graag ook. Misschien komt dat wel omdat het van een Vlaamse auteur is, en tevens in een soort 'spreektaal' - meer bepaald West-Vlaams - geschreven. Dingen als "Ik ben daar niet mee gediend", "Ik wil niet in affronten vallen", "Gij stomme kalle!", dat leest lekker vlot.
En dus zette ik mij gisteravond voor één keer niet met mijn laptop in ons prieeltje, maar wel met mijn boek. Helaas. Er was een buurtfeest aan de gang - Soetens Fièste - en bij een wijkfeest hoort muziek. Luide muziek. Vooral: foute muziek. Of klasseer ik het onder lawaai? Enfin, voor één keer is dat niet erg, denk je dan.
Maar dan beginnen ze met Frans Bauer. En dan Paul de Leeuw. En meer van die schlagers.
En dat was nog niet het ergste, nee. Het ergste was dat het om karaoke ging. Stel je even voor, voor gans de straat een kattevals "Heb je even voor mij". Om 23u. 's avonds.
Nee, wacht, het kan nog erger. Eén van onze margi buurjongens begon met zijn opgefokte mobilette over de parking en de oprit (vlak naast onze tuin) te crossen. Knetter knetter vroem vroem VROEM KNETTER VROEM VROEM... Heen... de straat op, en weer terug. En heen en weer. En heen en weer. Een andere jongen riep hem achterna: "Kenny!"
Ha natuurlijk, Kenny. Logisch. Hoe dacht je anders dat zo iemand zou heten?
Zo konden we ons natuurlijk niet meer op ons boek concentreren. Naar binnen gaan wilden we niet, veel te warm. Christophe opperde om in de tuin van zijn ma te gaan zitten, op de Marionetten. Ik twijfelde. Het gecross leek opgehouden te zijn. Maar voor hoelang nog? En de karaoke zou toch ook zo heel lang niet meer duren?
Maar Christophe had al zijn ma gebeld en we waren welkom.
Zo gezegd, zo gedaan. Boekje mee, de auto in, de straat uit. Nog vóór we de hoek om waren, zagen we blauwe zwaailichten weerkaatsen op de huizen in de straat. We keken elkaar aan met een blik van verstandhouding. Zou het...?
We draaiden de Oudenaardsesteenweg op, en ja hoor! We schoten beide in de lach.
Onze buurjongens waren tegengehouden door de politie! Fantastisch! Onze avond kon ineens niet meer stuk. Net goed, hun verdiende loon.
En laat ons nu maar hopen dat zijn lawaaimaker in beslag genomen is.
Wij hebben het wel gehad met hun geknetter, gerace en geknoei aan dat ding ganse avonden.
HA!
2 opmerkingen:
een paar huizen verder woont hier ook zo'n jongen die graag met een brommertje constant oprit op en af rijdt, jeetje wat vervelend (en dan denk ik ook: de benzine is zo duur, heeft die nu echt zoveel geld teveel...)
En nog niet geïntegreerd in de buurt? ;-)
Een reactie posten