NOVArock

Bijna een hele dag (van vrijdagavond tot zaterdagnamiddag) had ik mij over de kindjes ontfermd. Eten gegeven, gewassen, te bedde gelegd, keppe gedaan, spelletje gespeeld en daarna ook nog eens een halve dag bezigheidstherapie met klei: een klomp vormeloze massa omvormen tot theelichtjeshouders en kadertjes, het is geen sinecure. Toch waren de kindjes trots op mijn en hun creatieve en intensieve handenarbeid, en fier als een gieter (wie heeft in godsnaam die lullige uitdrukking uitgevonden???) poseerden ze dan ook op de foto, die het kadertje helemaal áf zou maken:

Om die paar uurtjes egocentrisch shoppen op vrijdagmiddag te compenseren kon dat wel tellen.
Mijn beloning (hoewel ik daar echt niet om had gevraagd) was dan ook niet mis! Ik mocht lekker gaan Novarocken! Da was gewoon keicool, maat!

Els was er met een paar maten dus heb ik maar daarbij aangesloten.
Mijn eerste optreden was al direct een schot in de roos: DAAAAAAAN !!!

Ik kende er blijkbaar meer songs van dan ik oorspronkelijk dacht, dus dat was me effe een aangename verrassing.

Omdat we het risico niet wilden lopen dat het geluid van knorrende magen de nog komende optredens zou verpesten (varkenspest, haha) en omdat de plaatselijke eetstandjes afzetterspraktijken hanteerden, besloten we om bij concurrentie te gaan. Daarvoor moest wel een auto in gebruik worden genomen, dusdanig dat de op die manier vrijgekomen parkeerplaats vrijgehouden moest worden. Die hebben we dan ook met een zitstaking, in wind en koude en regen, en met gevaar voor eigen leven verdedigd. Maar wij waren de volhouders en de volhouder (zeker met lege maag) wint!

Onze frieten hebben we dan - marginaliteit ten top - onder een afdakske gaan opeten.

Tom Helsen was onze volgende want-to-see-and-hear. Niet zo dansbaar maar wel goed.

Daarna barstte de bom los: 't Hof van Commerce!

Hoewel we daar stonden als uitgerookte sardientjes opeengepakt in een veel te warm blikje, smeten we lijf en leden los, al was er hier en daar eentje die gewoonweg wat lucht probeerde te happen.

Toegegeven, bij momenten was de afwijkende gedachte van een verfrissende doesj en een rustig zacht bedje niet veraf - je laten meeslepen en opzwepen door de muziek en het ritme was dus de boodschap. Helaas kon Zornik die boodschap niet helemaal inwilligen. Gelukkig was er nog een toilet-afkoelings-zitpauze aan vooraf gegaan.

Moet ik hier nu ook nog Vive la Fête uitzingen?, spookte een hopeloze gedachte door mijn vermoeide koppeke. Ach ja, als je de kans daartoe krijgt moet je ze met beide handen grijpen. 'Waar voor uw geld', noemt men zoiets.

En OF we waar hebben gekregen voor ons 'geld'! Het beste hadden ze gewoon tot het laatste bewaard, en zo moet het zijn!

De zaal werd op zijn kop gezet en het publiek ging door het dak - logisch - en uit de bol.

Vive la Fête doet zijn naam alle eer aan. Meer dan een uur aan een stuk hebben we -haast gehypnotiseerd- staan swingen en springen en 'zingen'. Ze gingen overtijd en er leek wel geen einde aan te komen.

Maar zoals de wijsheid zegt: aan alles komt een eind. Dus ook aan Novarock.

Moe maar voldaan zochten we 'onze' auto op. Maar daar wachtte ons een mineur in primeur. In al mijn enthousiasme als veilige chauffeur had ik in het heengaan onder een kletterende verduisterende regenbui de lichten aangestoken. Toen bij mijn aankomst de zon weer uit volle borst scheen waren die lichten wel het laatst van mijn gedachten...
en dus zaten we daar, midden in de nacht, in een auto waar zelfs geen zielig sputtertje meer was uit te krijgen...

Maar ge-luk-kig verliep de uittocht in filevorm, zodat we onze reddende engel (vriendin van Els) nog konden tegenhouden en smeken om ons thuis af te zetten.

Chance dat 't die zondag geen vaderkensdag was...

maar hébben w'ons g'amuzeerd!