... en ga naar zee.
't Was intussen alweer een paar maand geleden dat ik nog eens langer dan 2 dagen mijn werk achter mij had gelaten... deze keer in schril contrast met die vorige reis maar daarom niet minder deugddoend. Ja, op 't gemaksken ee, lang slapen, (gaan) eten, wandelen...
't Moest weer lukken, er gebeurt daar altijd wel iets in De Panne als wij daar zijn: is het geen drenkeling of een vermiste, dan is het wel een brand. Op de zeedijk, maar veel hebben we er niet van gemerkt want we zaten in de Fermette ons pompoensoepke op te slurpen.
De dagen erna zijn we weer ramptoeristje gaan spelen maar dat 'ramp' is er een beetje teveel aan. 2 keer de zeedijk afgespeurd maar geen spoor van brand te bekennen, ook niet na de beelden op het VTM-, VRT- en Focusjournaal.
Wat ik wél gezocht én gevonden heb is de webcam op de Esplanade. Volgende keer zwaaien als je daar nog eens passeert!
Innerlijke rust vind je er ook. Zo op een mistige Allerzielenavond op het strand gaan wandelen; geen wind, geen echte koude, alleen het zachte ruisen van de zee, op een strand zo breed dat je met je ogen toe kunt wandelen, al is het zicht op die vrije natuur en het oneindige nog beter... eerst de grijze mist, daarna de licht oranje-paarse gloed van een ondergaande zon, en vervolgens de duisternis die haast onmerkbaar als een sluier zachtjes neerdaalde, het had allemaal iets... bevreemdends, iets triestig ook, vooral op zo'n symbolische novemberdag, maar God, wat vind ik dit zalig (zoiets moet je natuurlijk niet doen als je depri bent natuurlijk)... een eenvoudige strandwandeling, meer moet dat voor mij niet zijn, en als er daarna ook nog eens pannenkoeken en warme choco volgen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten