En azo

*** Ik wíst dat er iets verkeerd was met het woord 'bezighoudstherapie', maar kon op dat moment niet achterhalen wát. Het moest dus eigenlijk zijn 'bezigheidstherapie', maar voor deze blog mag de verkeerde versie gewoon blijven staan.***


"Opstaan... het zonnetje is er al!" Heel zachtjes kwamen Luna en Amber "mijn" (Luna's) kamer binnengeslopen (in tegenstelling tot de luidruchtigheid waarmee ze hun actie een verdiep lager hadden aangekondigd, zo vernam ik later), op een nog redelijk uur, en ze hadden enkel een opgeheven dekbed nodig om te verstaan dat ze eronder mochten kruipen.
Het kwam tot een interessante discussie tussen de zusjes en ik over wie nu de langste haren had, en samen stelden we een volgorde van familieleden in lengte van haren op.
Desondanks was er van lang stilliggen niet veel sprake. In een mum van tijd zat ik (weer) midden in een onontwarbaar kluwen van kinderlijfjes, dekbed en knuffelberen.
Tot (gelukkig) Luna er genoeg van kreeg en naar beneden trok, dit in tegenstelling tot de wil van mini-dictatortje Amber: "Luna, je moet leren luisteren als ik iets zeg!"
----
Mijn taak zat erop, tijd om terug naar huis te sporen. Dat is ook nog een heel verhaal zulle. Een trein halen, geen sinecure. Geen tijd meer om nog die in Opwijk te halen. Naar Dendermonde gereden, het hele gezin met mij erbij opeengepakt in de monovolume. Dat was verdorie nog een heel end, zo voor een zaterdagochtend. Aan 't station uit de auto gesprongen, een sprintje ingezet, nog nooit zo snel een informatiepaneel met vertrekuren en sporen gelezen, naar het juiste spoor gehold, en buiten adem de trein aangeraakt.
Die vervolgens ongenadig vertrok. Zonder mij. Je zou er toch groen en geel en paars van komen, zo'n trein die je wil die tegen je wil vlak voor uw neus wegrijdt.
En huppekee, weer de auto in, richting Opwijk-station. Zodanig stategisch wegomlegging en markt vermeden dat we in een doodlopende straat terechtkwamen. Sanitaire noodstop voor Luna. En Amber, die trok er zich allemaal niks van aan, zij lag allang heerlijk terug in dromenland.
Redenering: ze hadden me misschien beter vanden eerste keer afgezet in Lochristi, alwaar de familieleden aldaar me konden voeren naar Gent, alwaar de familieleden aldaar me tot in Kortrijk konden brengen. Zou ik veel rapper thuis zijn?

Maar die trein in Opwijk heb ik met zeeën van tijd toch nog gehaald, en nog lekker rechtstreeks ook.
Zo kon ik die middag nog met Els de stad in trekken, zoektocht naar sjaal, sjakos, oorringen, make-up en parfum. Mijn zusje heeft namelijk de eer in de suite te lopen op den trouw van de broer van haar vriendje Pieter.

Zo ook voor de eerste keer, uit curiositeit, in het nieuwe filiaal van Schlecker beland (soort Kruidvat). Die vreselijke naam alleen al! Mijn niet al te hooggespannen verwachtingen werden ingelost: het was er ongezellig, doodstil, en er werkte slechts 1 iemand die én de rekken vulde en de kassa deed. Ach, goedkoop is het er wel, meer moet je dus ook niet verwachten. In die andere winkel die ik daarnet heb vernoemd, daar kwam je haast niet vooruit van de drukte. Zo zie je maar weer. Afin.