Bezighoudstherapie te Opwijk

Babysitten, dat is voorbereiding op het (alleenstaande?) moederschap. Het is een waarschuwing: bezint eer ge begint.
Zelfs al kinderen níet lastig zijn, kan het lastig zijn. Als ze bijvoorbeeld allerlei truukjes verzinnen om de tijd te rekken en geloof me, daar zijn ze potdikke goed in.
Zo weet ik intussen dat, als ze in bad gaan, je er voortijdig moet aan beginnen. En dat als je enige meewerking wilt zonder dat je je moet boos maken, dat je ze iets leuks moet beloven.
Dus daar zat ik dan, in Opwijk, met de 2 absolute ka(m)p(i)oenen in babysitsterbezighoudstherapie: Luna en Amber.

Het begon al met het uitkleden: een wedstrijdje omtereerst, al is op zich daar niks verkeerd mee, maar in al haar haast kreeg Amber af te rekenen met het bij kindjes alombekende hoofdje-blijft-steken-in-trui-fenomeen, waardoor grote zus de wedstrijd won. En ik achteraf het kleertjesslagveld mocht opruimen, maar dat ben ik allang gewoon.
Daarop volgde een soort zeeslag tussen de Kleine Zeemeerminnetjes en ik: zij over elkaar, onder elkaar, langs elkaar, op elkaar, allesbehalve uit elkaar. Ontwar die glibberige lijfjes dan maar eens!
Tot er opeens een wonder geschiedde. Netjes zaten ze naast mekaar, zichzelf ijverig en heel erg grondig te wassen. Ik wist niet wat ik zag! Ik droomde!
Jammer genoeg viel die droom algauw in duigen en begon het bezigheidstherapie-spelletje opnieuw. Eenmaal uit bad beeldde Luna zich in dat ze een My Little Pony met blonde manen was en Amber huppelde er vrolijk achteraan, steeds weer onder de haardroger vandaan.

Na het leveren van de nodige 'gevechten' lagen we eindelijk alle drie uitgeteld in bed. Ik kreeg er nog een zelfverzonnen verhaaltje over "De Prinses met de Puist" uit en dat ging er bij de kindjes gemakkelijk in, iedereen tevreden dus. Ook toen ik enkele uurtjes later naar de 2 Schone Slaapstertjes ging kijken: zij in Dromenland, en ik straks ook. En dat zou geen probleem worden met een lekker zacht, roze Barbie-dekbed.