En ik ga nog nie naar uis, bijlange nie bijlange nie

Moeder was wel thuis maar Heleen genoot blijkbaar nogal van het logeerpartijtje bij de D******tjes.
En zoals het een goed logeerpartijtje bij de D******tjes betaamt moest het kind ook eens uitgelaten worden in het nabije park.
Het valt mij telkens op dat, als je met een kind aan de hand wil oversteken, de eerst passerende chauffeur meteen stopt om een veilige overgang te garanderen - al moet ge toch nog uit uw doppen kijken of de chauffeur aan de andere kant er ook zo over denkt.
Dat is een goede ingesteldheid maar waarom niet stoppen voor álle mensen, kind of niet? Dat moet toch tegenwoordig?
Maar ik wijk af.
Naar gewoonte moet er eerst een toerke gewandeld worden vooraleer het kind op het speelplein mag. Pech voor het kind, meestal is dat speelplein een modderpoeltje, maar heb ik toch lekker mijn zin gehad ;o)
Doch Heleen liet zich niet doen en voor ik ze aan de leiband kon leggen was ze al, als een jong speels ongehoorzaam hondje, op een schommel boven een lekkere plas modderwater gesprongen.
"Hoe ga je daar nu terug af geraken?"
"Dat gaat wel lukken!"
Ja, 'k heb het gezien... even later keerde ze al soppend huiswaarts, en het heeft geen haar gescheeld of ik liep mee te soppen.

Onze pingpongtafel had nadien nogal succes met Heleen en omgekeerd: ze heeft iedereen 'aan tafel' gekregen en zelfs ons pa moest eraan geloven, ik kon het zelf bijna niet geloven, maar die 2 bleken zich toch goed te kunnen amuseren met de pingpongpingpongpingpongpingpongpingpongpingpongpingpong....

Eén van haar all-time-favorites zijn ook onze oude niet-voor-publicatie-familievideo's, waarbij we onszelf één voor één grandioos verafschuwen over ons gedrag, stem, haarsnit en kledij, maar we volharden in de boosheid en liggen uiteindelijk allemaal plat van 't lachen. En Heleen zit stilletjes te genieten...

------

Geen uitstapje zonder fototoestel!