En zo keerden we zondag terug naar de verlaten villa; die tot onze grote ontgoocheling niet meer zo verlaten bleek te zijn.
We waren net over de gracht geklauterd toen een hond blaffend onze richting uitkwam. Als opgejaagd wild spurtten we, terug over de gracht, de straat op - niet omkijkend, makend dat we zo snel mogelijk uit zicht waren.
Toen we even later met de auto passeerden bleek de voordeur en enkele ramen open te staan.
Later zou ik vernemen dat andere fotografen de dag voordien ook al ongure typetjes had gezien in de villa - en het was duidelijk dat ze spullen aan het stelen waren. Een kort 'klapke' leerde onze urbexmannen dat deze 6 personen tevens van plan waren het huis te bewonen - kortom: krakers.
Een belletje naar de flikken leverde 2 arrestaties op wegens inbraak en diefstal.
Maar het was duidelijk dat ze het niet aan hun hart lieten komen - dat hebben wij zondag dus ondervonden.
Helaas pindakaas, deze keer zijn we dus net te laat om dit pareltje, vol met fotogenieke details en een rijke historie, te fotograferen.
Maar toch had ik ergens wat gewetensproblemen om er binnen te gaan, te fotograferen en vervolgens alles op internet te zetten: de reden van de verlatenheid is namelijk pure tragedie. De grootmoeder had de woonst verlaten omdat haar zoon - gediagnosticeerd met een dodelijke hersentumor - er zijn vrouw en kinderen had vermoord en daarna zelfmoord had gepleegd.
Dus ja, daar is weer dat dubbele gevoel: ik had het graag gefotografeerd, maar aan de andere kant...
In ieder geval is het ontzettend spijtig dat er nu zo respectloos mee wordt omgesprongen... zoals uiteindelijk vele verlaten huizen eindigen...
We waren net over de gracht geklauterd toen een hond blaffend onze richting uitkwam. Als opgejaagd wild spurtten we, terug over de gracht, de straat op - niet omkijkend, makend dat we zo snel mogelijk uit zicht waren.
Toen we even later met de auto passeerden bleek de voordeur en enkele ramen open te staan.
Later zou ik vernemen dat andere fotografen de dag voordien ook al ongure typetjes had gezien in de villa - en het was duidelijk dat ze spullen aan het stelen waren. Een kort 'klapke' leerde onze urbexmannen dat deze 6 personen tevens van plan waren het huis te bewonen - kortom: krakers.
Een belletje naar de flikken leverde 2 arrestaties op wegens inbraak en diefstal.
Maar het was duidelijk dat ze het niet aan hun hart lieten komen - dat hebben wij zondag dus ondervonden.
Helaas pindakaas, deze keer zijn we dus net te laat om dit pareltje, vol met fotogenieke details en een rijke historie, te fotograferen.
Maar toch had ik ergens wat gewetensproblemen om er binnen te gaan, te fotograferen en vervolgens alles op internet te zetten: de reden van de verlatenheid is namelijk pure tragedie. De grootmoeder had de woonst verlaten omdat haar zoon - gediagnosticeerd met een dodelijke hersentumor - er zijn vrouw en kinderen had vermoord en daarna zelfmoord had gepleegd.
Dus ja, daar is weer dat dubbele gevoel: ik had het graag gefotografeerd, maar aan de andere kant...
In ieder geval is het ontzettend spijtig dat er nu zo respectloos mee wordt omgesprongen... zoals uiteindelijk vele verlaten huizen eindigen...
2 opmerkingen:
Ik lees graag je - spaarzame - blog, kijk ook heel graag naar je foto's (gelukkig heb je er daar mèèr van).
UE heeft me altijd al gefascineerd maar het zal bij die éne keer blijven. Toen ik studeerde heb ik samen met de godsdienstleerkracht en enkele vrienden het oude St. janshospitaal bezocht - vooral de operatiezaal herinner ik me nog heel levendig. Trouwens, niet 1 van ons had toen een camera bij!
Toch vind ik het nu ook wel iets hebben dat je ook dat 'dubbele gevoel' ervaart... respect, ja niet iedereen heeft dat.
Dank, Marta
St. Janshospitaal in Brugge dus.
Een reactie posten