Er was weer eens een prachtige verlaten villa die mij bezighield.
Waar o waar was dit stukje 'vergeten' geschiedenis te vinden?
Niemand leek bereid het vrij te geven, en deze keer wou ik het ook echt zelf vinden, zonder te beginnen slijmen en porren naar tips bij de gelukkigen die er al geweest waren.
Dus op onze nationale feestdag plaçeerde ik mij achter mijn peeceetje, vastbesloten alle foto's, en verhalen over die villa die op internet te vinden zijn tot in de details uit te pluizen naar hints.
De hele ochtend bekeek ik dezelfde foto's, zocht ik naar nog meer foto's, herlas ik alles 5 keer.
Verschillende foto's van documenten verwezen naar 3 verschillende plaatsen.
Maar eentje had toch de eer van het betrouwbaarst te zijn.
Helaas gaven luchtfoto's van die plek niet veel prijs. Een alleenstaande woning in het groen, zo vind je er overal wel terug.
Dus 's namiddags sprongen we in de auto met ons fotogerief en begaven ons naar de door mij aangewezen gemeente, onder het motto: je weet maar nooit. Míjn urbex-motto: als je niet probeert ga je 't zeker niet vinden.
Daar toegekomen keek ik mijn ogen uit. Ik had enkele buiten-foto's in mijn hoofd opgeslagen, en deze probeerde ik uit alle macht te matchen met wat ik zag. Haast de eerste straat die we door reden, gaf al een vage blijk van herkenning. 'Het zóu kunnen...' (mja, dat hadden we met Villa St. Marie vorig jaar ook toen we in een dorpje vér van de feitelijke locatie rondtoerden)
Weet je wat, zei Christophe, ik ga hier eens indraaien. Zien we de omgeving eens van de andere kant. En ik maar uit het raam turen. En turen.
Tot ik opeens de poort meende te herkennen. "Ja! Hier misschien!"
Christophe vertraagde. Doorheen de bomen zag ik de villa. "Ja! Ja! Dat trekt er toch wel héél goed op!"
We keerden onze kar en ik controleerde nogmaals. Deze villa leek inderdaad verdacht veel op die van de foto's, en bovenal, behoorlijk verwaarloosd.
Allright! Hier is het dus! Van geluk gesproken: reeds de tweede straat was Bingo!
Nu wou ik dat toch eens van dichterbij gaan bestuderen. Wanhopig zochten we een parkeerplekje, niet teveel in de weg of in het zicht. Intussen begonnen de donkere onweerswolken, die ons al een tijdje achtervolgden, te naderen, en bij het uitstappen zagen we de eerste bliksemschicht. Dat kon mij niet deren, nu ik er zó dichtbij was moest en zou ik de villa aanraken. En toch. Amper 30 meter verder en de eerste druppels vielen uit de lucht. Het begon te donderen.
In een nat pak had ik nu ook weer geen zin dus we renden onverrichterzake terug naar de auto. Nog geen paar minuten later barstte het natuurgeweld in alle hevigheid los, in de vorm van stortregen die ons het zicht belemmerde en de weg in no time in een zwembad omtoverde.
Verdorie, zó dicht bij ons doel...
Maar enfin, we hadden het verbazend snel gevonden en dat schiep al heel veel voldoening.
We gaan in ieder geval zo snel mogelijk terug om dit pareltje fotografisch vast te leggen...
(ugh, dat hebben we zo al van een paar locaties gezegd en níet gedaan, wegens tijdsgebrek)
Waar o waar was dit stukje 'vergeten' geschiedenis te vinden?
Niemand leek bereid het vrij te geven, en deze keer wou ik het ook echt zelf vinden, zonder te beginnen slijmen en porren naar tips bij de gelukkigen die er al geweest waren.
Dus op onze nationale feestdag plaçeerde ik mij achter mijn peeceetje, vastbesloten alle foto's, en verhalen over die villa die op internet te vinden zijn tot in de details uit te pluizen naar hints.
De hele ochtend bekeek ik dezelfde foto's, zocht ik naar nog meer foto's, herlas ik alles 5 keer.
Verschillende foto's van documenten verwezen naar 3 verschillende plaatsen.
Maar eentje had toch de eer van het betrouwbaarst te zijn.
Helaas gaven luchtfoto's van die plek niet veel prijs. Een alleenstaande woning in het groen, zo vind je er overal wel terug.
Dus 's namiddags sprongen we in de auto met ons fotogerief en begaven ons naar de door mij aangewezen gemeente, onder het motto: je weet maar nooit. Míjn urbex-motto: als je niet probeert ga je 't zeker niet vinden.
Daar toegekomen keek ik mijn ogen uit. Ik had enkele buiten-foto's in mijn hoofd opgeslagen, en deze probeerde ik uit alle macht te matchen met wat ik zag. Haast de eerste straat die we door reden, gaf al een vage blijk van herkenning. 'Het zóu kunnen...' (mja, dat hadden we met Villa St. Marie vorig jaar ook toen we in een dorpje vér van de feitelijke locatie rondtoerden)
Weet je wat, zei Christophe, ik ga hier eens indraaien. Zien we de omgeving eens van de andere kant. En ik maar uit het raam turen. En turen.
Tot ik opeens de poort meende te herkennen. "Ja! Hier misschien!"
Christophe vertraagde. Doorheen de bomen zag ik de villa. "Ja! Ja! Dat trekt er toch wel héél goed op!"
We keerden onze kar en ik controleerde nogmaals. Deze villa leek inderdaad verdacht veel op die van de foto's, en bovenal, behoorlijk verwaarloosd.
Allright! Hier is het dus! Van geluk gesproken: reeds de tweede straat was Bingo!
Nu wou ik dat toch eens van dichterbij gaan bestuderen. Wanhopig zochten we een parkeerplekje, niet teveel in de weg of in het zicht. Intussen begonnen de donkere onweerswolken, die ons al een tijdje achtervolgden, te naderen, en bij het uitstappen zagen we de eerste bliksemschicht. Dat kon mij niet deren, nu ik er zó dichtbij was moest en zou ik de villa aanraken. En toch. Amper 30 meter verder en de eerste druppels vielen uit de lucht. Het begon te donderen.
In een nat pak had ik nu ook weer geen zin dus we renden onverrichterzake terug naar de auto. Nog geen paar minuten later barstte het natuurgeweld in alle hevigheid los, in de vorm van stortregen die ons het zicht belemmerde en de weg in no time in een zwembad omtoverde.
Verdorie, zó dicht bij ons doel...
Maar enfin, we hadden het verbazend snel gevonden en dat schiep al heel veel voldoening.
We gaan in ieder geval zo snel mogelijk terug om dit pareltje fotografisch vast te leggen...
(ugh, dat hebben we zo al van een paar locaties gezegd en níet gedaan, wegens tijdsgebrek)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten