Zo hebben we een goeie week geleden onze GPS ingesteld, naar Villa St. Marie gereden, binnengeglipt, en ons beginnen uitleven in de fotografie.
Toegegeven, nieuwsgierig als ik ben, heb ik ook even wat persoonlijke correspondentie doorgebladerd (let wel, ik was zeker niet de eerste!). In zo'n verlaten huis ben je toch altijd wel curieus naar wie er woonde en de geschiedenis van deze bewoners. Ik vond er aflaten, bidprentjes, handgeschreven brieven, foto's, lidkaarten van katholieke verenigingen, facturen, epistelbrieven van kinderen aan hun ouders voor hun zilveren jubileum, uitnodiging voor een feest, een menukaart, boekje van een beroepsverening... als een puzzel kun je hun leven een beetje reconstrueren en dat vind ik razend interessant.
Uiteindelijk ben ik toch aan fotograferen toegekomen, al is het nooit gemakkelijk om eraan te beginnen. Bij het binnenkomen van zo'n ruimte ziet mijn geoefend oog meteen wat ik wil fotograferen, en in welke composities. Helaas is een foto niet in 1 2 3 gemaakt: je hebt het opstellen van je statief, de juiste compositie in de zoeker krijgen, het instellen van de opties op je camera, het focussen, het hercompositioneren, en dan, meestal, worden er 3 foto's gemaakt met verschillende belichtingen (om deze later samen te voegen en zodoende voldoende detail te hebben in zowel de donkere als de lichte delen). Komt daar nog bij dat één foto maken soms enkele seconden (tot wel een minuut lang) in beslag kan nemen (vooral in een donkere omgeving). Je kunt je dus wel voorstellen dat ik daarmee dus wel een tijdje zoet ben.
Ik was dus lustig aan het fotograferen, toen er opeens mensen het huis binnen kwamen, nietsvermoedend "Boeoeoeoeoe!" roepend, gevolgd door 2 joelende kinderen.
"Hé, wat doen jullie hier"? - Fotograferen, tiens.
"Hebben jullie toestemming?" -Euh, nee.
"Jamaar, dat gaat zomaar niet, dat is hier privé-domein!" -Zijn jullie dan de eigenaars?
"Nee, ik ben een vriendin van de eigenaar. Ik zal hem halen."
Intussen waren de kinderen naar hun oma aan het roepen, en stormden ze de trap op naar boven. Totaal geen respect, die bengels.
Even later verscheen de zogezegde eigenaar, een louche uitziende type met een lederen vestje. Die bleek de huurder te zijn van het andere, door een muur gescheiden gedeelte van het huis. Wat volgde was iets van 'privé-domein, toestemming, politie bellen maar geen zin, reeds veel gestolen, woon hier al 3 jaar, op de kop krijgen van huisbaas, zoveelste fotografen,...' enfin, het kwam erop neer dat hij al die fotografen op 'zijn' domein beu was en dat hij ons liefst zag ophoepelen. Ik probeerde hem nog om te praten maar dat lukte niet.
Soit, we begrepen zijn standpunt en hij begreep het onze (!).
Hij wist ons nog te vertellen dat de vrouw des huizes van de ene dag op de andere de deur achter zich had dichtgetrokken nadat haar man was overleden.
Tja, we moesten dus ons boeltje opkramen. Van de buitenkant mochten we wel nog foto's nemen - "zoveel als je wil".
Enerzijds is het natuurlijk ontzettend jammer dat we onze sessie vroegtijdig moesten beëindigen, anderzijds heb ik toch reeds een hoop foto's voor een mooie reportage... en zonder de 'originele vinder' waren we er zelfs nooit geweest.
Dus ja, ik hou er een dubbel gevoel aan over waar de teleurstelling nog even overheerst... maar zo ben ik en dat zal wel overgaan. Misschien de volgende keer toch maar eerst toestemming vragen?
Toegegeven, nieuwsgierig als ik ben, heb ik ook even wat persoonlijke correspondentie doorgebladerd (let wel, ik was zeker niet de eerste!). In zo'n verlaten huis ben je toch altijd wel curieus naar wie er woonde en de geschiedenis van deze bewoners. Ik vond er aflaten, bidprentjes, handgeschreven brieven, foto's, lidkaarten van katholieke verenigingen, facturen, epistelbrieven van kinderen aan hun ouders voor hun zilveren jubileum, uitnodiging voor een feest, een menukaart, boekje van een beroepsverening... als een puzzel kun je hun leven een beetje reconstrueren en dat vind ik razend interessant.
Uiteindelijk ben ik toch aan fotograferen toegekomen, al is het nooit gemakkelijk om eraan te beginnen. Bij het binnenkomen van zo'n ruimte ziet mijn geoefend oog meteen wat ik wil fotograferen, en in welke composities. Helaas is een foto niet in 1 2 3 gemaakt: je hebt het opstellen van je statief, de juiste compositie in de zoeker krijgen, het instellen van de opties op je camera, het focussen, het hercompositioneren, en dan, meestal, worden er 3 foto's gemaakt met verschillende belichtingen (om deze later samen te voegen en zodoende voldoende detail te hebben in zowel de donkere als de lichte delen). Komt daar nog bij dat één foto maken soms enkele seconden (tot wel een minuut lang) in beslag kan nemen (vooral in een donkere omgeving). Je kunt je dus wel voorstellen dat ik daarmee dus wel een tijdje zoet ben.
Ik was dus lustig aan het fotograferen, toen er opeens mensen het huis binnen kwamen, nietsvermoedend "Boeoeoeoeoe!" roepend, gevolgd door 2 joelende kinderen.
"Hé, wat doen jullie hier"? - Fotograferen, tiens.
"Hebben jullie toestemming?" -Euh, nee.
"Jamaar, dat gaat zomaar niet, dat is hier privé-domein!" -Zijn jullie dan de eigenaars?
"Nee, ik ben een vriendin van de eigenaar. Ik zal hem halen."
Intussen waren de kinderen naar hun oma aan het roepen, en stormden ze de trap op naar boven. Totaal geen respect, die bengels.
Even later verscheen de zogezegde eigenaar, een louche uitziende type met een lederen vestje. Die bleek de huurder te zijn van het andere, door een muur gescheiden gedeelte van het huis. Wat volgde was iets van 'privé-domein, toestemming, politie bellen maar geen zin, reeds veel gestolen, woon hier al 3 jaar, op de kop krijgen van huisbaas, zoveelste fotografen,...' enfin, het kwam erop neer dat hij al die fotografen op 'zijn' domein beu was en dat hij ons liefst zag ophoepelen. Ik probeerde hem nog om te praten maar dat lukte niet.
Soit, we begrepen zijn standpunt en hij begreep het onze (!).
Hij wist ons nog te vertellen dat de vrouw des huizes van de ene dag op de andere de deur achter zich had dichtgetrokken nadat haar man was overleden.
Tja, we moesten dus ons boeltje opkramen. Van de buitenkant mochten we wel nog foto's nemen - "zoveel als je wil".
Enerzijds is het natuurlijk ontzettend jammer dat we onze sessie vroegtijdig moesten beëindigen, anderzijds heb ik toch reeds een hoop foto's voor een mooie reportage... en zonder de 'originele vinder' waren we er zelfs nooit geweest.
Dus ja, ik hou er een dubbel gevoel aan over waar de teleurstelling nog even overheerst... maar zo ben ik en dat zal wel overgaan. Misschien de volgende keer toch maar eerst toestemming vragen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten