De kindjes...

Twee weken geleden aan zee, met Daan en Nora. Oké, ze vragen veel zorg en werk, maar daarnaast zijn ze gewoon twee fantastisch leuke kindjes.

Nora, 8 maanden oud, is een meisje dat je de hele dag zou willen knuffelen. Alleen, ze is zo'n wriemelgatje dat je ze amper vast kunt houden.
Zitten lukt haar al een beetje, als je haar beentjes wijdopen spreidt.

Het kruipen is nu nog sluipen.
Maar bezaai de vloer rondom haar met speelgoed, en nog blijkt al de rest - lees: kabels, boekjes, DVD-speler, handtas,... - veel interessanter. Zet haar terug tussen het speelgoed en een minuut later zit ze weeral op een reclameblaadje te sabbelen of de knopjes van de DVD-speler te bepotelen.
Ach ja, da's hun natuur zeker?

Voor de rest is het een droomkind: eten, slapen, vervoerd worden: ze doet het allemaal zonder tegenpruttelen. (enfin, slapen kan soms nog een probleem zijn in een vreemd bedje).

Daan daarentegen... zit als een echte kleuter in zijn nee-periode. Nee is het antwoord op bijna alles wat je vraagt. Het vraagt een mens soms wat overredingskracht om iets van Daan gedaan te krijgen. Soms is het genoeg een voorwaarde te stellen, vaak werkt ook de onzinnige truuk van "Ik ga tot drie tellen en dan doe je dat!" Dan begin je langzaam en heel vervaarlijk kijkend op je vingers te tellen: Eéééén... tweeeeee... En raar maar waar, nog vóór je aan drie bent schiet Daan ineens in actie.
Hoelang zal dat nog duren? Tot op de dag dag hij eens verder denkt: "wat zou er gebeuren als ik nu toch niks doe?" En eerlijk gezegd, ik weet het zelf ook niet goed :-)

Maar ach, hij is zo schattig. Altijd dolenthousiast als hij een bekende ziet. Ik hoor hem meestal al van ver "Mete An!!!!" roepen. (de r is nog wat moeilijk. Zijn zusje heet Noja.)
Ik herinner me een voorvalletje van nog een paar weken langer geleden: hij was op vakantie geweest in Fjankjijk en we hadden elkaar twee weken niet gezien. Toen hij me terugzag vlóóg hij me om de hals en kreeg ik werkelijk een heel stevige knuffel...

Hij is nu ook groot genoeg om al echt mee te gaan wandelen. Maar, hij moet afgeleid zijn van het 'wandelen'-aspect wil hij ook echt mee, anders is hij binnen de kortste keren 'te moe' en niet meer vooruit te branden.
Zoals in het bos in De Panne, ging het ineens niet meer. Tot ik hem wees op een hele grote dikke boom, en de hele verdere weg stapte hij flink mee, babbelend over de bomen.

Of die dag in het duinenreservaat.

Lastig, zou je denken, door het losse zand stappen. Maar we hadden er wat op gevonden: de hele weg staat aangeduid met paaltjes waarvan de top in een bepaalde kleur is geverfd, dus we lieten Daan uitkijken naar de paaltjes. En de hele weg lang was het van "Ik zie weej een paaltje! Ik ga de eejste zijn!"... en weg was hij, in looppas naar zijn doel. En iedere keer weer trots het paaltje omhelzend: "Ik ben de eejste!" Waarna opnieuw: "O, daaj is er nóg een paaltje!", enzovoort. Echt, we konden dat kleine grut zelf amper bijhouden! Zelfs paaltjes waarvoor hij door het hoge helmgras moest klimmen, schrikten hem niet af.

Een echt baasje? Mnee, toch niet helemaal. De eerste keer dat we in het zand gingen spelen, kwam hij met een pruillipje en zijn handpalmpjes open op mij toegestapt met de mededeling: "Mijn handjes zijn vuil! Heb je een doekje?"
Ik heb hem op het strand meermaals duidelijk moeten maken dat het niet erg was dat hij of zijn truitje in zand was, of de rand van zijn broekje nat van het zeewater.
De zee, dat is nog zoiets dat hem angst inboezemt. Met de voetjes in zee? Veel te eng!
Pánisch was hij, toen Christophe en ik vlakbij de opkomende zee aan het frisbeeën waren. "Nee! Da mag nie! De fjisbee gaat in zee vallen! Nee!"
En toen hij de frisbee te pakken kreeg wou hij 'm wegstoppen.

Echte kindjes zijn niet van het strand weg te slaan, maar Daan ging zich gauw vervelen. Als hij geen vers bijeengeschept fort, of een kraakvers door mij geplaatst emmertorentje met zijn camion kapot kon maken, was de lol voor hem er al gauw af.

Daar zat hij dan, tussen ons op de handdoek, braafjes te niksen. Zand, water, ruimte, schelpjes en speelgoed in overvloed, maar Daan verveelde zich. "Gaan we tejug naaj 't appajtement?" was zijn enige vraag...

Gaan slapen is soms ook niet alles. Dan blijft hij maar rekken: en nog een boekje lezen, en nog ne keer op 't potje, en nog een beetje water, en nog een flesje, ... maar eenmaal hij slaapt is hij met geen stokken wakker te krijgen: een krijsende Nora in de buurt, licht, vastgenomen worden om verlegd te worden van bed: hij zit te ver in dromenland om er iets van te merken, gelukkig maar. Uiteindelijk toch zo moe van een hele dag spelen, kwebbelen en protestacties.
Zo was hij laatst - thuis - toch wel even wakker geworden om kaka (zijn lievelingswoordje, nvdr) te gaan doen in het potje op zijn kamer. Helaas hadden papa noch mama zijn hulpkreet om de poep af te kuisen gehoord. Ze troffen hem een uur of wat later in zijn kamer op de vloer aan, slapend met zijn blote billen in de lucht...

Ze zijn zo lief, als ze slapen...