Tja, een (ver)huis vergt toch wel wat werk... zou je geloven als ik zeg dat ik amper nog ga fotograferen of foto's bewerk? Ook mijn blog en zélfs mijn Flickr werden en worden redelijk verwaarloosd...
maar daar staat tegenover dat ik een 'nieuw' leven ben gestart!
Na een maandje in ons villaatje voelen we ons hier al behoorlijk thuis. Ons salon en onze bureau zijn geïnstalleerd en gezellig bevonden, de open keuken blijkt behoorlijk mee te vallen.
We zijn in blijde verwachting van onze nieuwe slaapkamermeubels, veluxgordijntjes, wasmachine, diepvries en eetkamermeubels.
Onze vijver is verlost van de overdosis koi en wordt langzaam maar zeker properder.
Af en toe hier en daar een kleine herstelling (met hulp van de ouders), maar in feite was het huis meer dan in orde en schoon.
's Ochtends daveren we soms een beetje in/uit ons bed vanwege een passerende camion en als de wind slecht zit horen we het autostradegeruis, maar het klateren van het watervalletje van ons vijverke en het rustgevende zicht vanuit de master bedroom - meer bepaald de visjes in de vijver en de windmolens in beweging in het zachte ochtendlicht - maken veel goed.
Ons regenwater zit er intussen door en het gras is niet meer zo groen, maar daar staat dan weer een zalige zomermaand tegenover. Helaas kreeg ik een beetje kuisziekte waardoor we nog niet echt van onze tuin en pergola genoten hebben.
Want waar ik vroeger op mijn kamer pas eens om de twee maanden een stofdoek ter hand nam en éénmaal per jaar een dweil sloeg, heeft elk stofje, kruimeltje en haartje in dit huis me in de greep: het móet weg, nu, subiet, onmiddelijk. Dus hup ik ganse dagen rond met stofzuiger, emmer, dweil, poetsdoekjes, zeemvel, CIF, Ajax en kruimeldief. En op weg naar de plaats delict zie ik nog tientallen andere vuiltjes die om aandacht roepen.
Wat is er gebeurd met mij??? En zal dit nog overgaan of alleen maar erger worden?
Toen ik gisteren alle moed bijeenraapte en wat ging luilekkeren in de tuin, werd zelfs dit bestraft: we konden live meegenieten van de laatste roddels die de buurvrouwen - "koméren" in het Westvlaams - in overtreffende trap wereldkundig maakten.
Een keukenprinses ben ik ook nooit geweest, maar nu, met eigen keuken en ingrediënten en een lief om te voederen, vind ik het ineens plezant om iets lekkers (en iets nieuws) op tafel te toveren, zoals bijvoorbeeld dit heerlijke receptje.
Enfin, ik kan nog wel even doorgaan, maar het is duidelijk: we "jeunen" ons hier!
En dat is het belangrijkste, me dunkt.
maar daar staat tegenover dat ik een 'nieuw' leven ben gestart!
Na een maandje in ons villaatje voelen we ons hier al behoorlijk thuis. Ons salon en onze bureau zijn geïnstalleerd en gezellig bevonden, de open keuken blijkt behoorlijk mee te vallen.
We zijn in blijde verwachting van onze nieuwe slaapkamermeubels, veluxgordijntjes, wasmachine, diepvries en eetkamermeubels.
Onze vijver is verlost van de overdosis koi en wordt langzaam maar zeker properder.
Af en toe hier en daar een kleine herstelling (met hulp van de ouders), maar in feite was het huis meer dan in orde en schoon.
's Ochtends daveren we soms een beetje in/uit ons bed vanwege een passerende camion en als de wind slecht zit horen we het autostradegeruis, maar het klateren van het watervalletje van ons vijverke en het rustgevende zicht vanuit de master bedroom - meer bepaald de visjes in de vijver en de windmolens in beweging in het zachte ochtendlicht - maken veel goed.
Ons regenwater zit er intussen door en het gras is niet meer zo groen, maar daar staat dan weer een zalige zomermaand tegenover. Helaas kreeg ik een beetje kuisziekte waardoor we nog niet echt van onze tuin en pergola genoten hebben.
Want waar ik vroeger op mijn kamer pas eens om de twee maanden een stofdoek ter hand nam en éénmaal per jaar een dweil sloeg, heeft elk stofje, kruimeltje en haartje in dit huis me in de greep: het móet weg, nu, subiet, onmiddelijk. Dus hup ik ganse dagen rond met stofzuiger, emmer, dweil, poetsdoekjes, zeemvel, CIF, Ajax en kruimeldief. En op weg naar de plaats delict zie ik nog tientallen andere vuiltjes die om aandacht roepen.
Wat is er gebeurd met mij??? En zal dit nog overgaan of alleen maar erger worden?
Toen ik gisteren alle moed bijeenraapte en wat ging luilekkeren in de tuin, werd zelfs dit bestraft: we konden live meegenieten van de laatste roddels die de buurvrouwen - "koméren" in het Westvlaams - in overtreffende trap wereldkundig maakten.
Een keukenprinses ben ik ook nooit geweest, maar nu, met eigen keuken en ingrediënten en een lief om te voederen, vind ik het ineens plezant om iets lekkers (en iets nieuws) op tafel te toveren, zoals bijvoorbeeld dit heerlijke receptje.
Enfin, ik kan nog wel even doorgaan, maar het is duidelijk: we "jeunen" ons hier!
En dat is het belangrijkste, me dunkt.
3 opmerkingen:
woon jij nu in villa st marie?
De kuisziekte: ik herken de symptonen! (ik had of heb er soms nog last van :-) ) Erger kan niet meer denk ik, dus... het kan alleen maar verbeteren!
euh; die kuisziekte: is dat genetisch bepaald of bestaat daat een pilletje voor; ik heb daar helaas nog geen last van gehad ;-))
Een reactie posten