Deze week, op die zalige lente-dinsdag, terwijl ik in de auto op Christophe (bij zijn huis) zat te wachten, mocht ik getuige zijn van een prachtig tafereeltje.
Vlakbij is een speelpleintje met schommels. Kinderen hadden - heel inventief - een plank op de 2 schommelzitjes gelegd zodat ze verbonden waren. Vervolgens kropen ze erop, met 5 naast elkaar, mekaar vasthoudend - blanke en zwarte kindjes. Met behulp van een ander kind zette de groepsschommel zich in gang. En bovenop het knarsetandend gepiep van een ongesmeerde schommel ("iet! iet! iet!") klonk ineens in koor: "Vrolijke vrolijke vrienden, vrolijke vrienden dat zijn wij..."
Daarna sprongen ze eraf, en deden hetzelfde nog eens over, maar dan hun neusjes in de andere richting wijzend.
Zó hartverwarmend! Ik genoot er zowaar van.
Alleen jammer dat ik er geen foto van heb...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten