Eerst was er ene in de dagboekkamer een potje aan 't (vol)zeveren, en mijn desinteresse strekte zo ver uit dat ik niet eens (meer) weet waarover het ging.
Enfin, dacht ik, straks misschien beter?
Dan zag je de rest op hun lui gat in de tuin zitten palaveren over nominaties en stemming. Euh, hallo, waar heb ik dat nog gehoord? Da's tegenwoordig het meest veelvuldige en tegelijkertijd het saaiste dat er op het scherm komt! Pure tijdverspilling. Enfin, dacht ik, straks misschien beter? Vervolgens moest iedereen naar de dagboekkamer, waar dierenpakken lagen en de hoogst spannende en orginele opdracht luidde: (bijna) allemaal zo'n pak aantrekken en om beurten het moonwalktoestel nuttigen, en dat 4 uur lang. Zweten, man, gohgoh! Meteen kwamen hun allergrootste bekommernissen boven: moeten we ons jeansbroek aanhouden? En mogen we gaan plassen?
Wat daarna te zien was kon, zoals verwacht, evenmin ook maar een greintje boeien: een konijn op de moonwalk, en degene die er niet zaten op te kijken gelijk honden op een zieke koe (in dit geval een konijn, dus), vonden er niets beter op dan mekaar achterna te zitten. Man, wat een leute, wat een plezier... ongetwijfeld voor de bewoners zelf, maar het bracht je als kijker nog minder dan niets bij.
Enfin, dacht ik, straks misschien beter?
Een volgende opdracht boekte dan weer evenveel nieuwswaarde als de vorige: een aantal bewoners moest 24u. lang baby spelen. Inclusief tuut van groot formaat. Dat betekende: in bed blijven liggen, niet spreken, fruitpap eten. Hoe laag kun je vallen, voor heel Vlaanderen? Enfin, heel Vlaanderen is wel erg hoog gegrepen. Een paar duizend marginalen hoogstens en een paar die lijdzaam toezien hoe zoiets nog de televisie haalt. Al na een paar uur barstte één van de baby'tjes bijna in tranen uit: "Ik geef het op! Ik kan niet meer! Ik ben het beu!"
Ik ben er nog altijd niet uit of dat een vaag, maar hoopvol teken van enig verstand was, of te weinig wilskracht. (hoewel, wilskracht? Voor de gemakkelijkste reality-tv-opdracht uit de geschiedenis?)
Enfin, dacht ik, bijna wanhopend, straks misschien beter?
En ja hoor, 'Samson' had meer inhoud dan heel het Big-Brother-zootje samen.
Als je geïnteresseerd bent in het onderwerp "nietsdoen", lees je veel beter de Garfield-boekskes!Geef mij maar "Het leven zoals het is: adoptie" (ontroert tegenwoordig meer dan bevallingen en geboortes: in het begin vond ik dat ongelooflijk emotioneel, tegenwoordig slaat jammer genoeg de gewenning toe), of "De moeder van mijn dochter": met als hoofdthema de HIV-problematiek in Afrika: dat boeit, dat pákt en dat laat je niet meer los.
Bijvoorbeeld het verhaal van 3 kinderen, vader weggelopen en moeder gestorven aan aids: ze gaan naar school maar leven moederziel alleen in een armtierig hutje, waar de oudste van 11 de taak van moeder op zich neemt en voor haar broertjes zorgt. Dolgelukkig zijn ze als ze matrassen krijgen, en de allergrootste wens van het 'kindmoedertje' was bijzonder volwassen en vastberaden: ze wou studeren, zodat ze kon gaan werken en verder voor haar broertjes zorgen.
Of het verhaal van de vader met zijn baby, waarvan de moeder aan, jawel, aids gestorven was: zonder verpinken, zonder emotie gaf hij zijn bloedeigen kind af (hij had nooit geleerd ervoor te zorgen) voor het weeshuis waarmee een optimistische HIV-patiënte wilde starten. Het léék althans een baby van enkele maanden oud, in werkelijkheid was het een kind van 1 jaar en 3 maand. Fel ondervoed, maar gelukkig HIV-negatief.
Kijk, waarom zijn mensen die zich NIET interessant willen maken, juist wél de meest interessante?
Keil Big Brother liefst zo snel mogelijk de vuilbak in, en trek de mensen die níet voor hun lot hebben gekozen, er asjeblieft uit.
