'k Was om te beginnen al super te laat vertrokken vanmorgen: een uitpuilende kleerkast en nóg niks vinden om aan te doen: het ís mogelijk.
Onderweg werd ik tegengehouden door een arm.
Een arm der wet van de fietslichtcontrolebrigade. Dat ze mij voor mijn voldane burgerlijke fietslichtplicht beloonden, kon niet goed maken dat de flik mij hadden durven uitmaken voor scholier ("naar welke school ga je?"), zelfs nadat hij mijn geboortedatum wist.
Nu, ik heb toch maar mooi een rood lichtje op batterijtjes met 6 functies gekregen (mijn achterlicht werkte ???) en een wedstrijdkaart om cinematickets te winnen... als je 18 of jonger bent (voor de vuilbak dus).
Dacht ik op het werk dus wel even te bekomen van de verscheurende kledijkeuze en het politionele avontuur.
Niet dus.
Popt daar eensklaps een reminder op: vergadering. Compléét vergeten. Nikske voorbereid.
Maar 't is feestdag bij VM dus iedereen is in a good mood.
's Middags zetten we met de aaitie-afdeling een stappeke in de wereld. Njamnjam, het Chess-café! Aai laaik toe wok!
Dat ik na al mijn belevenissen vanmorgen ook nog es een pikant sausje heb gekozen: je moet het maar doen.
Die geniepigaards van een bazen bij VM dachten dat als ze een nieuwjaarsreceptie geven om 17u., dat iedereen dan ook tot zolang zal werken de vrijdag: goed gezien maar ons niet! Wij zijn gaan socializen in den Toren (=café), niet in den toren (kantoorgebouw VM).
Extra lang blijven tooghangen, maar jammer genoeg juist op tijd voor de speeches. Blabla hier en blabla daar, chance dat we al aan den drank mochten zitten.
Er was ons beloofd dat Stefaan zou komen.
Wat een eer, wat een eer, de burgemeester van Kortrijk op je bedrijfsnieuwjaarsreceptie! Dat hij er alles aan zou doen om VM tegemoet te komen (zo'n groot familiebedrijf in je stad, hoe zou je zelf zijn) en bovendien ook nog es een steenlegging ging doen om de daad bij het woord te voegen, oh wat waren we heden blij.
Huppekee, alleman naar buiten om te gaan kijken hoe Stefaan een goudkleurgeverfde steen in een muurke op een karreke placeerde. Applaus, bravo.
Binnen nog een speechke. Applaus, bravo.
Ein-de-lijk kwamen ze ons eten aandragen. Teleurstelling: ordinaire broodjes. Maja, als je honger hebt eet je zelfs dat ;o)
Drie jaar geleden waren het nog sjieke warme verfijnde smakelijke voedselbordjes, twee jaar geleden warme boerenkostbordjes, vorig jaar niks wegens groot feest 75 jaar VM, en vandejaar...
volgend jaar krijgen we chips en het zullen geen Lays zijn, wedden?
En dat er vanaf kwart voor tien geen drank meer te krijgen was, deed de sfeer ook geen goed, daar in die koude hangar waar iedereen zijn of haar sjaal en vest aanhield.
Toch is het nuttig om het daar zo lang mogelijk uit te houden. Zo kom je nog ne keer entwa te weten, hé. Amai nie, ik was bijkans van mijn stoel gedonderd.
Het begon met een gewone vraag:
Ik (tegen zwangere collega die een straat verder woont): "Er staat soms een auto van VM in je straat, enig idee van wie die is?"
Zij: "Hehe, dat is niet toevallig."
Ik: "Heb je soms een bedrijfswagen gekregen?"
(en vanaf hier kan ik mij het gesprek wegens de shock slechts maar in flarden meer herinneren)
Zij: "Neeeeh... 't is de auto van Michiel. Ik ben samen met Michiel."
Michiel? Collega waar ik nog mee samenwerkte... zij en Michiel... hebben samen
????!!!!!Nooitgedacht dat die 2 bij malkander pasten!!!
"We hebben het nooit echt laten zien. Maar 't zal wel duidelijk worden op het geboortekaartje."
Andere zwangere collega merkte mijn grote ogen op: "Wist je dat niet?"
En een halfuur later, toen zwangere collega 1 weg was, mét Michiel, nog eens: "Wist je dat écht niet?"
Dat laatste was er teveel aan voor één dag.
Tegen 11 uur huiswaarts (waren de aller-allerlaatste), badje gepakt, gaan slapen. Dit alles diep in gedachten verzonken. Maaktámee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten