Aan de oevers van de tijd

Gisteravond met volle teugen genoten van Spinvis (solo). Een fijne Hollander zowaar. Hij brengt muziek om bij weg te dromen, met teksten om bij weg te dromen. De teksten lijken geen steek te houden, maar roepen eerder beelden op, die je in je fantasie dan samen kunt breien tot een eigen, vaak dromerig geheel. Een melancholisch, fantasierijk iemand als ik smult ervan.
"Aan de oevers van de tijd" is zo'n nostalgisch pareltje, dat je vervoert naar lang vervlogen zomers toen het leven nog eenvoudig en goed was...



aan de oevers van de tijd
keek ik om me heen
ik wachtte aan de kant
aan de oevers van de tijd
en alles ging voorbij
verloor zijn naam
en spoelde aan

aan de Oevers van de tijd
hing ik maar wat rond
in het zachte dode licht
van de vreemde grijze zon
zocht ik naar die ene dag
naar een juli in een zomer in een jaar

kijk
iemand zwaait en roept
en blauw staat je zo goed
er gaat een telefoon
het boek ligt in de tuin
het is zo te zien nog vroeg
misschien een uur of twee

en daar
daar bij de auto staan
Josephine en Mike
een bruine citroen
je doet iets met je haar
we gaan zo te zien nog weg
misschien al zometeen

aan de oevers van de tijd
hing ik maar wat rond
tijd was vreemd als ik
en ergens tussen alle troep
van dromen, dromen tot...
zingen stemmen in een zomer
in een jaar

White Winter Hymnal

Van de Fleet Foxes.



I was following the pack
all swallowed in their coats
with scarves of red tied ’round their throats
to keep their little heads
from fallin’ in the snow
And I turned ’round and there you go
And, Michael, you would fall
and turn the white snow red as strawberries
in the summertime

Nieuwe stationsingang

Het heeft lang geduurd, ik heb er veel ommetoertjes / omleggingen voor moeten volgen, ja heb zelfs een onzachte aanraking gehad met een slecht gesignaliseerd werfhekken dat er een paar uur voordien nog niet stond (knal erop, hekken geplooid!), maar sinds vorige week staat het er in al zijn glorie te blinken: de nieuwe stationsingang aan de achterkant van het Kortrijkse station.
Wat een hemelsbreed verschil met het groezelige, vervallen, donkere, kleine bakstenen krotje.
Glas, licht, brede trappen, een roltrap, extra fietsenstalling, zoen-en vroemzone (kiss & ride), camerabewaking, ticketautomaat, plantjes: het is er allemaal.


Helaas niet voor elke dag: deze receptie was ter gelegenheid van de officiële opening.




Kiss & ride


Toch al minstens één minpunt: de voetgangers die over het fietspad wandelen als ze niet via de trappenhal naar de andere sporen gaan. Moesten ze nu nog eens uitkijken, maar nee, dat drentelt overal, en van links naar rechts en van rechts naar links en met vijf naast mekaar, en een groepje langs de ene kant op het fietspad en een bende op de andere kant en nog iemand wat verder en nog een koppel kiekens zonder kop wat dichter, plots overstekend en op de koop toe ook nog schuin.
Daar moet je dan als fietser passeren. Dat betekent remmen en slalommen en scheef bekeken worden als je je bel gebruikt omdat ze plots voor uw wiel - op! het! fiets!pad! - durven springen.
(van dat laatste spreek ik nog niet uit ervaring maar ik zie het zó gebeuren)
En dat terwijl ze ondergronds alle plaats van de wereld hebben.

Zie, zelfs het Nieuwsblad heeft het er over.

Bent u zo'n voetganger: ik heb niets tegen u persoonlijk maar kijk aub wat uit uw doppen als u het fiets!pad! betreedt en blijf er zo kort mogelijk op rondhangen. Als fietser is er niets hatelijker dan moeten remmen als je net op dreef en lekker aan het bollen bent.
U wilt toch geen fietswiel in uw gat dan wel kruis parkeren?