Kunstige website?

Je moet het maar kunnen.
Een website maken met enkel wat tekst, dat is veel te simpel.
Een website maken met enkel wat tekst die de surfer spontaan schele hoofdpijn en braakneigingen bezorgt, en zelfs surfers met een sterke maag meteen doet weglopen wegens af-grijs-elijk, dát is kunst!
Oordeel zelf op deze site van kunst en erfgoed.
Welke klojo heeft dit in godsnaam ontworpen?
Waar zijn die opeengeplakte tekst en die schuine lijntjes goed voor? Het is vuil, slordig, verwarrend.
Ik hoop van harte dat dit níet de bedoeling is, maar dat het ergens in de programmatie is fout gelopen.
Maar dan nog. Wordt dat dan niet getest vooraleer men online gaat?

Ik ga alvast een aspirientje innemen.

13/09: Take-off II

Aha! Dáár is een zijweggetje! Volg mij!


Hmmm... Bart is toch niet zo zeker van dat zijweggetje... is het niet nog wat verder?


Voor het zijweggetje moeten een stukje bos oversteken. Amber neemt de moeilijke maar meest avontuurlijke weg.


Kijk! Ik ben een aapje! Of Jane?


Oeps... even misrekend op de stevigheid van de takken...


Ook Ewout waant zich een gorilla. Of is het Tarzan?


Het zijweggetje liep toch dood... Maar we hebben tenminste een schone toer van de weide gedaan.


... met toch wat idyllische beeldjes...


Helaas begon het op de koop toe te regenen... dus keerden we huiswaarts.



En als uitsmijter nog dit:

13/09: Take-off I

De bende is eindelijk opgestart geraakt...


Boomstammen... boomstammen dus.


Weidse weiden


Christophe toont voor hoe het (niet) moet:


Ewout ziet in Daan zijn kleine broertje.


Het landschap was saai grijs... dus doe ik de waarheid maar even geweld aan om deze foto toch de moeite waard te maken.
Ik hou wel van warmere kleuren, wat jij?


Op zoek naar het zijweggetje.


Geen zijweggetje te zien.


Geert en Axel wachten het allemaal maar even af... zullen ze het zijweggetje vinden?


Steef legt onze weiwandeling vast vanop een afstand. Iedereen is op zoek naar het zijweggetje...


Morgen: deel II van de zoektocht naar het zijweggetje!

13/09: Before take-off

Omdat er zoveel foto's zijn, zal ik het familieweekend van 12-14 september opsplitsen in deeltjes.
Deze zijn van 's ochtends, vóór het vertrek van de wandeling. Een vertrek van ruim een uur. Krijg maar eens een bende van 31 man (incl. vrouwen en kinders) vertrekkensklaar. Tegen dat de kindjes zijn aangekleed en ververst en gemotiveerd, tegen dat iedereen zijn eigen (en die van echtgenoot en kinders) broodjes gesneden en gesmeerd heeft, tegen dat er beslist is welke kledij en paraplus en schoenen aangedaan wordt, tegen dat het wandelplan bestudeerd is, ...
jaja, gaan groepswandelen is geen eenvoudig klusje.

Pyamaxel


Daan stept het halve huis rond met zijn nieuwe Bumba-step. Axel had het step-principe nog niet goed door, en stond er met beide voetjes op in afwachting van... iets.


Robbe is een geboren voetbaltalent. Hier lijkt het of hij tegen een onzichtbare bal schopt, maar in werkelijkheid was ik net iets te laat met fotograferen. Kwestie van zijn vreemde pose te rechtvaardigen.


Heleen wil, net als haar mama, niet op foto. Ik heb ze toch zo ver gekregen zonder al te vreemde snoet.


In afwachting crosst Daan er lustig op los met zijn 4x4-bike.


Amber is van nature een fotomodel. In tegenstelling tot Heleen gaat ze gegarandeerd in pose staan als ze een camera ziet.
Omdat ik de originele kleuren niet zo geweldig vond (ze zaten er compleet 'naast' en het viel niet zo goed 'recht te trekken'), heb ik maar een bewerking op deze foto's toegepast. Zo een beetje het oude, verkleurde maar charmerende erin brengen. Welke prefereer je?










En Ewout, dat is onze eeuwige clown en acrobaat. Ik moest heel snel zijn voor deze foto want blijkbaar was dat een serieuze evenwichtsoefening voor onze... Bassie of Adriaan?


(btw: Heleen, deze post is speciaal voor jou! (zie comment vorige blog))

Donder-dag

Mmhhh... ik zit met argusogen de wolken te bekijken.
Ik vrees dat ze het niet droog zullen houden tot 17.30u...
en dat ik zuipende nat ga thuiskomen.

http://www.buienradar.nl/ voorspelt ook niet veel goeds nu...

En ik zie al de eerste druppels...

Forges de Clabecq...

Zaterdag was weer zo'n zalige urbex-dag. Fotograferen, warme douche, afhaalchinees bij kaarslicht: meer moet dat niet zijn.
Met Christophe en nog 2 'vriendjes' zijn we voor de tweede keer de beruchte Forges de Clabecq (staalfabriek met hoogovens aan de rand van Brussel in Tubize, gesloten in 1997, indertijd frequent in het nieuws) gaan bezoeken.

Via een paadje langs het gigantische domein kwamen we aan de plek waar je onder de omheining door kan kruipen. Even twijfelden we, we hoorden machines aan het werk. Zijn ze op zaterdag ook met afbraakwerken bezig? De afvalbergen hinderden ons zicht, dus we besloten ons toch op het domein te begeven.
We hadden geluk. Geluid kan ver dragen, de afbraakmonsters bevonden zich op enkele honderden meters van ons vandaan.
Het skelet dat er 3 weken geleden nog stond, was reeds verdwenen.
Over puin en gruis en modder en door stekelige begroeiing baanden we ons een weg naar het lager gelegen gebied van de gebouwen die nog overeind staan.
Daarvoor moesten we ook een spoorweg oversteken. Tot onze verbazing bleek die nog in gebruik, enkele tientallen meters verder stond een goederentrein klaar voor vertrek.
Toch waagden we ons zo snel mogelijk over de sporen, hopend dat de machinist ons niet zou zien.



We beslisten om eerst de 'toren' te beklimmen. Ik heb de treden niet geteld maar het waren er véél. Heel veel. Hoe hoger we klommen hoe meer wind we vingen. Alles is volledig open, weet je. Ik trok de rits van mijn truitje wat hoger.
Er leek maar geen eind aan de trappen te komen.
Als je dacht dat je er bijna was, bleken er nog 3 verdiepen te zijn.
En als je dacht dat je er helemaal was, waren daar nog trappen.



Bijna helemaal boven was het haast niet meer te doen van wind. Stabiel een foto nemen was praktisch onmogelijk.
Ik ben dan maar terug afgedaald, naar een gedeelte met een even mooi zicht maar een beetje beschut tegen de wind. Je kon Brussel zien liggen...



We vergaapten ons aan de complexiteit van deze gigantische constructie, en de vernuftigheid waarmee dit ontworpen en gebouwd is. Het is bijna niet te geloven. Zo groot allemaal, en al die buizen, grote en kleine, ontelbaar veel. Metertjes en hendels en knopjes en kranen, reuzengrote machinerie...



Je voelt je heel klein en nederig. En dom. Je zal het maar uittekenen en bouwen, en dan moet alles nog werken ook. Hoe spannend zal de inwerking-stelling niet geweest zijn, hoeveel lawaai en warmte produceerde dat, wat déden al die duizenden arbeiders hier in godsnaam?
Ja, zoiets maakt indruk op je, zeker als je er middenin staat. Nu hoor je enkel de wind, de vogels, in de verte het gegrom van afbraakmonsters, en af en toe een trein die voorbijraast. Hier en daar ligt nog een helm, een handschoen, een pet, werkschoenen, laarzen. Ook sleutels, kalenders, administratie, technische tekeningen, logboeken, boekhouding: het ligt er allemaal als stille getuigen van een intens en soms woelig verleden.
En de natuur neemt terug over: het groene mos en onkruid passen wonderwel samen met de roestige kleuren.



Dat alles vastleggen op foto is niet eenvoudig. Er is zoveel te zien, er staat zoveel opéén en het is zo groot: je moet er geweest zijn om te weten wat het is, want wat zegt nu zo'n miezerig fotootje? Toch voel ik dat ik er redelijk goed in ben geworden, in dat overbrengen van beelden en emotie.

Van al die inspanningen (klimmen, bewonderen, wind trotseren, fotograferen) krijg je honger, dus we daalden terug af om op begane grond onze magen te vullen. Aaaah, dan kan een simpel broodje tonijn toch zo smaken!

Even later en even verder gingen we nog een hoogbouwtje binnen. Het was er donker, er zijn amper ramen. Maar tot onze verwondering ontdekten we op de eerste verdieping een grote spot die brandde. Behoorlijk strategisch geplaatst, want het oogverblindende licht scheen op het trappenhuis en creëerde artistieke schaduwen. De stroom kwam van via een kabel die behoorlijk onveilig was aangesloten op een elektriciteitskast.
Cool! Het maakte het gebouw meteen een stuk interessanter om te fotograferen.



Aan de overkant troffen we een soort voorraad-hangar aan. Het lag vol met grote en loodzware tandwielen en andere ondefineerbare 'wisselstukken'. Stoffig en verroest, maar het was niettemin een geweldig zicht, vooral toen de zon erop begon te schijnen.
Zonnestralen en schaduwen zijn heel vaak een dankbare hulp in het maken van foto's – het beeld krijgt er een totaal andere dimensie door.



Ik kroop onder een hekken door om aan het hellend vlak aan de overkant te geraken. Van daarboven had je een formidabel zicht op de hangar.



Ook even verder trof ik uiterst fotogenieke machinerie aan.



Aaah, wat een fotografisch paradijs is dit toch!
Je kunt er dagen aan een stuk ronddwalen en fotograferen. En dan opnieuw beginnen en tot de ontdekking komen dat je nóg niet alles gezien hebt.
Maar het rondslenteren, klimmen, kruipen, sleuren met rugzak en statief en geconcentreerd fotograferen eisen op den duur hun tol. Een goeie zestal uur na onze aankomst begon de vermoeidheid toch toe te slaan. Het lukte allemaal niet zo heel goed meer voor sommigen onder ons.
We namen dezelfde weg terug naar de onofficiële uitgang, hier en daar toch nog wat 'plaatjes schietend'.
Wie weet wat er de volgende keer met de grond gelijk gemaakt is...

Nooit geweten dat zo'n industrieel, vervuil(en)d complex mij zo kan fascineren. Het is van een ongeziene, en ondergewaardeerde schoonheid.
Industrie is voor mij niet langer het synoniem van lelijkheid en afschuw, maar van schoonheid en bewondering.

G-indoctrineerd

Het wordt beangstigend, hoezeer Google mijn online leven begint over te nemen.

1. Te beginnen met deze blog: Google-product.
2. Mijn e-mail? GMail.
3. Mijn favoriete zoekmachine? Google. (daarmee is het allemaal begonnen, trouwens) Het zoekveld zit trouwens al vastgeroest in mijn browsers (IE & Firefox).
4. Een adres of wegbeschrijving opzoeken? Google Maps.
5. Online documenten bekijken en aanmaken? Google Docs.
6. Websites volgen via RSS? Google Reader.
7. Chatten met andere gmail-adepten? Google chat of talkgadget.
8. Statistieken van mijn blogs bijhouden? Google Analytics.
9. Urbex-locaties beheren? Google Earth.
10. En laatst is er nóg eentje bijgekomen, namelijk de browser die ik nu aan het testen ben en ongetwijfeld nog een belangrijke rol zal spelen: Google Chrome.

Tien (10!!!) gratis en uitmuntende applicaties. Als je bedenkt dat ik op een weekdag gemiddeld 10 uur aan de computer spendeer, waarvan 2/3 online... ben ik helemaal G-indoctrineerd. Ik kan er niet meer omheen. Zonder Google geen online leven. En bijna overal weet Google perfect wie ik ben, omdat mijn login een belangrijke rol speelt.
Ze weten wie ik ben, met wie ik omga, wat ik doe, wat ik gedaan heb en wat mijn plannen zijn, wat mijn interesses zijn, wat mijn hobby's zijn, welke sites ik bezoek, ...
Tel daar nog eens bankrekeningen, klantenkaarten, bewakingscamera's, foto's, IP-adressen... bij en mijn leven is van dag tot dag te volgen.
Beangstigend.
Maar ik trek het mij niet aan. Wie is in godsnaam in zo'n doodgewoon saai mensje tussen al die miljarden wereldburgers geïnteresseerd?
Ik zoek, mail, chat en blog lustig voort :-)

Sneldorado

Dinsdag gingen we naar de Budascoop. Een filmpje zien. Eldorado, een Belgische film die goeie kritieken kreeg en zich bovendien deels afspeelde in "Les Dolimarts", het verlaten vakantiedomein waar we onlangs zijn gaan fotograferen.

Het was de laatste keer dat-ie in Kortrijk werd gespeeld, dus had ik expres mijn dinsdagse babysitafspraak afgezegd.


Na de verplichte reclame nestelden we ons gezellig in de zeteltjes. Iemand holde de trap op naar de projectieruimte, het licht ging uit. Wat volgde was een pijnlijk gekraak en... geen beeld. Nog meer gekraak en... geen beeld. Het geluid deed ons waarlijk ineenkrimpen. Zo ging dat een tweetal minuten door.
Dat voorspelde niet veel goeds.
En inderdaad. Iemand stommelde terug de trap af, de deur ging open.
"Sorry, maar toen ik de projectielamp aanzette, is die kapot gegaan. En ik kan dat niet oplossen, dat is een gigantische lamp."
Uit het zevenkoppige publiek steeg lichte teleurstelling en verontwaardiging op.
Niets aan te doen. Er was geen andere zaal beschikbaar, en de film werd morgen naar Brussel gestuurd...
Je kon naar een andere film gaan of tickets krijgen voor een volgende keer.
Wij kozen voor de tickets.
Dat was nog eens een snelfilm.