Dit is ze dus.

Magnifique!

Hooverphonic!

Mooi, maar wie is nu de nieuwe zangeres?

Backin'up

Dit is het relaas van een vrouw die een overval meemaakte.


Op zich al geweldig goed, maar wacht tot je hoort wat voor catchy song een lollige leukerd er van heeft gemaakt:


En ik werd overvallen door een lachstuip! Mega!

Zotte zwoele zomeravond

Voor het eerst sinds lange, lange tijd - het moet van mijn kinderjaren geleden zijn, ben ik weer geboeid door een boek.
Jawel, een doodgewoon leesboek. Zomaar, haast willekeurig, uit de bib geplukt. En wonder boven wonder, ik lees het nog graag ook. Misschien komt dat wel omdat het van een Vlaamse auteur is, en tevens in een soort 'spreektaal' - meer bepaald West-Vlaams - geschreven. Dingen als "Ik ben daar niet mee gediend", "Ik wil niet in affronten vallen", "Gij stomme kalle!", dat leest lekker vlot.

En dus zette ik mij gisteravond voor één keer niet met mijn laptop in ons prieeltje, maar wel met mijn boek. Helaas. Er was een buurtfeest aan de gang - Soetens Fièste - en bij een wijkfeest hoort muziek. Luide muziek. Vooral: foute muziek. Of klasseer ik het onder lawaai? Enfin, voor één keer is dat niet erg, denk je dan.

Maar dan beginnen ze met Frans Bauer. En dan Paul de Leeuw. En meer van die schlagers.
En dat was nog niet het ergste, nee. Het ergste was dat het om karaoke ging. Stel je even voor, voor gans de straat een kattevals "Heb je even voor mij". Om 23u. 's avonds.
Nee, wacht, het kan nog erger. Eén van onze margi buurjongens begon met zijn opgefokte mobilette over de parking en de oprit (vlak naast onze tuin) te crossen. Knetter knetter vroem vroem VROEM KNETTER VROEM VROEM... Heen... de straat op, en weer terug. En heen en weer. En heen en weer. Een andere jongen riep hem achterna: "Kenny!"
Ha natuurlijk, Kenny. Logisch. Hoe dacht je anders dat zo iemand zou heten?

Zo konden we ons natuurlijk niet meer op ons boek concentreren. Naar binnen gaan wilden we niet, veel te warm. Christophe opperde om in de tuin van zijn ma te gaan zitten, op de Marionetten. Ik twijfelde. Het gecross leek opgehouden te zijn. Maar voor hoelang nog? En de karaoke zou toch ook zo heel lang niet meer duren?
Maar Christophe had al zijn ma gebeld en we waren welkom.

Zo gezegd, zo gedaan. Boekje mee, de auto in, de straat uit. Nog vóór we de hoek om waren, zagen we blauwe zwaailichten weerkaatsen op de huizen in de straat. We keken elkaar aan met een blik van verstandhouding. Zou het...?

We draaiden de Oudenaardsesteenweg op, en ja hoor! We schoten beide in de lach.
Onze buurjongens waren tegengehouden door de politie! Fantastisch! Onze avond kon ineens niet meer stuk. Net goed, hun verdiende loon.

En laat ons nu maar hopen dat zijn lawaaimaker in beslag genomen is.
Wij hebben het wel gehad met hun geknetter, gerace en geknoei aan dat ding ganse avonden.

HA!

KVK

Toevallig speelde vandaag op mijn iPod een liedje van Kinderen voor Kinderen. En ik vind dat zalig.
Aaaah die goeie ouwe kindertijd toch.
Ik kon de liedjes indertijd duizenden keren afspelen zonder ze ooit beu te worden. ('s Zondags, als video tijdens het aperitief, of op cassette tijdens het lezen van Mijn Groot Kabouterboek in het bed van mama & papa.)
Geen wonder dat ik alle teksten van mijn favorietje liedjes nog steeds klakkeloos van buiten ken – al verstond ik niet altijd alles even juist.

Het liefst van al zou ik ze luidkeels willen meekwelen, inclusief die lekker wollige Hollandse tongval.
Maar een “Wij willen kip, patat & appelmoes, met grote klodders mayonaise”-zangstonde op de fiets zou redelijk belachelijk klinken. En tijdens de afwas zou Christophe gillend weglopen.

Dus lip ik ze mee, zing ik ze in mijn hoofd, of breng ze ten berde onder de douche.
Meidengroep, Op een onbewoond eiland, Ik heb zo waanzinnig gedroomd, Ochtendhumeur, Make-up, Als ik de baas zou zijn van het journaal, Kom eet je bie-ba-boe-ba-bord nou leeg, Ruim die kamer op, Als de lichtjes doven, Mijn oma, Hiep hiep hoera,... : deze klassiekers blijven voor eeuwig en altijd onwrikbaar in mijn hersenen vastgeplakt.
En daar ben ik niet rouwig om.

Is het cool? Noooo!
Is het jeugdsentiment? You betcha!


Kijk nu toch eens aan, die heerlijk ouderwetse filmpjes!

Met Daan Aan Tafel

"Meter An, weet je wat ik later wil worden?"
"Nee, zeg eens?"
Stilletjes verwacht ik een typisch antwoord van een bijna-vijfjarige: brandweerman, of politieagent.
"Een sterke man!"
En hij toont trots de "forceballen" in zijn armen.

"Maar dan moet je wel al je boterhammetjes opeten, hoor."

Beteuterd steekt hij het laatste vierkante centimetertje boterham dat hij had laten liggen, in zijn mond.

:´-(

Zou je daar nu niet spontaan van beginnen bleiten:

En dan te bedenken dat ik de laatste dag van de solden nog wat zomerjurkjes had gekocht... 't zal voor volgend jaar zijn zeker?

Kramp(niets) / Urbextour Duitsland, dag 13 - Teltow

Vandaag!
De locatie: de Russische legerbasis Krampnitz.
De missie: het 'sjieke' gebouw zoeken.
Het gevaar: de security.
De aanpak:
1. Neem een grondplannetje mee, en oriënteer je voortdurend
2. Parkeer je auto met Belgische nummerplaat niet vlakbij de ingang
3. Blijf zoveel mogelijk weg van de door auto's berijdbare paadjes
4. Wees voortdurend op je hoede: ogen & oren open!
5. Schrik niet van onverwacht lawaai in de gebouwen. 99,999% van de keren is het de wind. 0,001% van de keren is het een uil. (Jawel, opeens hoorden we vreemd lawaai uit een kamer vlakbij, wij verschieten, bleek dat een uil even was binnengevlogen.)
6. Zorg dat je op voorhand weet waar het 'sjieke' gebouw ligt, zodat je geen halve dag moet ronddwalen in BEB's (big empty boxes) en tussen de struiken en in het veld, onder een brandende zon en omringd door agressieve muggen.

Dat laatste puntje, één van de belangrijkste (hoewel, eigenlijk zijn ze allemaal belangrijk), daar hadden we ons dus niet aan gehouden. We wisten niet waar het goede gebouw wel precies moest liggen, en zoals de wet voorschrijft was het inderdaad één van de laatste mogelijke van de elvendertigduizend andere gebouwen.
Intussen hadden we al heel veel BEB's gezien (toch hier en daar een schoon fotooke getrokken, maar toch) en stonden we vol met muggenbeten. Ik mocht mij dan wel te pletter zweten in een trui met lange mouwen en een lange broek, die beesten zijn zo agressief dat ze gewoon dóór je kleren heen steken.
Vraag me niet hoe ik aan die bobbels op mijn dijen kom, maar zoals je weet moet een mens ook af en toe wat vocht lozen en bij vrouwen is dat al wat meer gedoe... afin je snapt het wel.
Op een bepaald moment hadden we weer beslist om van het hoofdpad af te wijken en via het groen een gebouw in te gaan, en dat is op een halve minuut onze redding geweest: opeens kwam, helaas bijna onhoorbaar, een auto in zicht. Christophe sprong het gebouw binnen, en ik dook zo diep mogelijk in de struiken. Tip: zelfs al ben je niet heel goed verstopt, als iemand passeert is het vooral kwestie van niet te bewegen en niet te proberen je nog beter te verstoppen. Beweging wekt aandacht!
Ik wachtte lang genoeg nadat hij uit zicht was verdwenen, voor ik recht kwam, en Christophe vergezelde.
Nu wisten we het wel zeker: er zit security op het domein.
Binnenin de gebouwen ben je nog redelijk veilig, tussen de struiken relatief veilig, maar op de 'goede' wegjes totaal onveilig voor de veiligheidmensen. Contradictio in terminis?

Na dus heel wat gesukkel en gesakker en gesluip en gefluister en gezoek en onzichtbare Cola Zero's vonden we uiteindelijk HET gebouw dat we dachten dat het was. Even binnenpiepen, en ja hoor!
Nu nog een ingang zoeken.
Door het kapotte raampje? Te klein.
Door het grote gat? Deur binnenin muurvast.
Via de doolhofkelders? Muur gemetst bovenaan trap.
Maar aha, daar stond een raam wat open, een duwtje ertegen en het opende zich helemaal. ff klimmen en hoppakee, binnen.
'Sjiek' is een groot woord, maar in urbextaal kun je dat al gebruiken als je geen graffiti of al te grote rommel aantreft. Redelijk gaaf dus, en in dit geval ook heel deftig uitziend (parket, hoge plafonds, grote schuifdeuren, beschilderde plafonds) maar tegelijkertijd ook een BEB.
Doel bereikt!

Na de obligate foto's besloten we de overige, nog niet geëxploreerde gebouwen te laten voor wat ze zijn, en huiswaarts te keren.
Christophe besloot om het verstandigste te doen en zoveel mogelijk weg te blijven van de goed berijdbare wegen. Dat betekende helaas ook een hele ommetoer door moeilijk begaanbaar veld, tussen struiken en bomen en netels en stekketakken en muggenzwermen (maar wél enkele reeën tegengekomen!), te ver wandelen, even niet meer weten waar we ons precies bevinden, te warm hebben, fata morgana's met grote flessen Cola Zero, pijne voetjes.
(en intussen ontdek ik hier met het uur meer muggenbeten op mijn lijf)
Bestond dan ook nog het risico dat de Securitaswagen zich netjes aan 'onze' uitgang zou hebben geparkeerd (zoals zondag) - gelukkig bleek het tegendeel waar.
Wat waren we blij toen we ongezien het domein konden verlaten! Toen we de auto zagen! Toen we een fles koud water uit de frigobox konden binnengieten in ons keelgat! Toen we thuiskwamen! Toen we een fles Cola Zero in onze frigo vonden! Toen ik een douche kon pakken! Toen we gezellig buiten in de tuin een boekske konden lezen!

Mission Krampnitz: na veel vijven en zessen, accomplished!

Maar of al die ellende (warmte, security, muggen, BEB's) het nu waard was... ik betwijfel het een beetje. Maar dat lag vooral aan het niet voldoen van punt 6 in de aanpak.
Een les voor de volgende keer!

Morgen doen we nog eens het toeristengedeelte van Beelitz, het stukje dat we zaterdag al gepre-explored hadden. Veilig, rustig, en we weten wat we waar kunnen vinden. Een ideale afsluiter van deze niet volledig onbewogen urbextour.